Major S5

همه چیز به عشق گورو به بیسبال برمی گردد، مثل همبازی، دوست و همبازی ابدی او. چنین معصومیت کودکانه، سرراست، رانده شده، با تمام وجود این ورزش را با اشتیاق شادی آور می پذیرد. غنچه رویای او بیرون می زند و در سراسر آسمان منشعب می شود تا تکه هایی از امید و نور ببارد تا به مردم - به ویژه افراد نزدیک به گورو - یادآوری کند که گام بردارند و بذرهای خود را بیابند و آنها را با ایمان پرورش دهند. قادر به جوانه زدن درختی به این بلندی، با پله‌ها: برای بالا رفتن از مرحله رویاهای خود. در این جنبه، قلبم را تنگ می بینم. بازی گورو یک بار دیگر با هم تیمی هایش از ابتدایی تا دبیرستان و گذراندن اوقات فراغت از زندگی اش برای دیدن آن بسیار آرامش بخش بود. رهایی از توخالی ناشی از از دست دادن چشم یک چهره بتونی در انتهای هدف، مرا وادار کرد تا از اطرافیان زندگی گورو قدردانی کنم، کاملاً برخلاف احساسات من از آن زمان. چنین احساس شگفت انگیزی است که می بینید مردم به طور فعال عاشق چیزی هستند که شما دوست دارید. من برای گورو به خاطر آن احساس خوشحالی می کنم، او لیاقتش را دارد. اساس شعری که زندگی گورو است، بدون شک به قلم چی استادانه هوندا شیگهرو علیرغم مسئولیت‌های خود به عنوان یک پدر مجرد، یک بازیکن حرفه‌ای بیسبال و شخصی نسبت داده می‌شود. ثابت می‌کند که تأسیس این بنیاد در ماژور اولیه، ریشه‌های محکمی است که در اثر بلایای مصنوعی و طبیعی مسموم یا از بین نمی‌رود. شیگهرو یک نعمت لعنتی است. به راحتی 2 شخصیت برتر سریال برای نفوذش به آسمان ها می رسد، دست نخورده. همان قدردانی از خود بولت جو است که با خود هوندا جونیور و پدر از همان پارچه بریده شده است. تصور کنید که یک صلیب در طول دوران ورزشی خود حمل می کنید، سخت و با اقتدار در طول سن، همه اینها به نام توبه و مسئولیت این است که پست راهنمای پسری باشد که پدرش را به دلیل یک لغزش دست از دست داده است. با این حال، برای بیش از یک دهه، او تلاش کرد تا به قول خود به خانواده هوندا عمل کند. رهایی او از این وعده که علیرغم آسیب دیدگی‌هایش به میدان برود، دست کم تکان دهنده بود. افرادی که به رویاهای خود علاقه دارند واقعاً تحسین برانگیز هستند، واقعاً این کاریزما را دارند که موجودات خارجی را به درون خود بچرخانند و طبیعتاً آنها را با حمایت توده ها وادار کنند. برای اولین بار، یک کبریت مرا در غباری فرو برد که با منطق خودم نمی توانم مه زدایی کنم، علیرغم سنجیدن اهداف شخصیت ها. در نهایت، هوندا جونیور در مقابل گیبسون جونیور در یک مسابقه خانگی شکست خورد، علیرغم اینکه بهترین عملکرد خود را تا کنون به ثبت رسانده است. تاریخ تکرار می‌شود و سرنوشت پدران را در موقعیت‌های مختلف ادامه می‌دهد. شاید همانطور که باید. Major S5 با موفقیت خود را به‌عنوان سکوی پرشی برای فرصت‌های بیشتر برای دوست‌داشتن این مجموعه قرار داد، به آرامی من را در یک قوس برازنده به سمت قسمت بعدی داستان می‌پراند، و در حالی که سفر گورو شیگنو را دنبال می‌کنم، من را با یک چارچوب ذهنی پرانتظار مجهز می‌کند. از نوشته غیرمنتظره لطیف نویسنده.

بیسبال، در استان من، بدنام است که یک ورزش بسیار کند و خسته کننده برای تماشا است. من معمولاً چند مسابقه را از تلویزیون دنبال می‌کردم، حتی اگر خاله‌ام همیشه وسط مسابقه می‌خوابید. در واقع، تماشای بیسبال می تواند کسل کننده باشد، اما به هیچ وجه بازی کردن کسل کننده نیست. این ورزش احتمالاً یکی از هیجان‌انگیزترین ورزش‌هایی است که می‌توان در آن شرکت کرد. در حالی که هنگام تماشای آن کند به نظر می‌رسد، اما اگر واقعاً در زمین بازی باشید، بسیار سریع پیش می‌رود. Major S5 دقیقاً همین احساس را به من می دهد. حضور در زمین، حتی اگر روی مبل نشسته ام و انیمیشن بیسبال را تماشا می کنم. من خیلی خوب می توانستم بیرون بروم و خودم بازی کنم - اما چرا باید بدون هیچ تلاش بدنی همان هیجان را تجربه کنم؟ زندگی به عنوان یک بازیکن بیسبال حرفه ای آسان نیست. موانع زیادی وجود دارد که یک حرفه ای (و هر فرد عادی) می تواند با آن روبرو شود - اعم از آسیب، بی انگیزگی، رکود، مشکلات خانوادگی. زندگی گورو هرگز یک جاده مستقیم نبوده است، او ممکن است بارها مسیر را گم کرده باشد، و با این حال، او هرگز نتوانسته دوباره آن را پیدا کند. گاهی اوقات، سریالی که دنباله‌های زیادی دارد، معمولاً پس از چند فصل به دلیل کمبود مواد و قسمت‌های پرکننده غیر ضروری، داستان آن کوتاه می‌آید. بعد از فصل غرق قطار که Major S4 بود، نمی دانستم از پنجمی چه انتظاری داشته باشم. احتمالاً قرار بود به اندازه S4 خسته کننده و ناهموار باشد. من اشتباه میکردم. من شخصاً معتقدم که قسمت پنجم Major پرمعنی‌ترین قسمت است زیرا توسعه شخصیتی زیادی را همراه با یک نتیجه‌گیری خوب به یک حماسه حماسی می‌آورد. گورو که ادامه مستقیم فصل چهارم است، پس از آخرین فصل بیسبال خود در ایالات متحده، به ژاپن باز می گردد. در بازگشت به خانه، او از دوست و رقیب خود یاد می گیرد که یک سال دیگر یک جام جهانی بیسبال در آمریکا برگزار می شود. S5 به فرمول قدیمی خود بازگشت، "مسابقه، تمرین سنگین، مسابقه، تمرین سنگین و مبارزه با رقیب" که در فصل 1 تا 3 استفاده شده بود. می توان دید که طرح به جایی می رسد - این فقط مسابقات تصادفی در یک تورنمنت تصادفی نبود. این جام جهانی بیسبال به خاطر خدا بود. آموزش در واقع معنی دار بود. قهرمانی در جام جهانی یک معامله بسیار بزرگ است. چیزی که داستان را باورپذیر کرد این بود که خود تیم ژاپن احساس شکست ناپذیری نمی کرد (برخلاف سایر انیمه های ورزشی که در آن تیم قهرمان داستان از مری شکایت می کند و عملاً هیچ نقص ظاهری ندارد.) تنها اشکال این است که چند مسابقه می توانند طولانی تر شوند. - آنها آنقدر هیپ شده بودند که فقط یک قسمت و نیم طول بکشد. چه لذت کشتن. همچنین چند قسمت از اپیزودهای زندگی وجود داشت که در واقع با طرح داستان آشنا بودند، زیرا فضای زیادی را برای توسعه شخصیت، به خصوص در طرف گورو و شیمیزو ایجاد کردند. بعدا توضیح میدم SynergySP با داشتن استودیوهای سوئیچ (Hibari به SynergySP) از زمان S4، احتمالاً برای تطبیق با سرعت سه فصل گذشته مشکل داشت، زیرا ساخته‌های آنها نبود. با این حال، در S5، آن‌ها موفق شده‌اند بسیاری از ایرادات فاحشی که در S4 ایجاد کرده‌اند را برطرف کنند: توسعه شخصیت، سرعت و هنر. گورو دستخوش تغییر شخصیت شد، زیرا مجبور شد بار دیگر با گذشته خود با جو گیبسون و رقیب جدیدش، جو گیبسون جونیور روبرو شود، اما همچنان همان مرد مغرور قدیمی باقی ماند. برای من بسیار تعجب آور بود که بین شیمیزو و گورو تحولات عاشقانه ای وجود داشت و می دیدم که چگونه همیشه به آن اشاره می شود اما هرگز به طور کامل تأیید نشده است. من بارها قهقهه زدم زیرا رابطه آنها بسیار ناخوشایند است، گورو 18 ساله است و به غیر از بیسبال، تجربه عشق واقعی ندارد. هاها نه تنها داستان کاملاً از مانگا پیروی می کند: اثر هنری به کار اصلی خود وفادار می ماند، اگرچه خود هنر کاملاً عادی است و چیزی برای ستایش ندارد. انیمیشن بسیار عالی است-- می‌توانستم ببینم که SynergySP واقعاً انیمیشن را امتحان کرده است، و دنبال کردن مسابقات در مقایسه با S4 بسیار آسان‌تر بود، جایی که من مجبور بودم چند بار به عقب برگردم تا واقعاً بفهمم دقیقاً چه اتفاقی افتاده است. این یکی از بزرگترین و آزاردهنده ترین نقص S4 بود: انیمیشن ناسازگار. حداقل چهره های زشت زیادی وجود نداشت. در مورد موزیک هم هیچ BGM از S5 یادم نیست. این احتمالاً به این دلیل بود که من در تماشای مسابقه بیش از حد گوش دادن به موسیقی پس‌زمینه تمرکز داشتم. در هر قسمت، یک یادآور کوچک 2 تا 3 دقیقه ای از آنچه در قسمت آخر اتفاق افتاد وجود دارد تا حافظه شما را تازه کند. درست پس از آن، سکانس آغازین «هی! سلام! بسيار خوب!' توسط SCHA DARA PARR feat plays. به نظر من، این آهنگ کاملاً مناسب نیست زیرا برای یک نمایش ساده بیسبال کمی بیش از حد است. پایان اول، «با من بمان» اثر هیتومی شیمتانی، رابطه بین گورو و شیمیزو را از فصل پنجم به خوبی به تصویر می‌کشد. پایان دوم، 'Jibun Color' توسط Yuu Nakamura به شما هوای تازه می دهد در حالی که روی تپه ایستاده اید در حالی که داور فریاد می زند 'PLAY BALL!' سومین و آخرین پایان، «Kokoro E» توسط Road of Major، در حالی پخش می‌شود که مجموعه‌ای از رویدادهای مهم از فصل 1 تا 5 به صورت سیاه و سفید نشان داده می‌شود تا گذشته‌ای نوستالژیک را به تصویر بکشد. این کار بسیار هوشمندانه ای بود. ماجر یک داستان ساده در مورد پسری است که تنها یک چیز در ذهن دارد: بازی بیسبال. برخی از مردم احتمالاً آن را غیرهیجان‌انگیز می‌دانند، زیرا هیچ قدرت فوق‌العاده‌ای مانند شاهزاده تنیس یا Eyeshield 21 وجود ندارد. به نظر من نداشتن قدرت فوق العاده چیز خوبی است. از آنجایی که بیس بال Major نزدیک به واقع گرایانه است (به غیر از اینکه گورو یک هیولای PITCHING است)، من بیسبال را لذت بخش تر می دانم زیرا چیزهای زیادی در مورد آن در این انیمیشن یاد گرفتم. نه تنها این، بلکه شخصیت‌ها در واقع باید بسیار سخت تمرین می‌کردند تا حتی بتوانند با تیم‌های سطح پایین‌تر رقابت کنند: من واقعیت خشن را دوست دارم. در خاتمه، Major S5 (و در واقع هر فصل) برای هر کسی است که علاقه مند به یادگیری در مورد بیسبال واقعا چیست، بدون نیاز به یادگیری همه این قوانین پیچیده و بیش از مکانیک های برتر است. به یاد داشته باشید - چیزی که Major را از سایر انیمه های ورزشی متمایز می کند این است که چقدر واقعی تر است.