Tokyo Revengers

یادم می آید که قبل از خواندن مانگا این نمایش را تماشا کردم. می‌دانم که مانگا در نهایت کاملاً متوسط ​​بود، اما این یکی جایی بود که من به‌طور نامحسوس کمی از طرفداران سریال شدم و توانستم با نمایش همراه شوم. اگر بقیه محتوای مانگا را نادیده بگیرید و فقط روی اتفاقات این نمایش تمرکز کنید، خواهید دید که آنها به این قوس عمل کردند و این باعث شد من واقعاً از آن لذت ببرم. این یک نقطه شروع خوب برای کسی است که می خواهد قبل از اینکه با بقیه روبرو شود و تصمیم بگیرد که بعداً در مورد آن چه کاری انجام دهد وارد سریال شود. برای قهرمان داستان خیلی بد است که مجبور شود در زمان به عقب و جلو برود تا دوست دخترش را به هر قیمتی نجات دهد، و من می گویم که انیمه به خوبی توانست من را با توسعه شخصیت و همه چیز همدلی کند.

اگرچه ممکن است فصل اول امیدوارکننده به نظر نرسد، اما در S2 و S3 بهتر می شود. حذف سریال از فصل اول به تنهایی انگیزه ای است که برخی از شما دریافت خواهید کرد - همانطور که من انجام دادم - اما به آن فرصت دهید، زیرا برخلاف همه انتظارات، S2 و S3 بهترین نمایش دهنده هستند. مشکل اصلی S1 بدون شک بهانه غم انگیز یک قهرمان داستان (تاکمیچی) است که به نظر نمی رسد هرگز تکامل یابد. خواه مهارت‌های مبارزه‌ای بی‌وجود او باشد یا ذهنیت ضعیفی که با شجاعت ضعیف پشتیبانی می‌شود، نمی‌توان گفت که او رقت‌انگیزترین قهرمانی است که تا به حال دیده‌ام... S2 چنین تغییر دهنده بازی است زیرا بینندگان را وادار می‌کند تا به گذشته فکر کنند. و در نهایت متوجه می‌شوید که رشد تاکمیچی چقدر واقع‌گرایانه بوده است- نه تنها با ادغام یک باند خیابانی به یک مبارز ماهر تبدیل می‌شوید، و نه همیشه در هنگام مواجهه با سختی‌ها شجاع هستید. تاکمیچی قهرمان معمولی، باهوش و سریع یادگیری شما نیست، او فقط یک جو معمولی است که زندگی ناموفقی دارد که ناگهان فرصتی برای تغییر همه چیز از طریق توانایی جدید خود در سفر در زمان به او داده می شود. که ما را به یکی دیگر از جنبه‌های مشکل‌ساز S1 می‌رساند و آن این است که چرخه سفر به عقب و جلو در زمان چقدر تکرار می‌شود- واضح است که آن‌ها تلاش می‌کردند درماندگی کل موقعیت را برجسته کنند، به نام تلاش‌های ناموفق بی‌شمار قهرمان داستان برای نجات کسانی که دوستشان دارد، اما چرخه معیوبی که تقریباً در هر قسمت شاهد مرگ یک نفر به طرز غم انگیزی است، انیمه را بسیار ملودراماتیک می کند - با لحظات کمدی/کمدی برای متعادل کردن همه چیزهای سنگینی که در حال سقوط هستند.

بدترین انیمه ای که تا حالا دیدم وقتی برای اولین بار در مورد فرضیه انیمه می شنوید، ممکن است فکر کنید جالب است، و من هم همینطور، و وقتی بازی قسمت اول را زدم، یک قسمت بسیار خوب به من هدیه داده شد، و قسمت دوم هم همینطور. اما، در قسمت سه، کیفیت کمی پایین می‌آید و از اپیزود چهارم به بعد، فقط آشغال است. به نظر می‌رسد شخصیت‌ها تکامل بزرگی خواهند داشت، یا حداقل یکی از آنها تکامل خواهد یافت، اما نه، هیچ‌کدام از آنها واقعاً بزرگ نمی‌شوند، به جز شاید تاکمیچی، با این حال، او در تمام طول نمایش یک بچه گریان است و برای هر اتفاقی گریه می‌کند. . یا شخصیتی "عالی" شروع می‌شود، یا در کل انیمه بد می‌ماند، و من در مورد این فصل صحبت می‌کنم، بنابراین نه، من مجبور نیستم همه چیز را تماشا کنم. بدترین چیز در Tokyo Revengers این دیالوگ هاست: "از زمانی که پاچین دستگیر شد، من را در حال لبخند زدن دیدی؟" تو پسر عوضی! به دو قسمت گذشته مستقیماً لبخند می زدید! اما، اجازه دهید کمی در مورد شخصیت ها صحبت کنم: تاکمیچی، یکی از بدترین قهرمانان تمام دوران، به دلیل نداشتن هیچ ویژگی شخصیتی جالبی که دارد، از آنجایی که برای هر چیزی گریه می کند، بزرگ نشو، که عجیب است زیرا انیمه به ما یادآوری می کند. هر بار که با حنا است که «مثل بزرگسالان حرف می‌زند» و حتی می‌تواند ناهماهنگ باشد، زیرا وقتی به خانه دراکن می‌رود، تقریباً عمداً به هینا خیانت می‌کند، اما در انیمه، وقتی «خودش را گرفتار» در حال خیانت به حنا کرد. او احساس شرمندگی کرد. فکر می‌کنم دراکن و مایکی هر چه هستند، چون خیلی جالب نیستند و داستان ساده‌ای دارند، اما چیزی برای نقد واقعی در مورد آنها وجود ندارد، مگر اینکه نویسنده بزهکاری را رمانتیک می‌کند، و همیشه این حرف‌ها را به عنوان سنگرهای مقدس قرار می‌دهد که هرگز نمی‌توانستند. به مردم بی گناه بدی کن کازوتورا یک شرور بسیار بد است، نه به این دلیل که کارهای بدی انجام می دهد، بلکه به این دلیل که بد نوشته شده است. منطقی نیست که او از مایکی متنفر باشد، نویسنده فقط این دزدی را بیان کرده است تا دلیلی داشته باشد که کازوتورا از مایکی متنفر باشد، اما منطقی نیست، زیرا همه اینها ایده کازوتورا بود، و او شینیچیرو را به جای اینکه فقط او را زمین بزند، کشت. یا فقط درخواست عذرخواهی و دست کشیدن از دزدیدن دوچرخه، یا فرار کردن، گزینه های زیادی وجود داشت... و برای بازگشت به دیالوگ های بد، بیایید آخرین صحنه کازوتورا را به یاد بیاوریم "ده سال خیلی کم است، درست است؟" "مایکی تو را می بخشد"... شرط می بندم که وقتی نویسنده نقاشی آن صحنه را روی مانگا تمام کرد، صفحه اش را انتخاب کرد، دستش را به روش ایتالیایی بوسید و گفت: "اثر هنری من" و به سمت سردبیر رفت. و نباید آن صحنه ماشین با آکون را به خاطر بیاوریم: ماشین پلی موبیل به آرامی به سمت ماشین نائوتو می دود، به هاین زمان کافی می دهد تا پیاده شود، با تاکمیچی ازدواج کند، بچه دار شود، ببیند آنها در حال بزرگ شدن و رفتن به دانشگاه هستند، و او همچنان در حال روشن کردن ماشین است. چراغ های جلو؛ "تو ماشین نبودی؟" نه، من نبودم! آیا می توانی باور کنی که این احمق لعنتی؟ به هر حال، چیزهایی وجود دارد که من در Tokyo Revengers دوست دارم: دعواها گاهی اوقات بسیار خوب هستند، و من رابطه بین باجی و چیفیو را دوست دارم، آنها دوستی بسیار زیبایی دارند، و من واقعاً از داستان مشترک آنها خوشم آمد، و همچنین هینا را دوست دارم. او آدم بسیار خوبی است، ناز است و شخصیت خوبی دارد. کل من برای Tokyo Revengers 1/10 است. آن را به کسی که از برخی انتقاد پذیرتر است توصیه نکنید، من را به خاطر این موضوع ببخشید، "weeb" که نمی تواند قدردان چیزی باشد که یک جنگ شونن، یک انیمه هیجانی یا یک ecchi نیست، زیرا اگر در مورد انیمه نیاز دارید، شما از Tokyo Revengers متنفر خواهید شد، به دلیل نداشتن هر گونه ویژگی فنی، زیرا حتی طراحی شخصیت آن بد و تکراری است و شخصیت ها در بیشتر مواقع جالب نیستند.