Hanamonogatari

اولین چیزی که در مورد این فصل می‌توان گفت این است که بهتر است آن را تماشا نکنید، مگر اینکه کسی در صد در صد خود باشد، زیرا زمانی که آن را تماشا می‌کردم خواب‌آلود بودم و پسر سخت بود. از نظر بصری و صدا، تفاوت چندانی با فصل قبل پیدا نکردم، بنابراین زیاد با آن کار نمی‌کنم. در افتتاحیه کانبارو و چند دختر دیگر به عنوان دوست عمل می‌کنند، حتی زمانی که دشمن هم هستند، اگرچه بخشی وجود دارد که آواز کاملاً تغییر می‌کند و خوب است. پایان یک سبک هنری بسیار ترسناک و کاملاً متفاوت دارد، بنابراین تماشای آن جالب بود اگرچه خود آهنگ بیشتر شبیه به هم بود. برخی از شخصیت‌های تکراری طرح‌های مختلفی دارند که خوب هستند، اما مهم‌ترین آنها دائمی نیست، لعنت به آن. این فصل دو ریسک دارد. یکی، بیرون آمدن در این مرحله، حتی اگر از نظر زمانی آخرین مورد باشد، حداقل در مورد انیمه تا این لحظه، از آنجایی که تا آنجایی که من می‌دانم رمان‌ها ادامه داشتند. این باعث می‌شود که هرگونه تنش احتمالی از ورودی‌های آینده هیچ تأثیر واقعی نداشته باشد، زیرا این مورد از قبل نتیجه را تأیید می‌کند. دومی داشتن سوروگا کانبارو به عنوان قهرمان داستان است، همانطور که در فصل دوم ساخته شد، زیرا به دلایل داستانی بسیاری از شخصیت ها در اطراف نیستند. تا این لحظه او یک شخصیت ثانویه کمیک بود، و همانطور که نمونه‌های قبلی ثابت کرده‌اند، بسیار نادر است که یک نوع اسپین آف یا دنباله‌ای مانند آن خوب یا موفق باشد یا حتی شخصیت را خراب نکند. بنابراین، آیا کانبارو به اندازه کافی شخصیت اصلی خوبی است که بتواند جای شخصیت های قبلی را بگیرد؟ حداقل، یا شاید هم باشد، شاید اگر این انیمه درباره او بود، می توانست باشد، اما واقعاً اینطور نیست، زیرا تا حد زیادی روی دختر دیگری تمرکز می کند که من حوصله یادگیری نامش را به خود ندادم و که در مقایسه با بازیگران اصلی قبلی داستانی بسیار ساده و خسته کننده دارد. این داستان یک قسمت و نیم طول می کشد تا ارائه شود و ارائه گفته شده به نوعی ترکیبی است. اول، مانند سریال Shinobu در فصل قبل، به جای نمایش داده می شود، و این بار حتی تصاویر جالبی در نیمه اول آن در کنار آن وجود ندارد، تنها چیزی که نشان داده می شود کاراکتر در حال صحبت است و کانبارو با او به او نگاه می کند. یک صورت مستقیم هر از گاهی بسیار خوب، برخی استعاره های بصری با اشیاء شناور وجود دارد، اما همین. نیمه دوم برای چیزهایی کاملاً متفاوت و به دلایلی بسیار جالب تر پیش می رود، بنابراین متعادل می شود. در مورد خود کانبارو، اتفاق مهمی برای شخصیت او می افتد، اما نه به خاطر او، کاری است که شخص دیگری برای او انجام می دهد، بدون اینکه او در ابتدا متوجه آن شود. اینطور نیست که او زیاد کاوش کرده باشد، داستانی از او گفته می شود، و او با شخصیت های قدیمی صحبت می کند و در مورد برخی از تردیدهای خود به آنها می گوید، آنها او را تشویق می کنند و او به راحتی و به سرعت از آن عبور می کند، همین . به علاوه، عجیب است که او را به این شکل جدی ببینیم، او واقعاً شبیه شخصیتی که تا کنون نشان داده شده است، نیست. خوب، من آنقدر احمق و بی علاقه نیستم که متوجه نشوم که سریال به صراحت برخی از موازی کاری ها را بین دو دختر ترسیم می کند، اما سوروگا، برایم مهم نیست که به من گفته شود که می توانستی چه کسی باشی، می خواهم بیشتر ببینم چه کسی می توانستی باشی. شما هستید، یا چگونه به وجود آمدید، یا چه کسی می توانید در آینده باشید، و هیچ کدام از اینها را در این نمایش نیاوردید. صحنه‌های لذت‌بخش‌تر برای من که اولین و سومین صحنه از چهار سکانسی بود که شخصیت‌های قدیمی در آن ظاهر شدند، و حتی پس از آن، یکی از آنها مرگ فصل دوم را خنثی کرد و دیگری به نوعی کمیک بود و همان مالیخولیایی را نداشت. لحن بقیه فصل دومی مرا بی تفاوت گذاشت و چهارمی هم همان طنزهای قدیمی پدوفیلیک و محارم بود که من به وضوح نشان دادم که از آن متنفرم. به طور کلی، فصل همچنان دارای جلوه های بصری عالی، صدای قابل استفاده، یک لحن مالیخولیایی متفاوت است، و صادقانه بگوییم واقعا بد نیست، اما همچنین احساس می شود که محتوای بسیار کمی دارد و بسیار کم یا بسیار غیر جالب است. شخصیت پردازی در آن یک بازی بسیار قابل قبول و می توانم بگویم دومین بدترین بعد از Nisemonogatari تا کنون، که باعث نمی شود من بخواهم دنباله ای احتمالی را تماشا کنم.

اینجا مردم: رمان Monogatari که من نتوانستم وارد آن شوم. تنها فیلمی که تصمیم گرفتم *به جای* خواندن تماشا کنم. می دانید، وقتی قسمت اول را تماشا کردم و افتتاحیه «آخرین روز نوجوانی من» را دیدم، فکر کردم که به طور جدی درباره این داستان اشتباه قضاوت کرده ام. بالاخره اتفاقات افتتاحیه احساسی، شدید و نوستالژیک بود. در واقع من خود آهنگ را خیلی دوست دارم. چیزی در مورد آن بیت دوم که با "Kimi no inai..." شروع می شود، آواز ساواشیرو میوکی عالی است (خوب، جدا از آن یک مماس گوش شکن تهاجمی در وسط آن). مسئله این است - هشدار اسپویلر - وقایع به تصویر کشیده شده در افتتاحیه واقعی یا در داستان واقعی نیستند. نه، معلوم شد که من چیزی را اشتباه قضاوت نکردم. و شاید شما ممکن است بگویید "اوه خوب چه انتظاری داشتید، اینطور نیست که Senjougahara تمام دنیا را منگنه کرده است". دنیایی که در آن پنجاه هاچیکوجی سوار اتوبوس به مدرسه می شوند وجود ندارد. کانبارو از گلی به گل دیگر نپرید. کارن در واقع به زنبور تبدیل نشد. تسوکیهی یک مگا ریو به پا نکرد و هانکاوا در قطار خوابش نبرد. به آن من می گویم: بسیار خوب، خوب (اما جهان با پنجاه هاچیکوجی قلمرویی به نام والهالا است که تنها از طریق مرگ شرافتمندانه در نبرد قابل دسترسی است). بگذارید مستقیماً بگویم: هانامونوگاتاری خسته کننده است. بله، جدای از چند شگفتی (عمدتاً در قسمت‌های 1 و 2)، کل این داستان یک قدم زدن بی‌حرکت در امتداد جاده‌ای کاملاً مستقیم بود، و با توجه به اینکه درباره کانبارو، شخصیتی که به خاطر دویدن در همه جا شناخته می‌شود، طعنه آمیز است. ببینید، من از چند صحنه در اینجا قدردانی کردم، اما دو شخصیت بزرگ در این داستان کانبارو و نوماچی هستند، و من به معنای واقعی کلمه تا پایان آخرین قسمت منتظر بودم تا نوماچی چیزی بیشتر از شخصیتی شود که ظاهر شد. آبی با دلیل کمی برای اهمیت دادن به او. من شخصاً نتوانستم این دلیل را پیدا کنم و فکر می کنم کارهای بیشتری می شد با شخصیت او انجام داد. شاید بینندگان دیگر دیدگاه او را نسبت به جهان جالب بدانند، اما من خیلی به آن اهمیت ندادم. در پایان، هانامونوگاتاری یک ورودی ناامیدکننده در مجموعه‌های خارق‌العاده مونوگاتاری است. در نهایت، این بخشی از یک کل بزرگتر و کاملاً لذت بخش است، بنابراین من شک دارم که بینندگان/خوانندگانی که قبلاً از طریق 9 قوس داستانی (اگر به ترتیب انتشار انیمه تماشا کرده اید بیشتر) آن را در این مرحله رها کنند. این هم باعث نمی‌شود که آن را کنار بگذارم، اما به این نتیجه می‌رسد. هانامونوگاتاری داستانی را تعریف می کند که من حتی مطمئن نیستم نیازی به گفتن آن باشد. بی درخشش و کسل کننده است. خوشبختانه، فقط در پنج قسمت پخش می شود - بنابراین می توانید به راحتی آن را در یک جلسه تماشا کنید، که توصیه می کنم این کار را انجام دهید تا بتوانید بعد از آن به زندگی خود ادامه دهید. صادقانه بگویم، به عنوان دومین داستان از مجموعه که به آراراگی یک روز از کارش به عنوان راوی مرخصی می دهد، در مقایسه با ببر Tsubasa که به راحتی پر از تنش، پیچش، چرخش، توسعه و کاتارسیس بیشتری نسبت به سوروگا شیطان است، کاملاً کمرنگ است. اگرچه، مقایسه هر چیزی با ببر Tsubasa ممکن است در سطح مقایسه یک شب بیرون از خانه در Outback Steakhouse با غذا خوردن در Ritz ناعادلانه باشد. فکر نمی‌کنم این داستان مورد علاقه کسی در این مجموعه باشد، اما فکر می‌کنم افراد زیادی بیشتر از من از این کار لذت خواهند برد. به عنوان مثال، بسیاری از بررسی های دیگر در اینجا. با این حال، اگر به نظر شما داستان هانامونوگاتاری به طور کلی کسل کننده است، این را بدانید: شما تنها نیستید. ارزش های تولید نمایش داده شده در اینجا مثل همیشه خوب است، و داستان به خودی خود *بد* نیست، برای من فقط جذاب نبود. اما در سریالی که در غیر این صورت استثنایی است، جلوه می کند. به طور کلی: به همان اندازه کسل کننده و کوتاه است. انتخاب نکنید که هانامونوگاتاری را نادیده بگیرید (این نشانه یک روان پریش واقعی خواهد بود) اما در عوض، فقط بنشینید و دو ساعتی را صرف کنید تا داستان را مصرف کنید و ادامه دهید. حتی ممکن است شما آن را بیشتر از من دوست داشته باشید. نه، در عوض، من بدون حتی یک عذاب وجدان در صفحات Otorimonogatari غوطه ور خواهم شد که این یکی را نخوانم. امتیاز نهایی 5/10 کفرآمیز برای هانا-مه-نوگاتری خواهد بود - و نه، من نمی توانم ناله های شما را از آن طرف صفحه بشنوم، و نه می توانم بوی میوه پوسیده ای را که به خاطر آن وحشتناک به سمت آن پرتاب می کنید، حس کنم. جناس