K-On!

من این سری انیمه را در طول قرنطینه های 2020 پیدا کردم در حالی که کمی انگیزه داشتم. فکر می‌کردم این انیمه موسیقی عمومی دیگری باشد، مانند هر انیمیشن دیگری که در آن زمان از کاتالوگ نتفلیکس دیده‌ام. دست و پنجه نرم کن، یک و نیم ترن هوایی می شود. همه ما می دانیم که به طور کلی در سریال چه اتفاقی می افتد (اگر مانگا را در جایی که می توانید بخوانید یا انیمه را تماشا نکنید). من مانگا را یکی دو سال بعد از اولین بار دیدن سریال خواندم و خواندن دومی باعث شد بیشتر از اولی قدردانی کنم. جدای از چیز واضحی که از صفحه حذف می شود، انیمیشن مهم نیست که یک گگ سریع، اجرا یا حتی یک حرکت آهسته از یک سینک باشد، به نظر می رسد که دقت زیادی به آن شده است (در بیشتر موارد) . موقعیت دست یک گیتاریست خوب بود... در آنجا (چون انیمیت کردن آن کار سختی است، از آنجایی که من خودم یکی هستم، انتخاب پروفایل را ببینید). برخی از داستان های مانگا برای ساختن شخصیت از طریق داستان بسط داده شده اند. نورپردازی بدون توجه به زمانی از روز که صحنه تنظیم می‌شود مناسب است: روشن در روز، تاریک در اتاق خواب در شب یا حتی هنگام غروب آفتاب که پرده‌های سریال/فیلم به پایان می‌رسد. شخصیت ها بیشتر از آن چیزی شدند که مانگا آنها را به تصویر کشیده بود. یویی فقط یک کلوتز نبود. میو یک گربه ترسناک بیشتر نبود. ریتسو چیزی بیش از پرانرژی نبود و موگی فقط یک دختر همجنسگرای ثروتمند نبود. یویی نیز سخت کار می کرد، میو با برخی از ترس های او موافقت کرد، ریتسو نیز دوستی دلسوز بود و موگی نیز یک دختر همجنس گرا ثروتمند بود که می خواست کارهای معمولی انجام دهد. طراحی صدا فوق العاده بود. نه تنها قادر به شنیدن موسیقی که در صفحه نبود، بلکه سطوح مهارت را در هر زمانی بدون توجه به یک مبتدی با یک Gibson Les Paul بدون برق یا یک حرفه ای با یک Fender Jazz Bass در هر کجا که پخش می شود: باشگاه، اتاق موسیقی. ، سالن نمایش و حتی یک باشگاه موسیقی (به علاوه موارد بیشتری در فیلم). تکرار پژواک صدایی که در یک اتاق سفر می‌کند، مهم نیست که چقدر بزرگ یا کوچک (با دانستن این موضوع که از یک مجری و یک تماشاگر هنرمندان راک کلاسیک می‌آید). اجراها یکی دیگر از نکات برجسته است. از دیدگاه یک مجری، می دانم که می تواند در روزها، ساعت ها و دقیقه ها تا زمان نمایش اعصاب خردکن باشد. من آن را هنگام تماشای تمام قوس های جشنواره حس کردم. اول به خاطر دلایل مهمی بود. مورد دوم برای (اسپویل) تغییر داستان از منبع منبع برای پایان معنادارتر فصل. در حالی که نه. 3 آخرین عجله برای اعضای ارشد بود (بعد از آن اشک‌های زیادی به آب اضافه شد). OPها و EDهای ساختگی موسیقی MTV یک نکته برجسته هستند. نماهای برشی از زندگی در حالی که شخصیت ها در حال انجام کارهای شخصیتی هستند و سایر نماهای گروه نیز که کارهای گروهی را انجام می دهند. EDهای سبک MTV همراه با یک موزیک ویدیو، افزودنی عالی دیگر با لحن کاملاً متفاوت به OP هستند (اولی توت فرنگی شاد و دومی جدی است). این انیمه تکه‌ای از زندگی است و می‌دانم که برخی از افراد در این سایت آن را کسل‌کننده و کسل‌کننده می‌دانند و من به جایی که از آن می‌آیند می‌رسم. به نظر من این ژانر به اندازه سریال های دیگری که بعداً پیدا کردم مانند Yuru Camp، Do it Yourself و Super Cub آرامش بخش است. این و موارد دیگری که ذکر کردم ممکن است لبه لحظات شما در یک سریال شونن مانند [عنوان را در اینجا وارد کنید] نداشته باشند، اما برای افرادی که این نوع طرح ها را دوست دارند، احساس آرامش می کند. مخصوصا در حین اجراها شخصا؟ من K-ON را پیدا کردم! پس از انصراف از مدرک موسیقی در دوران افسردگی بزرگ مدرن (2020). همانطور که داستان را دنبال می کردم، وقایع طرح من را به یاد زمانی انداخت که نوازنده جوانی بودم که گیتار یاد می گرفتم: خریدن، تمرین، دیدن هنرمندان در صحنه بزرگ، اجرای خودم، تغییر تار، حتی اجرای نهایی ام در مقابل من. همسالان این [سریال] مرا تشویق کرد که دوباره موسیقی را از آهنگ های این مجموعه تا قطعاتی از سازهای پیچیده از نظر آهنگسازی یاد بگیرم. من این سریال را به عنوان یکی از انگیزه هایم برای گرفتن مدرک موسیقی که در ابتدای این بند ذکر شد قرار دادم. حتی پس از داستان Doofenshmertz من در مورد اینکه چرا سریال را دوست دارم، امیدوارم این بررسی کنجکاوی شما را به این سریال برانگیزد زیرا من آن را 1000 میلیون٪ توصیه می کنم! همراه با چای یا نوشیدنی گرم یا سرد دلخواه شما توصیه می شود.

با تماشای K-ON!، این حس واقعی به شما دست می‌دهد که بسیاری از افراد پشت آن واقعاً اصلاً به موسیقی اهمیت نمی‌دهند. سازها به درستی متحرک شده اند (که کمتر از چیزی که انتظار می رود رایج است) - استعداد آشکاری از تیم انیمیشن به نمایش گذاشته شده است. با این حال، تا آنجا که به نوشته مربوط می شود، ممکن است شخصیت ها در یک گروه با هم نباشند. گروه روی صفحه تمرین نمی کند، روند ترانه سرایی محو شده است. گروه حتی یک آهنگ را با هم روی صفحه نمایش پخش نمی کند تا زمانی که پنج قسمت از آن شروع شود. در این انیمه هیچ اتفاقی نمی افتد. این صرفاً به این دلیل نیست که ریسک‌ها پایین است - به‌عنوان طرفدار ژانر Slice-of-life، اگر اینطور بود، اهمیتی نمی‌دادم - مسئله این است که نویسندگان ظاهراً نمی‌دانند چگونه تعاملات درون یک گروه را بنویسند. انتقاد از موسیقی متن یک انیمه به دلیل ضعیف بودن آن احساس عجیبی است، اما یک انیمه گروهی بر این جنبه متکی است. K-ON! در این زمینه ناامید می کند. هرگز صدای درامکیت زنده شنیده نمی‌شود و انتخاب‌های موسیقی پس‌زمینه به سادگی یک کل منسجم را تشکیل نمی‌دهند - در انیمه‌ای درباره موسیقی راک، شنیدن مدام همان BGM رگی و همان آهنگ پرافتخار Kraftwerk، چیزی آزاردهنده است. هر انیمه ای که حول موسیقی متمرکز است نمی تواند به خوبی موسیقی متن فیلم Bocchi the Rock دارای موسیقی متن باشد! یا Cowboy Bebop، اما موسیقی در K-ON! احساس می‌کند که این انیمه صرفاً وجود دارد، به‌جای اینکه انیمه در حال و هوای خاصی باشد. اما اجازه دهید صادقانه بگویم، داستان و موسیقی که کم است، به سختی می تواند برای یک انیمه ی تکه ای از زندگی شکست بخورد. انیمه های دیگر Slice of Life با شخصیت های منحصر به فرد، به یاد ماندنی و کمدی قوی این را جبران می کنند. K-ON! نمی کند. من مجموع دفعاتی را که کمدی را خنده‌دار می‌دانستم جمع‌آوری کردم - زمانی که نمایش را نیمه تمام گذاشتم، مجموع آن 3 بود. نمایش به جای تکیه بر گگ‌ها یا تعاملات منحصر به فرد شخصیت‌ها، بر یادآوری مکرر خصلت‌های شخصیت‌ها به بیننده تکیه می‌کند، به امید اینکه سریع بخندد. فاجعه‌بارترین مثال، پرخاشگری نوازنده باس است - چندین بار در هر قسمت، او را می‌بینیم که با ذکر خون در یک توپ جمع می‌شود، در حالی که نوازنده درام او را عذاب می‌دهد. این گیج بار اول تقریبا خنده دار است، اما خیلی سریع نازک می شود. و البته، گاه گاه نماهای شورت و صحنه‌های خدماتی از طرفداران وجود دارند که برای خنده‌دار بودن به نظر می‌رسند، اما درعوض تماشای آن خسته‌کننده است، به‌ویژه با در نظر گرفتن این که قرار است شخصیت‌ها 14 سال باشند. از سوی دیگر، شخصیت‌ها بیشتر شبیه عروسک‌ها هستند تا آدم‌های گوشت‌زده، و با آنها تقریباً یکسان رفتار می‌شود - البته در هر قسمت چندین بار چای و کیک وجود دارد. شخصیت‌ها شخصیت‌های مشخصی فراتر از کهن الگوهای سطحی ندارند. نوازنده گیتار دیگ و تنبل است، درامر پرانرژی، نوازنده بیس خجالتی، و نوازنده کیبورد... ثروتمند است؟ حتی آن‌ها هم ناسازگار هستند - شما می‌بینید که شخصیت بیسیست به یک نقش مرد مستقیم و درامر تبدیل به یک دوتایی مبهم برای گیتاریست می‌شود، متفاوت از تصویر آنها در قسمت اول. و با این حال، علیرغم اینکه من چقدر آن را در سطح نظری دوست ندارم، چیزی در مورد K-ON قابل تماشا است. واقعیتی وجود دارد که من آن را روزی به پایان می‌رسانم و از آنچه فکر می‌کنید نزدیک‌تر است. این به راحتی قابل هضم، با سرعت کامل، پر از لحظات زیبا، گاهی اوقات خنده دار، و به آرامی متحرک برای بوت است. اما در نهایت، این انیمه بیش از حد بی‌اهمیت است و در تمام جنبه‌های دیگر فاقد است.