JoJo no Kimyou na Bouken Part 5: Ougon no Kaze

قسمت 5 واقعا شگفت انگیز است و جوجو را واقعاً به ارتفاعات جدیدی سوق داد. جیورنو جیووانا در مبارزاتش واقعاً عالی و دوست داشتنی است. Narchia مورد علاقه من است و Mista و Giorno چنین دوتایی عالی را تشکیل می دهند. برنو قهرمان ثانویه خوبی ساخت و بهترین پس زمینه را داشت و من رابطه او با مافیا، مواد مخدر و اینها را دوست دارم. آباکیو محشر بود و فوگو فراموش شدنی است. مبارزات این بخش بیشتر به دلیل ضریب هوشی و خونسردی جیورنو بسیار زیبا است. Ghiaccio، قوس مرگ شکرگزار و sancrtuaryw اوج مبارزات برای آنتاگ های کوچک بودند. آخرین اکت داستان با SCR و GER بسیار جالب بود اما من مشکلاتی داشتم. 1. آدم‌های بد (خارج از Diavolo و آنهایی که به آنها اشاره کردم) خیلی خوب هستند. 2. فوگو و آباکیو لنگ هستند. فوگو می ایستد برای یک مبارزه اما او حتی از آن استفاده نمی کند به دلیل مزخرفات آینه. ایستادن او فقط ابزاری برای جیورنو برای کشتن دشمن بود. پس از آن او هرگز با کسی دعوا نمی کند و همیشه آزار دهنده است. حداقل با آباکیو من می توانستم او را به دلیل سابقه اش دوست داشته باشم. عدم پیوستن فوگو به باند پس از خیانت به رئیس ایده بدی نیست، اما به طرز وحشتناکی اجرا شد زیرا شخصیت او اصلاً احساس کاملی نداشت. Abbacchio فقط یک Fugo بهتر است: meh stand با نمایشگر بیشتر. پس زمینه بهتر، پایان بهتر Thrish بخشی از بازیگران اصلی است و برای شخصیت Diavalo و Burno و بقیه مهم است که فکر می‌کنید او جالب یا دوست‌داشتنی است، اما او اینطور نیست. 3. من GER را دوست دارم، اما نباید یک دکمه برنده فوری می بود. GER باید مانند SCR می‌بود، که به نوعی معمایی بود که جورنو مجبور بود به آن بپردازد. SCR از دریافت فلش دیوائولو آنطور که در نظر گرفته شده بود جلوگیری کرد، اما همچنین فقط به قهرمان داستان یک برد Ez را نداد و فقط آن را به آنها داد. دیوائولو واقعاً بعد از 33 قسمت ظاهر شد و باید لحظات بیشتری برای درخشش داشت. صادقانه بگویم، من به دنبال پیروزی او بودم، اما او در همان زمان احساس ضعف می کند. همچنین، من دروغ نخواهم گفت، زیرا باعث شد که ما بیش از 10 قسمت را صرف محافظت از تریش کنیم تا دیوائولو بخواهد او را بکشد. آنقدر وفادار است که به زندگی خود پایان دهد) تا او را بکشد؟ به طور کلی من آن را خیلی دوست دارم و برای قسمت بعدی جوجو مشتاق هستم.

برای شروع، می‌خواهم بگویم که از باد طلایی بیشتر لذت بردم. چیزهای زیادی برای دوست داشتن در این قسمت JoJo وجود داشت. پس چرا این احساسات مختلط؟ همه چیز به شخصیت ها برمی گردد. در حالی که بازیگران اصلی گروه بسیار دوست داشتنی بودند، خود قهرمان اصلی آنقدرها هم جالب نبود و توانایی ایستادن او نیز چندان خوب نبود. آنتاگونیست اصلی نیز چندان عالی نبود، یکی از ضعیف‌ترین آنها در کل سری بود. و اگر توانایی ایستادن قهرمان اصلی لنگ بود، توانایی ایستادن آنتاگونیست اصلی هیچ معنایی نداشت. من دوست دارم کسی تلاش کند تا آن را معنا کند (این غیرممکن است). خود داستان و صحنه هر دو بسیار جالب بود و احساس تازگی داشت. به نظر من اینها قوی ترین جنبه های این بخش جوجو بودند. من همچنین دوست داشتم که چگونه داستان حول جنایات سازمان یافته می چرخد. دیدن لمس منحصر به فرد هیروهیکو روی این موضوع بسیار خوب بود و همچنین به خوبی اجرا شد. قدرت هر قسمت JoJo از آنجا ناشی می شود که هر یک از آنها داستان های جداگانه خودشان هستند که از قسمت قبلی جدا شده اند، که به نویسنده آزادی زیادی برای امتحان چیزهای جدید می دهد. به طور کلی همه چیز به اولویت بستگی دارد. Golden Wind در مقایسه با قسمت قبلی JoJo که بیشتر شخصیت محور بود و سرعت آهسته تری داشت، بسیار اکشن سنگین و نسبتاً سریع است. من شخصاً قسمت 4 را به دلایل گفته شده بسیار به این قسمت ترجیح می دهم. تماشای باد طلایی هنوز برای هر طرفدار این سریال ضروری است.

در ماجراهای عجیب جوجو، سرنوشت رشته‌های پیچیده‌اش را می‌بافد و با ایجاد نیرویی گریز ناپذیر که آن‌ها را در تجربه‌های مرگ و زندگی با هم سوق می‌دهد، کاربران جایگاه را به سمت یکدیگر می‌کشاند. چنین تداخلی از سرنوشت و عزم، محور تجربه باد طلایی را نیز تشکیل می دهد. داستان عمیقاً به احیای یک دشمنی دیرینه علیه نسل خونی جوستار می پردازد و راز به جا مانده از دیو را کشف می کند. داستان با افشای غافلگیرکننده ای آغاز می شود که دیو پسری نامشروع به نام جورنو دارد. با این حال، زمانی که جیورنو به عنوان قهرمان داستان ظاهر می شود و تضاد دیو را از بین می برد، انتظارات فرد نادیده گرفته می شود. ظهور و سقوط A FLAT GANG-Star’S RISE AND FALL جورنو آرزو دارد برای محافظت از مردم بی گناه شهرش به یک "ستاره باند" تبدیل شود. او از سوء استفاده از قدرت و بدبختی اعمال شده توسط باندهای مافیایی بر گروه های آسیب پذیر مردم متنفر است. بنابراین، او تصمیم می گیرد که رئیس Passione را شکست دهد و ساختارهای قدرت جامعه را دوباره تعریف کند. جیورنو زیرک، همدل و قاطع است و در هنگام ناملایمات به خوبی سازگار می شود. با این حال، او دستخوش حداقل توسعه شخصیت می شود و در نهایت به یک شخصیت صاف تبدیل می شود. ماجراجویی عجیب و غریب طرح از رویکردی متفاوت با القای طنز برای مقابله با ته رنگ های تیره تر استفاده می کند. با این حال، عدم انتظار، تنش و دوراهی اخلاقی ناامید کننده بود. طرح فاقد انسجام و انتقال آرام بین داستان های فرعی است که به ویژه در قسمت های Chariot Requiem و Rolling Stand مشهود است. همچنین، طرح با یک پایان قابل پیش بینی به پایان می رسد. با این حال، مرگ برخی از شخصیت‌ها و بررسی نقش سرنوشت در پس این اتفاقات، عنصری جذاب و با طراوت در روایت به وجود آورد. همچنین، صدای راوی کاملاً غیر ضروری بود زیرا تأثیر رویدادها را از بین می برد. روایت گذشته گیورنو نمونه خوبی از از بین رفتن پتانسیل و تاثیرگذاری به دلیل صدای نقالی است. بوچیاراتی و دوستان اعضای باند Bucciarati ساده و بی علاقه بودند. غرفه هایی مانند Sex Pistols و Lil Bomber فاقد خلاقیت و جذابیت بودند. حتی صحنه‌های مبارزه نیز به‌طور نابرابر توزیع می‌شد و شخصیت‌هایی مانند فوگو و تریش به سختی با هم می‌جنگیدند. تعاملات اعضای باند در نظر گرفته شده بود که طنز و جالب باشد، اما معلوم شد که یکنواخت و کسل کننده است. OINGO-BOINGO DUO: DIAVOLO و DOPPIO با این حال، تبهکاران شخصیت های خوبی بودند که صحنه های مبارزه عالی داشتند. روان و اخلاق آنها پیچیدگی هایی را به طرح اضافه کرد. تضاد Diavolo عمق و لایه هایی را به طرح ارائه می دهد. دیاولو یک چهره ناشناخته است که از پشت سایه می زند. هویت و ظاهر فیزیکی او حتی برای اعضای باند مرموز است. شخصیت پنهان آنتاگونیست عنصر فتنه و جذابیت را اضافه می کند. با ادامه طرح، روان دیاولو به آرامی برای همه آشکار می شود. او بسیار بدتر و ظالم تر است و فاقد انسانیت و وجدان است. طرف دیگر هویت دیاولو، دوپیو است، پسری جوان و ترسو که از هویت واقعی خود بی خبر است و برای تماس با آلتر ایگوی خود به «تلفن» نیاز دارد. با این حال، برخورد شخصیت شکافنده او تصویری پراکنده ایجاد می کند، جایی که دوپیو به عنوان شخصیتی ناقص و از هم گسیخته ظاهر می شود که فاقد انسجام و عمق لازم برای طرح داستان است. سنگ مجسمه سازان تجربه باد طلایی با بازگشت به ایده سرنوشت و سنگر آن در زندگی ما به پایان می رسد. با وجود اینکه شخصیت‌ها دارای جایگاه قدرتمند و رفاقت قوی بودند. در نهایت آنها قربانی سرنوشت خود شدند. در حالی که سرنوشت رشته های پیچیده خود را می بافد، کاربران غرفه را به سوی مرگ می کشاند. آیا این ماجراجویی به اندازه کافی عجیب بود؟ JoJo's Bizarre Adventure: The Golden Wind Experience ترکیبی از ضربه ها و شکست ها است. پس از موفقیت Diamond is Unbreakable، این قسمت کاملاً مورد انتظار و تبلیغات بود. با این حال، پس از نگاه کردن به کل تصویر. آیا بهترین انیمه است؟ جواب منفی. من 6/10 میدم آیا این بدترین انیمه است؟ نه دقیقاً، سرگرم کننده و سبک برای تماشا است، پر از صحنه های مبارزه عالی. بنابراین، آن چیست؟ می توانم بگویم Golden Wind Experience یک انیمه متوسط ​​است. چک لیست برای افرادی که باید آن را تماشا کنند: 1. طرفدار جوجو 2. به دنبال چیزی سبک، سرگرم کننده و ساده هستید 3. به عیب ها اهمیت نمی دهد 4. طرفدار دیو 5. لایک انجام لرو لرو لرو برای من، الماس نشکن است هنوز هم کمان مورد علاقه من تا به امروز باقی مانده است.