JoJo no Kimyou na Bouken Part 6: Stone Ocean Part 2

با توجه به اینکه اولین دسته از قسمت ها چقدر خوب بودند، واقعاً انتظار خیلی بیشتری از این داشتیم. صحنه های اکشن خیلی کمتر جذاب بود. حماقت شخصیت ها بسیاری از صحنه های اکشن را خراب کرد. حماقت آنها در حد شخصیت های با واکنش کند در یک فیلم ترسناک بود که به راحتی می توانستند از مرگ جلوگیری کنند اما حرکت نمی کردند و خود را نجات می دادند. با این حال، به دلیل اعتمادی که به سریال داشتم، دیدم که به تماشای سریال ادامه می دهم. من مطمئن بودم که در 12 قسمت بعدی بهتر خواهد شد و واقعاً اینطور شد. طرفداران مشتاق JJBA (که من مشتاق نیستم) همچنان از سریال کامل، طنز و شخصیت های آن لذت می برند.

این بیشتر شکایت من نسبت به Araki و JJBA است تا خود قسمت 6، اما این مشکلات همچنان در مورد Stone Ocean صدق می کند. مفاهیم و ایده‌های پیرامون JJBA بسیار بیمار هستند، مخصوصاً Stands، اما هرگز واقعاً از پتانسیل واقعی خود به عنوان یک داستان استفاده نمی‌کند. اراکی به طور مداوم شخصیت‌های به یاد ماندنی را با طرح‌های شخصیت‌های احمقانه و عجیب خلق می‌کند، اما به دلیل عدم تغییر و هدف به سرعت بی‌تفاوت و قدیمی می‌شوند. خلق شخصیت‌های عجیب و غریب باعث می‌شود مخاطب غوطه‌ور شدن در خود را سخت کند، وقتی که آن شخصیت‌های دقیق کاملاً غیرقابل ربط و غیرشخصی هستند و کاملاً فاقد ویژگی‌های واقعی انسانی هستند. این مشکل به طور خاص ریشه در آنتاگونیست های JJBA به عنوان یک کل دارد (شاید به استثنای Kira). بی وقفه شیطانی و تونلی بینا، ناتوان از احساس یا بیان احساسات اولیه انسانی. چگونه باید با این شخصیت‌ها ارتباط شخصی احساس کنم، در حالی که آنها کاملاً متفاوت از یک انسان معمولی هستند؟ شکایت اصلی من از JJBA در واقع استندها یا بهتر است بگوییم سطح مشارکت آنها در هر داستان JJBA است. این یک ایده ی fk است، اما هنوز فقط یک توانایی/قدرت است: باید بر این اساس به عنوان یک عنصر و ابزار برای طرح به جای هویت کل داستان در نظر گرفته شود. تمام اپیزودها به دعواهای ایستاده بین بازیگران اصلی و برخی «آنتاگونیست» نامربوط اختصاص دارد که هیچ هدفی جز نمایش قدرت خاص و اسرارآمیز خود برای نتیجه یا توسعه طرح ندارد. اگر در مورد آن فکر کنید، اینها هیچ تفاوتی با اپیزودهای پرکننده ندارند- که منجر به پیشرفت طرح و توسعه شخصیت نمی شود. مصرف بخش‌های میانی هر داستان JJBA به دلیل این قسمت‌های پرکننده مبدل بسیار دردناک است. شما می توانید 10 تا 12 قسمت را جدا کنید که ابتدا و پایان را از هم جدا می کند و همچنان می توانید یک داستان منسجم را با هم بسازید. آنها به معنای واقعی کلمه تنها با هدف نشان دادن توانایی اراکی در تصور قدرت های منحصر به فرد وجود دارند. خوب، من می‌توانم بفهمم که چرا مردم از این کار لذت می‌برند، اما من به سرعت از آن خسته شدم و اراکی در حال بازیافت توانایی‌های استند با موارد مشابهی که قبلاً دیده‌ایم. فکر می‌کنم اکثر مردم از JJBA برای آنچه که هست لذت می‌برند و صادقانه می‌دانم. به سختی می توانم خودم را مجبور کنم آن بخش بی اهمیت و فراموش شدنی داستان را که در آن فقط مبارزه با ایستادن پس از مبارزه ایستاده است و به سختی چیزی برای اتفاق افتادن طرح حیاتی باشد، انجام دهم. قسمت 6 به خودی خود بسیار جالب شروع شد، اما افسوس که پس از گذراندن مرحله اولیه، سرنوشتی مشابه قسمت های دیگر داشت. من فقط آن را "بیماری قسمت 3" می نامم زیرا به معنای واقعی کلمه همه چیز قبل از مبارزه دیو هیچ هدفی برای طرح نداشت. من می گویم که، به نظر می رسد قسمت 6 هیچ یک از آن لحظات «آراکی فراموش کرده» را نداشته باشد که نمونه ای از نوشتن بد است، اما هرگز به عنوان یک مشکل در گفتگوهای مربوط به JJBA مطرح نشده است. اگر مفهوم Stands را دوست دارید و می خواهید در میم های JJBA شرکت کنید، ادامه دهید و JJBA را تماشا کنید. فکر نمی‌کنم حتی بتوانم این را به علاقه‌مندان اکشن/شونن توصیه کنم، زیرا اکثر مبارزات JJBA حتی مبارزه مستقیم نیستند. MC معمولاً با درخشش تاکتیکی به جای قدرت محض پیروز می شود. خطوط داستانی JJBA همیشه بسیار خطی و غیر الهام‌بخش هستند، بنابراین در واقع هویت کل فرنچایز خود سیستم قدرت Stand است، همانطور که گفتم.