JoJo no Kimyou na Bouken (TV)

JoJo's Bizarre Adventure Season 1 امتیاز: 5/10 من سرانجام فصل 1 JoJo's Bizarre Adventure را پس از سه بار حذف به پایان رساندم. قسمت اول، Phantom Blood، بسیار متوسط ​​بود. داستان برایم جذابیتی نداشت و جاناتان جوستار، شخصیت اصلی، آنقدر ساده بود که نمی توانست من را درگیر کند. در قسمت دوم Battle Tendency اوضاع بهتر شد. جوزف جوستار با زیرکی و شوخ طبعی خود انرژی بسیار مورد نیاز را به ارمغان آورد و آن را لذت بخش تر کرد. نبردها نیز هیجان‌انگیزتر شدند و داستان‌های مربوط به خانواده Joestar شروع به جالب شدن کردند. سبک هنری منحصر به فرد است - جسورانه و بیش از حد، درست مانند خود نمایش. این همیشه روانترین انیمیشن نیست، اما لحظات خود را دارد. به طور کلی، فصل 1 دارای برخی از اوج و فرودها بود. اگر بتوانید شروع آهسته را پشت سر بگذارید، ممکن است ارزشش را داشته باشد، به خصوص اگر اهل انیمه های شونین با استعداد زیاد باشید. امیدوارم فصل های بعدی سرعت بیشتری داشته باشند.

من برای تماشای جوجو می‌میرم و بالاخره تونستم این فرصت را داشته باشم. من هر دو قسمت را تمام کردم، و از جهنم آنها لذت بردم و مشتاق تماشای قسمت 3 بودم، این چیزی است که من فکر می کنم: قسمت 1: این بخش بسیار عالی است. جاناتان یک قهرمان باحال است. شما واقعاً می توانید برای او احساس بدی داشته باشید زیرا دیو فقط سعی می کند همه چیز را بگیرد. شخصیت او واقعاً عالی است، زیرا او مرد کاملی است. داشتن یک شخصیت ساده برای روت کردن خوب است. من موضوع سرنوشت و نحوه استفاده از آن در داستان را دوست دارم. روشی که مربی او خود را قربانی می کند، با دانستن اینکه او به خوبی می میرد، عالی است. راستش اشکم را درآورد. همه چیز در یک مبارزه نهایی حماسی علیه دیو براندو به اوج می رسد. شما واقعاً می توانید احساس کنید که جاناتان در حال انجام هر کاری در قدرت است، از جمله IQ جنگی خود. اگر من یک شکایت داشتم، آن دیو بود. او به طرز مشمئز کننده ای شیطان است (تمجید، btw)، اما شخصیت او زمانی که خون آشام می شود کمتر جذاب می شود، اما پایان آن را جبران می کند. فقط کاش وقت بیشتری با او داشتیم. قسمت 2: قسمت 2 در مقایسه با قسمت 1 پیشرفت بزرگی است. قهرمان داستان بسیار پیچیده تر است و بسیار خنده دار است. بازیگران پشتیبانی یک پیشرفت است. من استروهایم را بسیار دوست داشتم و از اینکه چگونه او یک شخصیت بازگشته خواهد بود شگفت زده شدم. Speedwagon و Caesar شگفت‌انگیز هستند، و واقعاً باعث شدند که نمایش کمتر از نمایش جوجو احساس شود. من یوسف و قوس او را دوست دارم. دعواهای او جذاب بود و همیشه مرا به این فکر می کرد که "لعنتی او چگونه از این یکی خارج می شود؟" Pillar Men آنتاگونیست‌های فوق‌العاده‌ای بودند که واقعاً چیزی را در شما ایجاد می‌کردند. من دوست داشتم که اراکی باعث شد یوسف در اولین اقدام داستان به آنها ببازد، زیرا تنش را بالا می برد و به مخاطب اجازه می داد تا آنها را جدی تر بگیرد. مبارزه نهایی با قارص بسیار جالب بود. نحوه شکست او در عین احترام به عنوان او به عنوان شکل نهایی زندگی بسیار خوب اجرا شد. فرستادن او به فضا منطقی است. یوسف به سختی هامون داشت، اما با این حال توانست قارص را شکست دهد همه به تنهایی (با کمی علم آلمانی). دوتا شکایت دارم یکی اینکه ای کاش کارس در داستان بهتر عمل می کرد. به مردان ستون دیگر لحظات بسیار جالبی داده شد و در مورد موضوعاتی مانند غرور و سرنوشت رابطه بهتری با جوزف داشتند، اما کارس خیلی دیر احساس کرد. می‌دانستم که کارس به لیزا لیزا نمی‌بازد، و می‌دانستم که او باید در مقایسه با متحدانش بی‌رحم‌تر باشد، اما این حرکت با خنجر پشت سر ساختگی به نظر می‌رسید تا جوزپث را به شدت از کارس متنفر کند و به تنش بیافزاید. منطقی است، اما باید به روشی ارگانیک انجام می شد. روشی که جوزف قبل از بیداری قارس را شکست داد بسیار عجیب بود. او بیش از حد به حواس پرتی قارس برای عملی شدن برنامه خود متکی بود. می‌دانم که بسیاری از برنامه‌های او اینگونه عمل می‌کنند، اما از آنجایی که او به آن طناب چسبیده بود و هامون ضعیفی داشت، واقعاً شن و ماسه‌ای در اینجا درست نمی‌شد. قارص باید آن موقع او را می کشت. من از آن متنفر نیستم، اما فکر می کنم می توانست خیلی بهتر اجرا شود.

Jojo’s Bizarre Adventure یک مجموعه دو قسمتی است که دو آرک بر اساس یک مانگای اواخر دهه 80 را پوشش می دهد. این نمایش یک نمایش اکشن فوق مردانه است که می‌داند وقتی صحبت از توسعه شخصیت، پیشرفت داستان، جوک‌ها، ساختن جهان و رتبه‌بندی قدرت می‌شود، خود را خیلی جدی نگیرد. با این حال، تماشای انیمه‌های اکشن یکی از سرگرم‌کننده‌ترین انیمه‌هایی است که طرفداران زیادی دارد. خلاصه داستان/شخصیت ها: اگرچه طرح و شخصیت های این نمایش کاملاً مستقیم و یک بعدی هستند. این نحوه ارائه آنها است که آنها را تماشایی می کند. آنها عبارات و دیالوگ های بسیار رنگارنگی دارند. طرح عمدتاً بر روی اکشن متمرکز است و فضای کمی برای ساختن جهان و توسعه شخصیت وجود دارد. یکی دیگر از جنبه های جالب این نمایش تاثیر موسیقی غربی بر نام شخصیت ها است. ما افراد شروری با نام هایی مانند AC/DC، Dio، Cars (Karrs)، Wham (Wammu) داریم. این یکی از ویژگی های بسیار منظم نمایش است. به طور کلی، سرعت طرح بسیار سریع است، و منطق جادویی/قدرت برای دعواهای سرگرم کننده از پنجره بیرون پرتاب می شود. انیمیشن: جوجو به یک چیز دیگر معروف است: ژست ها! هر شخصیتی در لحظات حساس ژست های منحصر به فردی از خود به نمایش می گذارد. چه گریه باشد و چه ترسناک، همیشه یک ژست بد اما جالب وجود دارد که ماهیچه های شگفت انگیز آنها را نشان می دهد. اوه بله، شخصیت های اصلی بیش از حد عضلانی و بزرگ هستند. این نمایش قطعا برای بدنسازان است. نکته دیگری که سالها بعد هنگام تماشای مجدد نمایش متوجه شدم، استفاده شگفت انگیز از رنگ های روانگردان است. نمایش اغلب در طول لحظات شوک یا ناباوری کل طرح رنگ خود را تغییر می دهد. این آلبوم به جلد آلبوم جیمی هندریکس مربوط به دهه 60 تبدیل می شود. این ماهیت جوجو را نشان می دهد که از موسیقی غربی الهام گرفته شده است. به غیر از این، مبارزات و اکشن ها به خوبی متحرک بودند. Sound/Ost: چند تم به یاد ماندنی و چند موضوع فراموش شدنی وجود دارد. در صحنه‌های مبارزه ترکیبی از موسیقی ارکسترال، داب‌استپ، الکترونیک و راک وجود دارد. تم ستون مردان نمادین و یکی از محبوب ترین آهنگ های انیمه است. حتی از قسمت بیرونی سریال نیز در میم ها بیش از حد استفاده شده است. افتتاحیه اول کمی خسته کننده بود، اما دومی بسیار جالب بود. حکم نهایی: نمایش دارای شخصیت منحصر به فرد زیادی است که آن را از انیمه های معمولی متمایز می کند، طراحی شخصیت ها، طرح های رنگی و تأثیرات موسیقی همگی بسیار منحصر به فرد هستند که طرفداران خشمگین نمایش را توجیه می کند. قطعا برای افرادی که به دنبال اقدامات خوب هستند باید تماشا کنید.