Hibike! Euphonium Movie 2: Todoketai Melody

چند صحنه جدید جزئی وجود دارد، اما کل خطوط داستانی قطع شده است. اگرچه هنوز یک داستان منسجم است و فقط متوجه یک سکسکه در جریان شده است. جایگزینی برای سریال نیست، اگر فقط این را تماشا کنید، چیزها و شخصیت ها را کاملا از دست خواهید داد. واقعاً نمی توانم به جای آن تماشای این را توصیه کنم، زیرا در مقایسه با نمایش اصلی کمی ارائه می دهد، در حالی که محتوای آن کاهش یافته است. اما به خودی خود فیلم محکمی است. من هیچ تفاوتی در جلوه های بصری یا صدا مشاهده نکرده ام و تماشای آن برایم جالب بود. بازبینی چقدر باید باشد؟ در این مورد چیز زیادی برای گفتن وجود ندارد. برو اصلشو ببین

من طرفدار فیلم‌هایی نیستم که سریال‌های تلویزیونی را تکرار می‌کنند، معمولاً چون روشی کم‌هزینه برای فروش بیشتر است و از بازی کردن «والدو، یعنی محتوای جدید کجاست؟» متنفرم. حتی اگر توسط یکی از استودیوهای انیمیشن مورد علاقه من تا 8K و 60 فریم در ثانیه ارتقا یابد و به صورت آینه ای پرداخت شود. اگر بخواهم مجذوب جلوه های بصری شوم، فیلم هایائو میازاکی را تماشا می کنم. معمولاً من آنقدرها به آثار هنری اهمیت نمی‌دهم - فقط آنقدر گوشه‌های آن را برش نده که قابل توجه باشد، موسیقی متنی به من بده که شبیه کاغذ سنباده روی میکروفون (یا سینت سایزر cat ona) نباشد و من یک داستان با شخصیت هایی که می توانم به آنها اهمیت بدهم. شما می توانید آثار هنری را تا حد شگفت انگیزی جلا دهید، و من احتمالاً از آن قدردانی نخواهم کرد زیرا چشمانم بیش از حد بار شده است. متاسفم، آنها تعطیلات هستند. من یک نوازنده هستم. خوب، بیشتر در این مقطع بازنشسته شده ام، الان سال هاست که به ساز دست نزده ام. اما من کاملاً می‌توانم از یک انیمه گروه بادی/ گروه بادی قدردانی کنم، حتی اگر تنها ساز بادی که تا به حال نواختم ضبط باشد. در ابتدا، گروه در حال تقلا است، به بیان خیریه، و معلم تا آنجا که ممکن است مودبانه به آنها می گوید: "بچه ها شما بد می کنید." جالب است، پس این در مورد این است که گروه سخت برای پیروزی در یک مسابقه تلاش می کند؟ اوه... نه، نه واقعا. بنابراین این در مورد دخترانی است که در انیمیشن افتتاحیه حضور دارند - نه، واقعاً نه. پس در مورد چیست؟ من هرگز نتوانستم آن را انتخاب کنم و هر دو فصل را تماشا کردم. بزرگترین مشکلی که با سریال (و در نتیجه، فیلم) داشتم این بود که نوشته هرگز دلیل قابل باوری برای اهمیت دادن به من نداشت. پس شما اساسا فریب خوردید تا یوفونیوم بازی کنید؟ اگر این نوع شیطنت‌هایی است که این گروه بر سر من می‌آورد، من بعد از اینکه ساز را به سمت بالا انداختم، از آنجا بیرون می‌رفتم (خب، باشه، اگر من جای کومیکو بودم، همین الان می‌رفتم). سنپای کاریزماتیک است؟ اوه، حال و هوای من "دستکاری" بود. معلم نابغه است؟ خوب، اگر وقت و بی علاقگی برای تحقیر گروهی از بچه ها را دارد، به او اجازه دهید در مدرسه معتبرتری به گروه آموزش دهد. در مورد نوازنده ترومپت هم همینطور. من حوصله چندانی با این ایده ندارم که بهترین راه برای بهبود یک گروه این است که آنها را در خاک بکوبیم (سنت اردوگاه بوت اردوی ارتش در راهپیمایی گروه) به جای بلند کردن آنها و آموزش نحوه صعود به آنها. اینها بچه هستند نه سرباز. مطمئنم که طرح جزئیاتی را نشان می‌دهد که چرا این شخصیت‌ها اینگونه هستند، و همانطور که به خاطر می‌آورم، واکنش من این بود: "پس؟ گریه کن یک رودخانه، آفتاب." منصفانه بگویم، من افرادی مانند اینها را به عنوان یک نوازنده دیده ام (و زیر نظر آنها بازی کرده ام، و برخلاف این سریال، یک بار هم چنین نوازنده ای انگیزه ای برای بهتر شدن ایجاد نکرده است (این ارکستر بود-- سنت متفاوت، و بدیهی است که بوت کمپ روش بدترین راه برای انجام آن است). شاید من در آنجا کمی مغرضانه هستم. کومیکو باید یکی از کم جذاب ترین شخصیت های اصلی تولید کیوآنی باشد و من فکر می کردم تاماکو بد است. قرار دادن قهرمان به این شکل در حالت تماشاگر نه اصلی است و نه سرگرم کننده برای تماشا. زمانی که شخصیت او اصلاً جالب است، در اوج فیلم است، و این به سختی من را تکان داد. شما فکر می کنید که او زمانی که کار واقعاً سخت می شود، قدم می گذارد، اما... واقعا؟ آیا وجود Hazuki، Sapphire، Shuuichi و غیره در اطراف یک نکته واقعی بود؟ ظاهراً تدوینگران فیلم با من موافق بودند، زیرا آنها عملاً وجود ندارند. من واقعاً فکر نمی‌کنم شیمی زیادی در بین شخصیت‌ها وجود داشته باشد، جدای از دوتایی اصلی کومیکو و رینا، و حتی آن موقع هم واقعاً یادم نمی‌آید که چقدر خوب یا بد بود، به این معنی که هیچ‌وقت واقعاً با من برخورد نکرد. آنها دو فصل و یک فیلم برای متقاعد کردن من داشتند و شکست خوردند. فکر می کنم بخشی از مشکل این بود که سرعت داستان کند بود. اکنون، نمایش‌های برشی از زندگی طبیعتاً سرعت آهسته‌ای دارند، زیرا بیشتر مناطق ژاپن یک منطقه جنگی یا یک کمدی طرح طولانی مدت نیستند. اما حتی فیلم با طرح کوتاهش ... فقط کشیده شد. من فکر می‌کنم این به این دلیل است که اوج‌های احساسی زیادی در نمایش وجود نداشت، یا نقاط ضعف واقعی. همه چیز فقط احساس می کرد... صاف. این شبیه انیمه قدیمی پیانو است اما با سازهای بیشتر. این یک انیمه بسیار واقع گرایانه بود، و همچنین به طرز وحشتناکی کسل کننده بود. برای من، انیمه جالب‌تر با موضوع گروه بادی، هاروچیکا است، و دلیل آن این است که عناصر کمدی محکم و «معمای دو ژور» با درام واقعی وجود دارد. انیمیشن آنچنان صیقلی نیست، طراحی کاراکترها کمی «عجیب» هستند، اجرای موسیقی کامل گروه وجود ندارد، اما من فکر می‌کردم که در کل تولید قوی‌تری بود، حتی با یک کو. سپس دروغ تو در آوریل است، که اگرچه ملودراماتیک تر بود، اما حداقل یک درام داشت که می توانستم دنبالش کنم و به آن اهمیت بدهم زیرا برای شخصیت اصلی اتفاق می افتاد. Mori no Piano که در حال اجراست، باز هم کمتر واقع گرایانه است، اما حداقل شخصیت های اصلی را در درام خود درگیر می کند. در نهایت، Nodame Cantabile وجود دارد که باز هم بیشتر به مضحک متمایل است، اما حداقل می توانید بخندید، موسیقی بیشتری برای لذت بردن وجود دارد. در واقع درباره نحوه نواختن ویولونیست‌ها تحقیق کرد-- اکثر استودیوها هرگز اذیت نمی‌شوند، و حالت‌های حاصل فریاد می‌زنند: "من نمی‌دانم چه کار می‌کنم، اما صدایم عالی است، زیرا ویولونیستی که استودیو استخدام کرده بود، اما به دلایلی روی ویدیو ضبط نکرد. انیماتورها")، و طرح و شخصیت ها بسیار پیچیده تر هستند. به طور خلاصه، بله، این نمایش K-On نیست. K-On شیمی شخصیتی داشت، خنده‌دار بود، خنده‌ها را با درام اصلی خوب متعادل می‌کرد و مهمتر از همه، سریال تلویزیونی را در فیلم سینمایی خود تکرار نکرد. تنها نقطه قوتی که Euphonium ممکن است داشته باشد داستان است و گفتن "من داستانی بهتر از یک کمیک استریپ هفتگی دارم!" مثل این است که بگویید "من از یک بچه گربه قوی تر هستم!" واقعاً مقایسه معتبری نیست، و داستان اصلی در فیلم سینمایی K-On، به نظر من، Euphonium را برتری می‌دهد. در مورد تنها وجه مشترک آنها این است که آنها واقعاً در مورد موسیقی نیستند و سری K-On نقاط قوت دیگری داشت که مکمل اجرای حماسی بود. Euphonium، متاسفم که بگویم، ندارد. انیمه قبل از هر چیز سرگرمی است و Euphonium یک محصول بسیار گران قیمت بود که نتوانست من را سرگرم کند.