Boogiepop wa Warawanai (2019)

به نظر من Boogiepop و دیگران چیز خاصی نیست. آن را به فانتوم boogiepop زندگی نمی کنند. عمدتاً به دلیل عدم وجود موسیقی متن/طراحی باورنکردنی و سبک زیبایی شناسی متمایز که در فانتوم وجود دارد. علاوه بر این، اگرچه بوگی پاپ و سایرین قسمت‌های بیشتری دارند، اما چهار داستان متفاوت را روایت می‌کند که فقط به‌طور ضعیفی به هم مرتبط هستند، که هیچ‌کدام به خوبی داستان واحد Boogiepop Phantom نیستند. تمام هدف بوگی پاپ این است که به صورت انتزاعی گفته می شود، دارای یک سری شخصیت و یک سری چیزهای مختلف است که برای آنها اتفاق می افتد، و لزوماً قرار نیست همه چیز را فوراً کنار هم بگذارید. همچنین به شخصیت ها طرح های بسیار واقعی داده شده است که به این معنی است که هیچ چیز از نظر بصری برای بسیاری از شخصیت ها متمایز نیست. بعد از اینکه تماشای بوگی پاپ فانتوم را به پایان رساندم، توانستم ارتباطاتی برقرار کنم که در ابتدا در حال تماشای آن نبودم، برای من این نمایش را با جمع کردن همه آن‌ها تقویت کرد، وقتی فهمیدم چه اتفاقی می‌افتد. اگرچه این نمایش طولانی‌تر بود، به نظر می‌رسد که ارتباطات کمتری برای بازگشت و ایجاد وجود دارد، زیرا داستان‌های متعددی را روایت می‌کند که واقعاً به هم مرتبط نیستند. از درک فعلی من فقط شخصیت های اصلی بوگی پاپ و دختر دیگر به داستان هایی خارج از داستان اول و آخر مربوط هستند. من مطمئن هستم که ارتباطاتی وجود دارد که من از دست داده‌ام، اگرچه الهام کمی برای رفتن و تماشای مجدد دارم، زیرا فقط به درک آن بخش کوچک بر خلاف کل داستان کمک می‌کند، بنابراین داستان همه با هم جمع نمی‌شوند، حتی اگر همه چیز باشد. درک کرد. و جهان به اندازه کافی جالب یا توضیح داده نشده است که اجازه دهد این داستان ها به تنهایی بایستند. می‌دانم که منبع اصلی می‌تواند چیزی بسیار بهتر خلق کند، همانطور که 20 سال قبل ثابت شد، من مطمئن نیستم که چرا آنها سبک متمایز را تغییر دادند تا شبیه هر انیمیشن دیگری باشد. مقدمه به نوعی عجیب و غریب است و فقط به نوعی از داستان دوم مربوط می شود، در واقع به عنوان یک اورتور خوب برای این مجموعه عمل نمی کند. همچنین Boogiepop با Meeoshta که خودش است می بوسد و این در هیچ نقطه ای توضیح داده نشده است و واقعاً با داستان کار نمی کند زیرا آنچه در مورد Boogie فاش شده است حسادت می کند. جنبه‌های خاصی از نمایش وجود دارد که من از آنها لذت بردم، شیوه‌ای که داستان در آن روایت می‌شود، شکل عجیب داستان‌سرایی که اغلب اوقات برایم لذت‌بخش بود، برخی از توانایی‌ها به نوعی جالب هستند، اغلب اوقات دیالوگ شخصیت‌ها عمیق و جالب را نشان می‌دهد. جنبه های داستان، حجم نسبتاً خوبی از مکالمه شاعرانه با کیفیت بالا وجود داشت، اغلب اوقات نحوه صحبت آنها جالب بود، اما چیزی که آنها در مورد آن صحبت می کردند چندان جالب یا مرتبط نبود. من فکر می کردم ساختمانی که آخرین داستان در آن می گذرد یک مفهوم اصلی بسیار جالب بود، متأسفانه به نظر نمی رسید که آنها به طور کامل جنبه ساختمانی را گسترش دهند، من صادقانه می خواستم ساختمان شروع به حرکت کند، مطمئن نیستم چقدر این می‌توانست به داستان کمک کند، اما قطعاً به لذت بردن من از آن کمک می‌کرد، زیرا من البته به معماری انیمه وابسته هستم. فکر می‌کنم بدون بوگی پاپ فانتوم، نظر منفی نسبت به این نمایش خواهم داشت، اما چون این نمایش واقعاً فانتوم بوگی پاپ را از بین نمی‌برد، در حال حاضر به سختی یک نظر متوسط ​​را از من دریافت می‌کند. در حال حاضر.

این یکی از آن سریال های دردناک متوسط ​​با خطوط دیالوگ کوچک است که شما را از هم جدا می کند. نمی دانم در مورد این یکی چه بگویم. داستان در مورد این سیستم اسرارآمیز عجیب است که در آن خیر و شر همیشه در حال مبارزه هستند و همیشه از ناکجاآباد بیرون می آیند زیرا یکی از دیگری وجود دارد. قهرمانان، افرادی هستند که به دنبال حل این چیزها هستند، تا زمانی که ماوراء طبیعی به خود اعتماد کند تا یکدیگر را شکست دهد. باید بگویم، داستان برای من واقعاً متوسط ​​بود. شخصیت ها چندان از منطق پیروی نمی کنند، فقط به عنوان رسانه ای عمل می کنند تا داستان تا پایان بی انتها ادامه یابد. یک راز مشخص می شود، با شخصی که یک پدیده عجیب را در قلب خود دنبال می کند، یا اینکه چگونه تحت تأثیر یکی دیگر با قدرت های گفته شده قرار می گیرد. آنها کشف می کنند که چه اتفاقی دارد می افتد، سعی می کنند با آن مبارزه کنند، و در پایان، به نظر می رسد قهرمان، Deus Ex Machina، Boogiepop، همه چیز را درست می کند. این یک فرمول است، مانند یک هیولای هفته، با افرادی که فقط کارهایی را انجام می دهند تا به پایان برسند. مطمئناً من به برخی از آنها اهمیت می دادم، اما فقط می توانم حدود چهار شخصیت را به یاد بیاورم که می خواستم موفق شوند. شخصیت ها، چیز زیادی برای صحبت کردن نیست. داستان سوم احتمالاً مورد علاقه من بود و برای صحبت در مورد آن داستان باید روی یک مماس بروم. مردی که هیچ کار خیری در زندگی اش انجام نداده است، با فردی روبرو می شود که می تواند به قیمت خودش نجاتش دهد. این ایده بسیار ساده ای است و ما عواقب اقدامات او را در بقیه سریال می بینیم. او فردی است که اهمیت دارد، به همان اندازه که از انجام کاری خوب برای دنیا پشیمان است. سپس شخص دیگری با آن نجات‌یافته درگیر می‌شود، و این چنین ایده‌ای است که خیر، بدی را برای تغییر، و شر واقعی را برای مردن القا می‌کند. من آن را دوست داشتم، و این تنها دلیلی بود که انیمه را تمام کردم، زیرا انتظار داشتم چیزی شبیه به آن داستان پخش شود. علاقه من بعد از آن مرد. من خودم را کشاندم تا به پایان برسم و چیز زیادی از آن عایدم نشد. اگر همه چیز مثل داستان سوم بود، اما می دانید، شاید این موضوع به من مربوط نباشد. مغز ADHD من را متقاعد کرد که این ساختار غیرخطی به من پایان جالبی برای همه چیز می‌دهد، اما وقتی استفاده از آن را متوقف کردند، بدتر شد و مشکل واقعی را آشکار کرد. اگر نمی‌توانید داستانی را تعریف کنید مگر اینکه با حقه‌سازی باشد، داستان خوبی برای گفتن نیست. 4/10. حداقل صحنه های مبارزه خیلی باحال هستند. با این حال، طراحی شخصیت‌ها واقعاً من را گیج می‌کردند که چه کسی چه کسی بود. از آنجایی که برخی از دیالوگ ها عالی بودند، من تمایل دارم باور کنم که رمان ها یک مایل بزرگتر هستند.