Hibike! Euphonium

سلب مسئولیت: این بررسی برای هر دو فصل یک و دو اعمال می شود، زیرا من آنها را به عنوان یک نمایش می بینم. نمایش‌های مربوط به گروه‌های موسیقی دبیرستان یک دوجین سکه است، که بیشتر آن‌ها ارزش تلاش یا عاقلانه مصرف را ندارند. اما Sound Euphonium یک سورپرایز غیرمنتظره و در عین حال لذت بخش بود. حتی با دانستن شهرت انیمیشن کیوتو، این نمایش تا حد زیادی از انتظارات من فراتر رفت. این بسیار بیشتر از یک نمایش در مورد یک گروه بود، اما داستانی پر از درس های ارزشمند بود که مستقیماً به ترس های عمیق همه می پردازد. داستان شکست را می‌فهمد و تصدیق می‌کند و به جای توضیح بیش از حد مضامین آن، به مخاطب نشان می‌دهد که برای تغییر چه چیزی لازم است. برای بازگشت از یک شکست غم انگیز و تبدیل شدن به نسخه بهتری از خود. داستان درباره چیزهای زیادی است، حتی در نگاه اول. این در مورد درک تفاوت بین هدفی است که برای تعیین آن تعیین می کنید و هدفی که برای دنبال کردن با تمام وجود تعیین می کنید. این در مورد دختری است که شجاعتش پس از شکستی که ابری تاریک را بر چیزی که زمانی اشتیاق خود می‌دانست، خاموش شد، دختری که از آن زمان به‌عنوان یک ناظر منفعل، از تصمیم‌گیری می‌ترسد که از تجربه دوباره شکست دلخراش، تصمیم بگیرد. به طور مشابه، داستان درباره قدرت شروع‌های تازه، لذت بی‌نظیر عاشق شدن دوباره به یک اشتیاق قدیمی که مدت‌هاست تبدیل به یک روال شده بود، بحث می‌کند. هنگامی که او سرانجام با کسی ملاقات می کند که تجسم آن چیزی است که او می خواهد باشد، کسی که نمی ترسد زیرا آنها واقعاً از امیدها و رویاهای خود انگیزه داشتند، او تغییر می کند. او ترس خود را دور می زند و قلبش را به روی احتمال شکست می گشاید. زیرا شکست دیگر برای متوقف کردن او کافی نیست. پس از اینکه میل او برای بهتر شدن در نهایت به سطح می آید و در فریاد ناامیدانه فوران می کند، شخصیت او به طور کامل و کاملاً دگرگون می شود. من مطمئن هستم که همه تجربه این را داشته اند که بخواهند پیشرفت کنند اما در عین حال احساس گمشده و بی انگیزگی داشته باشند. این نمایش می گوید، بس است، فقط باید بلند شوی و به تلاش ادامه بدهی. مهم نیست چقدر گم شده اید، چقدر از پیشرفت از دست رفته دلسرد شده اید، فقط باید شروع کنید و به آن پایبند باشید. بله، وقتی همه‌ی خودت را بگذاری و کوتاه بیایی، به دردت می‌خورد، اما این یک پیش‌شرط اجتناب‌ناپذیر برای پیشرفت و موفقیت نهایی است. تمام مضامینی که من تا به حال در مورد آن صحبت کرده ام فقط در مورد یک شخصیت بوده است و این نمایش چیزی نیست که صرفاً توسط قهرمان آن اجرا شود. خیر؛ در عوض، هر شخصیت دیگر در داستان نیز به خوبی توسعه یافته، بسیار دلسوز است و از طریق کمان های شخصیتی منحصر به فرد می گذرد که به آنها اجازه می دهد به روش های مختلف رشد کنند. هر شخصیت در نمایش به قدری شگفت‌انگیز احساس انسان بودن می‌کند که قدرت مضامین آن را به شدت افزایش می‌دهد. لحظات مشترک آنها، چه جدی یا آرام، چه در حال نواختن موسیقی با هم یا سوار شدن بر قطار، همه به طور جدی به عمق داستان کمک می کنند. داستان به قدری مضامین و شخصیت‌های توسعه‌یافته زیادی دارد که مرزهای بسیار بالایی دارد. من حتی از مضامین دردهای عشق نافرجام صحبت نکرده ام. اهمیت و در عین حال دشواری عالی دوست وفادار بودن، و اشتیاق پنهانی که همه باید بهتر باشند. نمایش با مضامین خود شما را در دست نمی گیرد. بله، آنها در وهله اول در مورد رسیدن به سن و جمع آوری شجاعت برای دنبال کردن احساسات واقعی خود هستند، که دقیقاً جهان را در هم نمی شکند. اما برای من، هر بار به مفاهیم اصلی و منحصر به فرد نیاز ندارم. گاهی اوقات ارائه یک مضمون بی‌زمان با طنین عاطفی کافی است. این انیمیشن، شاید همانطور که از کیوتو انتظار می رود، واقعا استثنایی است. نماهای بزرگ، فراگیر، رقص زیبا و ترکیب بندی شات عالی همه در این نمایش عادی هستند. وقتی اهمیت دارد، جلوه‌های بصری به شدت تاثیر می‌گذارد و موسیقی هم همین‌طور. از همان استودیویی که Clannad: After Story و Violet Evergarden را ساخت، شاید موسیقی و تصاویر بصری که استادانه ساخته شده اند، جای تعجب نداشته باشد. اما من را شگفت زده کرد چیزی که فکر می‌کردم تکه‌ای سریع از زندگی بود، به سرعت به چیزی تبدیل شد که تمام شب را بیدار ماندم تا تمامش کنم. به نوعی، این تاج جواهر انیمیشن کیوتو است. بله، به اوج اورگاردن نمی‌رسد یا به اندازه After Story شما را به گریه نمی‌اندازد، اما ثبات آن بی‌رقیب است. هر قسمت به وضوح با عشق و نیت قلبی ساخته شده است و حتی تندترین منتقدان نیز نمی توانند آن را انکار کنند. تنها نقدهای منفی واقعی که خوانده ام این است که شاید کمی خسته کننده باشد، که اگر به کار شخصیت اهمیتی نمی دهید با آن موافقم. اما چه کسی تکه‌ای از داستان زندگی را تماشا می‌کند و انتظاری جز کاراکتر دارد؟ برای من، این یک داستان استادانه ساخته شده بود که مضامین آن ریسمان های قلبم را به خود جلب کرد، اثری که به نظرم ارزش آن را دارد که به عنوان یک اثر هنری واقعی در نظر گرفته شود. یک غافلگیری متحرک که برای مدت طولانی با من خواهد ماند. 9/10.

من تبلیغات را دریافت می کنم. صدا! Euphonium به عنوان یکی از بهترین انیمه های موزیکال موجود در صنعت مورد ستایش قرار گرفته است و می توانم دلیل آن را بفهمم. از استودیوی افسانه‌ای KyoAni، این انیمه تقریباً همه چیزهایی را که من در یک نمایش می‌خواهم دارد: جلوه‌های بصری زیبا و سطوح عالی از عمق هم داستان و هم شخصیت‌هایش. این فصل از سطح بسیار خوبی شروع می‌شود، اما به محض اینکه با انیمه راحت می‌شوید، تقریباً بلافاصله وارد درام می‌شوید و همه آن‌ها به خوبی اجرا می‌شوند. من معمولاً داستان‌هایی را ترجیح می‌دهم که 100% حول محور اصلی قهرمان داستان باشند، اما در واقع دوست دارم شخصیت‌پردازی در Sound چگونه انجام شود! Euphonium فصل 1. نمایش دوست دارد با تمام شخصیت‌های اصلی و جانبی مهم دیگر در سریال وقت بگذارد، نقاط قوت و ضعف آنها را مشخص کند و برخی از شخصیت‌های قانع‌کننده و جذاب را ایجاد کند، حتی قبل از اینکه به شخصیت اصلی یعنی کومیکو بپردازد. اوما. شخصیت کومیکو در طول فصل از طریق تعامل با شخصیت‌های دیگر، عمق و پیشرفت قابل‌توجهی پیدا می‌کند، اما گوشت واقعی او در این فصل برای دو قسمت آخر ذخیره می‌شود، و سریال به نوعی راهی برای نوشتن این متن پیدا می‌کند. کار ساختار هر آرک شخصیت در پایان فصل نتیجه‌ای بیش از رضایت‌بخش پیدا می‌کند، و من واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم که چگونه هر خط داستانی زمانی که کیتاوجی قطعات خود را برای مسابقه اجرا می‌کند به اوج می‌رسد. شک و اشتیاق کومیکو به موسیقی، اجرای انفرادی رینا، و فضای کلی این گروه که در یک گروه نوازندگی می‌کنند، همگی خط‌های داستانی اصلی این فصل هستند و همگی در اجرای جمعی آن‌ها در فینال به اوج می‌رسند، و نمایش کار فوق‌العاده‌ای را انجام می‌دهد. ارائه همه اینها به روشی ظریف، اما موثر. تماس به قسمت اول هم برای من عالی بود. وقتی صحبت از ارائه شد، KyoAni با این انیمیشن آن را از پارک حذف کرد. کلیات بصری واضح هستند و به نقاط مختلف داستان این فصل زندگی می بخشند. این نمایش در انتقال اطلاعات کار بسیار خوبی انجام می دهد، و فقط در صورت توضیح چیزهای پیچیده تر مانند نحوه عملکرد یک گروه کنسرت یا یک ساز، جلسات نمایش ضروری است. من فقط یک مشکل جزئی با کل این فصل دارم و آن به برخی از ویرایش مربوط می شود. اشتباه نکنید، من کیوآنی را دوست دارم و کار آنها شگفت انگیز نبوده است. با این حال، ویرایش بسیار مشکوکی در این نمایش وجود دارد. برخی از نماها خیلی طولانی نمی مانند و حتی مواقعی وجود دارد که به طور کلی برش های زیادی برای هر صحنه ای وجود دارد. این بیشتر یک انتقاد خودخواهانه و شخصی است، زیرا متوجه شدم کارگردان این انیمیشن چه تلاشی برای انجامش دارد، و در نهایت مانع بزرگی برای نمایش نیست. به طور کلی، این یک انیمه زیبا است و من نمی توانم منتظر تماشای آن باشم و با بقیه این انیمه آشنا شوم.