Shingeki no Kyojin: The Final Season Part 2

این نزدیک بود که در فصل 3 قسمت 2 وجود داشته باشد، اما شروع به نشان دادن شکاف های پایانی می کند. نبرد خیلی شبیه فصلی که قبلا ذکر شد نیست. آنقدر ناامیدی و امید نیست. روشی که من آن را توصیف می کنم، اضافه کردن مهره ها و مهره های بیشتر در یک بازی شطرنج است. سلب مسئولیت جزئی که این روش افتضاحی برای انجام یک نبرد نیست، اما به نظر من همیشه موثرترین راه نیست و نمی‌تواند از نظر دینامیک قدرت جالب، زیاد روی خودش بسازد. ارن با راینر می‌جنگد، اسپیس گالیارد را در ترکیب قرار می‌دهد. بلیمپ‌ها نیروهای زمینی را می‌آورند که شروع به بیرون کشیدن جیگریست‌ها می‌کنند، هیولا تایتان برای مقابله با بالگردها ظاهر می‌شود. Cart titan برای برخورد با Beast titan است، بنابراین اکنون آنها شخصیت های اصلی او را دارند. در حالی که همه چیز در جریان است، توطئه فالکو و گابی اتفاق می افتد. گابی رشد شخصیت شایسته‌ای پیدا می‌کند، اما وقتی سر ارن را به باد می‌دهد، به نوعی خسیس می‌شود، خواه همدردی او با مردم جزیره پارادیس شامل ارن نباشد یا نه. بسیار متفاوت و پیچیده تر از دعوای فصل 3 به دلیل درگیر شدن طرف های زیاد. این مبارزه کمی زیاد است و خود مبارزه به اندازه مبارزه قبلی قدرتمند یا دراماتیک نیست. با این حال، هنگامی که این دو برادر در نهایت با هم ملاقات می کنند، قسمت هایی که به داستان های داستانی و پیچش های داستانی عظیم اختصاص دارد، هم هنرمندانه و هم استادانه انجام می شود. برای این اپیزودها به دلیل اینکه برخی از بهترین های سریال هستند، امکانات بزرگی برای آنها وجود دارد. به نکات منفی برگردیم، این واقعیت وجود دارد که برخی از فصل‌ها پس از Rumbling است که در آن برای یافتن ارن مسابقه می‌دهند. صحنه در جنگل از مهمانی که اکنون بسیار مختلط است، درام شگفت انگیزی است، گذشته هنوز شخصیت ها را آزار می دهد. بخش داک از این نظر که ما به یک جگریست اهمیت نمی دهیم، بسیار رضایت بخش است. Floch که "بدی" اصلی است فقط پر از نفرت است. او نه قانع کننده است و نه خاص است. او فقط آدمی است که کارهای زشتی انجام می دهد تا مخاطب از او متنفر باشد، شخصیتی تنبل. شخصیت‌های اصلی با برخی از Jeagerists "تاریخ" دارند، اما ما آنها را در بیشتر سریال‌ها ندیده‌ایم و هر کدام واقعاً در یک لحظه بوده‌اند. همانطور که گفته شد، همه چیز به نوعی نسبت به انتها ناموفق بود، اما من به دلیل یک احساس جزئی "بیکاری" به آن امتیاز کمتری نمی دهم. مخصوصاً وقتی که هنوز لحظات عالی دارد.

شما آن را در حمله به تایتان انجام دادید. و ما تقریباً در خط پایان هستیم. داستان: نام خنده‌دار، Attack on Titan: Final Season Part 2، در حالی ادامه می‌یابد که قهرمانان ما (؟) در نهایت به ارن رسیده‌اند، فقط برای اینکه او نقشه‌اش را ادامه دهد. در حالی که نبردهای بین الدیا و مارلی هنوز تازه است، ارن اساساً خودش تصمیم می گیرد که چه کاری انجام دهد. ارن با پشت سر گذاشتن دوستانش میکاسا و آرمین، اکنون از حمایت برادر ناتنی‌اش، زِک، و «یاگریست‌ها» برخوردار است تا مطمئن شود که هیچ چیز سر راهش قرار نمی‌گیرد. این مجموعه با گروهی شروع می شود که نبردهای تایتان یکی پس از دیگری در حال گسترش است. این دیوانه کننده است. به سختی می توان با کلمات بیان کرد که این چقدر شگفت انگیز به نظر می رسد، اما هر مبارزه منطقی است و در دام کشیده شدن بی مورد نمی افتد، چیزی که بسیاری از سریال های اکشن در گذشته با آن دست و پنجه نرم کرده اند - من به تو نگاه می کنم ناروتو و شیطان کش. پس از آرام‌تر شدن قسمت اول، مطمئن نبودم که چگونه این فصل را دنبال می‌کنند، به خصوص اینکه چقدر مطالب تاریخی و سیاسی وارد داستان شده است. لازم به ذکر است که درک اولیه شما از جنبه سیاسی لازم نیست بکر باشد. حتی اگر درک اولیه ای از اینکه چه کسی و چرا در جنگ است داشته باشید، واقعاً آماده رفتن هستید. قسمت 1 اصطلاحات زیادی را به ارمغان می‌آورد، و حتی اگر بتوانید جزئیات کوچک را درک کنید، احتمالاً نباید در آن گم شوید، اگر تنها کاری که اینجا هستید فقط یک عمل است. قسمت 2 همه چیز را دوباره گرد هم می آورد و همه چیز بیشتر در آنجا معنا پیدا می کند. قسمت آخر شما را کمی از خود دور می کند، اما من واقعاً مطمئن نیستم که جای بهتری می توانستند آن را بگذارند. این بیشتر مواد داستانی است که جزئیاتی را به ترکیب اضافه می کند، اما من بزرگترین طرفدار متوقف کردن سرعت در پایان نبودم. با این حال، آن‌ها می‌توانستند از عهده این موضوع برآیند، زیرا فصل پایانی هر دو یک ساعت طول می‌کشد. (9/10) شخصیت ها: همه ما می دانیم که شخصیت های ما چه کسانی هستند - به جز اینکه اکنون ارن واقعاً چه کسی است. اما ما به دلایل واضح باید آن را تا بعداً کنار بگذاریم. آرمین همچنان متفکری سرراست است و به داستان ما در مورد جزئیات کوچکی که همیشه واضح نیستند، عمق بسیار لازم را اضافه می کند. برای کسی که احتمالاً در روزهای اولیه محبوب نبود، مطمئناً اکنون شخصیت خوبی است. Hange در اطراف است، اما بیشتر در نقش مکمل. وسواس تایتان او شبیه روزهای گذشته است، اما او همچنان در اعتقاداتش به تیمش بسیار محکم است و هنوز هم باهوش است. راینر از آخرین باری که او را دیدیم به زمین آمده است، و من عاشق روشی هستم که آنها از تیتان او استفاده می کنند. تنها شکایت واقعی من این است که احساس می کنم تیتان او ضعیف تر از روزهای گذشته به نظر می رسد. شاید این فقط به خاطر جنگ قدرت بزرگ و مهارت بیشتر دیگران باشد. ژان و کانی هنوز در ذهن من شخصیت‌های بسیار قوی‌ای هستند و به ویژگی‌هایی که می‌شناسیم و دوستشان داریم پایبند هستند. فالکو کمی بیشتر درگیر نقشه می شود و من واقعاً از کاری که با او کردند خوشم می آید. زمان نشان خواهد داد که بعداً او را به کجا خواهند برد، اما من چیزی را که می بینم دوست دارم. Pieck کسی است که من زیاد به او فکر نمی کنم، اما لازم نیست هر Titan Shifter شخصیت بزرگی داشته باشد. تئو ماگات نیز به خوبی در نقش خود جای می گیرد. من هنوز واقعاً نمی توانم به گابی بپردازم، یا اینکه آنها با میکاسا چه کردند. برای گابی، او واقعاً احساس می‌کند هدفش شلیک به ساشا بوده است و از آن زمان، داستان او واقعاً تنها داستانی است که فالکو را تماشا کرده است. من آن را نمی فهمم. میکاسا قبلاً یک شخصیت قوی و مغرور بود، اما از زمان گذر زمان، او به پوسته ای از آنچه بود تبدیل شد. مهارت های او دیگر به چشم نمی آید، او پوسته ای بی احساس است و چیزی نمی گوید که به داستان اضافه کند. من عاشق پرش قبل از زمان او بودم، اما دیگر در مورد او چیزی نمی دانم. چند شخصیت دیگر مانند کیت و پیکسیس بازگشت قابل توجهی به صحنه دارند و حتی با وجود اینکه نقش‌هایشان جزئی بود، دیدن دوباره آنها خوشحال کننده است. برخی دیگر به قلمرو اسپویلر منحرف می‌شوند، اما دیدن بازگشت شخصیت‌های قوی‌تر به صحنه همیشه خوب است. (8/10) هنر: MAPPA نام بزرگی است و شما واقعاً می توانید بهترین آثار آنها را به نمایش بگذارید. این کمال است. شما نمی توانید چیز بیشتری بخواهید. (10/10) صدا: مانند انیمیشن، صدا نیز کاملاً متناسب است. The Rumbling تقریباً یک آهنگ OP برای این فصل است که می توانید دریافت کنید، با ED ملایم تر Akuma no Ko نیز بسیار محبوب است. هیرویوکی ساوانو تا به حال به خاطر کارهایش شناخته شده است، اما کوهتا یاماموتو، که مدت ها با ساوانو کار کرده است، در اینجا بیشتر پیشتاز بود. اگرچه هنوز استثنایی است. صداپیشگی به همان اندازه از عهده کار برمی‌آید و بریس پاپنبروک (ارن) و جسی جیمز گرل (آرمین) آن را با قدرت کامل انجام می‌دهند. کلیفورد چاپین (کانی) و پاتریک سیتز (کیث) نیز برای نقش هایشان عالی هستند. با این حال، شگفتی من را برای بهترین انتخاب می کنم؟ نیل کاپلان (تئو). من در اینجا واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم، حتی با دانستن سابقه طولانی او در نقش های قوی مانند بلیچ. براوو. (10/10) به طور کلی: Attack on Titan: Final Season Part 2 یک پله بالاتر از قسمت 1 است، اما بخشی از من فکر می‌کنم که عمدتاً به دلیل ماهیت پیچیده‌ای که آنها می‌خواستند داستان خود را بگیرند، این کار ضروری بود. من قصد دارم این داستان را به پایان برسانم زیرا مطمئناً احساس می کنم بهترین ها هنوز اینجا نیستند. (10/10)

حمله به تایتان: فصل آخر قسمت 2 همه چیز درباره افشاگری های نهایی است. آخرین اسرار باقی مانده ای که دنیای تایتان ها در اختیار داشت آشکار شد. ما می‌توانیم منشا تایتان‌ها، راه‌حل نهایی توسط شخصیت‌های اصلی‌مان و خیلی چیزهای دیگر را ببینیم. خلاصه داستان/شخصیت ها: طرح داستان با نبرد برای بنیانگذار شروع می شود، بنابراین نیمه اول نمایش یک سکانس اکشن واقعا خوب است. نیمه دوم هم خوب است. ما چند تضاد و اتحاد شخصیت خوب به دست می آوریم. در مجموع از شخصیت ها به خوبی استفاده شده است. کانی، فلوچ و شادیس صحنه های جالبی می گیرند. ما در نهایت منشاء Titansand را دریافتیم. باز هم، AOT به خوبی از پس کاراکترهای بزرگ خود برآمده است. انیمیشن: اکشن یک بار دیگر درجه یک است. من فکر می کنم تایتان های CGI اندکی بهبود یافته اند. کل فصل مملو از صحنه‌های اکشن است که انیمیشن‌های عالی را به نمایش می‌گذارند. صدا/OST: صداگذاری طبق معمول عالی است و طراحی صدا واقعاً سنگین است، انفجارهای باس و همه چیز در یک ساب خوب به نظر می رسد. موسیقی نیز واقعاً خوب است، موسیقی متن Kohta Yamamoto واقعاً زیبا به نظر می رسد و ملودی های به یاد ماندنی زیادی وجود دارد. پایانی: این فصل از AOT از سریال هایی است که فصل های عالی را در هر مرحله ارائه کرده است. در مورد این فصل حرف بدی برای گفتن ندارم. تنها مسئله این بود که چگونه به عنوان قسمت هایی منتشر شد که به نوعی هیاهوی فصل آخر را از بین برد. ای کاش این و فصل قبل هرگز «فصل پایانی» نامیده نمی شد و در عوض فصل 4 یا چیزی شبیه به آن نامیده می شد.