Shingeki no Kyojin: The Final Season - Kanketsu-hen

داستان: هنر بی سابقه: 8 صدا: 10 شخصیت: 10 لذت: 10 به طور کلی: 10 بسیاری از مردم فقط به حمله به تایتان فکر می کنند که فقط غول ها مردم را می خورند و مردم با غول ها می جنگند. مطمئناً، نبردها و توانایی‌های ویژه‌ای وجود دارد، همانطور که در انیمه شونن معمول است، اما Attack on Titan به موضوعات عمیق‌تری می‌پردازد که به بافت تمدن نفوذ می‌کند، مانند خیر و شر و زنجیره نفرت. پرسش های عمیقی را مطرح می کند: برای توقف جنگ چه کنیم؟ چرا انسان ها در وهله اول دعوا می کنند؟ خالق حمله به تایتان راه حل های خود را برای این مسائل ارائه می دهد و درام جذابی را در این دنیا خلق می کند. به همین دلیل است که بسیاری از مردم آن را یک سریال عالی می دانند. چه چیزی حمله به تایتان را عالی می کند حال، بیایید سه جنبه را مورد بحث قرار دهیم که Attack on Titan را به یک سریال استثنایی تبدیل می‌کند: داستان گویی و پیشگویی بلند مدت: از عنوان قسمت اول، «به تو، 2000 سال بعد»، سریال پر از پیش بینی و طعمه است. سازنده پایان داستان را از ابتدا برنامه ریزی کرده بود که منجر به روایتی خوش ساخت که نزدیک به 13 سال را در بر می گرفت. این سریال حاوی نکات و رازهای متعددی است، مانند رویاهای عجیب ارن و زیرزمین اسرارآمیز که بینندگان را درگیر و حدس و گمان می کند. اخلاق و شخصیت های پیچیده: حمله به تایتان مفاهیم مرسوم خیر و شر را به چالش می کشد. در ابتدا، شخصیت هایی مانند راینر براون و برتولدت هوور به عنوان شرور مسئول مرگ بسیاری از جمله مادر ارن دیده می شوند. با این حال، همانطور که داستان پیش می رود، متوجه می شویم که آنها به دلیل نیاز مبرم به محافظت از خانواده و میهن خود عمل کردند. این پیچیدگی بینندگان را وادار می‌کند تا با شخصیت‌های هر دو طرف درگیری همدلی کنند و خطوط بین قهرمانان و تبهکاران را محو کند. مضامین نفرت و بخشش: این سریال چرخه نفرت و دشواری رهایی از آن را بررسی می کند. درگیری بین الدیان ها و مارلیان ها ریشه در تاریخ طولانی قساوت و انتقام دارد. یک صحنه تلخ این موضوع را نشان می دهد: پس از مرگ یک شخصیت محبوب، ساشا، پدرش در تلاش برای پایان دادن به چرخه نفرت، قاتل او را می بخشد. این لحظه پیام سریال را برجسته می کند که درک و بخشش برای شکستن زنجیره نفرت بسیار مهم است، حتی اگر فوق العاده چالش برانگیز باشد. یکی از جملات مورد علاقه من که بیشترین تاثیر را روی من گذاشت این بود: "این دلتنگی برای تو چیست؟! او ضربه را برای تو گرفت! آیا تو به او اهمیت می‌دهی؟! من هم به کسی اهمیت می‌دادم! یک الدیان! اونی که آشپزی من رو بیشتر از هر کسی دوست داشت، اون به من یاد داد که با غذا مردم رو خوشحال کنم! «افرادی که به آنها اهمیت می‌دادم نیز کشته شدند! آنها توسط ساشا براوس شما لعنت شدند! برای همین انتقام گرفتم! او اول مردم را کشت!» "چه کسی لعنتی به کسی می‌دهد که اول کشته است؟!" چرخه معیوب از پادشاه فریتز شروع شد و باعث حمله مارلی شد -> مرگ خواهر گریشا -> حمله راینر -> انتقام ارن، تا مرگ ساشا تا گابی. با این حال، کسی که به همه چیز پایان می دهد، پدر ساشا است، به نقل از ما باید از جنگلی که به عنوان دنیای بی رحم شناخته می شود فرار کنیم. زندگی واقعی خیلی دور از این نیست، ما به دنبال منافع شخصی از انتقام از آشتی و پشیمانی هستیم. به دین، سیاست جهان ما نگاهی بیندازید، آیا ضرب المثلی وجود دارد؟ دست در دست هم بگیریم و با هم بهترین تلاش خود را بکنیم؟ علیرغم نگاه کردن به حمله به تایتان، به ما کمک می‌کند دنیایی را که باید به سمت آن هدف قرار دهیم، مانند پدر ساشا، تصور کنیم. حمله به تایتان شاهکاری است که فراتر از سبک های معمولی شونن است. این به مضامین عمیق می پردازد و روایتی پر از پیچ و تاب، ابهام اخلاقی و توسعه عمیق شخصیت ارائه می دهد. این سریال نشان می دهد که اگرچه تلاش برای خیر ضروری است، اما اغلب دشوار است و چرخه نفرت به سختی شکسته می شود. با این وجود، بینندگان را با پیامی قدرتمند در مورد اهمیت تفاهم و همکاری می‌گذارد. آیا واقعاً آیا ما هرگز نمایشی مانند حمله به تایتان را خواهیم داشت؟ من اینطور فکر نمی کنم.

من بدون آگاهی از آنچه که باید انتظار داشته باشم وارد این موضوع شدم، در تمام مدتی که این نمایش پخش شده است، از اسپویل پرهیز کردم، علاوه بر چند جزئیات کوچک مانند افتتاحیه اول و وجود تایتان زن، اما همچنان این پایان من را درگیر کرده است. چه آن را دوست داشته باشم و چه دوست نداشته باشم. البته هر صحنه بعد از نبرد فینال باعث می شد که پایان آن کمتر و کمتر شود. من دوست نداشتم که Jeagerists جزیره Paradis را کنترل کنند، علیرغم این واقعیت که اکثر آنها، اگر نه تعداد زیادی از آنها از طریق شخصیت های اصلی در پایان فصل پایانی قسمت 2 جان خود را از دست دادند، کنترل دولت بیش از حد ممکن بود. Historia هنوز خوب و خوب بود. شاید در مورد نحوه واکنش مردم عادی به جیگریست ها پیچیدگی هایی وجود داشته باشد، اما بگذارید بدانیم که بحث مذاکرات صلح مطرح می شود، به این معنی که پایان صلح آمیز آسانی برای درگیری وجود داشت، اما ما نمی توانیم انجام دهیم. که به دلیل مضمونی که داستان سعی در بیان آن دارد. اما این موضوع اکنون به طرز باورنکردنی اجباری و مصنوعی است تا ارگانیک. این واقعیت که آنها نیز به یک جامعه نظامی تبدیل شدند که قصد جنگیدن داشتند، معنی نداشت، آنها چیزی در آستین ندارند، مطمئناً آنها همان جمعیت را داشتند اما در سطح فناوری مشابه بقیه جهان نبودند. اطلاعات داخلی که به راحتی از طریق شخصیت های اصلی در دسترس است، همه چیز منطقی نیست. به اصطلاح "مذاکرات صلح" در پایان پست فقط غیرضروری و عجیب بود، و همه چیز فقط من را گیج و عصبانی می کند. و هنگامی که تیتراژ شروع به چرخش می کند، لحظه به لحظه عجیب تر و غیر ضروری تر می شود. اگر بعد از اینکه دو طرف به تفاهم کامل با یکدیگر رسیدند، انیمه تمام می‌شد، من به این انیمه نمره 8 می‌دادم که فقط نیمه قوی بود. در عوض، تلاش کرد تا با ارائه تفسیری بی پایان از شخصیت‌های اصلی که به مذاکرات صلح می‌روند، «پایان شلوغ را گره بزند». پایان‌های باز واقعاً می‌توانند کار کنند و یک صحنه پایانی قوی بسازند، یک مثال خوب می‌تواند فصل 13 قرمز در مقابل آبی باشد، اما Attack on Titan آن را رضایت‌بخش‌تر و دردسرسازتر می‌کند. هیچ بسته مناسبی برای این وجود ندارد و من به درستی ناامید هستم. خوب، 10 دقیقه پایانی واقعی به کنار، بقیه 2 ساعت و 20 دقیقه خوب است. آنها شگفت انگیز یا باورنکردنی نیستند، فقط خوب است. هیچ رمز و راز یا پیامدهای غیرمنتظره ای وجود ندارد که نمایش معمولاً سعی در بیرون کشیدن آن داشته باشد. شروع مشکلات برای من مرگ هانگ بود. احساس می‌کردم که فقط می‌توان گفت، هی، ما به اقدام و تنش برای Rumbling نیاز داریم، بنابراین یک نفر باید بمیرد و نیاز به زمان فوری است. دگرگونی فالکو همچنین برای نحوه اجرای مبارزه نهایی و موقعیتی که شخصیت‌ها در آن قرار داشتند بسیار مناسب بود. در آنجا، ربوده شدن آرمین توسط یکی از کلون های وار چکش معنایی ندارد زیرا تنها کاری که آرمین باید انجام می داد این بود که خود را مجروح کند، یعنی سرش را به هر سمتی که دهانش می شکند بچرخاند، تایتان عظیم الجثه را فعال کند و خودش را آزاد کند. قسمت پایانی که در آن شخصیت‌ها تبدیل به تایتان می‌شوند، یک شوک تقلبی بود که فقط چند دقیقه طول کشید تا به وضعیت «ناامیدکننده» اضافه شود، در حالی که ما شاهد یک نبرد گیگا بین دو ماشین خلبان هستیم. این نیز به من یادآوری قوانین Rumbling است. مشخص شده است که بنیانگذار Ymir، ارن را به عنوان میزبان خود انتخاب کرده و از دستور او پیروی می کند، پس چرا وقتی Zeke می میرد ناگهان Rumbling متوقف می شود. این منطقی صفر است، و اگر توضیح این باشد که ارن خون سلطنتی ندارد، توضیح نمی دهد که چرا راملینگ با فرمان ارن فعال شد و نه Zeke. شاید من بی انصافی هستم، شاید هیچ راهی برای ارائه یک نتیجه رضایت‌بخش وجود نداشت، اما هنوز نمی‌توانم از نحوه پایان آن احساس ناامیدی نکنم. با این حال، یک چیز را نمی توانم ببخشم، فقدان آهنگ های اصلی است. قسمت دوم فصل آخر دارای 15 آهنگ در مجموع 12 قسمت بود. حداقل یک آهنگ اصلی در هر قسمت. فصل های پایانی؟ 5. 2 ساعت و نیم با 5 آهنگ اصلی، اکثر آهنگ های شنیده شده مورد علاقه طرفداران دوباره هش شده است. روند فکری و شخصیت ارن در این مرحله، چندان منطقی نیست یا حداقل کمی ابروها را بالا می برد. دلیل این که چرا ارن اینگونه است، همه از خورده شدن مادرش توسط یک تایتان ناشی می شود، جایی که او قسم می خورد که همه آنها را بکشد. با این حال، انگیزه بسیار خوبی است، اما مشخص شده است که او مسئول کشتن مادرش است، دلیل اینکه چرا تنها راه حل او برای همه چیز خشونت است. بنابراین، این بدان معناست که اگر او می‌خواست، می‌توانست تیتانی را که مادرش را کشته است، کارگردانی کند و او را زنده نگه دارد. یعنی کل سریال، انگیزه و ایدئولوژی ارن تغییر می کرد و هیچ کدام از اینها اتفاق نمی افتاد. مسئله اکنون واضح است، که ارن می‌توانست راه دیگری را انتخاب کند، حتی وقتی در مورد چگونگی گذشته، حال و آینده در ذهنش زمزمه می‌کند، همچنان می‌تواند گذشته را تغییر دهد، همانطور که به وضوح قبلاً با اجازه دادن به تایتان اجازه می‌دهد تا او را مورد هدف قرار دهد. مادر به جای برتولد او اصرار دارد که اقداماتش قبلاً سنگ تمام گذاشته شده است، اما این عمل بی معنی است که سنگ تمام بگذارد، همه چیز درون ارن این تصمیم برای کشتن مادرش را رد می کند. اکنون کل مجموعه دارای یک حفره داستانی است که می تواند به راحتی همه چیز را خنثی کند، و این موضوع که انتخاب دیگری ندارد اکنون نادرست است. در مجموع، مسائل و مشکلات بسیار زیادی که این فینال را بدتر کرد. و از طرفی غیر مغرضانه، به عنوان کسی که این نمایش را در طول یک سال تماشا کرد، این پایان به شدت درهم آمیخت. این فینال بیشتر شبیه مضامین اجباری بود تا پایانی واقع گرایانه.

من قبلاً هیچ نقدی برای انیمه ننوشته ام و بسیاری را دیده ام. من در مورد AoT چقدر پاره شده ام. آیا درخشان است؟ آره. یکی از بهترین داستان سرایی هایی که از فصل 1 تا 3 دیدم. من هفته ها درگیر بودم و می خواستم بدانم در آن زیرزمین سرد چه جهنمی بود؟!! همه چیزهایی که برای 3 فصل ساخته شد و *آه کشید* من به همان اندازه که ارن ناامید شدم - اگر نه بیشتر. بعد از آن برای من از واگن افتاد. پس باید این را تماشا کنید؟ بله، فصل 1-3 کاملا. آیا پست فصل 3 را توصیه می کنم؟ شماره. فصل 4 بعد از 3 فصل برای من یک پیشرفت کامل بود. فهمیدم، ما در یک داستان تراژیک هستیم، اما نه یک داستان غیر منطقی. بزرگترین مشکل من این بود که فصل 4 چگونه شروع شد و سپس اجرا شد. ما آنها را در ساحل ترک کردیم، من خیلی هیجان زده بودم که ببینم آنها چگونه رفتار می کنند و به این همه "چیزهای جدید بیرون از دیوار" پاسخ می دهند، اما نه، من با صحنه های مارلی بمباران می شوم. سپس راینر. سپس تمام کسانی که وابستگی ما به آنها صفر است. برای مدت طولانی هم قسمت‌هایی که می‌خواستم ببینم در قسمت‌های از هم گسیخته، در اواخر انیمه آمده بودند. جالب‌تر این بود که چگونه ارن از بچه ارن، پر از اشتیاق و هدفی واضح به ارنی که درونش بی‌خانمان و مرده به نظر می‌رسید، تغییر کرد. باز هم انگیزه های او در انتهای انیمه گفته می شود، اما این واقعیت که من را آزار می دهد این بود که ... او آینده ای را دیده است که تاریک است. سپس متوجه می شود که هیچ کاری نمی تواند علیه آینده انجام دهد زیرا از قبل تعیین شده است ... توسط چه کسی؟ خداوند؟؟؟ کی اینکاررو انجام داد؟ چرا او یک فیلمنامه را دنبال می کند؟ فیلمنامه ای که حتی به آزادی واقعی ختم نمی شود که او خیلی برایش می جنگد. شاید پارادیس بعد از 100 سال صلح در نهایت بمباران و ویران شود؟ دوستان او می توانند زندگی شادی داشته باشند اما به قیمت جان مادرش؟ او فقط برای مدتی آرامش و به خاطر دوستانش آن را دور می اندازد و به خاطر کتابی که در کودکی با آرمین دیده بود؟ و برای کشتن 80 درصد بشریت وقتی که برای نجات بشریت ایستاد، نمی‌دانم چگونه یک قهرمان داستان در این مدت کوتاه به شیوه‌های بسیار متضاد فکر می‌کردیم. درست است که او هنوز در تلاش است تا از بشریت در داخل دیوارها در برابر دنیای بی‌رحمانه بیرون محافظت کند، که به خاطر خدا از مارلی بسیار متنفرم، اما باز هم به چه قیمتی؟ مارلی در نهایت زنده می ماند. چرخه نفرت ادامه دارد. جنگ هرگز تمام نمی شود. من پیامی را که می‌توانید بگویید «واقعیت» را نشان می‌دهد، دوست دارم، اما به طور کامل و کاملاً جان‌ها و فداکاری‌های تمام پیشاهنگان و مردم را در این راه نابود کرد. چنان آزار بزرگی به آنها شد که انسان آخرش همه چیز موقتاً به دست می‌آید اما شما بیهوده مردید. سلام لوی به پیشاهنگان مرا به گریه انداخت نه به این دلیل که وای بالاخره نتیجه داد، بلکه به این دلیل که انگار همه اینها بیهوده بود؟ برای اینکه Paradis فقط 100 سال زنده بماند؟ این مانند صلح موقتی است که پادشاه قبل از حمله تایتان ها به آنها یک قرن بعد بدست آورد. همچنین ایده ظاهر شدن دوباره تایتان‌ها برای تکرار چرخه، ارنس را به قتل عام کامل تبدیل کرد، همه چیز را قربانی میکاسا کرد، آنقدر بی‌معنی که من بعد از آن با احساس پوچی عمیق باقی ماندم. اصطلاح «دلهایت را وقف کن» خیلی بد بود. من برای آن گریه کردم. همچنین، خط داستانی در فصل آخر فوق العاده از هم گسسته شد. همه چیز در همه جا است. خاطرات 3 سال پیش، آینده، حال که همه با هم مخلوط می شوند، بسیار سخت بود که آن را درک کنید. طرح زکس در پایان بهتر به نظر می رسد زیرا پس از همه اینها، من شک دارم که الدیان ها و پارادی از آنچه که اعتبار پستی دیدیم جان سالم به در ببرند. حتی قسمتی که ارن در مسیر رفت تا 4 سال قبل از مرگش با میکاسا زندگی کند، بهتر از ناامیدی بود که من احساس کردم همه اینها به همراه داشت. اگر این واقعیت تلخی است که آنها می خواستند نشان دهند، پس نمایش از همان ابتدا بی معنی بود. ایده از پیش تعیین شده، برده سرنوشت بودن، ناتوانی در تغییر چیزی برای من بر خلاف طبیعت انسان است، زیرا همه ما قدرت تغییر یک سرنوشت از پیش تعیین شده را داریم اگر انتخاب کنیم، اما ارن مانند نه، سعی کردم شکست خوردم. من باید همه را نابود کنم. آنها می‌توانستند گزینه دیگری پیدا کنند، اما ارن مصمم بود هرگز زندگی دوستانش یا آینده پارادیس را به خطر نیندازد، و با این حال، 2 نفر از آن دوستان را از دست داد و پارادیس در پایان بمباران شد. بنابراین ... ارن و سربازان به چه چیزی دست یافتند؟ هیچ چیز بلند مدت پیامی که قرار است از این موضوع بگیرم چیست؟ نسل کشی یک راه حل کوتاه مدت عالی است، نفرت بین مردم و جنگ هرگز پایان نمی یابد. مهم نیست چقدر تلاش می کنید، چرخه خشونت و مزخرفات تکرار می شود، بنابراین هر کاری که انجام دهید، این یک سرنوشت از پیش تعیین شده است. من این را داستان سرایی عالی نمی‌نامم، زیرا حتی واقعیت نیز تا این حد تیره و تار نیست. انسان ها برای همیشه به مبارزه ادامه خواهند داد این یک واقعیت است. اما انسان ها همچنین قادر به صلح طولانی مدت، انتخاب های جدید و بهتر و غیره هستند. این آنقدر سیاه و سفید بود که حتی نمی توانستم آن را درک کنم. خط داستانی همچنین در نهایت برای طرفداران eremika که من یکی از آنها هستم، چیزهای غیرمنتظره زیادی را به همراه داشت، اما برای چه؟ چیزی که گرفتیم درد بود من می دانم که بسیاری از مردم از پایان و پیشبرد داستان متنفرند، در حالی که بسیاری دیگر آن را تحسین کردند، اما برای من... خیلی توخالی بود. در حالی که فصل 1-3 با این زندگی آزاد ساخته شده بود، آنها برای فصل 4 کار می کردند کاملاً آن را در هم می شکند و آنقدر پیچیدگی را اضافه می کند که فقط برای باز کردن بخشی از آن سردرد به من وارد کرد. حتي برايم مهم نيست كه بقيه را باز كنم زيرا لحظه‌اي كه ارن به يك قاتل جمعي براي نجات بشريت در داخل ديوارها تبديل شد، علاقه‌ام را از دست دادم. مثل این سیاه و سفید در واقع، جنگ این گونه است، اما تفاوت های ظریف زیادی در آن وجود دارد. از جبرگرایی و ناتوانی در مبارزه متنفر بود. و سوال واقعی من این است...اگر ارن واقعاً می‌تواند تایتان‌ها را با خون سلطنتی کنترل کند، چرا وقتی که به شیگان‌شینا بازگشتند و بیش از 200 پیشاهنگ را نجات دادند، هرگز خود بزرگ‌ترش را مجبور نکرد که به سادگی ضربه‌ای بزند؟ البته این به مأموریت او برای نجات جزیره و دوستانش مربوط نبود، بنابراین او این کار را نکرد، که پوچ است زیرا هدف او در پایان هرگز دوست نداشت جزیره یا دوستانش را نجات دهد، بلکه فقط دیدی را که دید و او دید. درست مثل این بود که ... من باید این را بیاورم زیرا ... این کاری است که باید انجام دهم idk ؟؟ من چیز زیادی فراتر از فصل 4 دوست نداشتم. همچنین مردن ارن واقعاً به من صدمه زد زیرا من از طرفداران پر و پا قرص ارن بودم، مبارزه او برای آزادی، پایان دادن به تایتان ها، صلح واقعی و همه اهداف نجیب... او برای رسیدن به یک شرور تبدیل شد. و انسانیت خود را فدا کرد اما به چه قیمتی؟ هیچ چی. *آهه* AoT از 10 به wtf مطلق تبدیل شد، برای من این چیز بدی بود و می دانم که ممکن است در نهایت احساس متفاوتی داشته باشید، اما من این احساس را دارم.