Kara no Kyoukai Movie 5: Mujun Rasen

Kara no Kyoukai 5: Mujun Rasen به خودی خود معمایی است که بیننده را با تجربه ای روبرو می کند که از همان ابتدا شما را درگیر خود می کند. نیمه اول به همان اندازه که به خوبی اجرا شده است، هیجان انگیز است. انتقال از صحنه به صحنه غیر خطی و بدون زمینه است که به نوعی شما را در جایگاه توموئه قرار می دهد. از آنجایی که روایت به طور غیر متعارفی در زمان به جلو و عقب باز می شود، شما واقعاً خود را در رمز و راز او و تجربه بالا و پایین رفتن از پله های مارپیچ غرق می کنید. با هر برش درخشان، ترس وجودی شخصیت او را احساس می کنید. ناگفته نماند شات ثابتی که شیکیاند توموئه با والدین به "آن صحنه" نگاه می کند، لعنتی. درام، شدت و وهم آلود بودن آن صحنه به تنهایی دیوانه کننده بود. تاکایوکی هیرائو، کارگردان، با متعادل کردن هاله‌ی تاریک و پالت‌های رنگی فیلم و سبک زیبای آن در جهت هنری، فیلم‌برداری را کاملاً میخکوب می‌کند. لایه بندی طرح نیز شگفت انگیز است به گونه ای که دو داستان روی هم گفته می شود و در نهایت به هم متصل می شوند. اگرچه داستان ها ممکن است ساده به نظر برسند، اما به موضوعات فکر برانگیز زیادی می پردازند. به عنوان یک لایه بیرونی، داستانی وجود دارد که حول جادوگران می چرخد. این لایه ماهیت مفهومی‌تری دارد زیرا افسانه‌ای را توسعه می‌دهد که به جهان TYPE MOON/Nasuverse مربوط می‌شود. همچنین به این ایده می اندیشد که از طریق انگیزه های آرایا به عنوان شرور اصلی، در چیزی که بی معنی است، معنا پیدا کند. لایه درونی برای من قلب فیلم است، مطالعه شخصیت توموئه. شخصیت او (و شیکی) می توانند نوعی از پوچی را کشف کنند که بیان آن در کلمات آسان نیست. داستان درباره او به قدری خوب نوشته شده بود که صادقانه ترین و آسیب پذیرترین تضاد را با تمام عناصر سوررئالیستی سریال احساس می کرد. با پیشرفت و عزم او، این برای من نیروی محرکه احساسی کل فیلم بود و واقعاً تأثیرگذار بود زیرا مضامین واقعاً سنگین را پوشش می داد. موسیقی متن همچنین به سادگی تمام احساسات را تقویت می کند و کاملاً با تمام صحنه ها مطابقت دارد، بسیار الهی است. انتظار نداشتم اینقدر عمیق نسبت به Kara no Kyoukai احساس کنم، اما این نشان می دهد که چقدر یک انیمه درخشان است و قدرت یک داستان خوب روایت شده است.

وای. فقط... وای. سری Kara no Kyoukai مدت زیادی است که در رادار من بوده است، بیشتر به دلیل ارتباط آن با Tsukihime و بقیه Nasuverse. تا این لحظه، مجموعه به طور کلی یک 8 بود، چیزی که در آینده به خاطر می‌آورم اما چیزی برای نوشتن در موردش وجود ندارد. Mujun Rasen یا Paradox Spiral موضوع دیگری است. این فیلم از من باهوش‌تر است و من این را ساده یا برای مسخره کردنش نمی‌گویم. صادقانه منظورم این است که این فیلم بیشتر از آن چیزی است که من قادر به درک آن هستم. تا آنجا که نوشته می‌شود، این اولین باری است که می‌بینم هر ویژگی انیمه‌ای در Nasuverse واقعاً به متافیزیک نیروی ضد و ریشه آکاشا می‌رود، اما به خوبی در داستان بافته شده است. کاراکترها بدون استثناء واقعی بسیار خوب نوشته شده اند و داستان دقیقاً می داند که چه می کند. من دوست داشتم بیشتر ریوگی را ببینم، اما این احتمالاً مشکل من است و احتمالاً داستان برای کمتر روی پرده بودن او نسبت به فیلم‌های قبلی بهتر است. توکو سرانجام در اینجا توجهی را که سزاوارش است به خود جلب می کند و تقریباً به نوعی «فیلم او» به نظر می رسد، اگرچه این بدان معنا نیست که او مهم ترین شخصیت است، دور از آن. هنر و انیمیشن به طرز نجومی نسبت به فیلم قبلی پیشرفت کرده است، واقعاً دیدنی است. موسیقی فوق‌العاده است، حتی برای یک تولید قابل استفاده. در این دسته 10 می گیرد. در کل، من نمی خواهم فیلم را اسپویل کنم. برو فیلم های Kara no Kyoukai را تماشا کن، این یکی تا الان مورد علاقه من بوده است.