Kanon (2006)

در یک کافه، Sayuri و Yuuichi هر کدام یک قهوه می نوشند، در حالی که موسیقی کلاسیک در پس زمینه پخش می شود. Sayuri از Yuuichi می پرسد که آیا او آهنگ در حال پخش را می شناسد، و این آهنگ Canon اثر Pachelbel است. او توضیح می‌دهد که چگونه ملودی تکرار می‌شود و با هر تکرار، موسیقی بیشتری اضافه می‌کند تا کامل‌تر و زیباتر به نظر برسد. سایوری آرزو می کند که ای کاش زندگی هم همین طور بود. کانون اقتباسی از یک رمان بصری بزرگسالان است. این نمایش نیز مانند پیشینیان خود، ایر و کلناد، بالغ و حساس است. شخصیت‌ها پر جنب و جوش هستند، اما غیرقابل تحمل هستند، و به جای آزاردهنده، سرگرمی می‌کنند. معتدل و متعادل است، با مضامین خاطرات، وعده ها و معجزات. شخصیت ها شایان ستایش هستند و با این حال می توانیم با آنها به عنوان افراد واقعی همذات پنداری کنیم. تصویرسازی هوشمندانه است، اما لاف آور نیست، و طنز به خوبی متعادل است. از قوس‌های داستان کوتاه‌تر معمول برای هر شخصیت استفاده می‌کند، و داستانی که در تمام 24 قسمت گسترش می‌یابد. روایات معمولاً تراژیک و لحن مالیخولیایی است. اگرچه اندکی از شادی و پیروزی دارد، اما مالیخولیا می تواند خفه کننده شود و اغلب وزن عاطفی مورد نظر را به همراه ندارد. این انیمیشن زیباست و تجسم سبک کیوتو انیمیشن است. پس زمینه، طراحی شخصیت ها، نورپردازی و توجه به جزئیات همه از بالاترین استانداردها هستند. صحنه های زمستانی بسیار زیبا هستند. موسیقی متن کامل است و هر قطعه موسیقی کاملاً حال و هوا را بهبود می بخشد. صداگذاری نیز موثر است، با شخصیت‌های خوب توسعه‌یافته و احساسات متنوع. به طور کلی، شخصیت‌های Kanon به یاد ماندنی و انسانی هستند و تعادل خوبی بین دمدمی بودن و مرتبط بودن دارند. اگرچه لذت بخش است، اما همیشه درگیری عاطفی را برمی انگیزد. انیمیشن و صدا عالی است، اما از عظمتش کم است. طرفداران انیمه های مشابه احتمالاً از آن لذت خواهند برد، اما کسانی که به دنبال یک تراژدی عمیقاً تکان دهنده و متفکر هستند ممکن است بیشتر بخواهند.

هرگز فکر نمی‌کردم انیمه‌ای از نظر درام شخصیتی خالص و ارزش احساسی به رقابت با Clannad برای من نزدیک شود، اما Kanon موفق به انجام این کار شد. من آنقدر مرد هستم که اعتراف کنم که این کار بیش از دو بار به من دست داد، که این شاهکاری است که تنها چهار انیمه دیگر می توانند ادعا کنند، دروغ شما در آوریل، Anohana، Clannad AS، و Assassination Classroom. رسانه ای که بتواند در کنار شخصیت ها بیننده را متحیر کند کار ساده ای نیست و این سریال در این مدت توانست من را طناب بزند. روشی که داستان به هم تنیده شده است را دوست دارم، در حالی که من کاملاً کلناد را دوست دارم، اعتراف می کنم که دوست داشتم تداوم بیشتری ببینم، و در حالی که بله می دانم که از یک رمان تصویری با مسیرهای مختلف اقتباس شده است، بنابراین انجام آن دشوار است. چنین چیزی، Kanon از یک رمان بصری نیز اقتباس شده است و آن را به خوبی انجام می دهد، تک تک چیزها احساس مهمی می کنند و به شخصیت یویچی می افزایند. من در ابتدا فکر می‌کردم از برخی از این شخصیت‌ها، مانند ماکوتو یا مای خوشم نمی‌آید، اما بدون اینکه خراب شود، قوس‌های آن‌ها به گونه‌ای ساخته شده بود که من هرگز ندیدم که بیاید و آن‌ها را می‌پرستیدم. اگر من اصلاً شکایتی داشتم، در حالی که جلوه های بصری برای آن زمان عالی است، احساس می کنم اواسط دهه 00 است، اما من آن دوره را تحسین می کنم و دلم می خواست از تمام احساساتی که در طول این سریال احساس می کردم بیرون بروم. ، خودشه. من معمولاً از هر چیزی که می بینم عیب می گیرم، اما با این سریال، تقریباً هیچ نقصی نمی بینم. اگر به Clannad اهمیت نمی‌دادید، احتمالاً این را دوست ندارید زیرا در قالب یکسانی قرار می‌گیرد، اما اگر Clannad را دوست داشتید یا آن را ندیده‌اید و می‌خواهید بدون اطلاع قبلی آن را تجربه کنید، من به شدت آن را دوست دارم. آن را توصیه کنید. صدا: 10/10 (موسیقی که در کل استفاده شده زیبا است، همراه با صداپیشگان عالی) هنر: 9/10 (بعضی‌ها قطعاً با این موافق نیستند که این انیمه در اواسط دهه 00 ساخته شده است، اما من سبک این انیمیشن را دوست دارم، واقعاً با آنچه هست زیبا به نظر می‌رسد) داستان: 10/10 شخصیت ها: 10/10 لذت کلی: 10/10