Danganronpa 3: The End of Kibougamine Gakuen - Zetsubou-hen

این بررسی در مورد هر 3 قوس خواهد بود. من واقعاً به طرز شگفت انگیزی عصبانی هستم!!!!!!!!!! به همین دلیل است... Future Arc: نمایش خیلی خوب شروع می شود و بنیاد آینده به ماکوتو مشکوک به ناامیدی است در حالی که یک "بازی کشتار" غیرمنتظره شروع می شود. شخصیت ها و ایده های بسیار جالب! تنها مشکل این است که خیلی تدریجی فقط به سمت پایین می رود. آنها حتی داستان Ultra Despair Girls را هم وارد می کنند که هیچ هدفی نداشت. اما چیزی که من را بیش از همه ناراحت کرد "مرگ" کیوکو بود. اکنون می‌دانم که Hope Arc نشان می‌دهد که او واقعاً جان سالم به در برده است، اما حتی نحوه برخورد آنها ناامیدکننده بود، اما بعداً به آن خواهم پرداخت. ماکوتو ادعا می‌کند که معلولیت پنهانی خود را فاش نکرده است زیرا نمی‌خواست او بی‌احتیاطی عمل کند، که با روابط آنها در تناقض است. در اولین بازی او داوطلب شد تا درب خانه اش را تمام شب برای چند روز بدون پایان باز نگه دارد و خود را در معرض خطر قرار داد و ماکوتو پس از اینکه به راحتی به او اطمینان داد که می تواند از خود دفاع کند، او را متوقف نکرد. حالا فکر می‌کنید کارآگاه نهایی که قبلاً هوش عالی خود را هر از چند گاهی نشان داده است، می‌تواند استنباط کند که ماکوتو یک بار به او اجازه می‌دهد بیرون از اتاق بخوابد. اما در عوض او تصمیم می گیرد تا زندگی خود را به خطر بیندازد و مرگ خود را جعل کند و همچنین یادداشت های خود را برای توضیح استنباطاتش بگذارد. او می توانست به راحتی از اطلاعاتی که آموخته استفاده کند تا به آنها اطمینان دهد که بیرون از اتاق خوب است. من حتی نگفتم که معلولیت او چقدر راحت بود. مثل این است که آنها داستان را بدون او تمام کردند و با انجام دادن همان کاری که او انجام می داد، او را به طور کامل قطع کردند. او در بازی اول با فاصله زیاد پررنگ‌ترین شخصیت بود، اما حدس می‌زنم آن‌ها یا چیزی را فراموش کرده‌اند. به هر حال، بدرفتاری ناعادلانه کیوکو بس است. همه چیز در مورد داستان ادامه دارد به جز ماکوتو. آنها همیشه ماکوتو را به خاطر امیدش ستایش می کنند، اما او به سختی در این نمایش کاری انجام می دهد. بیاکویا در هر صورت ظاهر می شد. میتارای در هر صورت طرح شستشوی مغزی امید را پشت سر می گذاشت. همچنین فکر می‌کنم برنامه تنگان برای شستشوی مغزی میتارای در جهان بسیار دور از ذهن بود. این واقعا پتانسیل زیادی داشت. برخی از لحظات خوب، اما بیش از همه فقط یک شرم برای فرنچایز. قوس ناامیدی: این قطعا بهترین از این سه است. این یک پیش درآمد درباره بازیگران بازی دوم است که زندگی مدرسه ای خود را در آکادمی Hope's Peak شروع می کنند، در حالی که جونکو و موکورو با Mitarai برخورد می کنند که در نهایت به Junko ایده شستشوی مغزی جهان می رسد. به طور کلی من واقعا از این Arc لذت بردم. اما من یک شکایت بزرگ دارم: چیاکی. چیاکی شخصیت مورد علاقه من Danganronpa در سراسر فرنچایز است و این Arc با او فراز و نشیب هایی داشت. من واقعاً دوست دارم که چگونه او مورد توجه همکلاسی ها قرار گرفت و در نهایت به عنوان نماینده کلاس و همچنین رابطه او با هاجیمه رسید. ناامید شدن همکلاسی هایش با تماشای گذراندن او نیز راه بسیار جالبی بود برای نشان دادن اینکه چگونه آنها به بقایای ناامیدی تبدیل شدند. اما بدترین بخش این است که او می میرد. من در پایان مطمئن نبودم که او مطمئناً مرده است زیرا نه تنها او در Danganronpa 2 است، بلکه Hajime/Izuru او را پیدا می کند و احساساتی می شود که امیدوار بودم به معنای نجات او باشد، اما پسر، اوه پسر، آیا شما واقعاً پیدا می کنید حقیقت نفرت انگیز را در کمان امید. شکایت دیگر این است که Hajime زمان کافی برای صفحه نمایش نداشت. با این حال، من واقعاً از نمادی که در پشت افراد بی استعداد به وضوح آبی رنگ بود را دوست داشتم. همه آنها با این تبلیغات تغذیه شده اند که ارزش آنها از استعدادها کمتر است. قوس امید: تا حد زیادی بدترین از این سه. با حضور بازیگران Danganronpa 2 شروع می شود و در نهایت به سمت Mitarai می جنگند تا او را از شستشوی مغزی دنیا در تمام مدتی که ماکوتو به آنجا می رساند بازدارند. احساسات من نسبت به میتارای بسیار متفاوت بود. من احساس می‌کنم که او کاری را انجام می‌دهد که فکر می‌کند تمام کاری است که می‌تواند و باید انجام دهد تا تاوان جدایی از نقشه‌های جونکو را بکند، ایده جالبی بود، اما چیزی درست به نظر نمی‌رسید. آنقدر که این ایده در ذهنم به نظر می رسد، خودم را مجذوب نکردم. در هر صورت، همه آنها ظاهر می شوند و با یک سخنرانی کامل "دوستی همیشه برنده است" او را متوقف می کنند. ماکوتو به دلایلی بیرون منتظر می ماند؟؟؟ او تمام این مشکلات را پشت سر می گذارد تا بیرون از در منتظر بماند و در حالی که همه آنها بیرون می روند به هاجیمه لبخند بزند. The Ultimate Hope اکنون The Ultimate Nope است. اکنون در مورد چگونگی نتیجه گیری دو موضوع اصلی که در مورد قوس های قبلی داشتم صحبت خواهم کرد، شروع با Kyoko. در انتها میکان می گوید که اگر کسی از داروی خاصی از دارولدی (به نام او نام ببر) استفاده کند، می تواند با کما از این سم جان سالم به در ببرد. اعتراف می کنم که بخشی از وجودم راحت شد، اما کل وضعیت هنوز به طرز باورنکردنی احمقانه است. این واقعیت که او به طور غیر ضروری در نیمی از قوس غایب بود، همچنان باقی است. آنها بلافاصله متوجه می شدند که او زنده است (تنفس، نبض و غیره). دارویی که او استفاده می‌کرد به‌طور باورنکردنی مجدداً تغییر می‌کرد، زیرا قبل از پایان حتی کوچک‌ترین اشاره‌ای به آن نشده بود و من لحظه‌ای را به خاطر نمی‌آورم که کیوکو بتواند مقداری از آن را پیدا کند. اکنون احتمالاً بزرگترین شکایتی است که تا به حال از هر چیزی دارم. مرگ چیاکیس ظاهراً چیاکی که در Danganronpa 2 می شناختیم یک هوش مصنوعی بود! این بر خلاف تمام شخصیتی است که در آن بازی برای او ساخته اند. در بازی آنها او را به مرگ بسیار شرافتمندانه ای دعوت کردند تا همه را نجات دهد. او داوطلب شد تا به همکلاسی های ناامید خود در برنامه Neo World بپیوندد تا آنها را ایمن نگه دارد و آنها را به امید بازگرداند. روابط او با همکلاسی‌هایش در Despair Arc واقعاً به ارتقای نقش او در Danganronpa 2 کمک کرد. حتی پس از مرگش در بازی، Hajime تمام کارهایی را که برای دیگران انجام داده است تشخیص می‌دهد و تصمیم می‌گیرد که با خیر بزرگ‌تر طرف شود، زیرا این همان چیزی بود که برای آن جنگید. اینکه او در پایان فیلم Despair Arc بمیرد و در عوض نشان دهد که چیاکی که در Danganronpa 2 می‌دانستیم یک جعلی است، کاملاً شخصیت را خراب می‌کند که داستان را نیز خراب می‌کند، زیرا او دقیقاً یک شخصیت مهم است. حتی نحوه آشکار کردن ناگهانی حقیقت بسیار احمقانه است. او به عنوان یک روح ظاهر می شود (فکر می کنم؟) ، به هاجیمه می گوید که او یک هوش مصنوعی است و سپس می رود. در پایان Danganronpa 2، نشان می دهد که Hajime توانسته بر شست و شوی مغزی خود غلبه کند و خاطرات خود را حفظ کند. همچنین نشان می‌دهد که او تصمیم می‌گیرد در جزیره بماند تا همه کسانی را که در برنامه Neo World مرده‌اند بیدار کند، که واقعاً من را امیدوار کرد که چیاکی برگردد. سپس ناگیتو OVA را تماشا کردم که نشان داد همه بیدار شده اند، اما من چیاکی را ندیدم. معلوم می شود به همین دلیل است. اما چرا؟ چرا این کارو میکنن؟؟؟ آنها مسلما بهترین شخصیت را در فرنچایز خلق کرده بودند و از راه خود خارج شدند تا او را نابود کنند. کی اینکارو میکنه؟؟ همه چیز عالی شروع شد، اما به پایان رسید و من را ناامیدترین ناامیدی کرد که در تمام عمرم داشتم. راستش کاش هیچکدوم ازش رو ندیده بودم تنها استثنای احتمالی Despair Arc است اگر پایان بهتری داشت. تف مطلق در برابر همه چیزهایی که قبلا ساخته بودند. چنین شرمساری

من نگران این بودم که این اتفاق بیفتد زیرا هر کسی که بازی ها را می شناسد می داند که این قوس فاقد نور خورشید و رنگین کمان است. منظورم این است که اسمش قوس ناامیدی است و شوخی نیست. با این حال، روشی که Crunchyroll این دو قوس را ارائه می‌کند، فشار را از آن خارج می‌کند. تقسیم اپیزودها واقعاً کمک می‌کند تا از مزیت خارج شوید و در عین حال جریان را قطع نکنید. اگر از طرفداران بازی ها هستید، این را تماشا کنید. اگر نه، از آن بگذرید. بقیه با فرض آگاهی از حداقل بازی های خط اصلی نوشته خواهد شد. این به شکاف‌های خط زمانی تا کنون می‌پردازد، در حالی که به کمان آینده نیز کمک می‌کند. شما این شخصیت‌ها را تا به حال می‌شناسید، و حتی اگر Ep1 قوس آینده را تماشا کرده باشید، شخصیت‌های جدید آنقدرها هم جدید نیستند. کاملاً از شما انتظار دارد که این افراد را از بازی ها بشناسید و به خاطر بسپارید، بنابراین کسانی که حافظه مبهم دارند بهتر است Google را آماده کنند. نوشته اینجا اوج Danganronpa است، افرادی که کارهایی را به روشی انجام می‌دهند که هیچ انسانی انجام نمی‌دهد، شخصیت‌هایی که به‌طور تصادفی ظاهر می‌شوند/دسترسی به چیزهایی دارند که معنی ندارد. منطق، لحن و منطق در اینجا مفاهیمی کاملاً بیگانه هستند. با این حال، طبق معمول، کار می کند، همه با هم پیوند می خورند و در واقع به عنوان یک انیمه به خوبی کار می کند. یکی از اخطارهای اصلی، هیچ یک از دو قوس، ویژگی های دادگاه را که ویژگی اصلی بازی ها است، نشان نمی دهد. به هر حال کار نمی کرد، اما اگر آن چیزها را دوست دارید، ناامید خواهید شد. غیر از این، این قوس واقعاً من را شگفت زده کرد. حتی داستان را بارگذاری پشت سر هم می کند، بنابراین اساساً همه چیز در دو قسمت آخر در یک حمله واقعی به حواس شما اتفاق می افتد. چیزهای واقعی Danganronpa.

خوب، هیچ امیدی به خالی بودن این یکی وجود ندارد، زیرا چیزی که من عمدتاً می‌خواهم در مورد آن صحبت کنم، پایه‌ای است که طرح را در کنار هم نگه می‌دارد. این قوس ناامیدی یک نمونه عالی از این است که چگونه شستشوی مغزی گاهی پاسخ قابل قبولی است... اما نه در همه موارد. اول از همه، من واقعاً از این 2 فصل سه تا کنون لذت برده ام. اما لذت همیشه برای یک توصیه کافی نیست. من باید این یکی را در «احساسات مختلط» طبقه‌بندی کنم، زیرا فرنچایز Danganronpa همیشه یک مشکل بزرگ داشته است... این مسئله این است که شما واقعاً نمی‌توانید بدون وارد کردن همه چیز از آن لذت ببرید. شما باید بازی‌ها را انجام دهید و بازی‌ها را تماشا کنید انیمه برای بدست آوردن کل تجربه و من معتقدم که یک اقتباس باید بتواند به تنهایی بایستد، بنابراین این یک شکست است. از نظر فنی می توانید کل داستان بازی اول را از طریق اقتباس فصل اول دریافت کنید... اما به روشی که واقعاً عجله ای است و بعید است که شما را مانند بازی برای شخصیت ها محبوب کند. (یک بررسی جداگانه برای آن فصل انجام دادم، بنابراین سعی می کنم خودم را در اینجا تکرار نکنم.) اما بازی دوم هرگز اقتباسی از انیمه پیدا نکرد و من واقعاً فکر نمی‌کنم که بتوانید بدون شناخت این شخصیت‌ها از طریق بازی به درستی از این قوس لذت ببرید. احساس کنید که چقدر دردناک بود که در زمان به عقب برگردید و روزهای شادتری را ببینید که همه آنها از آنجا شروع شده بودند، با دانستن اینکه همه چیز به هم می ریزد... اما در پایان بازی دو نشان داد که گروهی از بچه های معیوب اما دوست داشتنی که به دست آورده بودیم. دانستن اینکه از طریق شبیه سازی در واقع شروران اصلی ما هستند که در دنیای واقعی به نابودی جهان می پردازند، آنها را فوق العاده جذاب کرده است. این قطعاً من را هیجان زده کرد که ببینم دقیقاً چگونه همه چیز از بین می رود. که ما را به شستشوی مغزی برمی گرداند. بنابراین. چه زمانی شستشوی مغزی مشکلی ندارد؟ برای لاکی‌های بی‌نام و بی‌چهره که روی کشتی پریدند؟ مطمئن. قابل قبول بودن داستان همیشه یک نقطه ضعف در بازی ها بود. هنگامی که آخرالزمان در پایان بازی اول معرفی می‌شود، به معنای واقعی کلمه آن را زیر و رو می‌کنند، حتی سعی نمی‌کنند توضیحی به شما بدهند، زیرا آنها به وضوح نتوانستند راهی پیدا کنند که فالوورهای Junko را منطقی کنند. شستشوی مغزی دسته جمعی به نوعی منطقی است. (اگرچه، مخصوصاً برای سایر اعضای دوره ذخیره، نگرش و سیاست های مدرسه واقعاً خراب بود. من احساس می کنم سوخت کافی روی آن آتش وجود داشت که شستشوی مغزی دقیقاً ضروری نبود، اما... بی نام، بی چهره. .) برای شخصیتی مانند چیسا، چه کسی واقعاً امید را مجسم می کرد؟ باشه. هیچ راه قابل باوری وجود نداشت که جونکو بتواند او را جذب کند. و حتی برای بقیه داستان مهم شد که چیسا متقاعد شود که از او در مقابل موناکاتا دفاع کند و او را متقاعد کند که بالاخره او پشت این ماجرا نیست. اما برای بقیه کلاس، بقایای ناامیدی؟ قطعا نه. توجه به این نکته واقعاً مهم است که گروه بچه‌ها در بازی دوم نسبت به بچه‌های بازی اول آشکارا نقص داشتند. برای بسیاری از مردم، این موضوع باعث می‌شود که آنها قابل ارتباط‌تر باشند، بخشی از دلیل محبوبیت بازی دوم بود. شخصیت ها گردتر و در کل جالب تر بودند. اما آنها مثل جهنم ناقص بودند و عملاً با ناامنی های مختلف خود سر و صدا می کردند. بسیاری از آنها به قدری در طول زندگی خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند که حتی متوجه نشدند که شایسته رفتار بهتری با آنها هستند. من هرگز گروهی را برای دستکاری آماده تر ندیده ام. پس به عقب افتادن از یک ماشین سابق مانند شستشوی مغزی برای آنها؟ نابخشودنی متوجه شدم که آنها احتمالاً وقت نداشتند نشان دهند که جونکو بر هر یک از آنها پیروز شده است ... اما مطالب آنجا بود. باید برای آن وقت می گذاشتند. جدا از این، من واقعاً از Despair Arc به طور کلی لذت بردم. چند ایراد دیگر هم داشت. روشی که آنها برای شخصیت موکورو انتخاب کردند واقعا ناامید کننده بود. و من واقعاً امیدوار بودم که شاهد تعامل بیشتر جونکو و موکورو با کلاس خود باشم، اما ... وقت کافی نیست. گرفتم. به طرز رضایت بخشی وحشیانه بود. دوست داشتم درام با مرگ خواهر فووهیکو را ببینم و یاد بگیرم که چگونه بر اعمال و طرز فکر هاجیمه تأثیر گذاشته است. و مرگ چیاکی به طرز شگفت انگیزی هولناک بود. فرنچایز Danganronpa ممکن است نقص‌های خود را داشته باشد... اما هرگز نتوانسته است ضربات خود را به دست بیاورد، و من این را در مورد آن دوست دارم.