3-gatsu no Lion

عاشق "عسل و شبدر" بودم، از این متنفر بودم! من به سادگی از 3-gatsu no Lion لذت نبردم. پیش‌فرض و پتانسیل بسیار خوبی داشت. لحظات و قوس های خوبی وجود دارد، من واقعا از چند قسمت لذت بردم. اما مجبور شدم واقعاً خودم را مجبور کنم که بقیه آنها را از بین ببرم. من می‌توانم بگویم 5 دلیل عمده برای شکست این نمایش برای من وجود دارد: 1) داستان یک پیش‌فرض خوب دارد، اما تم‌ها و شخصیت‌های اصلی تا حدودی توسعه نیافته و ناشناخته باقی می‌مانند. قدم زدن عجیب است و من آن را لذت بخش ندیدم. 2) طنز بیش از حد نفرت انگیز و گاف که اصلا خنده دار به نظرم نمی رسید. و وقتی بیش از حد می گویم منظورم خیلی زیاد است. 3) جنبه شوگی نمایش آن را برای من کاملا خسته کننده و غیر قابل ربط کرد. توجه به شخصیت هایی که بر روی چیزی که شما به آن اهمیت نمی دهید بسیار سخت است. 4) فقدان کامل جنبه عشقی عاشقانه. MC حتی هیچ احساس عاشقانه ای را به هیچ وجه ابراز نمی کند و در مورد عشق منعکس نمی شود، حداقل این که من به یاد دارم. با این حال، این بخش بزرگی از نوجوانی برای اکثر مردم است. بنابراین من این را گیج کننده می دانم. باز هم، مشکلی نخواهد بود اگر نمایش محتوای بیشتری نسبت به طنز غیر خنده دار داشت و بیش از حد روی کل موضوع شوگی متمرکز نمی شد. فکر می‌کنم یک رمان عاشقانه می‌تواند این نمایش را برای من حفظ کند. «Soredemo Ayumu wa Yosetekuru» نیز تا حد زیادی روی شوگی متمرکز بود، اما به نظر می‌رسد که به نظر سخت نمی‌آید، زیرا از مشکلاتی که 3-gatsu no Lion را گرفتار می‌کند رنج نمی‌برد و عاشقانه‌ای داشت که بیشتر مردم می‌توانستند با آن ارتباط برقرار کنند. بیننده را درگیر نگه دارید 5) موسیقی و فضا: بد نیست، اما اصلا خاطره انگیز و خاص نیست. متوسط ​​است. به طور کلی می گویم که 3-gatsu no Lion برای من ناامید کننده بزرگی است. با توجه به اینکه مردم چقدر از این نمایش تمجید کرده بودند، با توقع زیادی وارد صحنه شدم. اما چرا دقیقا؟ به نظر می رسد بسیاری از آنها عمدتاً آن را دوست دارند زیرا می توانند با MC که با اضطراب، افسردگی و تروما دست و پنجه نرم می کند "ارتباط" داشته باشند. اما آیا این واقعاً کافی است که این نمایش را یک شاهکار بنامیم؟ حدس می‌زنم لذت‌بخش است اگر طنز، روشی که آن‌ها موضوع شوگی و سرعت را ادغام می‌کنند، دوست داشته باشید. اما تماشای این نمایش را از دید خودم انجام ندادم و توصیه نمی کنم. چند لحظه معنی دار وجود دارد که توسط بسیاری از چیزهای بد تحت الشعاع قرار می گیرند. فکر می کنم برای من ارزشش را نداشت. اما توصیه می کنم 5 یا 6 قسمت را تماشا کنید تا ببینید آیا آن را دوست دارید یا خیر. اگر این کار را نکنید - من شک دارم که برای شما بهتر شود و شک دارم که هر چیزی با ارزش برای شما از بین برود. بعد از اینکه از 3-gatsu no Lion ناامید شدم، به تماشای «عسل و شبدر» که همچنین اثری از Chica Umino بود، رفتم. من آن را یک کار محکم و کمال یافتم. در هر چیزی که 3-gatsu no Lion در آن شکست نمی‌خورد موفق می‌شود: خلق شخصیت‌های قوی و نمایش شخصیت‌های قدرتمند، ایجاد فضایی عالی با موسیقی متن شگفت‌انگیز، لذت‌بخش کردن گام‌ها و در نهایت ایجاد تأملی عمیق در زندگی و معنای آن. در واقع، 3-gatsu no Lion در هر کاری که Honey و Clover به خوبی انجام دادند شکست خورد. غمگین!

من فکر می کنم صنعت انیمه و مانگا در رکود عمیقی قرار دارد زیرا تقریباً هر پروژه ای برای کودکان مدرسه ای طراحی شده است. مخاطب هدف محکم بر گلوی استودیوهای انیمیشن چنگ می زند و به نظر می رسد که داستان ها هرگز "عاقلانه" نخواهند شد، در عوض "شات پانتسو" ابدی وجود خواهد داشت. اما '3-gatsu no Lion' یکی از معدود پروژه هایی است که می تواند قوانین تعیین شده را متزلزل کند و در نهایت به ذهن و قلب غذا بدهد. از آنجا که مشکلات، مضامین خرد و شخصیت‌ها در اینجا جهانی هستند، آنها جان می‌دهند، بسیار پیچیده‌تر از شخصیت‌های مقوایی شوجو و مانگا شونن، از قهرمان‌های مقوایی و داستان‌های عاشقانه بی‌مزه. '3-gatsuno Lion' پر از درد و اندوه غیر قابل تأسف است. و موضوع اصلی سریال تنهایی است. مردی به تنهایی به این دنیا می آید تا آن را به حال خود رها کند و هیچ کس دلش را گرم نمی کند، روحش را درک نمی کند و در زمانی که بیشتر به آن نیاز است دستش را نمی گیرد. پسر جوانی با نام محاوره ای ری (به معنی صفر) Kiriyama در سن 17 سالگی به یک بازیکن حرفه ای شوگی تبدیل می شود. او مدرسه را رها کرده و در توکیو ساکن می شود. زندگی او مانند روز گراندهاگ است که فقط فصل ها در آن تغییر می کنند. ری بیدار می شود، جزوه های تاکتیک های شوگی را مطالعه می کند، شوگی بازی می کند، سپس به باشگاه شوگی می رود، شوگی بازی می کند، به خانه می آید، شاید غذا می خورد، شوگی بازی می کند و به رختخواب می رود. و به همین ترتیب تا پیری ادامه داشت، مگر اینکه روزی پس از پیروزی در مسابقه دیگری، پسر توسط استادان ارشد شوگی مست شود. البته، نوجوان برای بزرگسالی آماده نبود و پسر بیچاره در خیابان رها شد، اما آکاگی کاواموتو که در حال بازگشت از باشگاه میزبان بود، جایی که او با عمه اش نیمه وقت کار می کرد، به او کمک کرد. ری به خانواده کاواموتو کشیده شد، پمپاژ شد، به رختخواب رفت، تغذیه شد و آزاد شد تا به زندگی خود ادامه دهد. معلوم می شود که آکاگی بزرگ ترین خواهران کاواموتو است و خواهر نوجوانش هیناتا و مومو بسیار جوان را به عنوان جایگزینی برای مادرشان می کشاند. همچنین پدربزرگشان با آنها زندگی می کند که سعی دارد از خانواده بزرگ آکاگی و یک دسته گربه چاق حمایت کند. بنابراین ری ناخودآگاه به خانواده کاواموتو می پیوندد و به طور همزمان چیزی شبیه به یک پرستار یکشنبه، انگل و برادر بزرگ می شود. به تدریج لیست شخصیت ها بزرگ می شود و مخاطب متوجه می شود که ری یک دوست رقیب دارد که بیش از ده سال است او را نادیده گرفته است. بچه چاق عجیب و غریب از یک خانواده ثروتمند عاشق بازی ری شده است و حالا اجازه نمی دهد او حتی یک قدم بردارد و مانع از افتادن او به افسردگی و تنهایی می شود. اما Kiriyama نسبت به تلاش ها و رنج های او بی تفاوت است، زیرا ری بدون توجه به کسی در اعماق تراژدی خود گم شده است. نمی‌خواهم با توصیف اصل این فاجعه لذت تماشاگر را خدشه‌دار کنم، اما آنچه مهم است چیز دیگری است. فاجعه با وجود عادی بودنش به گونه ای ارائه می شود که پنجه شما را می گیرد. اول کمی غمگین است، بعد ناراحت کننده است و بعد می خواهی با ناامیدی گریه کنی. تنهایی کریاما هیولایی است، حتی اگر این شخصیت فریاد نمی‌زند، گریه نمی‌کند یا به سرنوشت خود فحش نمی‌دهد. او این واقعیت را پذیرفته است که در تاریکی غرق شده است و این پذیرش تنهایی، این تمایل مطلق به مردن، وحشتناک است. اما سخت‌تر از همه، موضوع خرد دیگری است - داستان عشقی ویرانگر که زندگی را با وجود خود در هم می‌پاشد. ری نمی داند عشق چیست، اما در اعماق روحش دختری را دوست دارد که فقط به او می خندد، با احساساتش بازی می کند، ذهن سفت و سخت و لجوج او را فریب می دهد. او رعد و برقی است که در نور روز چشمک می زند و نوید یک طوفان وحشتناک را می دهد و یک کلمه از این دختر می تواند اراده Kiriyama را بشکند. او شکست خواهد خورد، تسلیم خواهد شد، او داوطلبانه خود را به چهار دیواری یک آپارتمان فقیرانه دیوار خواهد کشید، اما حتی در آنجا نیز این نیروی مخرب او را پیدا خواهد کرد. دختر نمی گذارد او زنده برود. بالاخره ری دشمن اوست، کسی که همه چیز را از او گرفت. و تماشای درگیری عمیق بین این افراد که ماهیت متفاوتی دارند، لذتی واقعی دارد. آنها دانسته و ندانسته آنقدر به همدیگر صدمه می زنند که به نظر می رسد این نمایش، بازی بقا باشد، نه سریالی زیبا در ژانر «زندگی روزمره». اجازه ندهید توضیحات بالا شما را غافلگیر کند: صحنه های بسیار جذابی در اینجا یافت می شود. انیمیشن الهی قطعات و قوانین شوگی که در آن همه پیاده ها و ژنرال ها به صورت ارتشی از گربه ها نشان داده می شوند! گربه‌های بسیار دوست‌داشتنی که می‌توانند با نازشان حتی بر بی‌احساس‌ترین روح غلبه کنند. به طور کلی، '3-gatsu no Lion' یک سریال در مورد گربه ها است، زیرا تعداد آنها بسیار زیاد است و آنها با چنان کیفیتی متحرک هستند که می توانید ده دقیقه ناز خالص را دریافت کنید. گرافیک سریال بسیار به طراحی معمولی داستان های ژانر شوجو نزدیک است، اما فریب تصویر صورتی و چهره نرم شخصیت ها را نخورید. در پشت آنها تاریکی عمیقی نهفته است که با روح ساخته شده است. به شما اطمینان می دهم که زندگی روزمره می تواند هم شیرین و هم ترسناک باشد. شما می توانید این را از افتتاحیه که دارای تمام لحظات کلیدی سریال است که می تواند روح را قلاب کند، درک کنید. و قوی ترین عنصر تم عنوان است که در ذهن شما می ماند و تا آخر رها نمی شود. پایان ها نیز کار شده است و نمی توان گفت کدام بهتر است: آغاز یا پایان؟ معلوم می شود که کل 25 دقیقه سریال لذتی محض و بدون هیچ فریبکاری است. و این نادر است. «3-gatsu no Lion» یک سریال خوب در ژانر درام روزمره است. اما در اعماق این داستان یک تراژدی قدرتمند نهفته است و اگر به جزئیات دقت کنید می توانید مرگ و خشونت خانگی را ببینید یا یک شادی خانوادگی آرام و داستانی در مورد بزرگ شدن را ببینید. این سریال بسیار چند وجهی است و بنابراین تقریباً همه می توانند از آن لذت ببرند. با این حال، تماشای بدون درک شوگی به نوعی سخت است، مانند تماشای شطرنج بدون دانستن قوانین است، اگر بتوانید از پس آن برآیید می توانید از این سریال لذت ببرید.

مارس مثل شیر می آید یک نمایش خسته کننده است که اغلب طرح و تاثیر خود را فدای کمدی می کند بدون مخاطب مرتبط. توانایی بالاتر از حد متوسط ​​در نوشتن شخصیت‌های پیچیده و مبارزات احساسی را نشان می‌دهد، اما آنقدر کم از آن استفاده می‌کند که حتی جمعیت‌شناختی هدف را زیر سوال می‌برد. به نظر می رسد این کمدی برای هیچ کس بزرگتر از 12 سال نوشته نشده باشد، اما وزن و موضوع درام بسیار بیشتر در دسته بندی سیننی قرار می گیرد که به عنوان مشخص شده است. موسیقی کاملاً برای نمایش مناسب است و OP ها و ED ها هم از نظر لحن و هم کیفیت کلی بسیار خوب هستند. همچنین دارای کارگردانی علامت تجاری استودیو شفت است که شخصاً با پرش‌ها و کادربندی‌های نامنظمش نگران‌کننده است، اما این یک نظر ذهنی‌تر است. سبک هنری نیز منحصر به فرد است، اما ذاتا بد نیست، و همه چیز به اندازه کافی متحرک است که چیزی برای شکایت وجود ندارد. به طور کلی، March Comes In Like a Lion از نظر کیفیت ناسازگار است، جایی که بخش‌های خوب آن بسیار خوب هستند، اما تعداد آن‌ها به قدری کم است که تا زمانی که به سراغشان می‌آیند، آنقدر از نمایش کنار می‌روید که به سختی تأثیری می‌گذارند. امتیاز: 6/10