Ooi! Tonbo

این نمایش باعث شد من بخواهم کمی گلف بازی کنم. کاری که دیگر نمایش های گلف مانند Birdie Wing نتوانستند انجام دهند. و من فکر می‌کنم که عمدتاً به این واقعیت مربوط می‌شود که تونبو نمایشی است که به شدت در واقعیت استوار است و بر توسعه شخصیت تمرکز دارد و در عین حال فراموش نمی‌کند که مفاهیم واقعی در گلف را در نمایش به کار ببرد. تنبو! زمانی که نوبت به فصل اول می‌رسد، بیشتر نمایشی از زندگی و بلوغ است تا نمایشی درباره گلف رقابتی. در حالی که گلف همیشه در افق است، موضوعی مشترک در نمایش، و چیزی است که مردم را دور هم جمع می‌کند، می‌توان گفت که نمایش تلاش می‌کند تصویری از دختر نوجوانی ببافد که فقط از یک چوب سه آهنی برای بزرگداشت والدینش استفاده می‌کند. در طول نمایش، ارتباط او با گلف و مردم افزایش می یابد، که در افزایش تعداد چوب های گلف که او استفاده می کند مشهود است. او حاضر نمی شود پوسته اش را که جزیره اش می نامد ترک کند زیرا از دنیای بیرون می ترسد. با این حال، به تدریج، از طریق تجربیات خود از برداشتن گام های کودک به جلو، حمایت شدن توسط همه اطرافیانش، و از طریق علاقه اش به گلف، او می تواند تلاش کند تا وارد دنیای گلف رقابتی شود. البته بقیه شخصیت ها هم بد نیستند. البته به غیر از ایگایگا که یکی دیگر از چهره های پدر بزرگ تونبو است، تمرکز زیادی روی آنها وجود ندارد. احساس مسئولیت ایگایگا در Tonbo به دلیل اشتیاق او به گلف در او ریشه دوانده است که باعث می شود او بخواهد ارتفاعی را که Tonbo می تواند در دنیای گلف به آن برسد را ببیند. تعامل واقعی شخصیت بین تونبو و ایگایگا جذاب است، زیرا رفتارهای پدر و کودکی را می بینید که مناسب هر دوی آنهاست. دیدن پیوند و پیشرفت آنها به عنوان مردم لذت بخش است. در نهایت، تمرکز روی گلف همانطور که گفتم، همیشه در افق است. من از اینکه هر قسمت کمی در مورد نحوه عملکرد مکانیک گلف صحبت می کند لذت می برم. تصاویر و توضیحات ساده و سرراست هستند، اما به بیننده نشان می‌دهند که گلف چگونه بازی می‌شود و مردم از چه استراتژی‌هایی برای مقابله با حفره‌های مختلف استفاده می‌کنند. طرز فکر، نوع آهن، باد، چمن، نحوه ایستادن، نحوه تاب خوردن و خیلی چیزهای دیگر در این نمایش صحبت می شود، بنابراین وقتی تونبو استراتژی های خارج از جعبه را انجام می دهد، این است که بسیار جالب تر است که ببینیم روش های غیرمتعارف چگونه به اهدافی مشابه با روش های ارتدکس دست می یابند. برای من بحث و تفسیر گلف در مونولوگ های ایگایگا یکی از دلایل اصلی جذابیت بازی گلف بازی به بازی است. باز هم، با بازگشت به Birdie Wing، نمایش حتی بر روی نوع سوراخ یا نحوه پخش آن تمرکز نمی کند، اصلاً توجهی به جزئیات نحوه ایستادن بازیکن یا قرار دادن صورت باشگاه خود ندارد، بنابراین دیدن این نمایش خوشحال کننده است. تلاش برای مقابله با گلف در یک بازی با سطح بازی، و این عمق دقیقا همان چیزی است که نمایش برای جذاب ماندن نیاز داشت. این سریال نزدیک به پایان فصل از بین می رود. تمرکز بر روی عاشقانه های عملاً بی ربط در شخصیت های جانبی با شخصیت نه چندان زیاد است، و به نظر می رسد که به جای پیشبرد طرح، یک جورهایی در کفش پاپوش شده است. تونبو و گلف دیگر مورد توجه نیستند، و در عوض، عاشقانه است؟ هنر و انیمیشن نیز گاهی اوقات کمی بد است و در مدل‌های CGI و گاهی انیمیشن‌های دو بعدی ترکیب می‌شوند. زمین گلف CGI خوب است زیرا بصری خوبی برای نمایش ارائه می دهد و در عین حال قابل ارائه است، اما بله در بیشتر موارد خوب است. حالات صورت و همگام سازی لب ها نیز اساسی هستند و می توان آنها را بهبود بخشید، اما در کل من برای فصل 2 هیجان زده هستم و بنابراین آن را در رتبه 7 قرار می دهم.

واقعاً مایه شرمساری است که به نظر می رسد بسیاری از مردم این سریال خاص را در این فصل از دست داده اند. مایه شرمساری است، اگرچه تعجب آور نیست. با این حال، شرم آور است، زیرا Tonbo کاملاً با سایر انیمه های ورزشی متفاوت است. در واقع، اگرچه نمایش درباره گلف است - ورزشی که به نظر می رسد بسیاری از مردم به آن بی علاقه هستند و من نیز یکی از آنها هستم - مهم است که توجه داشته باشیم که تونبو واقعاً در مورد گلف نیست. نه، چیزی که Tonbo درباره آن است، «پتانسیل تلف شده» است، که من آن را تمرکز بسیار جالب‌تری برای یک انیمیشن ورزشی نسبت به متوسط ​​می‌دانم. همانطور که در خلاصه داستان سریال توضیح داده شده است، تونبو درباره یک گلف باز حرفه ای سابق است که به جزیره ای تقریبا متروک سفر می کند تا زندگی قبلی خود را پشت سر بگذارد. با این حال، هنگامی که او به جزیره می رسد، نه تنها یک زمین گلف را در آنجا پیدا می کند، بلکه یک دختر جوان با مهارت های گلف باورنکردنی اما همچنین بسیار غیر متعارف را در آنجا پیدا می کند. گلف باز سابق به زودی میل به آوردن دختر به دنیای گسترده تر را پیدا می کند تا بتواند گلف را در مقیاس بزرگتر تجربه کند. با این حال، دختر کاملاً تمایلی به این ایده ندارد و گلف را نه به عنوان یک ورزش رقابتی، بلکه به عنوان چیزی شبیه به یک بازی معمولی که یک کودک ممکن است در زمین بازی انجام دهد - در عین حال راهی برای او برای "مقابله" با آن می بیند. تجربیات آسیب زا گذشته خودش آن‌چه که نمایش واقعاً در مورد آن است، این است که دو شخصیت اصلی اساساً سر خود را در بازی گلف تکان می‌دهند. و این یک تقابل نیمه‌زندگی-فلسفی بسیار قانع‌کننده است برای دیدن بازی - حتی اگر خود شخصیت‌ها تا حدی از این رویارویی آگاه باشند. اکنون، با همه این‌ها که گفته شد، مهم است که اذعان کنیم که سبک هنری و انیمیشن نمایش تا حدودی ضعیف است و اغلب از قطعات انیمیشن در صحنه‌های بازی گلف استفاده می‌شود. بنابراین نمایش به هیچ وجه جشنی برای چشم ها نیست. بدون شک شخصیت ها و داستان سرایی است که کار سنگین را انجام می دهد. من اینجا نیستم که بگویم Tonbo بهترین انیمه تمام دوران یا حتی بهترین انیمه ورزشی در اطراف است، اما چیزی که فکر می‌کنم ارائه می‌کند، گروهی از شخصیت‌های اصلی نسبتاً قانع‌کننده است که به نوبه خود با شخصیت‌های شخصی واقعاً جالب سروکار دارند. مبارزات. همه اینها در حالی که به طور همزمان موفق می‌شوند لحن سبک دلپذیری را در اکثر نمایش‌ها اجرا کنند. امیدوارم این بررسی مفید بوده باشد.