One Piece Movie 04: Dead End no Bouken

من اخیراً شروع به تماشای تمام One Piece کردم. بدون پرش، تماشای هر فیلم، هر OVA و ONA، و غیره، و از بین تمام فیلم‌ها و داستان‌های کوچک‌تر که تماشا کرده‌ام، این یکی تا این لحظه مورد علاقه من بود. بازیگران نقش مکمل با کلاه های حصیری به زیبایی کنار آمدند و مفهوم آن به اندازه کافی جالب بود. تنظیم واقعا عالی است، راستش من حتی اگر کمی طولانی تر بود حتی بدم نمی آمد. انیمیشن و موسیقی متن آن چیزی است که در زمان پخش این فیلم از One Piece انتظار داشتید، تفاوت خاصی نداشت. همانطور که اشاره کردم، برخی از صحنه های واقعا خوب با کلاه های حصیری چیزی است که این فیلم را بسیار خاص می کند، به خصوص یک صحنه واقعا عالی سانجی وجود دارد که من آن را دوست داشتم، من واقعاً امیدوارم که او در آینده چنین لحظات سالم تری داشته باشد، پتانسیل بسیار زیادی برای او وجود دارد. به عنوان یک شخصیت و من واقعا او را خیلی دوست دارم! در مجموع یک فیلم واقعاً لذت‌بخش است، اگر از One Piece لذت می‌برید حتماً تماشا کنید، حتی اگر معمولاً از چیزهای غیرکانون صرفنظر می‌کنید!

این "دزد دریایی" ترین از تمام رسانه های تک تکه ای بود که تا به حال دیده ام. شرط بندی، جوایز شکار، غارت و سوزاندن، نبردهای کامل کشتی ها، میله های آشفته، و دعواهایی که بر سر احمقانه ترین چیزها رخ می دهد. تعداد MC های فیلم خیلی زیاد بود. من بدم نمی‌آید که آن شخصیت‌ها نقش‌های متمایز در داستان داشته باشند، اما آن نقش‌ها باید بیشتر با گروه کلاه حصیری در هم تنیده می‌شد، یا حداقل آنقدر جالب بود که من به آن اهمیت بدهم. بسیاری از لحظات پس زمینه و تلخ وجود داشت، اما برای من خیلی کسل کننده و کلی بود. داستان در نیمه دوم من را کشاند و از دست داد. مضامین اصلی مضامین تک تکه شما بود: هدف و هویت فرد چیست، برای چه می جنگید؟ آن عمو/پدربزرگ/خواهر در حال مرگ کیست که تو زندگیت را روی او می گذاری؟ این ایده وجود دارد که دزدان دریایی قاتلان بی‌قلب هستند، که ارزش‌های لوفی آن را در هم می‌شکند. شخصیت شرور اساسا Wapol (از قوس جزیره درام) بود و آخرین مبارزه او چیزی شبیه به Luffy vs Crocodile بود. وقتی صحبت از مبارزه شد، من به طور کلی تحت تأثیر رقص مبارزه قرار گرفتم. مخصوصا در یک سوم اول فیلم. هر زمانی که شوراییه روی پرده می رفت، آن را می کشت. حتی با وجود اینکه این مرد قدرت خاصی نداشت، مبارزه تن به تن او کاملاً مدبرانه بود - ورق زدن روی میزها برای جلوگیری از گلوله ها، بستن دزدان دریایی در زنجیر، یا چرخاندن یک پارو غول پیکر برای سقوط دشمنان از کشتی. در واقع از برخی جنبه ها مرا به یاد جکی چان می انداخت. من تحت تاثیر قرار گرفتم که چقدر از پس زمینه در صحنه های مبارزه استفاده شده است. معمولاً یک قطعه مبارزه شخصیتی خود را در پیش زمینه دارد و فقط تعاملات با bg را به صورت انفجار یا دبر نشان می دهد. این فیلم از محیط به نفع خود استفاده کرد تا هر مکان احساس سه بعدی و زنده کند. دوربین شبه سه بعدی در ابتدا کمی تهوع‌آور بود، اما همچنین بسیار جالب بود، زیرا من واقعاً چیزی شبیه به آن ندیده‌ام. من همچنین می خواهم در نامی صحبت کنم. شخصی ویژگی شخصیتی دیوانه روانی او را به 11 تبدیل کرد و من به نوعی آن را دوست دارم. او یک بچه را با کاتانای زورو تهدید به کشتن می کند و عموماً بی پرواتر از حد معمول بود. هنر و انیمیشن درجه یک بود. تولید انیمه یک تکه اصلی آنقدر فشرده است که نمی‌توان مقدار زیادی را به انیمیشن واقعی اختصاص داد، بنابراین تمایل دارد از ترکیب شات و انیمیشن محدود برای روایت داستان خود استفاده کند. این فیلم با انیمیشنش حرکت و اکشن خیلی بیشتری داشت. صحنه‌های مبارزه را پرتنش و زنده کرد. این انیمیشن همچنین بر شخصیت شخصیت‌ها تاکید می‌کرد: زورو به قدری متراکم بود که متوجه نشد استخوان‌های غذا به او ضربه می‌زند، یا زورو خفه می‌شود. بنابراین، هنر خوب، وسط داستان.