Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru. Zoku

هشدار: این بررسی واقعاً جنبه‌های کلی این فصل را بررسی نمی‌کند، بلکه بیشتر به تفاوت‌های بین S1 و S2 می‌پردازد که من آن‌ها را دوست داشتم/نپسندیدم. کنتراست بین S1 و S2 این سری بسیار زیاد است. S1 برای مدت طولانی مورد علاقه من باقی مانده است، اما پس از تماشای مجدد S2 برای چیزی که احتمالاً چهارمین بار در حال حاضر است، از ارائه آن بیشتر قدردانی کرده ام، حتی اگر آن را به اندازه S1 سرگرم کننده ندانم. دلیل اینکه من احساسات متناقضی بین هر دو فصل دارم این است که احساس می کنم آنها در تلاش هستند تا دو نمایش تقریباً کاملاً متفاوت را اجرا کنند. تمام سوالات اخلاقی، آموزه های اجتماعی و درس هایی که در S1 مورد بحث قرار می گیرند، به شیوه ای معمولی تر و کمی جدی تر ارائه شده اند. برخی از مردم آن جنبه آن را دوست ندارند، اما این چیزی بود که آن را برای من بسیار خاص کرد. بیشتر نمایش‌های احساسی برای ارسال پیام یا تاثیرگذارتر کردن صحنه، به ابزارهای دیداری و شنیداری تکیه می‌کنند. S1 از این نظر آنقدر بی‌نظیر بود که حس واقعی‌تری به آن می‌داد. تعاملات یکنواخت بین هاچیمن و سایر شخصیت ها حال و هوای خاصی داشت که من هرگز از نمایش های دیگر دریافت نکردم. به عنوان مثال. وقتی او در هر نقطه ای از S1 با خواهرش صحبت می کند، دیالوگ های آهسته و احمقانه ای که آنها داشتند این احساس را بیشتر می کرد که خواهر و برادر واقعی چگونه با هم ارتباط برقرار می کنند و از فضای نمایشی که من خیلی دوست داشتم حمایت می کرد. اما بزرگترین تغییر برای من خود هاچیمن بود. من از یک POV توسعه شخصیت صحبت نمی کنم، بلکه از یک ارائه صحبت می کنم. S2 هاچیمن (عمدتاً) منفعل، ساکت و محتاطتر با افکار خود است. حرامزاده بدبین از S1، که به معنای واقعی کلمه می‌توانست به صورت شخصی در حالی که دیگران تماشا می‌کردند، توهین کند، در قسمت‌های اولیه S2 کاملاً ناپدید شد، که باعث می‌شود انتقال شخصیت او بین هر دو فصل به نوعی جعلی به نظر برسد. من هنوز LN را نخوانده‌ام، اما بعید می‌دانم که تغییر در شخصیت به اندازه انیمه‌ها عجولانه باشد. نه تنها Hachiman، بلکه انیمه به طور کلی به فضای احساسی بصری تری تبدیل شد، که به نظر من از اتمسفر منحصربه‌فردی که در آن زمان در S1 به دست آوردند، پایین‌تر بود. همانطور که در ابتدا گفتم، S2 دارای محاسن است. تصور اینکه برخی از صحنه‌ها (مانند اعتراف توبه در قسمت 2) چقدر تأثیرگذار می‌بودند، اگر به ارائه S1 پایبند بودند، سخت است. بسیاری از مردم این سبک هنری را برای نمایش ترجیح می دادند، زیرا مناسب تر به نظر می رسید. من نمی توانم مخالفت کنم که خیلی از صحنه های این فصل به تاثیرگذاری بیشتر کمک کرد، اما فضای S1 کاملا از بین رفته است. بعضی از صحنه‌ها گاهی بیش از حد احساسی می‌شوند، تا جایی که باعث می‌شود من شک کنم که یک انسان واقعی همان‌طور که در این نمایش نشان می‌دهد واکنش نشان دهد. به عنوان مثال صحنه عصر از قسمت آخر، که در آن سه شخصیت اصلی به دلیل این واقعیت که اگر یکی از دختران با هاچیمن جمع می شد، گروه از هم جدا می شد، گریه می کنند. گریه و مکث بین دیالوگ باعث شد احساسی غیرضروری برای چیزی که حتی مستقیماً در مورد آن صحبت نمی شد احساس شود. من دقیقاً نمی دانم چگونه احساسی را که هنگام تماشای آن داشتم توصیف کنم. با این حال، صحنه های احساسی را کنار بگذاریم، تغییر در ارائه باعث ارتقای کلی ظاهر نمایش شد و آن را روان تر و برای چشم جذاب تر کرد. همچنین دلیل خوب بودن OVA S2 است و من نمی توانم آن را انکار کنم. در مجموع می توانم بگویم که این تغییر بیشتر جنبه فرعی دارد. S1 همیشه از نظر داستان، شخصیت ها و ارائه برای من نمادین تر، لذت بخش تر و قابل تامل خواهد بود، اما S2 ادامه ای است که بدون توجه به من رشد کرد. همچنین Iroha را دوست دارم ?

پس از تماشای تبلیغات و تمجیدهای زیاد برای این سریال به عنوان یک کلاسیک از ژانر کمدی رمانتیک، هنوز درمورد چگونگی این اجماع در حیرت مانده‌ام. آیا از دریچه دلتنگی است؟ آیا لایت رمان اصلی به طور قابل توجهی بهتر است؟ من این را در هیچ یک از بررسی های دیگر نمی بینم، بنابراین من واقعاً گیج هستم. این انیمه مطمئناً می‌خواهد مردم باور کنند که این یک نمایش عمیق و جدی است... به جز زمانی که به آنسوی سطح نگاه کنید، پایه‌ای در حال فروپاشی پیدا خواهید کرد که بر پایه‌های داستانی کسل‌کننده و غیرواقعی ساخته شده است، با شخصیت‌هایی که از نظر احساسی فلج شده‌اند که بهتر است به آن‌ها بروید. درمان برای حل مشکلات آنها از آنجایی که آنها هنوز پس از 2 فصل نمی توانند از طریق آنها با یکدیگر صحبت کنند. تمام هدف اختلاط رمانس و کمدی با هم، ایجاد تعادل بین یکدیگر برای بهبود تجربه برای بیننده است. با توجه به موقعیت هایی که شخصیت ها در آن قرار می گیرند، کمدی می تواند به عنوان یک دریچه رهایی احساسی برای درام عاشقانه عمل کند و موقعیت های عاشقانه می توانند به عنوان خوراک کمدی عمل کنند. این فرمول اساسی برای هر رامکام است. حتی سریال‌هایی که صرفاً عاشقانه دراماتیک هستند، برخلاف کمدی‌های رمانتیک، به همین دلیل کمی به آنها طنز اضافه می‌کنند. یک نمایش برای داشتن طنز نیازی به نام کمدی ندارد. متاسفانه برای Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru. Zoku (SNAFU)، این نمایش هم از نظر طنز خنده‌دار نبود و هم در کل فصل توسعه‌ی رمانتیک صفر داشت. اصلا مهم نیست که تعادل داشته باشیم، این نمایش هیچ عنصری نداشت! بنابراین، چه چیزی در یک نمایش کمدی رمانتیک باقی می ماند که خنده دار نبود و اساساً هیچ پیشرفت عاشقانه ای برای یک فصل مستقیم نداشت؟ نه زیاد... داستان / طرح - 1 هیچ طرح کلی فراتر از آنچه در خلاصه داستان آمده وجود ندارد. 3 شخصیت اصلی بخشی از یک باشگاه خدمات داوطلبانه هستند و داستان آنها را دنبال می کند تا به درخواست های افراد دیگر در مدرسه خود کمک کنند. می توان آن را به عنوان یک برش اپیزودیک از زندگی مدرسه خلاصه کرد. از آنجایی که خود را یک کمدی رمانتیک می نامد، تنش رمانتیکی در نمایش وجود دارد، و آن را برای بیننده بسیار آشکار می کند، اما این همیشه توسط MC نادیده گرفته می شود، زیرا اگر او در واقع به اندازه ای که بین خطوط می خواند به آن توجه کند. با هر چیز دیگری، سریال پس از فصل اول به پایان می‌رسد و شما باید آن گاو پول نقد را برای هر چیزی که ارزشش را دارد دوشید! این امر مخاطب را با تنش های عاشقانه حل نشده و توسعه رمانتیک صفر مواجه می کند. 3 مشکل بزرگ من با این داستان این است که این یک رامکام است که به نظر من نه خنده دار است و نه از نظر رمانتیک جالب، شخصیت اصلی ضعیف نوشته شده است و درخواست هایی که گروه دریافت می کند در فرض و حل آنها غیر واقعی است. همانطور که قبلاً گفتم، هیچ پیشرفت عاشقانه ای وجود ندارد، فقط تنش وجود دارد، بنابراین هیچ پیشرفت شخصیتی با عاشقانه وجود ندارد. اگر اتفاق دیگری در داستان می افتاد، ممکن بود خوب باشد، اما قوس های خسته کننده و غیرواقعی که باشگاه می گیرد، فقط همه چیز را به سمت خود می کشاند تا زمانی که ما منتظر نوعی عاشقانه هستیم. فراتر از فقدان توسعه رمانتیک، به نظر می‌رسد که نویسنده اساساً از انجام کاری بیش از کمی طنز طعنه‌آمیز از MC و یک گنگ واقعاً احمقانه با شخصیت جدید، آیروها، دست کشیده است. این در واقع یک پیشرفت نسبت به فصل گذشته است، که آنقدر کمدی فجیع و غیر خنده دار داشت که اگر به خاطر هیاهوی سریال نبود، معمولاً بعد از قسمت های 1، 2 و 3 فصل اول آن را حذف می کردم. بزرگترین متخلفان فصل گذشته ابونا و یوشیترو بودند. خوشبختانه، آنها در این فصل به شخصیت های نسبتاً معمولی تبدیل شده اند و دیگر چشمانی نیستند که بخواهم به طور کامل از تماشای آن صرف نظر کنم. تصمیم نویسنده برای نوشتن یک MC هوشمند که در خواندن افراد خوب باشد همچنان یک مسئله است. خوب بودن هیکیگایا در خواندن مردم همچنان در متن داستان بی معنی است. چگونه ضداجتماعی ترین شخصیت نمایش در خواندن افراد و متقاعد کردن بهتر از شخصیت های با تجربه اجتماعی تر شد؟ شعبده بازي! شما فکر می‌کنید دارم شوخی می‌کنم، اما این بهترین حدس من است. او در دوران راهنمایی در این کار بسیار وحشتناک بود، همانطور که سریال بارها و بارها از طریق فلش بک ها در فصل اول نشان داد، و همچنین نشان داده می شود که در دبیرستان نیز در آن شکست خورده است، اما از طریق قدرت deus ex machina، او اکنون به طور جادویی شگفت انگیز است. آی تی! آیا همیشه در داستان گویی عالی اینطور نیست؟ جدای از طعنه‌های خفن، این داستان روایت شده را خراب می‌کند، زیرا مبنای حل و فصل درخواست‌هایی که باشگاه دریافت می‌کند بر اساس تحلیل موفقیت‌آمیز موقعیت‌های اجتماعی توسط MC و ارائه راه‌حل برای آنها است. علاوه بر این، مقدمات و راه حل‌های مربوط به مسائل ارائه شده به گروه داوطلب همچنان غیرواقعی‌تر شده است، دقیقاً مانند آخرین آرک در فصل اول. ما یک قوس اعتراف بین 2 شخصیت جانبی دریافت می کنیم که هیچ کس در ذهن خود به آنها اهمیت نمی دهد. درام بیشتر در مورد حل و فصل قوس بین اعضای باشگاه که ظاهراً برای آنها غیرممکن است صحبت کنند زیرا درام نمی تواند بعداً برای یک لحظه احساسی مهم ادامه یابد. قوسی در مورد انتخابات ریاست جمهوری مدارس که در آن باید باور کنیم که تنها نامزد یک طبقه ناشناس ناشناس است که به عنوان یک شوخی مطرح شده است (جدی، بیا!). قوس دوستیابی کوتاهی که در اجرای آن غیر واقعی یافتم. قوس کریسمس از جهنم. در نهایت، یک رویداد روز ولنتاین که واقعاً به خوبی اجرا شد. مسائل خانوادگی مکرر در خانواده یوکینوشیتا که از فصل 1 وجود داشته است همچنان وجود دارد، اما هرگز توضیح داده نمی شود. این در واقع یک رشته داستانی بسیار جالب برای بررسی در طول فصل خواهد بود، اما مانند همه درام های زیربنایی دیگر، به جای اینکه سه شخصیت اصلی آن را با هم صحبت کنند، باید نادیده گرفته شود تا به ایجاد اصطکاک و درام در درون ادامه دهد. باشگاه آنها C'est la vie. هنر/انیمیشن - 6 این هنر را در این فصل نسبت به فصل اول بسیار زیباتر یافتم. تولید کلی نیز در مقایسه با فصل اول یک پله به نظر می رسید. صدا - 6 خود VA کار شایسته ای با شخصیت هایشان انجام دادند. تنها محدوده احساسی زیادی وجود دارد که می‌توانید در یک شخصیت مسطح یا یک بعدی نشان دهید، بنابراین ضعف شخصیت‌ها اجرای VA را نیز ضعیف می‌کند. این بیشتر به شخصیت‌های جانبی مربوط می‌شود که هیچ پیشرفتی نداشتند. شخصیت ها - 5 من از دیدن سطح شخصیت های جانبی کمی در مقایسه با فصل اول شگفت زده شدم. آیروها برای یک شخصیت جدید نسبتاً جالب بود. معلم، شیزوکا، از زدن / تهدید به ضربه زدن به دانش آموزان دست کشید و به عنوان یک مربی خوب برای MC خدمت کرد. کوماچی دوست داشتنی باقی ماند و هایاتو کمی برای پیشرفت در صفحه نمایش وقت داشت. هارونو هر زمان که ممکن بود به دشمنی با چیزها ادامه داد، اما ما هنوز نمی‌دانیم چرا. فراتر از آن شخصیت‌های جانبی، هیچ‌کدام از آن‌ها اهمیتی ندارند. 3 شخصیت اصلی در این فصل نسبت به فصل اول رشد کمی بیشتری را تجربه می‌کنند، اما به طرز ناامیدکننده‌ای کند است و به دلیل ناتوانی هر یک از آنها در صحبت صادقانه با یکدیگر در مورد هر چیزی گرفتار می‌مانند. اگر به احساسات آنها نسبت به یکدیگر محدود شود، می‌توانم درک کنم، زیرا آسیب‌پذیر کردن خود در برابر کسی از این طریق بسیار ترسناک و دشوار است، اما این موضوع به موضوعات بسیار کمتر سنگین‌تری گسترش می‌یابد که باعث می‌شود بیشتر درام برای من ملودراماتیک باشد. لذت 4 از این فصل به اندازه فصل قبل متنفر نبودم. شخصیت های جانبی بهبود یافته اند. شخصیت های اصلی کمی جالب تر بودند و در واقع در طول فصل رشد کردند. در حالی که موقعیت‌هایی که برشی از زندگی را تشکیل می‌دادند تا حد زیادی کسل‌کننده/غیر واقعی بودند، به اندازه‌ای بود که بتوانم آن را تا انتها به پایان برسانم، بدون اینکه از تماشای آن متنفر باشم. اگر درام در بیشتر مواقع آنقدر ملودراماتیک نبود، لحظات احساسی نیز بهتر می‌شدند. با بازگشت به سوال اصلی من در مورد آنچه که در یک نمایش رامکام باقی مانده است که به نظرم خنده دار نبود و هیچ پیشرفت عاشقانه ای نداشت، هنوز در این نتیجه مانده ام: بر اساس عنوان نمایش، سازنده به طور هدفمند یک رامکام بدون رمانتیک ایجاد کرد. در حالی که به عنوان یک کمدی نیز شکست خورده، انتظارات را زیر سوال می برد. استعاره JoJo از بررسی فصل 1 من همچنان مناسب است. گویی نویسنده ابتدا به عنوان عنوان فکر کرد، سپس تصمیم گرفت سریالی بر اساس آن براندازی بسازد تا با سریال های دیگر در این ژانر متفاوت باشد و برجسته شود. مثل این است که انرژی را از یک "این من بودم، دیو!" میم و درج آن در رامکام. متأسفانه برای سازنده، دقیقاً مانند ارینا، وقتی جاناتان جوستار را می‌خواهم، و در عوض چیزی جز دیو براندو در تمام مدت دریافت نمی‌کنم، ناامید خواهم شد، زیرا چیزی که می‌خواستم جاناتان (یک رامکام خوب) بود نه دیو (یک تکه ای خسته کننده از زندگی مدرسه ای که به رنگ آبی هر گونه پیشرفت عاشقانه را نشان می دهد، خنده دار نیست و ملودراماتیک به نظر می رسد). من این نمایش را به هر کسی که می‌خواهد در رامکام‌های خود عاشقانه و کمدی باشد توصیه نمی‌کنم، زیرا اساساً هیچ نمایشی وجود ندارد، بنابراین به چه کسی می‌توانم این نمایش را توصیه کنم؟ من با نوجوانان تنها و ناامیدی که می‌خواهند احساس اعتبار کنند، می‌مانم، اما اگر با آن جمعیت شناسی مطابقت نداشته باشید، احتمالاً به اندازه من از این سریال ناامید خواهید شد. ممنون که خواندید.