Yahari Ore no Seishun Love Comedy wa Machigatteiru. Kan

این یک بررسی از سریال است، نه فقط این فصل، زیرا بدون آن منطقی نخواهد بود. می‌خواهد بسیار باهوش و باهوش باشد، اما در انجام این کار ناکام است.» حرف های کسی که خیلی بهش توجه نکرد. این بدان معنا نیست که فرد آنقدر باهوش نیست که بفهمد. این اوا نیست، اگرچه آن بحث احمقانه‌تر است، فقط آشفته است. برگردم به موضوع، مثل 3 سال پیش وقتی این برنامه را دیدم و به پایان رساندم، به آنچه آنها می گفتند مرتبط می کردم. سپس من یک نوع مرد کفگیر 5 ثانیه ای بودم، هنوز هم هستم. این چیزی است که من به آن اهمیت نمی دهم. که بحث اکنون است. چرا وقتی به آن اهمیتی نمی‌دهید، یک نقد بنویسید و بگویید که این کار بد است؟ خیلی نادان لعنتی برای رد کردن یک سریال در حالی که هیچ وقت در مورد آن حرفی نزدی. 3 سال پیش که برای اولین بار تماشا کردم. می‌توانید بفهمید که چرا من خیلی به حرف یا فکر شخصیت‌ها اهمیت نمی‌دادم، در حالی که هرگز آنقدر که باید سرمایه‌گذاری نکردم! تماشای مجدد نیز احتمالاً 9 روز طول کشید، چند روز. هرچند 2 روز پیش رد شد چون دیر بود. چنین تصمیم شگفت انگیزی گرفتم. تقریباً می توانید یک 180 را از طرز فکر من به مونوگاتری بگویید، هنوز علاقه ای به صرف زمان بیشتر در آن ندارم. برای من تمام کردنش معنایی ندارد. شاید فصل اول واقعا کند است؟ پس چرا 8.3؟ من فکر می کنم عادلانه است که هر فصل را بر اساس محتوای آن فصل رتبه بندی کنیم! نگاه داغ! فکر می کنم حتی به سختی شروع به بررسی کردم. چرا من در 3 فصل به میانگین نمره 8.66 رسیدم؟ این بار فقط به تدریج بیشتر سرمایه گذاری کردم. اول فصل یک 8، سپس 9 و اوج آن در 9 دیگر. میانگین امتیاز در ابتدا قبل از این 7.33 بود. وای 1.33 امتیاز کامل! من در اصل از شور و نشاط زندگی که از آن بیرون می زد خوشم می آید. من را راضی کرد اما خیلی به شخصیت ها اهمیت نمی دادم. شخصیت ها قرار است مشکل ساز باشند! پایان دادن به قسمت های آخر در مقایسه با قسمت اول، نشان داد که هاچیمن در آن ماه ها چقدر تکامل یافته است، این واقعاً رشد واقعی لعنتی در یک نفر است! من هم همین احساس را داشتم. من هرگز مشکلی نداشتم اما هرگز علاقه ای به صحبت با افراد جدید و اعتماد به نفس بیشتر نداشتم. فکر می کنم این کاری است که سال آخر با شما می کند. من دانشجوی سال دوم یا سال اول بودم که برای اولین بار تماشا کردم فراموش کردم. اما من به همان سرنوشت دچار شدم، به دلیل کووید و مشکلاتی که از آن زمان بر آن ها غلبه کردم، از نظر اجتماعی عقب ماندم. به همین دلیل است که معتقدم شخصیت‌هایی که در زندگی واقعی به تصویر کشیده می‌شوند، به غیر از شخصیت‌هایی که نمی‌توانم از شخصیت‌هایم نام ببرم. هیچ‌کس کامل نیست، حتی نمی‌توانم بگویم هیچ‌کس در این نمایش نزدیک است، همه آنها به دلایل خاص خود مشکل دارند. بنابراین شاید اگر آنها را احمق و احمق و گنگ خطاب کنیم، شاید یکی از زندگی خود را زندگی کنند یا به کسی مانند هر یک از آنها نزدیک باشند. رایج تر از آن چیزی است که شما فکر می کنید. مردم در زندگی واقعی و نمایش، کاری را انجام می دهند که هنوز ادامه دهند. تنها شخصیتی که می شناسم بدون مبارزه شبیه توتسوکای لعنتی است. هیچ مشکلی که دارند نمی دانند ایبینا کاملا غیر واقعی است، هیچ کس اینطور عمل نمی کند. ممکن است این شخصیتی باشد که من به آن اشاره می‌کردم که در زندگی واقعی به تصویر کشیده می‌شود، او به مدرسه می‌رود و دوستانی دارد. هیچ کس اینطور فحش نمی دهد نباید ارتباط داشته باشد. خشن، او برای هاچیمن مفید است. اوه لعنتی، یوکینوشیتا، هر متنفر از اورگایرو دوست دارد بگوید که بد است و هیچ شخصیتی ندارد. بیایید آن را گسترش دهیم، من افرادی را در دبیرستان می شناختم که اینطور بودند، باهوش و رک و صریح که به دیگران اشاره کنند. احتمالا یک مد ردیت است که نمی دانم. او از باخت متنفر است و اهل رقابت است، می دانید که دیگر کیست، لایت یاگامی! اما او داغ است و همه مرغ ها را می گیرد. پس بگذار او سر بخورد... درست است؟ صبر کنید تا یک گربه را در اطراف یوکینو بیاورید، آنها جمع می شوند. هیچ چیز عالی تر از یک گربه بامزه نیست که عالی ترین کار را انجام می دهد. راحت‌تر شدن در اطرافش، نمایاندن نشکن بیرونی او. او یک شبه به آن چیزی که هست تبدیل نشد. به همین دلیل است که عاشقانه او اساساً عالی است، می‌خواهد نجات پیدا کند، خودخواه است، اگر شما یک بعدی هستید، با این حال او پشتیبانی می‌کند. هاچیمن هم همینطوره :p. بگذار خیالی زندگی کنند. تا اینجا خوندی؟ منسجم بود؟ من اغلب نقد نمی نویسم، بعضی از قسمت ها را نصف می کنم. شاید من چیزی را اشتباه متوجه شدم؟ من اشتباه میکنم؟ این همان احساسی بود که با تماشای مجدد اورگایرو احساس کردم. فوق العاده لذت بخش بود و شاید در طول راه کمی خوابم را از دست داد. اگر فکر می کنید بد است؟ امیدوارم این کلمات تا حدودی معنی داشته باشند. این نمایش را مانند دیگران نگیرید. منظور این است که شما علاقه مند شوید، اگر برایتان مهم نیست؟ پاره كردن!

انیمیشن: 8/10 طراحی شخصیت: 7.8/10 موسیقی متن: 6/10 داستان اصلی: 8/10 توسعه شخصیت (پشتیبانی): 9.5/10 قهرمان: 8.3/10 توسعه قهرمان: 10/10 امتیاز کلی: 8.0 اثر "Oregai" " (یا به قول برخی SNAFU) نوعی است که هیچ چیز را وعده نمی دهد اما همه چیز را ارائه می دهد. انیمه به طور کلی به خوبی ساخته شده است، اگرچه برخی قسمت ها عجله دارند. پس از اتمام اقتباس، احساس می کنید که کارگردان از قبل در ذهن داشته است که در 3 فصل کامل می شود. فقط با نگاهی به این فصل، آنها در توسعه برخی از شخصیت های اصلی کار کار بزرگی انجام دادند، اما آنچه که به نظر من برجسته بود، رابطه بین قهرمان داستان (هاچیمن) و ایشیکی آیروها بود. علاوه بر این، حل و فصل برخی از مسائل معلق که در فصل های دیگر باز ماند، و تایید زن و شوهر (با یک اعلامیه بدون کلمات "مانند"، "عشق"، "بیرون رفتن" یا هر گونه دیگری) اما من احساس می کنم در این زمینه سرویس هواداران کم بود. یکی دیگر از شخصیت‌های برجسته این اثر، خواهر قهرمان داستان (هیکیگایا کوماچی) بود که همیشه یکی از شخصیت‌های مورد علاقه من بوده است و در این اقتباس نمی‌توان با دیدن تعامل این دو، لبخندی بر لب داشت. یکی از نکاتی که در انیمه نسبتاً "ضعیف" یافتم، در مورد موسیقی متن کلی بود. اگرچه این یک انیمه درام/عاشقانه است، اما احساس می‌کنم در برخی از لحظات کلیدی، سکوت درام لازم را برای صحنه مورد نظر فراهم نمی‌کرد، اما در کل، موسیقی کار همگی عالی بود. نکته دیگر تایید طرح نبودن طرح و تبدیل آن به طرح بود (بله، درست خواندید!). در فصل اول، مشخص بود که قهرمان منتخب چه کسی خواهد بود، اما آنها موفق شدند (در فصل دوم و در آغاز فصل سوم) این شک را ایجاد کنند که قهرمان داستان چه کسی را انتخاب می کند. اقتباس به نسخه اصلی بسیار وفادار بود، اما این نوع پایان بسیار شاد ممکن است این تصور را ایجاد کند که اجباری بوده است. با این حال، از همان ابتدا آرزوی یویی این بود که هر سه در کنار هم بمانند. در خاتمه، در کل تجربه فوق العاده ای بود، و من حتی دوست ندارم به مبارزه برای کسانی که اولین اقتباس را در زمان انتشار آن تماشا کردند و باید 5 سال بعد از آن cliffhanger در پایان دوم منتظر بمانند فکر کنم. فصل

tl;dr: یک نتیجه‌گیری فوق‌العاده فوق‌العاده در مورد شخصیت و روابط یک سه‌گانه بسیار جالب. "اگر نمی توانید این را در یک کلمه حل کنید، پس از تمام کلمات مورد نیاز خود استفاده کنید. و اگر کلمات برای انجام کار کافی نیستند، برخی اقدامات را انجام دهید. از هر کلمه ای که لازم است استفاده کنید، هر اقدام لازم را انجام دهید. بگذارید هر یک از آنها به نقطه ای برای اتصال تبدیل شوند و آنها را در پاسخ خود بسازید." Oregairu داستانی در مورد انواع مختلف پویایی اجتماعی است که بین مردم شکل می گیرد. دو فصل اول با انواع بی‌شماری از روابط سروکار داشت و این کار را به شیوه‌ای منحصر به فرد و سرگرم‌کننده انجام داد. این به این دلیل بود که از دریچه باشگاه داوطلبان بود، باشگاهی متشکل از هیکیگایا هاچیمن شوخ اما فوق العاده تلخ و ضداجتماعی، یوکینوشیتا یوکینوی سرد و تیز زبان، اما وظیفه شناس، و یویگاهاما یوی پرانرژی و وفادار اما منفعل. با این حال، با پیشرفت فصل دوم، همه چیز به سمت تمرکز کمتر بر روی کمدی و تمرکز بیشتر روی درام تغییر کرد، با تمرکز ویژه بر رابطه بین سه نفر باشگاه داوطلب و همچنین رابطه بین یوکینو و خانواده اش. این فصل دو برابر می شود. دو فصل اول عمق زیادی داشت، اما در نگاهی به گذشته، اگر به شیوه‌ای کاملا معمولی تماشا کنید، می‌توان از آن‌ها لذت برد. این مورد برای این فصل نیست. به شدت به درک شخصیت ها، عقده ها و انگیزه های سه گانه اصلی متکی است. و این واقعاً دشوار است زیرا هر سه آنها در انتقال احساسات واقعی خود وحشتناک هستند. هاچیمن و یوکینو دیگران را روانکاوی می‌کنند و سپس از آن برای ایجاد نقشه‌های پیچیده استفاده می‌کنند، اما مطلقاً از بیان احساسات خود در قالب کلمات خودداری می‌کنند. آن‌ها کاری خواهند داشت که می‌خواهند انجام دهند، اما بهانه‌های پیچیده و مفصلی برای انجام آن می‌آورند نه اینکه فقط توضیح دهند که واقعاً به چه چیزی فکر می‌کنند. آنها به اندازه کافی یکدیگر را درک می کنند که به طور کلی می توانند مزخرفات را بررسی کنند و بفهمند که دیگری واقعاً چه می خواهد، با این حال آنها مستقیماً با آن مقابله نمی کنند، بلکه در عوض به بازی های کلمه ای دور و بر روی آنها می پردازند و سعی می کنند همه چیز را با ظاهری که در حال انجام هستند تطبیق دهند. درحال حاضر. آنها هر دو درد بسیار زیادی دارند. و این چیزی است که آنها را بسیار دوست داشتنی می کند. در همین حال، یویی ممکن است نفهمید که این دو چه کاری انجام می دهند، اما او هوش هیجانی کافی برای دریافت حس کلی از چیزها دارد. و همین برای او کافی است تا بفهمد آنچه دارند کاملاً شکننده است و او را از انجام هر کاری که ممکن است آن را خراب کند می ترساند. و بنابراین تنها کاری که او می تواند انجام دهد این است که منفعلانه به آن نگاه کند و در عین حال تمام تلاشش را می کند تا همه چیز را کنار هم نگه دارد. یک شکایت رایج در مورد این فصل این است که بسیاری از آن‌ها را می‌توان به راحتی حل کرد اگر آنها فقط یک گفتگوی صادقانه داشته باشند. اما این موضوع را کاملاً از دست داده است. آنها نمی توانند این کار را انجام دهند. آنها هرگز نتوانسته اند این کار را انجام دهند. و قدم‌های کوچکی که برای انجام این کار برمی‌دارند، به تلاش و آمادگی ذهنی بسیار زیادی نیاز دارد. این همان کسانی هستند که هستند. اگر آن‌ها می‌توانستند هر وقت که می‌خواهند به‌سرعت بنشینند و یک گفتگوی صادقانه داشته باشند، افراد کاملاً متفاوتی با پویایی رابطه کاملاً متفاوت خواهند بود. و این انیمه هیچ فایده ای نخواهد داشت. همچنین افرادی را دیده‌ام که می‌گویند حتی اگر در ابتدا نمی‌توانستند این کار را انجام دهند، باید به حدی رشد می‌کردند که در پایان می‌توانستند این کار را انجام دهند. اما این نیز به نظر من ضروری نیست. رشدی که آنها در گروه بازیگران اینجا نشان دادند بسیار جالب‌تر از آن چیزی است که در آن شخصیت‌ها تا پایان بر همه ایرادات خود غلبه کرده‌اند. هاچیمن قطعاً رشد کرده است، و من می‌توانم بگویم که او قطعاً بسیار رشد کرده است، اما او آنقدر از چیزی که عادی است شروع کرد که در مقایسه با آن قوس شخصیتی او ممکن است کاملاً ناچیز به نظر برسد. با این حال، آنچه که من احساس می‌کردم مهم‌تر از خود رشد است، این بود که او چگونه برای رشد خود ارزش قائل است، و اینکه چگونه تصدیق می‌کند که چقدر آسان است که همه چیز از بین برود و درست به جایی که شروع کرده است بازگردد. شخصیت یوکینو کمی پیچیده‌تر و درهم‌تر از این است که به نظر می‌رسد او عمداً سعی می‌کند خود را مجبور کند به روشی خاص رشد کند، اگرچه در نهایت دیدگاه متفاوتی در مورد معنای رشد به عنوان یک شخص دارد و سپس به مسیر دیگری می‌رود. . یویی شخصیت خاصی ندارد، اما در عوض بیشتر روی رابطه او با هاچیمن و یوکینو تمرکز کرده است. و در نتیجه تماشای ترن هوایی احساسی او و کارهایی که او در پاسخ انجام می دهد، مشخص می شود که او بدون شک یک فرد خوب و با اختلاف بسیار مهربان ترین شخصیت در این انیمه است. این فصل همچنین به خوبی بسیاری از شخصیت‌های دیگر را که در طول فصل‌های قبل معرفی شده‌اند، برجسته می‌کند. مهم‌تر از همه، Iroha، Shizuka، و Komachi همگی نمایش‌های بسیار خوبی دارند. تمرکز بسیار روی سه گانه اصلی است، اما نحوه بازی شخصیت های جانبی نیز بهترین ها را در هر یک از آنها به ارمغان می آورد. همچنین می‌خواهم اشاره کنم که مادر و خواهر یوکینو بسیار دوست‌داشتنی‌تر از آن چیزی بودند که انتظار داشتم. هاچیمن شیمی بسیار خوبی با همه آنها به اندازه کافی جالب دارد، و واقعاً احساس می شود که همه آنها لیاقت یکدیگر را دارند. در مورد عاشقانه، به یک نتیجه قطعی می رسد. در عوض، به نظر می رسد مدت زیادی است که کاملاً واضح بوده است که نتیجه قرار است چه شود، اما در اوایل این فصل به صراحت مشخص می شود که همه چیز به چه سمتی می رود، اگرچه مدتی طول می کشد تا در نهایت به آنجا برسیم. با توجه به فوق شخصیت های صادر شده ارتباط دارند. با این حال، در پایان به لحظات شگفت انگیز زیادی منجر می شود. این دراماتیک ترین صحنه های اعتراف غیر صریح را دارد که در انیمه دیده ام. پس از مدت کوتاهی یک صحنه اعتراف صریح واقعاً سرگرم کننده دنبال شد. که سپس با یک صحنه اعتراف غیر صریح و سرگرم کننده دیگر دنبال می شود. و سپس یک صحنه اعترافات دراماتیک دیگر. هر کدام از آنها ضربات احساسی کاملاً متفاوتی را دنبال می کنند، اما همه آنها توانستند به خوبی به نشانه خود ضربه بزنند و نتیجه نهایی این است که کشش نهایی به طور کلی تأثیر احساسی زیادی دارد. گاهی اوقات عجله ای به نظر می رسید، اما در مجموع نتیجه ای واقعاً رضایت بخش برای همه چیز بود. OVA پایانی است که بعد از تمام درام است، بنابراین به لحن کمدی فصل اول بازمی گردد، که پایان خوبی بود. هنر و انیمیشن بسیار خوب بودند، از همه نظر تقریباً مشابه فصل قبل هستند. هر چند که موسیقی متن خیلی سخت تر شد. به خصوص استفاده از آهنگ های قدیمی در لحظات کلیدی، مانند Yukitoki، OP فصل اول یا Yui no Ketsui که بر اساس ED فصل اول Hello Alone ساخته شده است. OP و ED جدید از نظر صوتی و تصویری نیز بسیار قوی بودند.