Fullmetal Alchemist

به بیان ساده تر، درخشش محض Fullmetal Alchemist: Brotherhood، چیزی که آن را به ظاهر تا ابد به فرزند مورد علاقه جامعه انیمه تبدیل کرد، بر میزان خوب بودن داستان اصلی و خود انیمه در واقع سایه انداخته است. کیمیاگر تمام فلز در ذات خود داستان بسیار تاریک تری است و گذشته از طرح اصلی Brotherhood و برخی داستان های اولیه، بسیار متفاوت است. در جایی که اخوان به دنبال روایت یک داستان افسانه‌ای است، اصل ترجیح می‌دهد گرایش انسان به وسواس غیرضروری در گذشته و گاهی اوقات آینده را به نمایش بگذارد. با اذعان به اینکه این دو چقدر متفاوت هستند، سعی می کنم اغلب آنها را با هم مقایسه نکنم. Fullmetal Alchemist از نظر انیمیشن واقعاً خوب است. بدون توجه به زمان انتشار (2003)، این یک نمایش انیمیشنی به طور کلی خوب است. برخی از اکشن‌ها به خوبی طراحی شده‌اند، اگرچه بیشتر نمایش آن‌طور که ممکن است تگ شونن نشان دهد اکشن محور نیست. همین را می توان برای موسیقی استفاده شده در نمایش گفت: تم دانته (اگر نام رسمی آن باشد) یکی از جذاب ترین قطعاتی است که شنیده ام. و باور کنید یا نه، آنها حتی از سمفونی پنجم بتهوون (یا حداقل این چیزی است که به نظر می رسید) در نزدیکی پایان استفاده می کنند، که با توجه به اینکه آنها برای آن صحنه خاص در لندن هستند، تعجب آور است. یادم رفته بود این افتتاحیه ها چقدر خوب بودند، مخصوصا Melissa by Porno Graffiti. در حال حاضر شکایت اصلی مردم به ظاهر در برابر آن داشتند - داستان. چند اپیزود اول اقتباس مستقیم از مانگا بود، با ترتیب وقایع بازآرایی شده، یا در برخی موارد، پرکننده هایی که سعی می کردند تا حدی با خط داستانی اصلی ارتباط برقرار کنند. حتی در آن زمان، قسمت های مجهل و پسیرن برای تماشا بسیار سرگرم کننده بود. وسواس مرزی اد و آل، ابتدا با بازگرداندن مادرشان به زندگی، و سپس دست گرفتن بر روی سنگ فیلسوف. مطمئناً مسائلی در اینجا وجود دارد - سرعت، گاهی اوقات، وحشتناک است. با این حال، با گذشت زمان، نویسندگان واقعاً به عنصر خود در مورد چگونگی پیشرفت طرح وارد می شوند. درگیری ایشبالان، شورش لیوریان و گذشته برادران الریک را به طور همزمان تنظیم می کند و فراموش نمی کند که آن را جذاب و به خوبی ساخته شود. فرار مارکو، حمله بالد و وحشیگری اسکار همه به طرز درخشانی به تصویر کشیده شده اند. ماهیت اصلی این نمایش در نیمه دوم داستان است. واقعیت وجود هومونکولی و آرزوی آنها برای زنده ماندن از بهترین طرح های داستانی است که من دیده ام. نفرت حسادت از هوهنهایم، گذشته دانته و بازآفرینی جنگ ایشبالان، همگی باعث ایجاد حس ناراحتی و ناباوری نسبت به آنچه اتفاق می‌افتد بود. فداکاری ادوارد برای رسیدن به وسواس مادام العمر خود در بازگرداندن آلفونس، اگرچه در ابتدا گیج کننده است، اما تماشای آن بسیار رضایت بخش است. یکی از مشکلات اصلی من با این تکرار از Fullmetal Alchemist این است که، در حالی که دارای شخصیت های شگفت انگیزی است که ساخته شده و به خوبی ساخته شده اند، از دیگران نیز به شدت استفاده می کند و به آنها زمان نمایشی را که شایسته آن هستند نمی دهد. یک مثال فوق العاده از این می تواند طمع باشد. او تنها 6-7 قسمت قبل از مرگش به طور رسمی معرفی می شود و علیرغم اینکه شخصیت جالبی است، بیشتر وقت خود را با دست در جیب راه می گذراند و خودخواه است. مرگ او به دست ادوارد ضربه سختی می زند، اما اگر او بهتر ساخته شده بود، نه به آن شدتی که می توانست ضربه بزند، به خصوص به این دلیل که ما هیچ چیز در مورد او نمی دانیم جدا از این واقعیت که او یک رهبر خوب است و به دلایلی مخالف است. Homunculi (باز هم توضیح داده نشده است). به همین ترتیب، هوهنهایم به عنوان این پدر بد ساخته می شود، برای 2-3 قسمت به عنوان یک شخصیت سرد آنجاست، و سپس مستقیماً تا آخر ناپدید می شود. مشکل دیگری که داشتم با Mecha Archer بود. من آن را در همان جا می گذارم. برخی از خطوط داستانی نیز تا زمانی که به نحوی از آن حلقه خارج شوند، به چرخش ادامه می دهند در پایان، در حالی که من قویاً معتقدم که سریال اصلی به دلیل تفاوت آن با مانگای اصلی، بیش از حد ناباورانه مورد تنفر قرار گرفته است، همچنین باید تصدیق کنم که چه تعداد از قسمت‌ها دارای نقص بودند، در حالی که برخی دیگر به طرز درخشانی اجرا شدند. من کاملاً معتقدم که مونولوگ آلفونس در مورد مبادله معادل از سری اصلی باید در Brotherhood گنجانده می شد. با این حال، آنچه ما به دست آوردیم، هنوز بسیار بهتر از آن چیزی بود که توده ها آن را نشان می دهند، و بر این اساس باید قدردانی شود.

اغلب افرادی را می‌بینید که Fullmetal Alchemist (2003) را به نفع «برادر کوچک‌ترش» یعنی Fullmetal Alchemist Brotherhood پایین می‌آورند. با وجود این، من معتقدم که Fullmetal Alchemist هنوز هم ساعت بسیار خوبی است و حتی برخی کارها را بهتر از Fullmetal Alchemist Brotherhood انجام می دهد. یکی از مشکلاتی که با فول متال اخوان کیمیاگر داشتم، کمدی های زیادی بود، حالا هر بار بی پیراهن بودن آرمسترانگ را خنده دار می دیدم، اما تنش های زیادی که در بسیاری از صحنه ها ایجاد می شد، به محض قرار دادن شخصیت های چیبی از بین می رفت (مانند یک صحنه با ایزومی و اد که در مورد وحشت های دروازه حقیقت به آل صحبت می کنند). بله، Fullmetal Alchemist نیز این کار را انجام می‌دهد، اما با قرار دادن آن در صحنه‌هایی که حداقل نمی‌توان گفت در آن‌ها نباید باشد، زیاده روی نمی‌کند. بخش مهمی از Fullmetal Alchemist homunculi ها هستند، در این نمایش هومونسیلی ها از نظر ریشه کمی متفاوت هستند و آنها در سال 2003 دو homunculus انحصاری با Wrath و Sloth اضافه می کنند. چیز بسیار جالب‌تری که Fullmetal Alchemist انجام می‌دهد این است که چگونه با homunculus برخورد می‌کند، آنها در اینجا کمان‌های بسیار بهتری دارند. برای مثال، Lust در سال 2003 بسیار برتر از شخصیت او در Fullmetal Alchemist Brotherhood است. به بیان ساده، Fullmetal Alchemist در مقایسه با Brotherhood قلب بسیار بیشتری دارد. من Brotherhood یا هیچ چیز دیگری را پایین نمی‌آورم، اما چیزی که می‌خواهم بگویم این است که Fullmetal Alchemist ویژگی‌های بسیار بیشتری دارد که من از آنها لذت می‌برم. سرعت حرکت کند است تا مطمئن شوید که شخصیت پردازی به خوبی انجام شده است. فضای انیمه در کل بسیار قدیمی و عرفانی است. بله، پایان متفاوت بود، اما من فکر می‌کنم که کاملاً پیام‌ها و مضامینی را که اقتباس سال 2003 می‌خواست بیان کند، نشان می‌دهد. لطفاً فیلم Fullmetal Alchemist 2003 را امتحان کنید، ممکن است داستانی مشابه برادری نداشته باشد و ممکن است قدیمی تر باشد، اما همچنان یک کلاسیک جاودانه است.