Slam Dunk (Movie)

من به تازگی این فیلم را دوباره تماشا کردم و به سختی می توانم به یاد بیاورم که در آن چه اتفاقی می افتد. یا شاید من انجام می دهم اما چیز زیادی برای یادآوری وجود ندارد. "درگیری" اصلی در این فیلم، درگیری بین ساکوراگی و اودا (بازیکن بسکتبالی از دوران راهنمایی قبلی خود قبل از ورود ساکوراگی به بسکتبال) است. اودا در مورد دوست داشتن بسکتبال بسیار جدی است و از شرکت ساکوراگی هولیگان سابق در این ورزش به شدت مورد توهین قرار می گیرد. در حالی که درگیری گفته شده چندان جدید نیست، به خصوص بد هم نیست. با این حال به بدی اجرا می شود یا بهتر است به سادگی عجله داشته باشد. انگار 10 دقیقه کامل از داستان که به بررسی پیشرفت هر دو شخصیت می پردازد، کم است. همچنین دوست دختر اودا دختری است که ساکوراگی را در ابتدای مانگا رد کرد که انصافاً سرگرم کننده ترین چیز در مورد این فیلم است. در نتیجه، این بیشتر یک قسمت انیمه پرکننده (با کیفیت تلویزیون و زمان اجرای تلویزیون) بود که توهین آمیز نبود. تماشای آن بسیار آسان است اما همچنین کاملاً فراموش شدنی است.

خیلی راحت می توان گفت که این ضعیف ترین فیلم از میان چهار فیلم Slam Dunk در حال حاضر موجود است. این مجموعه عملکرد بسیار خوبی را در ایجاد تعادل بین درام شخصیتی و بازی‌های بسکتبال با شدت بالا که به آن‌ها معروف است، انجام می‌دهد. با این حال، برای این فیلم نه چندان بلند، به نظر می رسد درام شخصیتی با نتایج متوسط ​​در مرکز صحنه قرار می گیرد. اودا تاتسوماسا، همکلاسی سابق ساکوراگی در دبیرستان، از این ایده که بزهکار سابق تبدیل به "نابغه بسکتبال" در زمینی مشابه او بازی کند، متنفر است. اودا بازی رو در رو در برابر مدرسه ساکوراگی را فرصتی عالی برای رسوایی او و در نتیجه پاکسازی ورزش از دستان آلوده می یابد. ساکوراگی، با اعتماد به نفس سرسختانه مثل همیشه، قصد دارد زمین را با اودا پاک کند (علیرغم درک نسبتاً ضعیفی که در این مرحله از سریال دارد) حتی به این دلیل که توجیه او برای پیوستن به این ورزش بسیار سطحی است و بنابراین، این کار را انجام نمی دهد. لیاقت بازی کردنش را ندارد در ضمن رابطه اودا و دوست دخترش ....هم اینجاست. اینجاست که مشکلات شروع می شود. اودا دقیقاً شخصیت جالبی نیست، اما وقتی تمرکز روی شخصیت دیگری که به رابطه او با دوست دخترش مربوط می شود، تغییر می کند، نتیجه از خسته کننده تا متأسفانه خنده دار متغیر است. صحنه‌ای که اودا را در حال سیلی زدن به دوست دخترش نشان می‌دهد حتی به این دلیل که نشان می‌دهد بسکتبال او را به فردی غیرقابل دوست‌داشتنی تبدیل کرده است و چیزی در زندگی‌اش گم شده است، جمع‌بندی خوبی از دو نتیجه فوق‌الذکر است. قرارگیری این انحراف شخصیت نیز در تضاد بسیار ضعیفی با کمدی ثبت شده این مجموعه است. بیشتر جذابیت این فیلم به شدت بر روی شانه های ساکوراگی قرار می گیرد زیرا او شجاعانه اشتیاق خود را به بسکتبال نشان می دهد (خواه بداند یا نداند) و در این روند چندین بار به خود آسیب می رساند. این در اوج فیلم به اوج خود می رسد، جایی که ساکوراگی در حالی که سعی می کند بسکتبال را برای تیمش حفظ کند، آخرین پرتاب ناامیدانه را از زمین خارج می کند. او درست قبل از اینکه با صورت به دیوار کوبیده شود و برای چند ثانیه خود را بی حرکت کند، موفق می شود. در آن ثانیه، تمسخر جمعیت ساکت می‌شود و صدای تشویق و تشویق مربی تیم مقابل به گوش می‌رسد. و بعد همه دست زدند :) . این صحنه نه تنها برای مدت طولانی ادامه دارد، زیرا واکنش هر شخصیت را قبل از دست زدن به خود نشان می دهد، بلکه تضاد شخصیت در این فیلم را نیز دور می اندازد. اودا، در میان تشویق‌ها، برای کمک به ساکوراگی دراز می‌کند - و بلافاصله او را به‌عنوان یک ورزشکار بدون کلام یا انتقال تصدیق می‌کند، علی‌رغم تضعیف مداوم او تا این لحظه. می‌خواهم آن را به خاطر ماهرانه بودنش ستایش کنم، اما همه اینها واقعاً بی‌نظیر است (و نه به شکل خوبی که در فیلم سوم دیده می‌شود). سپس مسابقه فقط ... تمام شده است. ما هرگز پایان مسابقه را نمی بینیم زیرا فیلم پس از صحنه دست زدن به مربیان دو تیم پس از بازی تبدیل می شود. من به خود مسابقه بسکتبال به دلیل فراموش نشدنی بودن آن در این فیلم اشاره ای نکرده ام. حتی نشان ندادن پایان بازی به من می‌گوید که تمرکز واقعاً روی مسابقه نیست، بلکه روی شخصیت‌ها تمرکز می‌شود (که می‌توان تصور کرد که با توجه به متن نوشته‌شده چه احساسی در من ایجاد می‌کند). این موضوع در سریال‌هایی که معمولاً به نمایش نبردهای بزرگ و نتایج یک مسابقه بسکتبال مربوط می‌شوند عجیب می‌آید - که حتی به بازی‌های تمرینی اهمیت می‌دهد. در پایان تولید، این نیز چندان قوی نیست. OST از نمایش قرض گرفته شده است، بنابراین به سختی می توان به کیفیت آن اشاره کرد (اگرچه هرگز به روشی قابل توجه استفاده نشده است). انیمیشن این بار به جای اینکه واقعاً به خوبی متحرک شود، داشتن فریم های ثابت با جزئیات بیشتر را در اولویت قرار می دهد. صحنه‌های اکشن/ورزشی با سرعتی سفت ظاهر می‌شوند و اغلب در یک قاب ثابت به شیوه منحصربه‌فرد انیمه قدیمی که تاریخ آن را فوراً شروع می‌کند، نگه می‌دارند. همه اینها نسبتاً قابل استفاده است، اما خوشبختانه اجرای شخصیت ها آنقدر دوست داشتنی است که بتوان از آن لذت برد. این یک فیلم وحشتناک نیست، فقط یک نمایش واقعاً بی مزه از آنچه اسلم دانک به عنوان یک سریال است. اگرچه لحظات این فیلم، از نقطه نظر کمدی، به درستی زوزه هایی از درک سریال را به نمایش می گذارد. ساختار کلی فیلم و چگونگی پیش‌روی آن، علی‌رغم اینکه مضمون فداکاری/اشتیاق کامل به این ورزش که بر خلاف آن دلالت دارد، تقریباً نادرست و گیج‌کننده به نظر می‌رسد.