Love All Play

Love All Play در حدود صد بخش وجود ندارد، اما موفق شد به جای 1، 3 را بگیرد، بنابراین حدس می‌زنم این چیزی است. بدمینتون یکی از معدود ورزش‌هایی است که تماشای آن در زندگی واقعی لذت بخش است. این بازی سریع، جالب است و در زمین کوچکی در مقایسه با سایرین بازی می شود (به غیر از تنیس IG، اما تماشای تنیس برای من خسته کننده است). من به این موضوع امید زیادی داشتم. تنها انیمه بدمینتون دیگری که من تماشا کردم Ryman's Club است و حتی از نظر ورزشی ناامید کننده بود. در واقع، Run with the Wind، انیمه ای در مورد دویدن، جذاب تر بود و در کل کیفیت بالاتری داشت. Love All Play قابل پیش بینی، خسته کننده و تقریباً یک کپی از هر انیمه ورزشی دیگر است. در واقع، این فقط یک توهین به سایر انیمه های ورزشی بهتر است. باید بگویم کپی بدتری از آنهاست. ما شخصیت‌های مشابهی داریم (از لحاظ شخصیتی و انگیزه‌ای)، تقریباً در هر 5 قسمت یک آسیب، یک طرح قابل پیش‌بینی، و شخصیت‌های بسیار زیادی برای یک انیمیشن 24 قسمتی. من حتی نتوانستم به شما بگویم در آن 24 قسمت چه اتفاقی افتاد و به معنای واقعی کلمه آن را به پایان رساندم. سرعت خاموش بود، صحنه های بدمینتون واقعی کسل کننده بودند و برخی از شخصیت ها به سادگی ناپسند هستند. فراموش کنید که یک کپی از شخصیت های دیگر باشید، من در حال حاضر بیش از 150 انیمه تماشا کرده ام، بنابراین دیدن یک tsundere، یک شخصیت اصلی "sunshine"، یک شخصیت بیش از حد پرانرژی و تهاجمی و غیره چیز جدیدی برای من نیست، اما انیمه های دیگر هنوز موفق به انجام این کار می شوند. کار کند؟ اونا باید با خدا میدونه چند تا انیمه و مانگا و انیمیشن دیگه که کاراکترهای یکسانی دارن رقابت کنن ولی حتی انیمه های تازه اکران فقط انیمه بهترن. این اتلاف وقت است. من حتی امتحانش را توصیه نمی کنم زیرا فقط 20 دقیقه تلف می شود. من همه آن را تماشا کردم تا یک نقد دقیق بنویسم، بنابراین خواهش می کنم گوش کنید. اما 3 ... جنبه مناسب نمایش وجود دارد (از این رو 3/10): 1. مطابق با اکثر انیمه های نسل جدید، Love All Play، بدون تعجب، سبک انیمیشنی واضح و تمیز دارد. زیبا است، رنگ‌ها روشن هستند، سبک شخصیت‌ها زیبا هستند. خوبه. (اما وقتی صحبت از متحرک سازی ورزش واقعی به میان می آید تقریباً از همه جنبه ها شکست می خورد - زاویه ای که هر فریم در آن هنگام بازی در آن قرار داشت برای درگیر ماندن وحشتناک بود) 2. داستان فرعی رمانتیک در کل از کل انیمه بهتر بود. در واقع، اگر این یک انیمه صرفا عاشقانه با داستان فرعی ورزش بود، احتمالاً بیش از 3 می گرفت. و 3. خوشبختانه، با یک نکته واقع بینانه به پایان رسید. من آن را می دهم. MC در پایان فصل اول (و امیدوارم تنها) برنده نشود: دقیق. فقط نقشه ای که آنها درست انجام دادند. مگر اینکه انیمه ورزشی درباره یک اعجوبه باشد که همیشه برنده می شود و ما سفری را طی می کنیم که او برای اولین بار می بازد، خوب، این متفاوت است. اما تک تک انیمه های ورزشی که با یک بازیکن خوب/مبتدی شروع می شود و هدفش بالاترین سطح است، باید یک بار ببازد. نه، حداقل دو بار. این استاندارد است. مبارزه باید وجود داشته باشد. قبل از بردن باید طعم شکست را بچشید زیرا اینگونه بود که بقیه در اوج آن را پشت سر گذاشتند. شما با بازی کردن و باختن مقابل فردی بهتر از خود بهتر می شوید. برای من مهم نیست که چند انیمه ورزشی تماشا می کنم، این تنها سکانس درست هنگام مقابله با این نوع توسعه/سفر است. این تنها دقیق و تنها موردی است که من به استانداردهای واقع بینانه پایبند خواهم بود lol. اگرچه اکنون این را می نویسم، مطمئن نیستم که Love All Play باید برای انجام کاری که انتظار می رود در انیمیشنی درباره شخصیتی که هدفش برنده شدن است، وسایلی را دریافت کند یا خیر. برخی از شخصیت ها از شخصیت اصلی ngl جالب تر بودند. من طرفدار عینکی بودم که در نهایت مغز تیم شد و مثل یک مربی دوم عمل کرد. حالا آن را تماشا می کردم. یوسا هول شده بود. میزوشیما متوسط ​​و خسته کننده بود و در هیچ نقطه ای امیدوار نبودم که او واقعاً برنده شود (یک، غمگین). من برای هیچ یک از شخصیت ها چیزی احساس نکردم، داستان مرا درگیر نکرد. خیلی کم رنگ بود اما هی، حداقل نگاه کردن به آن آسان بود. اینو نگاه نکن همیشه چیز دیگری برای تماشا وجود دارد. فراتر از "آرام بخش" و "آسان برای تماشا"، که من معتقدم برخی از مردم این را به عنوان توصیف می کنند، من نمی توانم به یک انیمه ورزشی فکر کنم که قرار باشد آرامش بخش باشد یا باشد. ورزش است عصبانیت، مبارزه و لحظات زشتی خواهد داشت. به این معناست که سخت، طاقت فرسا و با ارزش باشد. به خصوص اگر این ژانر اصلی باشد. به خصوص اگر هدف قرار گرفتن در اوج باشد. منظور از ورزش این نیست که در همان جمله Slice of Lice باشد مگر اینکه یک طرح فرعی باشد. Love All Play بی‌نهایت خسته‌کننده، تکراری است و حتی سطح کلمه شایسته را پاک نمی‌کند.

"اگر می خواهید سریع بروید تنها بروید، اما برای رفتن به دور باید با هم بروید." یک انیمه ورزشی که با جاه طلبی تلاش می کند دو سال بدمینتون دبیرستان را در 24 قسمت شکست دهد. همانطور که انتظار دارید، عجله دارد و مسابقات وزن زیادی برای آنها ندارد. بخشی از چیزی که باعث می شود یک انیمه ورزشی لذت بخش باشد، دیدن بازی ها با استراتژی با ترکیب خوب بین بازیکنان در مسابقه است. Love All Play آنقدر تاثیر ندارد، توخالی است. همین را می توان برای شخصیت ها بیان کرد، خارج از معرفی اولیه آنها، هیچ کس به طور خاص به عنوان جالب توجه نیست. دوقلوها وجود دارند، آنها فوق العاده شاد و پرانرژی هستند، همانطور که انتظار دارید آنها عاشق بازی دو نفره هستند، این نقطه قوت آنهاست. در نیمه‌های راه، یکی از دوقلوها با تعارض مواجه می‌شود و نمی‌داند که آیا اشتیاق او در بدمینتون واقعی است یا نه، اما او به سرعت بر آن غلبه می‌کند و دوقلوها شخصیتشان را تغییر نمی‌دهند. ساکاکی ساده است که به قدرت تکیه می کند و باهوش ترین ابزار در آلونک نیست، بله همانطور که می توانید بگویید همه این شخصیت ها فقط گروه هستند. او با MC of Love All Play Ryou دوبل بازی می کند، کسی که دقیقاً همان چیزی است که وقتی به یک انیمه ورزشی شونن فکر می کنید MC تصور می کنید، بنابراین من عمداً از روی او می گذرم. چه چیزی برای گفتن وجود دارد؟ بزرگترین نقطه قوت ریو عشق او به بدمینتون است و برای تحقق رویاهایش بیشترین تلاش را می کند، بله، ما این نمایش را میلیون ها بار دیده ایم. به ساکاکی برگردیم، او خواهر و برادرهای زیادی دارد و در رستورانی به سبک غربی خانواده‌اش کار می‌کند، به همین دلیل او فردی دلسوز و با ملاحظه است، او با ریو همکاری می‌کند، فقط به این دلیل که شیوه بازی او را دوست دارد. به عنوان یک تیم، آنها بازی خوبی نیستند، اما از بازی کردن لذت می برند. بسیار خوب، ما به یک کودره نیاز داریم، زیرا بقیه شاد هستند، اوه عالی اینجا ماتسودا می آید. همانطور که انتظار دارید او از همان قوس شخصیتی عبور می کند که هر کودری وارد آن می شود، اما هی این از اکثر شخصیت های دیگر بهتر است. او سرد و دور شروع می کند و معتقد است که همه چیز باید توسط خودش انجام شود. او اینگونه است زیرا پدرش (تنها عضو واقعی خانواده ماتسودا) همیشه کار می کند، بنابراین او همیشه تنها بوده و همه چیز را به تنهایی انجام می دهد. بله، گروه گرگ تنها. در طول سریال ماتسودا یاد می گیرد که بودن با دوستان ارزشمند است. این نقل قول مورد علاقه من را در سریال ایجاد می کند، اجازه دهید من آن را تفسیر کنم. "اگر می خواهید سریع بروید تنها بروید، اما برای رفتن به دور باید با هم بروید." از طریق قدرت دوستی، او در آخرین مسابقه خود پیروز می شود، وای. شخصیت پایانی یادداشت، یوسا ace تیم است، بازیکنی که برای اولین بار به تیم ملحق شد توسط مربیش گفته شد که دیگر هرگز نبازد. یوسا (خواهر ام سی ریو) به عنوان نیروی محرکه او برای هرگز تزلزل، به علاوه جاه طلبی اش برای قرار گذاشتن با ریکا، نمی تواند دوباره شکست بخورد و باید در مسابقات ملی برنده سه تاج شود. آره، این یارو توقعات زیادی بر دوشش گذاشته. من از کارش در VA خوشم آمد که گفت "بیا!" همیشه با زمین عجیبی که در آن بود خنده ام می گرفت. در ابتدای انیمه او به عنوان یک احمق کامل معرفی می شد، اما او چنین بود تا تیمش را به سمت بهتر شدن سوق دهد. در طول مسابقه فینال بین یوسا و ریو، (که انیمیشن بسیار خوبی بود!) یوسا به قول خود عمل کرد و یک سال بعد شاهد یوسا با ریکا خواهیم بود که چقدر زیباست. تصور کنید سخت بازی می‌کنید تا اینقدر بد بازی کنید و هنوز هم آس را بگیرید، فقط یوسا ساده‌لوح تا این حد دنبال آن بیدمشک می‌رفت... Love All Play ارزش زیادی برای تماشا کردن ندارد. حتی از یک pov ورزشی simps در بهترین حالت متوسط ​​است و تماشای آن در بیشتر مواقع دشوار بود زیرا حوصله ام سر رفته بود. این که OST ساده و عمومی بود کمکی نکرد، کاش می‌توانستم گاهی آن را خاموش کنم. در مقابل، طراحی صدای بدمینتون در حال اجرا استثنایی بود، به هر کسی که طراحی صدا را انجام داد، افزایش حقوق بدهید! در مجموع، درسی که باید یاد بگیرید این است که 2 سال ورزش دبیرستانی را مجبور نکنید در 24 قسمتی که خودتان را برای شکست آماده کرده اید، ساده انگاری کار می کند اگر استعداد نسلی هستید، و البته دوستی جادویی است، خوب است. ریدنس، دیگر نیازی نیست این سریال را در فضای سرم داشته باشم.