Sakamichi no Apollon

افراد درگیر در دوبله انگلیسی این انیمه گرانبها باید در مقابل دیوار صف کشیده و تیرباران شوند. جنایت علیه بشریت است. به هر قیمتی شده از آن اجتناب کنید. این انیمه فقط در ژاپنی اصلی قابل قدردانی است. Sakamichi no Apollon داستان عشقی بین دو مرد جوان یتیم است. آنها که توسط اقوام بزرگ شده اند، بدون تماس با مادر یا پدر غایب خود، به شورشیان ضداجتماعی تبدیل می شوند، تا زمانی که با موسیقی گرد هم می آیند. به طور خاص، جاز آمریکای اواسط قرن بیستم. در اصل یک مانگای جوزی که توسط یک مجله زنان جوان منتشر شده بود، ریتسوکو نقش اصلی زن ما به عنوان عشق نیشیمی جوان عمل می کند. اما در حقیقت، او نماینده خوانندگان زن جوان است که از قهرمانان مرد ما حمایت می کند، آنها را تشویق می کند، زیرا آنها احساسات خود را به سمت موسیقی و دوستی "مادام العمر" هدایت می کنند. پسرها بیش از آن بی گناه هستند که عشقشان به صورت جنسی آشکار نشود. اما این یک دوستی معمولی نیست. ریتسوکو در نهایت رابطه بین نیشیمی و کاوابوچی را بیشتر از نیشیمی کائورو دوست دارد. با ارزش ترین عکس او تصویری از دو پسر است که در آغوش گرفته اند. مجلداتی در مورد همواروتیسم داستان نوشته شده است، اما واقعاً آنقدر معصومانه و مفید است که تأمل در چنین چیزهایی اتلاف وقت است. مسیحیت مؤمن موکای ریتسوکو و کاوابوچی سنتارو لحن داستان ما را تعیین می کند. این داستان عشق خالص افلاطونی است، حتی اگر دیوانه‌وار ریسوکو و کائورو را حمل کنیم. برای دوستداران عاشقانه، تکه ای از زندگی، و جاز قدیمی، این یک انیمه تقریبا عالی است. تنها عیب آن مختصر بودن آن است. واقعا لیاقت دو فصل را داشت.

کلمات نمی توانند توصیف کنند که این انیمه چقدر خوب است. این واقعاً باورنکردنی است که چقدر این انیمه خوب و دست کم گرفته شده است. این 15٪ از دیدگاه هایی را دارد که YLIA در MAL دارد و من احتمال می دهم شاید 5-10٪ از دیدگاه های YLIA در دنیای واقعی باشد. اما این انیمه واقعا شگفت انگیز است. از احساسات به تصویر کشیده تا موسیقی پخش شده، همه چیز شگفت انگیز بود. داستان: داستان در مورد یک پسر عینکی و سن و دختری است که مرد عینکی دوست دارد. این یک بررسی بدون اسپویلر است و بسیاری از مواردی که می خواهم در مورد آنها صحبت کنم اسپویل دارند، اما اجازه دهید بگوییم که مرد عینکی دختر را دوست دارد (گفته شده در قسمت اول). پس از آن به مغازه ضبط آلبوم پدران دختر می رویم و به زیرزمین می رویم! آنجا پیانو، درام ست و بیس را در جایی در کمد پیدا می کنیم. ما همچنین شخصیتی دریافت می کنیم که یک ترومپت حمل می کند - یک کوارتت! اوه بله، این انیمه در دهه 1960 ژاپن می گذرد، زمانی که جاز در همه جا خشمگین بود. در دهه 1960، ژاپن یکی از کشورهایی بود که موسیقی جاز در آن تأثیر بسزایی داشت. مشاهده کامل شوق جاز در آن دوره به من این امکان را داد تا درک عمیق‌تری از این سبک، ریشه‌های آن و تأثیر آن بر صنعت موسیقی کسب کنم. من شیفته روشی که مردم ژاپن جاز را پذیرفتند، و اینکه چگونه به بخشی جدایی ناپذیر از چشم انداز فرهنگی کشور تبدیل شد، بودم. این تجربه کنجکاوی من را در مورد موسیقی جاز برانگیخت و من شروع به کاوش بیشتر در این موضوع کردم و در آثار برخی از تأثیرگذارترین نوازندگان جاز غوطه ور شدم و در تاریخ غنی و تکامل این ژانر غوطه ور شدم. به هر حال، جدای از تایراد جاز، من واقعاً از انتخاب های داستان خوشم آمد. وقتی می گویم احساسات قلبی بود، منظورم این نیست. من در این انیمه گریه کردم... انیمه های زیادی نمی توانند این عنوان را بگیرند. حفره هایی در داستان وجود داشت، اما آنها حفره های بسیار کوچکی بودند. تنها شکایتی که داشتم این بود که پایان آن کمی مبهم مانده بود. اشتباه نکنید، پایان شگفت انگیز است! اما ای کاش وضوح بیشتری داشت، هرچند که حدس زدن بیننده یک ویژگی معمولی است که بسیاری از انیمه ها نشان می دهند. در مجموع، داستان 9.5/10 در آن شکی نیست. و همچنین انتخاب موسیقی 10/10 انیمیشن: این چیزی است که من انتظار نداشتم به این خوبی باشد. خوب، پس از اینکه دیدم واتانابه آن را کارگردانی کرد، باید انتظارش را داشتم. آقای کابوی بی باپ و سامورایی شامپلو کارگردانی آن را بر عهده داشتند. انیمیشن باور نکردنی بود. به‌عنوان یک نوازنده پیانو در گذشته، هههه، من خیلی می‌توانم بگویم که آنها جزئیات بیشتری را صرف انیمیشن سازها کرده‌اند تا انگشتان دست را ردیف کنند. اتفاقاً این فوق العاده سخت است. من فکر می کنم که آنها ممکن است روتوسکوپی کنند، اما تشخیص آن سخت بود. کافی است بگوییم کیفیت انیمیشن فوق العاده است. تنها شکایتی که داشتم این بود که CGI زیاد بود و سن آن را تا حدودی نشان می داد اما این یک جزئیات جزئی است. انیمیشن 9/10 و همچنین صداگذاری 10/10 (زیر را تماشا کردم). در کل 9/10 برای انیمه مرا به گریه انداخت، داستانی از صمیم قلب شگفت انگیز، 25 افتتاحیه برتر تمام دوران برای من، چه چیزی می توانم بگویم غیر از اینکه قبلا آن را تماشا نکرده اید، بروید تماشا کنید!!! با تشکر! -یوزپلنگ فیروزه ای

با خواندن برخی از نقدهای ترکیبی و منفی در اینجا، سخت است که مانند آن منتقدان احساس نکنم و من برنامه های کاملا متفاوتی را تماشا کردم. Kids on the Slope در حالی که کاملاً یک داستان دوران دبیرستان است، دارای نوعی اصالت در اجرا و قلب واقعی است که به راحتی آن را بالاتر از بقیه در ژانر خود قرار می دهد. از همان قسمت اول می‌دانستم که چیز واقعاً خاصی را می‌بینم. با گذشت هر قسمت، حسرتی را تجربه کردم که ناشی از دانستن اینکه اولین تماشای یک شاهکار انیمه شما خیلی زود تمام می شود. بازیگری دوبله/صدا از آنجایی که اخیراً زیرنویس‌های زیادی را تماشا کرده‌ام، «کودکان در سراشیبی» را به صورت دوبله شروع کرده‌ام و در نهایت به آن چسبیده‌ام. من مشتاقانه منتظر هستم که در آینده با ساب دوباره تماشا کنم. به طور کلی، صداپیشگان انگلیسی کار فوق العاده ای انجام می دهند و شخصیت ها را زنده می کنند، با این حال، دیالوگ برخی از شخصیت های فرعی در مواقعی که کمی بیش از حد کلیشه ای بود (به ویژه، "گربه باحال" برادر جین با دهه 1960، من را به هم می زد. عامیانه جاز هیپستر و پسر همجنسگرای بیش از حد متاثر و لجباز که رویای ستاره شدن را در سر می پروراند (ای کاش بازیگر فقط زبانش را کم می کرد، خیلی تحقیرآمیز و غیرضروری است که مردان همجنسگرا را به عنوان کاریکاتور نشان دهیم)). هر دوی اینها نیز احتمالاً تصویرهایی هستند که با دوران داستان که در اواخر دهه 1960 اتفاق می‌افتد مطابقت دارند. دیالوگ/دوبله این دو شخصیت تنها نقد من به نمایش است. داستان به نظر من، این در بهترین حالت بلوغ است، با چشمانی روشن، مالیخولیایی و در عین حال امیدوارانه که منحصر به دیدگاه ژاپنی است. چیزی که Kids on the Slope را به سمت برتری می برد، شخصیت های اصلی آن هستند. ریچی، ریتسکوئو، سن، جین و یوریکا همه احساس انسان بودن می‌کنند و هرکدام گاهی اوقات به شیوه‌های غیرمنتظره‌ای عمل می‌کنند. به طور کلی، داستان عملاً بدون کلیشه است، که به خودی خود یک معجزه در یک رسانه (انیمه) بیش از حد اشباع شده از تروپ ها و اسطوره های فرهنگی خاص خود است. تذکر افتخاری: از آنجا که در دهه 1960 ژاپن اتفاق می افتد، پس زمینه و رویدادهای تاریخی به ویژه جالب توجه است، به عنوان مثال حضور GIs ایالات متحده و اعتراضات دانشجویی توکیو. به طرز چشمگیری، فرهنگ معاصر ایالات متحده را با گنجاندن یک هکر سفیدپوست نژادپرست در اجرای زنده کوارتت جاز نیز نقد می کند. این یک جزئیات است که لازم نیست در آن گنجانده شود، اما داستان برای آن ظریف تر است. انیمیشن Kids on the Slope در سال 2012 عرضه شد و سبک انیمیشن هنوز در سال 2024 احساس تازگی می کند، که نشان می دهد سازندگان در آن زمان چقدر تلاش کردند تا نمایشی با فیلمبرداری، طراحی صحنه و تدوین پیشگامانه بسازند. هر شخصیت متمایز است، اما به سادگی با خطوط نسبتاً تمیز طراحی شده است. پس زمینه ها دوست داشتنی هستند انیمیشن جلسات جم جاز به ویژه چشمگیر است. چند بار متوجه چند فریم انیمیشنی ثابت/مینیمم شدم، اما آنها به جای بریده شدن گوشه، انتخاب های سینمایی را حس می کردند. نقش موسیقی اگرچه این یک انیمه در مورد موسیقی نیست، موسیقی در سفرهای شخصیت ها نقش اساسی دارد. علاوه بر این، نحوه بیان درون خود و برقراری ارتباط با یکدیگر است - اغلب ریچی و سن درگیری های خود را با استفاده از ابزار به تنهایی حل می کنند. تمام موسیقی جاز فوق العاده خوب نواخته می شود، تک نوازی های پیانو زیبا هستند، و حتی موسیقی گروه رقیب که از بیتلز الهام گرفته شده است، شیک است (اگرچه ممکن است کمی بدتر از آن دوره باشد). لازم به ذکر است که آهنگ های افتتاحیه و اختتامیه نمایش نیز بسیار زیبا هستند.