Mahou Shoujo Madoka★Magica Movie 1: Hajimari no Monogatari

با کمترین اطلاعات ممکن وارد این فیلم شدم. من متاسفم که حالا چون می دانستم این یک فیلم خلاصه شده است، از دیدن آن صرف نظر می کردم. این به این معنی نیست که من فکر می‌کردم فیلم بد بود، اما اگر کسی هستید که قبلاً سریال اصلی را تماشا کرده‌اید و انتظار دارید این فیلم یک تجربه جدید باشد، فکر می‌کنم ناامید خواهید شد. حالا فیلم بد است؟ نه. این داستان مادوکا مجیکا است. البته عالی بود هنر و انیمیشن نیز خیره کننده بود. من می گویم که هنگام تماشای این فیلم دلم برای سرعت سریال اصلی تنگ شده بود. لحظات کلیدی و تاثیرگذار سریال اصلی در این فیلم سپری شد، در حالی که من احساس می‌کنم سرعت کندتر نمایش واقعاً به تماشاگر اجازه می‌دهد بنشیند و در آن لحظات بنشیند. اگر هنوز سریال اصلی را تماشا نکرده‌اید و داستانی سریع‌تر را ترجیح می‌دهید، می‌توانم بگویم این فیلم و قسمت دوم، نقطه ورود مناسبی برای بینندگان جدید خواهد بود که برای اولین بار داستان را تجربه کنند.

من هرگز تمرین مقایسه مستقیم با نسخه تلویزیونی را انجام نداده ام، اما همیشه احساس کرده ام که ریتم Madoka Magica در فیلم ها بهتر است، فکر می کنم فضای متراکم شده در یک پلان فیلم را به چیزی کاملاً متراکم تبدیل می کند. و از نظر احساسی خسته کننده و همچنین جذاب. به یاد دارم که در نسخه تلویزیونی، با سفت شدن نهایی فرمت، علاوه بر مکث های احساسی طبیعی که انیمه بین یک قسمت و قسمت دیگر ایجاد می کند، به نظر می رسد نیمی از داستان را به لحظه ای با تأثیر کمتر از اینجا تبدیل می کنند. از سوی دیگر، صحنه مامی در نسخه‌ای که مکث‌های احساسی بیشتری داشت بسیار تأثیرگذارتر بود - اگرچه اندازه‌گیری آن کمی دشوار است، زیرا از قبل می‌دانستم قرار است چه اتفاقی بیفتد و باز هم، مقایسه مستقیمی انجام نمی‌دهم. ، فقط آن را از بالای سرم به یاد آوردم. اما به استثنای مقایسه بین نسخه های مختلف یک داستان، سینمای مطلق. داستان با سرعت بسیار خوبی شروع می شود و پیش می رود. فکر می‌کنم تنها رزروی که انجام می‌دهم مربوط به چند لحظه بسیار جذاب و چند دیالوگ توضیحی بسیار احمقانه است، به خصوص از ساکورا. فکر می کنم او شخصیتی است که هر بار که با او روبرو می شوم کمتر دوستش دارم. من می توانم نقش و انگیزه های او را درک کنم، اما فکر می کنم او به طور غیرقابل انکاری در فیلمنامه ضعیف معرفی شده است و واقعاً کاری برای انجام دادن ندارد. من فکر می کنم نکته ای که بیشترین تفاوت را در یک بازدید مجدد ایجاد کرد، خلوت بی رحمانه فضاهاست. به نظر نمی رسد طراحی راحت در هیچ کجای این شهر وجود داشته باشد. معماری‌ها خصمانه هستند، با آن مدرسه تمام شیشه‌ای با فضاهای صنعتی و مکانیکی ظالمانه و همچنین مکان‌هایی با پوشش گوتیک، اما بدون هوای تاریخی. همه اینها فقط به نظر ضعیف، ناراحت کننده، ضد صمیمیت است. همه چیز به طور هدفمند نابهنگام به نظر می رسد - می خندد - برای ایجاد ناراحتی، زمانی که معماری مکان حتی واقعاً معنی ندارد. و همه این چیزها با جهتی که همه روابط را به شکلی غیرشخصی به تصویر می‌کشد، تقویت می‌شوند، بسیاری از خطوط خارج از چارچوب متعارف، با پشت برگرداندن شخصیت‌ها، بدون هیچ ارتباط واقعی با مردم، بیان می‌شوند. تنها کسی که با همه رو به رو می شود، همورا است و خوب، دلیل خوبی دارد. اما این فیلم کاملاً مال سایاکا است. اگر هنگام تماشای ساکورا کمتر و کمتر دوست داشته باشم، سایاکا را بیشتر و بیشتر دوست دارم. تمام سفر او عالی است، از اولین واکنش او تا آنچه در پایان او در جریان است. او ناهماهنگی های دوران نوجوانی را به خوبی نشان می دهد، از تردید در رابطه با عشق اول، زیر سوال بردن درک بدن خود تا نقطه ناامیدی و جنون کامل با فقدان مبنای محکم برای یافتن دلیل وجودی خود. او سعی می کند خود را تنبیه کند و از اینکه می فهمد زخم هایش دیگر درد نمی کند لذت می برد، او به هر قیمتی سعی می کند انسانیت خود را حفظ کند تا با نبود آن خوش بگذراند. سریع است، جزییات است، اما حسرت آن لحظه نیز هست. خیلی باحال، صحبت مستقیم. فورتیسیمو و این خیلی بی رحمانه است که تمام نمادهای قدرت او به نت های موسیقی و آب مربوط می شود. او تا آن حد قالب‌پذیر و شکل‌پذیر است.