Orange

بسیار خوب، پس من این کار را با بیان اینکه یک ترن هوایی احساسی برای من بود شروع می کنم. من توضیح خواهم داد که چرا بعداً ابتدا بیایید با داستان شروع کنیم/چه اتفاقی می‌افتد: fmc، ناهو نامه‌ای از آینده‌اش (10 سال آینده) دریافت می‌کند که به او می‌گوید چه کار کند تا پشیمان نشود زیرا کاکرو قرار است خودکشی کند، بنابراین آینده‌اش به او می‌گوید چه چیزی را تغییر دهد. در این مرحله فکر می‌کردم بله، اگر چنین نامه‌ای دریافت کنم، احتمالاً باور می‌کنم که این نامه بسیار مفصل است، دستخط من در آن و روشی که من معمولاً صحبت می‌کنم دارد. اما البته ناهو در ابتدا آن را باور نمی کند، بنابراین اولین کار را انجام نمی دهد، بنابراین از آن پشیمان می شود. حالا حدس می‌زنم اشکالی ندارد زیرا او کارهای دیگر را انجام می‌دهد، حتی اگر کمی کند است. و منظورم از آهسته af آهسته است، مثل اینکه او آنقدر متراکم است که می خواستم در نقطه ای تماشا را کنار بگذارم. اما واقعاً این برای داستان است و آنها در نهایت کاکرو را نجات می دهند. حالا چرا این یک ترن هوایی احساسی بود همانطور که قبلاً گفتم ناهو متراکم است، او بسیار متراکم است تا جایی که غیرقابل باور است. در نقطه‌ای از داستان، کاکرو دستش را دراز می‌کند تا بتواند آن را نگه دارد، زیرا هر دو به یکدیگر اعتراف کردند (اما شروع نکردند) و هر دو بار او نمی‌دانست او چه می‌کند... او دستش را گرفته بود. از آنجا که آنها می توانند دست در دست بگیرند، و او در نهایت به این فکر افتاد که "او چه چیزی می خواهد" "من باید او را نجات دهم". من بارها با کف دستی دست می گیرم زیرا واقعاً دیدن کسی که اینقدر چگال است دردناک است. پس این برای بخش آزاردهنده ترن هوایی احساسی است که اکنون به بخش غم انگیز می رسد. اساساً دو چیز اصلی وجود داشت که باعث شد چند قطره اشک بریزم: 1-مرگ کاکرو در تایم لاین اول. احساسات و مرگ او به خوبی به تصویر کشیده شد، هدف آن صحنه ها احتمالاً این بود که تماشاگران با او همدردی کنند و نتیجه داد. 2-سووه. من واقعاً نمی توانم تشخیص دهم که از او متنفرم یا دوستش دارم. (من او را دوست دارم). بنابراین اساساً این مرد یک احمق فداکار است، او آنقدر فداکار است که آرزو می کنم او خودخواه باشد، مثل اینکه آن مرد آنقدر پسر خوبی است که باعث می شود بخواهید از او متنفر شوید. او عاشق ناهو است و اولش معلوم نبود اما بعد خیلی مشخص شد و علیرغم اینکه عاشق او بود، هنوز او را با کاکرو فرستاد و هر کاری از دستش برمی‌آمد انجام داد تا آن دو تنها بمانند. دروغ نمی گویم این احمق چند بار مرا به گریه انداخت، بالاخره در اولین تایم لاین او یک بچه با ناهو داشت و خوشحال بود اما پشیمان بود، بنابراین به گذشته اش گفت که از کاکرو و ناهو حمایت کند. اصلا چطور این اتفاق می افتد؟ هر وقت این را به یاد می‌آورم و بعد می‌بینم که آنها را با هم می‌فرستد، شروع به گریه می‌کنم، اما عامل اصلی اشک‌های من زمانی بود که او در اتاقش بود و به عکس‌هایی که از آینده‌اش گرفته بود نگاه می‌کرد، در میان عکس‌ها عکسی از او، ناهو و بچه‌اش، و من را به این فکر انداخت: این پسر واقعی نیست، او از کاکرو و ناهو حمایت می‌کند، علی‌رغم اینکه می‌داند ممکن است شانسی با او داشته باشد و ممکن است دوباره با او ازدواج کند. اما او همه چیز را فدا کرد. من فکر می کنم که کاکرو می توانست زنده بماند و ناهو و سووا می توانستند در جدول زمانی دیگری با هم باشند، اما من واقعاً نمی دانم زیرا می خواهم از هر دوی این کشتی ها حمایت کنم. من عاشق ارتباط کاکرو و ناهو با هم هستم، اما همچنین فکر می کنم سووا لیاقت بهتری را دارد. بنابراین این برای نکته اصلی بررسی من است. حالا برای نکته کوچکتر، من از ظاهر ناهو متنفرم. من معتقدم هنر می توانست بهتر باشد اما خوب ... به هر حال، در کل از انیمه لذت بردم.

من این برنامه را تماشا کرده ام و صادقانه بگویم، از احساسم ناراحتم. از یک طرف، شخصیت اصلی واقعاً من را ناامید می کند - او تصمیمات بسیار احمقانه ای می گیرد و ارتباط با او دشوار است. تنها دلیلی که در ابتدا به آن چسبیدم، هیگاتا و سووا بود. آنها شخصیت های جذابی هستند و حضور آنها مرا درگیر خود نگه داشت. در نگاه اول، طرح جذاب به نظر می رسید. ایده مقابله با پشیمانی و تلاش برای تغییر گذشته بسیار جذاب است. اما وقتی عمیق‌تر می‌شوید، احساس می‌کنید که کاملاً به هم ریخته است. انداختن بار پشیمانی بر روی نسخه دیگری از خود بسیار خودخواهانه است. این بار سنگینی از فشار و مسئولیت است و منصفانه به نظر نمی رسد. کل این مفهوم سوالات اخلاقی جدی در مورد مسئولیت پذیری شخصی و ماهیت پشیمانی ایجاد می کند. با همه اینها، نمی توانم انکار کنم که هنوز از نمایش لذت بردم. جنبه عاشقانه گیرا بود و من متوجه شدم که واقعاً روی روابط بین شخصیت ها سرمایه گذاری کرده ام. مخصوصاً سوا همدردی زیادی را از من برانگیخت. او یک شخصیت خوش خط است، و مبارزات و فداکاری های او ضربه سختی می زند. دیدن کسی که اینقدر فداکار و مهربان این همه درد را تحمل می کند، دلخراش است. در مجموع، نمایش برای من ترکیبی است. عناصری هستند که من دوستشان دارم و عناصر دیگری که من را ناامید می کنند. این یک تجربه تماشای پیچیده است، اما تجربه ای که قطعا به یاد ماندنی است.

راستش شاید این اشتباه من بود که فکر می کردم این یک انیمه موفق 12-13 قسمتی دیگر است که به طور تصادفی در نیمه شب جمعه تماشا می کنید. به خصوص به عنوان یک طرفدار بزرگ پاک شده بسیار ناامید هستم. داستان: قهرمان داستان ما، ناهو، نامه‌ای از خود آینده‌اش دریافت می‌کند تا دوستش را که در آن روز ملاقات می‌کند، که در دنیایی که آینده‌اش در آن زندگی می‌کرد، اقدام به خودکشی می‌کند، نجات دهد. . داستان من احساس می کنم داستان خیلی بد نبود. قطعاً می‌توانست نکات مرتبط‌تری وجود داشته باشد، زیرا برخی از بخش‌ها بی‌ربط و احمقانه به نظر می‌رسند. اما بیشتر تقصیر را به گردن شخصیت های افتضاح می اندازم. احساس می‌کنم که آنها باید موضوع سفر در زمان را بدون توضیح رها می‌کردند. آنها بیش از حد به جزئیات پرداختند و آن را دیوانه وار احمقانه نشان دادند و به معنای واقعی کلمه هیچ معنایی ندارد. خوب نقشه به طرز وحشتناکی اجرا شد. خوب حالا بیایید در مورد موضوع اصلی صحبت کنیم. شخصیت ها در مجموع به نظر می‌رسد که شخصیت‌ها در ابتدا منطقی به نظر می‌رسند تا در پایان دیگر معنا پیدا نکنند. انگار بعد از چند قسمت اول نویسنده یا چیزی را عوض کردند، به معنای واقعی کلمه هیچ چیز معنی پیدا نمی کند. همه آنها حس وحشتناکی از منطق در روابط افلاطونی و عاشقانه دارند. واقعاً همه آنها به طرز وحشتناکی احمق هستند و فقط ... منطقی نیست؟ ناهو (پرتاگ): خدایا. دختر تو یک شکست خورده در زندگی !! او شخصیت اصلی شوجو شما است که به شدت ناامن است خجالتی و احمق تر از ماهی تقریباً مرده در مخزن آب مادربزرگ شما. او هیچ اشاره ای دریافت نمی کند، او هم به شدت فداکار است و هم گاهی خودخواه است که هیچ منطقی ندارد. او مطلقاً هیچ شخصیتی را در کل سریال توسعه نداده است، اگرچه من معتقدم نویسندگان معتقدند که او دارد. تنها زمانی که او برای خودش قدم می‌زند زمانی است که نامه‌ها به او می‌گویند که بالا بیاید، و شما با خود فکر می‌کنید که شاید بالاخره او تغییر کند، زیرا او یک کار شجاعانه انجام داد و اتفاقات خوبی افتاد، اما خدا نه، او تغییر نمی‌کند. او هنوز هم به همان اندازه تحمل ناپذیر می ماند. کاکرو: این به اصطلاح "له" است که در جهان قبلی خود را می کشد. و خدا همانقدر غیر قابل تحمل است. او افتضاح، بد نوشته شده است. مشکل اصلی من با رسانه هایی که سعی در توضیح خودکشی و افسردگی دارند این است که همیشه در مورد شخصیت ها کلیشه ای وجود دارد و ما در اینجا همین موضوع را داریم. این مرد یک احمق کامل است، ادگلورد. او مردم را می کشد سپس آنها را هل می دهد و دوباره آنها را می کشد و آنها را به توپ می زند؟ من نوشتن شخصیت‌های معیوب را درک می‌کنم، اما این مرد هیچ معنایی ندارد و نمی‌دانم چرا کسی می‌خواهد به او کمک کند وقتی مدام می‌گوید "نمی‌خواهم به کسی صدمه بزنم!" از همه دوری می کند و به آنها صدمه می زند. و بله، باز هم، شخصیت‌های معیوب وجود دارند، اما او خیلی سریع نظرش را در مورد این تغییر می‌دهد و آنقدر ضعیف و دردناک اجرا می‌شود که هیچ معنایی ندارد و شما را عصبانی می‌کند. و سپس آن را سرزنش می کنند که "اوه او افسرده است، او ناپایدار خواهد بود." نه، شما فقط در نوشتن افتضاح هستید. ناگفته نماند که به سختی هیچ دلیل یا توضیح مناسبی برای افسردگی او به غیر از همان یک موضوع ارائه شده است. باز هم کلیشه افسردگی. آنها باید عمیق تر به احساسات او می پرداختند اما ترجیح دادند همان 5 جمله را تکرار کنند. سووا: پتانسیل زیادی هدر می رود. او مردی است که شخصیت اصلی ما را دوست دارد، که کاکرو را به طور معقولی به عنوان یک رقیب می‌دید (در دنیایی که خودش را کشت) اما یک نامه لعنتی که می‌گفت آنها می‌توانند کاکرو را نجات دهند کافی بود تا این نوع پسر نابالغ را به یک مرد بسیار تبدیل کند. انسان بالغ فداکار...؟ خوب این الان اصلا معنی نداره رشد شخصیت کجاست؟ روند کار کجاست!!!! هیچکدوم رفته سایر افراد گروه دوستان؟ : ای کاش اسمشون یادم میومد . من حتی نمی دانم که آنها فقط آنجا هستند... خب.. آنجا... منظورم این است که مرد عینکی تا حدودی بامزه است... و من نام آنها را فراموش کردم بنابراین آنها احساس می کنند که بی ربط هستند. هنر من خیلی ها را دیده ام که از این هنر متنفرند و به عنوان یک هنرمند فکر می کنم این کار درست است.. اشکالی ندارد! تناسب صورت گاهی اوقات به طرز وحشتناکی منحرف می شود که من را دیوانه می کند اما احساس می کنم خیلی بد نیست. هیچ چیز خاص هیچ چیز وحشتناکی، نوع بسیار بدتری را دیده ام. پس خوب بود موسیقی مرد ما باید به این امتیاز بدهیم؟ اواسط خودشه. حواسم نبود چیز خاصی نیست متاسفم همانطور که می توانید بگویید مشکل اصلی من با شخصیت هاست. وگرنه پتانسیل زیادی در این داستان وجود داشت. می‌توانست زیبا باشد، اما با نمایش وحشتناک خودکشی و افسردگی، به‌علاوه شخصیت‌هایی که دیگر معنا پیدا نمی‌کنند، خراب شد. به طور کلی، داستان: 6/10 شخصیت ها: 1/10 هنر : 5/10 موسیقی: 5/10 با این حال من به آن 5/10 می دهم. اگر به شدت حوصله دارید تماشا کنید.