Tomo-chan wa Onnanoko!

این نمایش یک فرضیه بسیار جالب و در عین حال واقع گرایانه دارد: دختری (تومو) که با نقش پسر بچه تناسب دارد، در عین حال با زنانگی خود مبارزه می کند و عاشق دوست دوران کودکی خود (جون) است که این احساسات را متقابل می کند. خیلی خوب شروع می شود و پیوند بین دو دوست را به عنوان نقطه قوت نهایی نشان می دهد. به معنای واقعی کلمه از آنجایی که آنها از زمان کودکی با هم هنرهای رزمی یاد می گرفتند و اکنون قوی ترین مبارزان شهر خود در سن دبیرستان هستند. با این حال، این فرض به زودی نتیجه معکوس می دهد و به خوبی اجرا می شود. از آنجایی که تومو و جون در حال حاضر همراهان خوبی هستند، تا زمانی که یک اعتراف واقعی انجام شود، فضای کمی برای پیشرفت وجود دارد. تنها چیزی که برای اکثریت شنیده می شود این است که "وای من او را به خاطر [ویژگی شخصیتی درج کنید] دوست دارم" اما هیچ اقدامی برای استفاده از آن انجام نمی شود. کارول و میسوزو را که صادقانه برای طرح مضر هستند، بیاندازید زیرا حضور آنها بسیار آزاردهنده است. آنها هیچ کمکی نمی کنند و شخصیت های آنها با بازیگران اصلی تناسب غیرعادی و نامناسبی دارند. رابطه اصلی با توجه به رقابت مداوم بین آنها بسیار زیبا است. نسبت به بسیاری از روابط دیگر که در انیمه های عاشقانه دیده می شود، ارتباط بیشتری دارد. با این حال، رابطه عاشقانه آنها تا اواخر نمایش هرگز پیشرفت واقعی نمی کند. خدایا من خیلی دوست داشتم این نمایش را دوست داشته باشم، اما تقریباً یک سال تمام طول کشید تا آن را تمام کنم زیرا خسته کننده و کند بود.

قبل از شروع، اجازه دهید این تئوری توطئه را از ذهنم بیرون کنم که نام قهرمان اصلی (تومو) دقیقاً شبیه کلمه دوست در ژاپنی (友) است، که به نظر حقیر من، روشی وحشتناک ظالمانه است. محکوم کردن او به یک مورد بد از دوستی شدن توسط دوست دوران کودکی خود و علاقه از بدو تولد. متاسفم تومو تو لایق بهتر از این بودی در حال حاضر با بررسی واقعی. این شیرین ترین چیزی است که در مدت طولانی تماشا کرده ام. این به طرز مشمئز کننده ای ناب است به این معنا که داستان گروهی از نوجوانان ژاپنی است که به آرامی احساسات خود را نسبت به یکدیگر متوجه می شوند، که اغلب هشدار داستانی است که در آن بعید به نظر می رسد زمان واقعی بین شخصیت های اصلی را ببینید. ، اما در عین حال، مرا به این فکر می کرد که حتی اگر اینطور باشد، مهم نیست، زیرا من فقط از همه تعاملات آنها بیش از حد لذت می بردم. و حتی اگر گاهی به دلیل ناتوانی آنها در صادق بودن و مستقیم بودن با یکدیگر (من می دانم خیلی درخواست می کنند) هوس می کردم که به صورت همه آنها مشت بزنم، این مشکلی نبود زیرا ... آنها فقط به هر یک مشت زدند. به هر حال به طور طبیعی دیگر! بازیگران مکمل در این یکی شگفت‌انگیز هستند، به خصوص میسوزو، که نقش بهترین دوست ظاهراً تاریک، طعنه‌آمیز و عصبانی شخصیت اصلی را بازی می‌کند، اما در نهایت نیروی محرکه بسیاری از تحولات مثبت سریال است. تماشای او هم در لحظات پر پیچ و خم و هم در لحظات مهربانش (که فکر می کنم گاهی اوقات به نحوی با هم هماهنگ می شوند) بسیار لذت بخش است و من مدام او را به عنوان شخصیت برخی از بهترین دوستانم می دیدم. و در مورد تومو و جون، متوجه خواهید شد که دائماً روی صفحه نمایش فریاد می زنید: "اوه، آیا قبلاً دور هم جمع می شوید؟!". زیاد. اما رابطه آنها به قدری واقعی و دوست داشتنی است که فقط دیدن تعامل آنها با یکدیگر باعث شد در موارد متعدد قلبم ذوب شود. و اگرچه این به هیچ وجه تلاشی برای تبدیل شدن به یک انیمه عمیق نیست، من حدس می‌زنم می‌توان گفت که پیامی قوی ارسال می‌کند که «فقط خودت باش، و افراد مناسب در کنارت خواهند ماند». این باعث خنده ام شد، تشویقم کرد و حتی در پایان گریه ام گرفت. آیا چیزی است که قبلاً ندیده ام؟ نه. آیا کلیشه ای و قابل پیش بینی است؟ شاید. اما اجرا آنقدر لذت بخش است که من می توانم از صمیم قلب این را توصیه کنم، حتی اگر قبلاً تعداد زیادی انیمه مشابه را تماشا کرده باشید.

داستان به طور طبیعی جریان دارد، گویی همه چیز کاملاً مناسب است. من واقعا از این سریال لذت بردم! من فقط برای تماشای قسمت 1 برنامه ریزی کرده بودم اما به شدت علاقه مند بودم. در حین تماشای آن متوجه زمان نشدم زیرا قسمت‌ها به خوبی نوشته شده‌اند، فقط قسمت بعدی را با انتظار زیادی از اتفاقات بعدی منتشر کردم. این بسیار سرد و سبک است، برای روشن کردن احساسات در زمانی که احساس ناراحتی یا بی حوصلگی می کنید خوب است. شخصیت ها نیز پیچیده نوشته شده اند و هر یک از شخصیت ها عدالت داده شده است. من احساس می کنم اعمال آنها برای هم سن و سال خود بسیار طبیعی است. اما تنها چیزی که از این سریال متنفرم قسمت آخرش است. آنها باید با قسمت 12 به پایان می رسیدند. قسمت 13 بسیار ترسناک و دور از مفهوم به نظر می رسید. نمی دانم اگر فقط من هستم اما E13 غیر ضروری بود. سریال باید زمانی تمام می شد که هر دوی آنها در معبد به احساسات خود اعتراف کردند lol. به هر حال این هنوز هم نمایش خوبی است! :)