Koi to Uso

به نظر می رسد بین آنچه نویسنده قصد انجام آن را دارد و آنچه مردم از این نمایش به دست می آورند، سوء تفاهم وجود دارد. به نظر من کاوشی است در مورد آنچه که یک شخص در سیستمی انجام می دهد که در آن افراد بر اساس جفت های بهینه در کنار هم قرار گرفته اند، اما جایی که عشق به وضوح چیزی است که وجود دارد. مسئله این است که مردم به دنبال یک داستان صحنه دار هستند، نه یک هوسبازی از یک شخصیت اصلی بلاتکلیف و دردناک ترسو. از آنجایی که نویسنده یا نویسندگان فیلمنامه از شما می خواهند که در مورد آن فکر کنید، آنها به خود زحمت نداده اند که این واقعیت جایگزین را بیان کنند. من را در برنامه دولتی که مردم را دستکاری می کرد و اساسا با زندگی آنها بازی می کرد، قطع کردند. همه ما چیزهایی داریم که ما را آزرده خاطر می کند و پسر، آیا من این تصور را در سطح آزمایش غیرارادی انسان کاملاً توهین آمیز یافتم. حالا این فقط من هستم، اما نشان دهنده شکست ارتباط بین نویسنده و مخاطب است، که زمینه گم شده زیادی وجود دارد و ما هرگز به پاسخ های رضایت بخشی درباره چرایی اتفاقات نمی پردازیم. در پایان احساس رضایت نمی کند و با اپیزود پنج یا شش به جلو، داستان واقعاً شروع به کشیده شدن می کند. پیش‌فرض جالب است، فیلمنامه‌نویسی هوشمندانه‌ای در حال انجام است، اما در مقایسه با تعداد زیادی نمایش فوق‌العاده، این فقط بد است.

در حالی که مفهوم جنگیدن برای عشق خود در شرایطی که دولت بعد از 16 سالگی شریک زندگی شما را تعیین می کند تا حدودی جالب است، متأسفانه مبتنی بر ایده هایی است که عمدتاً احمقانه و کودکانه هستند (که می توان در مورد بیشتر داستان نیز گفت) اگر کمی در مورد آن فکر کنید، زمین گیر شوید. طرح داستان چیزی شبیه چیزی به نظر می رسد که یک دختر 12 ساله برای یک تکلیف درسی داستان کوتاه به ذهنش خطور کرده است (اگرچه این نمایش بیش از هر چیز برای فانتزی مردانه جذابیت دارد). به طور خلاصه، ژاپن اجرای این مقررات در وهله اول مضحک است. من می‌دانم که به یک مشکل بزرگ مرتبط با عشق نیاز دارم که شخصیت‌های ما مجبور به مبارزه با آن شوند، اما مسائل آشکاری در این مفهوم وجود دارد که، بدون تعجب، به معنای واقعی کلمه خط داستانی اصلی این نمایش است - ممکن است مردم چیزهای دیگری داشته باشند و برنده شوند. به راحتی آن را بپذیرید این برنامه به شما می گوید که این طرح معجزه کرد، ازدواج های پایدار و فرزندان بهتر را ترویج کرد، اما اگر در واقعیت به آن فکر کنید، حتی دولت کره شمالی احتمالاً متوجه می شود که این یک نمایش مزخرف خواهد بود. و من نمی گویم که کاملا غیر واقعی است که دولت ممکن است به این معنا توتالیتر شود، پس از همه چیز مردم جز اطاعت چه کار دیگری می توانند انجام دهند. اما مشکل این است که، در عین حال، به نظر می رسد بقیه سبک زندگی در ژاپن ثابت مانده است و کمی غیرقابل باور است که دولت آنها این کار را انجام داده باشد. آنها حتی به احتمال طلاق اشاره می کنند که کل قانون را کمی بی معنی می کند به غیر از توصیه صرف شریک زندگی به شما، اما از آنجایی که من کمی در این مورد سردرگم هستم و به اندازه کافی تماشا نکرده ام، به آن می پردازم. عبور. بنابراین فتنه لفظی نمایش کمی اجباری و دور از ذهن به نظر می رسد. همچنین احتمالا کمی کودکانه است که جهان Koi to Uso آنقدر حول محور عشق بچرخد و به نظر برسد که زندگی همه را بیش از یک شغل و هر چیز دیگری تعیین می کند (اگرچه بدیهی است که ازدواج یکی از مهمترین چیزها است. ). من می دانم که این یک نمایش عاشقانه در محیط مدرسه است، اما هنوز. فراتر از آن، عملاً همه چیزهایی که اتفاق می‌افتد برای من خیلی مضحک است یا فقط بسیار ناجور، و شخصیت‌ها خیلی بهتر نیستند. اول، داستان عشق بین 2 نفر اول. کارهای عاشقانه زیبا هستند، اما فراتر از آن، به همان اندازه باورپذیر یا خاص است، مانند هر رمان عاشقانه دیگری در انیمیشن یا لایو اکشن. که زیاد نیست. نجی می گوید که او به معنای واقعی کلمه فقط یک بار در 5 سال با او صحبت کرده است. من می توانم تا حدودی با چنین علاقه ای ارتباط برقرار کنم که در آن شما یک تصویر آرمان گرایانه بر اساس ظاهر آنها می سازید، اما مانند ... شما هیچ سرنخی ندارید که او چگونه است. بیا مرد، حداقل 2 عبارت. در غیر این صورت این فقط برای ظاهر او ساده است و نه بیشتر. قسمت بدتر این است که او به نوعی او را دوست دارد به دلیل چیزهایی مانند "شجاعت صحبت کردن با او"، خوب بود و لاستیک خود را به او داد، و البته مزخرفات دیگر مانند اینکه او موهایش را در پشت دوست دارد یا هر چه. متأسفانه این بسیار غیر واقعی است، به خصوص برای کسی که ظاهرش را دارد. متاسفم متاسفم، اما به همان اندازه که من انیمه را به عنوان یک رسانه برای رویاپردازی در مورد چیزهایی مانند این دوست دارم، به سادگی چیزی در مورد آنچه اینجا می گذرد وجود ندارد. این کمکی نمی کند که آن مرد همان طور که هست باشد - خیلی ضعیف و زنانه. عیسی مسیح بدون اغراق، فقط گاهی از روی ترحم که چقدر رقت انگیز و خجالتی بود به این نمایش خندیدم. من همه طرفدار این هستم که یک پسر خوب باشم، اما برایم سخت است که باور کنم در حالی که شخصیت کمی دارد، چنین استقبالی از پسران و دختران به طور یکسان داشته باشد. نه تنها او، بلکه چندین شخصیت از تلاش‌های نمایش برای زیبا و خجالتی کردن آنها رنج می‌برند. متاسفم، اما دوست دارم... اینکه یک زوج نوجوان «بامزه» همیشه اینطور سرخ شوند و خجالت بکشند، حال و هوای سالمی برای من ایجاد نمی کند، بیشتر شبیه به یک حال و هوای دیگر. تعداد شخصیت های مهمی که نقش آفرینی می کنند بسیار اندک است... عادی. این نمایش باعث می‌شود بچه‌های 16 ساله مثل بچه‌های 12 ساله رفتار کنند و حتی در آن زمان هم اشتباه می‌شود، زیرا حتی آنها هم چیزی برایشان دارند به غیر از اینکه همیشه زیبا بازی کنند. وقتی صحبت از کمدی شد، شوخی‌ها آنقدر احمقانه، کودکانه هستند، و البته این جوک‌های غیراصولی که تقریباً توهین به تماشاگر است. به طور خاص، واکنش های اغراق آمیز شخصیت ها و "ریرینا به طرز تحریک آمیزی لباس پوشیده و متوجه آن نیست" که نه یک بار بلکه دو بار در بازه 2 قسمتی انجام شد. کدام دختر 16 ساله روی زمین نیمه برهنه با پسری در اتاق است و فقط برای ایجاد یک طنز خجالت آور کلاسیک متوجه این موضوع نمی شود؟ نوشته در سطحی است که من حتی دیگر مجبور نیستم در مورد آن غر بزنم، فقط... در سکوت ناامید شو. کل شخصیت ریرینا و اینکه بخواهد آنقدر در مورد عشق بیاموزد که به معنای واقعی کلمه به پسر دستور می دهد همیشه دختر دیگر را ببوسد، می خواهد همیشه در مورد عشق آنها بشنود و آن را تماشا کند، فراتر از مسخره است. این یک فانتزی رقت انگیز مردانه است. او شانزده ساله است، نه 9 ساله. جدای از طرح مضحکی که شخصیت‌ها در آن نقش دارند و این که آن‌ها را برای ما شکل می‌دهد، آنها عمق زیادی ندارند، مسائل شخصی یا تفاوت‌هایی که ارزش فکر کردن را داشته باشد. برای مدتی صادقانه فکر می‌کردم که تا آنجایی که خط داستانی اصلی پیش می‌رود به کجا می‌رود. مبارزه برای عشق، اساسا، بخش جالب است. پس به راهم ادامه دادم. اما من دیگر در مورد آن تعجب نمی کنم، با در نظر گرفتن همه این نقص ها و در نهایت پویایی که در قسمت 3 به آن وارد شد (ریرینا به طرز عجیبی عاشقانه خود را پیش می برد + به نظر می رسد درامایی درباره نیساکا و دختر وجود خواهد داشت - من هستم پیش بینی کرد که آنها یا به یکدیگر اختصاص داده شده اند یا او او را دوست دارد، اما چه کسی می داند). با دیدن کیفیت نوشتار و برخی از اهداف آن، به نظر نمی‌رسد که محتوای بیشتری وجود داشته باشد و من نمی‌دانم از اینجا به کجا می‌خواهد برود. در ابتدا فکر می‌کردم سبک هنری نسبتاً منحصربه‌فرد اما نسبتاً ناراحت‌کننده یا حتی بی‌ثبات است. من به سرعت به آن عادت کردم، اما چیز مهمی نیست. اوه آره، و اون مردم دولتی که اومدن نجی... نصف شب... تو پارک... تا سند رسمی شریک تعیین شده اش رو بهش بدهند... همینطور بود... اینو چطوری بذارم... ایده بسیار مضحکی که هیچ بزرگسالی هرگز نباید به ذهنش خطور کند؟ مشکل این نویسنده چیست؟ به طور کلی، سبک، شوخی‌ها، طرح داستان، شخصیت‌ها، اگر نگوییم مسخره، بسیار کودکانه هستند. من لزوماً هق هق نمی کردم و هرگز چشمانم را روی هم نمی چرخاندم که اغلب با تماشای چنین چیزهایی انجام می دهم، فقط ... مجبور بودم بخندم ... به اینکه بعضی چیزها چقدر رقت انگیز هستند. و هنوز هم جالب تر از انیمه های معمولی است، بنابراین امتیاز. بله