Kakumeiki Valvrave 2nd Season

نمایش یک متن شلوغ نوشته شده، درهم ریخته از نکات طرح است که راه به جایی نمی برد، جزئیاتی که در نهایت بی ربط هستند، شخصیت هایی که سطحی هستند، و صحنه های گرافیکی که فقط برای ارزش شوک وارد می شوند. نوشته Valvrave به طور کلی کم عمق است. نویسندگان سعی کردند تمام این درگیری‌های موضوعی عمیق را که قرار است فوق‌العاده احساسی باشند، بیابند، اما هیچ‌گاه در واقع هیچ یک از این ایده‌ها را به تصویر نمی‌کشند، تا جایی که به نظر می‌رسد بدون هیچ دلیل خاصی به آنجا رفته‌اند. ، نمایش را به عنوان یک ظروف درهم و برهم از آب نبات چشمی به سختی نیمه پخته رها می کند. یکی از نمونه‌های این کم عمقی در یکی از دلایل درگیری در نمایش ظاهر می‌شود، و آن این است که بچه‌ها از خلبانی Valvraves تقریباً جاودانه می‌شوند. وقتی به این موضوع رسیدید، هیچ دلیل واقعی وجود نداشت که والوروها مجبور شوند خلبانان خود را اساساً به خون آشام تبدیل کنند. تنها دلیلی که این موضوع اصلاً به داستان مربوط می شود زمانی است که دولت های دیگر باید آنها را به خاطر آن بکشند، به این معنی که تنها دلیلی که نویسندگان آن را به این شکل ساخته اند این بود که بعداً چیزی برای مبارزه وجود داشته باشد. به ما گفته می‌شود که دولت‌های دیگر آن‌جا این را «غیرانسانی» می‌بینند و تصمیم می‌گیرند که علیه آنها نسل‌کشی کنند، اما هیچ‌وقت دلیلی برای اینکه آنها چنین فکر می‌کنند ارائه نشده است. این جهان با انواع فناوری‌های فوق‌العاده پیشرفته مانند کره‌های دایسون و سفرهای فضایی پیشرفته است، اما به‌طور ناگهانی بازسازی فوق‌انسانی از مرز عبور می‌کند. تماشای آن ناامید کننده است، زیرا افراد حاضر در این نمایش فقط به احمقانه ترین نتیجه گیری ها می رسند و در هر مرحله از راه، مغزی ترین تصمیم ها را می گیرند. این نمایش تماماً سبک و بدون محتوای بود و من هرگز آن را به کسی توصیه نمی کنم. طرح هرچه پیش می‌رفت بیشتر و بی‌معنی‌تر می‌شود، و برخی از رشته‌های داستانی که در اوایل برای مهم بودن تنظیم شده‌اند، در نهایت بی‌معنی می‌شوند. با این حال، رزهای حفاظت شده یک افتتاحیه قاتل است. TLDR: نمایش خوب به نظر می رسد، اما نقطه مثبت آن به همین جا ختم می شود.

گاهی اوقات، یک اثر به نفع خودش بیش از حد جاه طلب است. «Valvrave the Liberator» از همان ابتدا چیزهای افتضاحی دارد. داستان مجموعه‌ای از ژانرها است که میکا را با خون‌آشام‌ها ترکیب می‌کند تا جلوه‌ای شگفت‌آور جالب را به دست آورد. لحن در بیشتر مواقع نسبتاً تیره است، اما همچنین به خود اجازه می‌دهد لحظات سبک‌تر، پیروزی‌های کوچک، کمی سرگرم‌کننده داشته باشد، مخصوصاً به شروع نزدیک‌تر. فصل اول خیلی خارق العاده است، و من چیز بدی درباره آن ندارم، به غیر از نقطه ای که متوقف می شود، وقتی در نظر داشته باشید که این دو فصل چند ماه تقسیم شده اند، کمی سخت است. عناصر Themecha به طور مداوم در کلاس برتر هستند. CG خوب است و حتی وزن مناسبی برای آن دارد، صحنه‌های اکشن فوق‌العاده در کنار هم قرار گرفته‌اند، و خود Valvraves از جمله طرح‌های مورد علاقه من در این ژانر هستند. من هرگز با ماشین‌هایی برخورد نکرده‌ام که به این خوبی به نظر برسند که برای یک چیز و یک چیز ساخته شده‌اند. تخریب. بازیگران به خوبی متعادل هستند، با تنوع شخصیتی و طرح‌های مختلف، و تا آنجایی که شخصیت‌ها تمرکز مناسبی دارند، پیچیده و جالب هستند. موسیقی متن عالی است، سبک هنری معمولی است، اما به طور کلی هوشمندانه و مرتب به نظر می رسد (به غیر از یک قسمت، به طرز عجیبی؛ حدس می زنم بودجه را برای جاهای دیگر پس انداز می کردند)، کارگردانی قوی است. از همان ابتدا به نظر می رسید که به راحتی می تواند در زندگی دیگری به یکی از بزرگ ترین پیشتازان در بازگشت ژانر mecha به بخش بزرگی از فرهنگ انیمه تبدیل شود. آنقدر جاه طلب است، پتانسیل فوق العاده ای داشت و شروع فوق العاده ای داشت، به اندازه ای آشنا بود که بلافاصله با طرفداران این ژانر درگیر شد و در عین حال به اندازه کافی منحصر به فرد بود که تغییر سرعت را احساس کند. این وزن بسیار زیادی برای یک سریال 24 قسمتی است. در اینجا صادقانه بگویم، فصل دوم "Valvrave the Liberator" هر چه طولانی تر شود به طرز افسرده کننده ای ناامید کننده تر می شود. این فقط تلاش می کند کارهای زیادی انجام دهد، و فقط زمان برای انجام همه آن کم است. حداقل به قسمت دیگری نیاز داشت. مسلماً به یک فصل دیگر نیاز داشت. هر چه بیشتر وارد فصل شوید، سرعت بازی عجیب‌تر می‌شود، زیرا با رسیدن به قسمت‌های آخر، کار زیادی برای کاهش دادن دارد. شروع واقعی اوج شامل سکانسی است که قطعاً در نوع خود تأثیرگذار است. تماشای آن فوق‌العاده سخت است، اما نمی‌توانم بگویم که آن اثر مورد نظر را نداشت، اما با تعداد اندکی اپیزود تا پایان، این نقطه‌ای است که شما شروع به درک این موضوع می‌کنید که احتمالاً نمی‌تواند همه چیز را جمع‌بندی کند. و این کار را نمی کند. هنگامی که از مبارزه اوج که اکثر فینال را به خود اختصاص می دهد (و اشتباه نکنید: این یک نبرد فوق العاده است) رد می شویم، به تیتراژ پایان می دهیم، با روایت داستان بسیار افتضاحی را برای ما تعریف می کند که می توانست فوق العاده جالب باشد. در واقع دیدن وقتی می گویم این یا به قسمت دیگری نیاز دارد یا فصل دیگری، به همین دلیل است. واقعاً حداقل ارزش توسعه و داستان یک فصل دیگر فقط در همان توالی اعتباری نهایی وجود دارد، و اینکه ما واقعا نمی توانیم آن را ببینیم گیج کننده است. حتی شبیه G-Reco نیست. این یک پایان شلخته است، اما جایی که همه به پایان می رسند، کم و بیش همان جایی است که شما انتظار دارید. چندین شخصیت وجود دارند که در مکان‌هایی هستند که در آخرین باری که ما آنها را دیدیم، مطلقاً به سمت آنها حرکت نمی‌کردند، و احتمالاً داستان فوق‌العاده جالبی وجود دارد که آنها را به آن نقطه می‌رساند. فکر نمی‌کنم تا به حال نمایشی را زیر بار داستان خودش به این شدت ندیده باشم، که آنقدر ایده‌های جالب را به خوبی اجرا کند، که اگر همه آنها کار می‌کردند، می‌توانست یک ژانر را تعریف کند. کار در عوض، ما یک نمایش دیگر با شروعی بسیار قوی داریم، که با نزدیک شدن به پایان، باریک تر می شود، تا زمانی که تنها چیزی که در پاسخ می توانم بسازم صدایی مبهم مبهم و تا حدودی ناامیدکننده است که مطمئن نیستم چگونه با حروف بنویسم. . شاید دلایلی وجود داشته باشد، دسیسه های ماشین سرمایه داری که به سازندگان فرصت کافی برای بیان درست داستان را نداد، شاید نویسندگان عجله داشتند، شاید فقط شکست خورد. ما هرگز نمی دانیم. تنها چیزی که می دانم این است که واقعاً کمی غمگین هستم که این نمایش، که در اوایل دارای پتانسیلی برای خلق یک داستان واقعاً منحصر به فرد و خارق العاده بود، و در نهایت پاورقی دیگری در تاریخ ژانری بود که هنوز در جستجوی آن است. احیای بزرگ بعدی آن فکر می کنم این نمایش می توانست همین باشد. اما اینطور نیست. گاهی اوقات، یک اثر فقط به نفع خودش جاه طلبانه است.