High School DxD New

مانند فصل قبل، البته، این را نه باید جدی گرفت و نه از نظر نوشتاری، داستانی یا حتی شخصیت پردازی به درستی تحلیل کرد. تقریباً در هر لحظه، نمایش به شما می‌گوید که این کار را نکنید، و به نوعی تعادل دست می‌یابد که شما را مجبور می‌کند به تماشای ادامه دهید، علی‌رغم اینکه می‌دانید کاملاً بی‌معنی است. من زمان زیادی را صرف توضیح اینکه DxD چیست نمی‌گذارم، زیرا فکر می‌کنم هر کسی که به فصل دوم علاقه‌مند است می‌داند که این یک رامکام جوکی است که هدف آن سرویس طرفداران است و هر چیز دیگری مانند داستان صرفاً برای پشتیبانی از آن با هدف خاصی وجود دارد (هدایت به سمت آن هدف خنده دار این است که MC تبدیل به پادشاه حرمسرا می شود). نسبت به دنباله اش کمتر خنده دار و جالب تر است. اکنون ما به Issei به عنوان یک شیطان عادت کرده‌ایم، و با چالش‌های پیش رو، می‌دانیم که تمرکز از MC که به طرز جالبی در دنیای شیطان ادغام می‌شود، به مبارزه و در واقع پیشرفت در رتبه‌ها تغییر خواهد کرد. از آنجایی که موارد بیشتری وجود دارد، بخش کمتری از زندگی وجود دارد، کمتر از زندگی عادی قهرمان داستان، به خصوص در مدرسه با سایر منحرفان، که با اختلاف خنده دارترین بازی در حال اجرا در نمایش است. داستان عاشقانه به آرامی اما مطمئناً پیشرفت می کند و همیشه چیزی است که باید منتظر آن به عنوان نوعی تحقق بود، تنها با چند چرخش اصلی در هر فصل. ادامه کاوش در دنیای شیطان بسیار جالب است و چند موجود اسطوره ای دیگر از جمله رقیب اصلی ایسی به ما ارائه می شود. در حال حاضر هنوز خیلی زیاد نیست، و ما می توانیم از نوعی مبارزات سازماندهی شده لذت ببریم که از نظر بصری مثل همیشه خیره کننده هستند. ایسی با دست زدن به سینه‌ها به نوعی گنگ تکراری تبدیل می‌شود و معمولاً از این طریق در نبردهای خود در برابر حریفان قوی‌تر پیروز می‌شود (مگر اینکه دختر مو قرمز در خطر باشد، که پس از آن نجات او انگیزه اصلی او می‌شود). بسیار خنده دار است اگرچه این شوخی خاص کمی تکراری می شود. شخصیت ها کمی عمق بیشتری پیدا می کنند، زیرا این یک قطعه داستانی کاملا طولانی است (رمان دارای 25 جلد است) و ما نیاز به دلیلی داریم تا کمی آنها را ریشه یابی کنیم یا به آنها اهمیت دهیم. این برای من شخصاً شکست خورده است و من مطمئن نیستم که چرا آنها در نمایشی مانند این که در غیر این صورت با همه چیز ساده برخورد می کند، آنقدر تلاش کردند. همانطور که برای پیش درآمد گفتم، نمی‌توانم این افراد را به عنوان افراد واقعی در نظر بگیرم، زیرا به وضوح کلیشه‌های انیمه‌ای کلیشه‌ای هستند که برای سرگرمی‌های ساده به کار می‌روند، بنابراین نمی‌توانم به غیر از دو شبکه اصلی به آنها اهمیت بدهم. داستان نیز به آرامی اما مطمئناً به سمت یک آشفتگی آشفته با همه این جناح ها و موجودات تصادفی که برای مبارزه با مردم ما آمده اند پیش می رود. تعادل بین برش زندگی و شونن مطمئناً به سمت دومی است که خیلی برای من جالب نیست. این تقریباً به همان اندازه سرگرم کننده است، جدای از افزایش میزان درگیری، به خصوص مبارزه ای که تنها 1 یا 2 شخصیتی را که بینندگان به آن اهمیت می دهند را شامل نمی شود.

من این را بلافاصله پس از اتمام فصل یک تماشا کردم، و بیشتر چیزهایی که در بررسی فصل یکم گفتم هنوز در اینجا قابل اجرا هستند، اما احساس می‌کنم این فصل یک قدم کوچک به عقب برمی‌دارد. لحن ظاهراً کمی از سبک و کمدی دور می‌شود (این را حفظ می‌کند، اما نسبت به قبل کمتر احساس می‌شود) و بیشتر به سمت تبدیل شدن به یک انیمه جنگی/شاننن سنتی، تغییری است که من شخصاً از آن خوشم نمی‌آید، اما اینطور نیست. آن را به طور عینی بد نکنید. بازیگران و محدوده طرح بسیار بزرگ می‌شود، تقریباً مانند یک ایسکای، و به همین دلیل برخی از شخصیت‌هایی که مهم بودند و سهم خود را از پخش فیلم در فصل اول به دست آوردند، مانند Koneko، این بار واقعاً کنار گذاشته شدند. به همین ترتیب، من یک شخصیت تازه معرفی شده به نام گاسپر را کاملاً نفرت انگیز و ناله می دانم و به هیچ وجه جذاب نیست. این انیمیشن زمانی که در مقیاس کوچکتر بود و طنز و تعاملات بین فردی را در خط مقدم نگه داشت، سرگرم کننده ترین آن بود. این کاملاً کنار گذاشته نشد، اما مطمئناً کاهش یافته است، و امیدوارم در فصل‌های آینده این کار ادامه پیدا نکند یا لذت کلی من از نمایش کاهش پیدا کند. در حال حاضر هنوز خیلی خوب است، اما من می خواهم که عالی باشد! رتبه بندی هدف 7-8 رتبه لذت شخصی- 7-7.5