High School DxD Hero

در ابتدا، عادت کردن به تغییر سبک هنری بسیار سخت بود. من ngl هستم، تقریباً تماشا کردن را به طور کامل متوقف کردم زیرا احساس کردم کل سریال DxD اکنون خراب شده است. من اشتباه میکردم. هر دو سبک هنری اصلی و جدید جذابیت های خود را دارند. شما بسیار احمقانه خواهید بود که یکی از بهترین سریال های اکچی را در تمام انیمه ها برای چیزی کم اهمیت مانند سبک هنری رها کنید. خوب، خوب، اگر سبک هنری بسیار افتضاح بود، پس می‌فهمم، اما هنر قهرمان DxD در هیچ کجا تقریباً وحشتناک نیست - این فقط یک تغییر است. عادت کردن به تغییرات فقط زمان می برد. اگر به اطمینان نیاز دارید، در قسمت سوم و چهارم، من قبلاً فراموش کردم که سبک هنری تغییر کرده است. اگر از فصل های قبل لذت بردید، از این فصل نیز لذت خواهید برد. اجازه ندهید سبک هنری شما را در غیر این صورت متقاعد کند. بیایید در مورد طرح صحبت کنیم شوخی می کنم، بدیهی است که شما به اینجا نیامده اید تا نقدی درباره طرح بخوانید. این یک انیمه اکچی لعنتی است. اما، DxD طرح خوبی دارد (برای ecchi) و در هیروی DxD گسترش یافته است. مثل فصل های قبل، خوب بود، هیچ چیز برجسته و وحشتناکی نبود، اما این برای یک انیمه اکچی کاملاً خوب است. حتی می‌توانم بگویم که از آنجایی که طرحی برای دنبال کردن وجود دارد (نمی‌گویم پیشگامانه یا خارج از این دنیا) و نسبتاً مناسب است، DxD را لذت‌بخش می‌کند، حتی برای کسانی که واقعاً از طرفداران ecchi نیستند. تماشای شاد همچنین، asia & akeno >> همه افراد دیگر (نه این مورد بحث نیست).

شباهت بیشتری به دنباله‌اش دارد از این جهت که بیشتر یک نما با مبارزات فراوان و کمتر از زمینه جذاب اولیه است که باعث شد من بخواهم سریال را در یکی دو فصل اول تماشا کنم (و به تماشای آن ادامه دهم). یعنی پیشرفت ایسی در جنبه های جالب دنیای شیطان، طرح رمانتیک و کمدی مضحک. همانطور که برای فصل سوم اشاره کردم، جهان‌سازی بیش از حد به هم ریخته است، مکان‌ها و مبارزان زیادی برای پیگیری آن‌ها نیز ضعیف معرفی شده‌اند (ما هرگز در مورد هیچ جنبه‌ای از دنیای شیطان از قبل نمی‌شنویم، بلکه فقط زمانی که ما در شرف انجام یک ماموریت مرتبط هستیم). خدمات طرفداران همچنان یکسان است، کمدی نیز، اگرچه زمینه مدرسه بیشتر و بیشتر به سمتی کشیده می شود که مایه شرمساری است. به عنوان یک شرور آخر انیمه، Sairaorg شایسته است و برای یک بار هم که شده از قسمت های او رد نشدم (علیرغم اینکه تمام مبارزات شخصیت های دیگر به استثنای Issei را رد کردم). همچنین ممکن است این واقعیت باشد که می‌دانستم این نبردهای پایانی و یک نقطه عطف بزرگ در مجموعه است. من طرفدار جدی ترومای ایسی با یوما نبودم (از فصل سوم شروع می‌شود و تا این فصل ادامه می‌یابد) که او را از باز کردن و اعتراف به احساساتش بترساند. دریافتم که او نفرین شده بود و هر چیز دیگری (اگرچه مطمئن هستم که در نهایت حذف شد)، اما واقعاً "تروما" معنی‌داری نیست اگر بعد از مبارزه با یوما هرگز مطرح نشود و فقط اکنون که به آن نیاز داریم بازگردانده شود. دلیلی دراماتیک برای تردید ایسی. در پایان، اعترافات ایسی بسیار راضی کننده بود، اعتراف می کنم، پس از یک سفر/ تعقیب و گریز نسبتاً طولانی (این کمی بچه گانه بود، وقتی هر دو نوجوان به شدت در حال بی قراری بودند، وقتی مشخص بود که احساسات آنها متقابل است) و البته این مسیری که از جلد اول برایشان ساخته شده بود. به نظر من باید همینطور بماند، اما می‌دانم که در رمان‌ها، ایسی به دنبال حرمسرای خود ادامه می‌دهد که مایه شرمساری است. به طور کلی، جنبه عاشقانه آشکارا کم عمق و فیلمنامه است، و شخصیت های درگیر کلیشه ای هستند، اگرچه حداقل ایسی و ریاس آن را باورپذیر می کنند. همانطور که در، غیر قابل تصور نیست که این شخصیت ها عاشق یکدیگر شوند، و صداپیشگان نیز در انتقال احساسات کار خوبی انجام می دهند. در مورد رمان ها صحبت کردم، به دلایلی به این سریال وابسته شدم، اما واضح است که دلایل آن مناسب نبود، زیرا هر چقدر که می خواستم در مورد بقیه داستان (بعد از اتمام انیمه) یاد بگیرم، نتوانستم بیاورم. من رمان‌ها را بخوانم، زیرا فاقد جلوه‌های بصری هستند. من حدس می‌زنم که ثابت می‌کند که اصل موضوع بچه‌ها بوده‌اند، اما برای نویسنده منصفانه، زنده‌کردن دیالوگ فقط در متن کاملاً شبیه به داشتن یک انیمیشن یا حداقل صداپیشگی برای همراهی با آن نیست.