Violet Evergarden

این انیمه به صورت بصری انیمه خیره کننده و غنی از احساس را به نمایش می گذارد که به موضوعات عشق، از دست دادن و شفا می پردازد. این سریال سفر ویولت، یک کودک سرباز سابق را دنبال می کند که پس از پایان یک جنگ بزرگ، سعی می کند هدف جدیدی در زندگی به عنوان یک عروسک حافظه خودکار پیدا کند، یک ارواح نویس که به دیگران کمک می کند عمیق ترین احساسات خود را از طریق نامه بیان کنند. این روایت به زیبایی تبدیل ویولت را از یک سرباز جدا شده از نظر عاطفی به فردی که یاد می گیرد احساسات انسانی را درک کرده و منتقل کند، به تصویر می کشد. نه اینکه لاف بزنیم که چرا این انیمه بهترین است، اما در مورد سفر ویولت صحبت می کند که می توانم بگویم هم دلخراش و هم روحیه بخش است. او که به عنوان ابزار جنگی مورد استفاده قرار گرفته است، تلاش می کند تا معنای کلماتی را که سرگرد محبوبش گیلبرت قبل از ناپدید شدن به او گفته بود، درک کند. همانطور که او تکالیف نویسندگی مختلفی را بر عهده می گیرد، هر قسمت جنبه های مختلف روابط انسانی و پیچیدگی های ابراز احساسات را نشان می دهد. ویولت از طریق این تعاملات شروع به درک ظرافت های احساسات انسانی می کند و به تدریج از گذشته آسیب زا خود بهبود می یابد. هسته عاطفی "ویولت اورگاردن" در کاوش آن در حرکت از گذشته نهفته است. تلاش ویولت برای آشتی دادن هویت خود به عنوان یک سرباز با میل او به درک و تجربه عشق، روایت قدرتمندی از خودیابی و رستگاری است. این سریال از به تصویر کشیدن واقعیت های خشن جنگ و از دست دادن ابایی ندارد، بلکه پیامی از امید و امکان شفا را نیز ارائه می دهد. از طریق سفر ویولت، می آموزیم که حتی پس از از دست دادن عمیق، می توان معنا و هدف جدیدی پیدا کرد. در نهایت انیمه گواهی بر انعطاف پذیری روح انسان است. این ما را تشویق می کند تا با گذشته خود روبرو شویم، احساسات خود را در آغوش بگیریم و راه هایی برای حرکت رو به جلو پیدا کنیم. این سریال به زیبایی این ایده را در بر می گیرد که اگرچه درد و فقدان بخش های اجتناب ناپذیر زندگی هستند، اما ما را تعریف نمی کنند. در عوض، این ظرفیت ما برای عشق، همدلی و ارتباط است که سفر ما را شکل می دهد. "ویولت اورگاردن" چیزی بیش از یک انیمه است. این یک تجربه احساسی است که تأثیری ماندگار بر مخاطبان خود می گذارد و اهمیت ارتباط، درک و قدرت پایدار قلب انسان را به ما یادآوری می کند.

یک شاهکار با شکوه نقص. به عروسک‌های حافظه خودکار کمتر نقش‌های کهن الگویی و زمان نمایش محدودی داده می‌شود. خصوصیات پدری کلودیا هاجین توسعه نیافته است و در حالت عادی باقی مانده است. گذشته غم انگیز ویولت به عنوان سلاحی برای مجتمع صنعتی نظامی مدام در بیننده حفاری می شود. بازوهای فلزی او در ابتدا به طور مکرر به نمایش گذاشته می شد تا تمام ظرافت های آسیب او از بین برود و گذشته او همیشه در ظاهر بیان می شد. هدف ویولت از یادگیری «دوستت دارم» به وضوح تعریف شده است و در طول نمایش در صورتی که کسی بازی پایانی خود را فراموش کند، یادآوری می‌شود. یک ملودرام در طول و طی، نمایش ویولت اورگاردن، تنها یک ذهن هدف دارد: نمایش پیشرفت شخصیت ویولت اورگاردن. این نه تنها انیمه مورد علاقه من است، بلکه یکی از رسانه های مورد علاقه من است که تماشا کرده ام. عینک بصری بسیار بالاتر از همتایان خود است. طراحی صدای ایوان کال به طرز شگفت انگیزی در تنظیم لحن و ضربات احساسی در صورت تمایل عمل می کند. شخصیت عروسکی ویولت که به زندگی فراتر از میدان جنگ عادت می کند از بین می رود. زمان اجرا، عدم استقبال بیشتر از آن، باعث می شود داستان واضح، مختصر و کامل باشد. کاری که باید به خوبی انجام می شد، فراتر از انتظار انجام شد. هیچ فرنچایزی باعث نشده که من از نظر احساسی برای دیدن این سفر توسط قهرمان اصلی ما احساس سرمایه گذاری کنم. علیرغم بیزاری من از نحوه پایان فرنچایز در داخل فیلم، علیرغم اینکه از علاقه عشقی بیزارم، علیرغم اینکه فرانچایز در مضامینش آنقدر عمیق نیست، و علیرغم اینکه چگونه انیمیشن کیوتو خیلی عمدی اسکار کرد. طعمه هایی با صحنه های اشک آور خاص، نمی توانم در طول این نمایش احساس نکنم. وقتی دیدم داستان کوتاه و شیرینی که ویولت یاد می‌گیرد «دوستت دارم» چقدر خوب ساخته شده است، در تماشای مجدد، احساسات بیشتری احساس کردم. در هر صورت، عیوب موجود به جذابیت آن می افزاید و زیبایی آن را به میزان زبری اطراف لبه ها اضافه می کند. ممکن است رمزگذاری افسردگی باشد، اما اگر کار کرد، چرا شکایت کنید؟

لعنت به من گریه می کردم "ویولت اورگاردن" انیمه ای است که می توان انصافاً آن را "داستان شیشه ای" نامید - داستانی مانند شیشه شکسته می تواند به شما صدمه بزند، زیرا به معنای واقعی کلمه باعث می شود هر قسمت اشک شما را بیرون بکشد. و این کار را کاملاً عالی انجام می دهد. پروژه استودیوی انیمیشن کیوتو، بیننده را از طریق داستان دختری به نام ویولت، در تجربه‌های عاطفی عمیقی غوطه‌ور می‌کند که مسیر خود را از یک ماشین کشتار به فردی که قادر به درک و بیان احساسات است، تجربه می‌کند. انیمه ای که اغلب باعث ایجاد طوفانی از احساسات در مخاطب می شود. داستان دختری که به سلاحی بی نقص تبدیل شده است، که در تلاش برای یافتن جایگاه خود در دنیای پس از جنگ است، برای لمس ظریف ترین رشته های روح ما طراحی شده است. و او قطعا این کار را انجام می دهد. اما ارزش این را دارد که بپرسیم: آیا چنین تمایل عمدی برای ایجاد اشک نشانه خوش ذوقی است؟ «ویولت اورگاردن» از اپیزود اول تا آخر، سرسختانه تلاش می کند تا اشک تماشاگران را بکشد. و اگرچه برای بسیاری جواب می دهد، چنین فشار عمدی ممکن است غیرضروری دستکاری و حتی بلند به نظر برسد. کیفیت انیمیشن، موسیقی و شخصیت های استادانه قطعا شایسته تحسین است. با این حال، زمانی که احساس می کنید در هر قسمت به معنای واقعی کلمه مجبور به گریه می شوید، می تواند باعث تحریک و احساس بد مزه شدن شود. برخی از تماشاگران ممکن است احساس کنند که درام واقعی نباید با چنین روش‌های صریحی تحمیل شود. دستکاری عاطفی که «ویولت اورگاردن» پر از آن است با ایده توسعه طرح طبیعی و احساسات عمیق در تضاد است. درام واقعی باید حسی ارگانیک داشته باشد و شما را وادار به گریه کند نه به این دلیل که نویسندگان آن را چنین قصد داشته اند، بلکه به این دلیل که داستان و شخصیت ها به چیزی بسیار شخصی و واقعی مرتبط هستند. در خاتمه، حتی با تمام خوبی‌هایش، «ویولت اورگاردن» ممکن است یک منظره اشک‌آور و دستکاری غیر ضروری به نظر برسد. این اثر بدون شک احساسات قوی را برمی انگیزد، اما اینکه آیا آنها را به شیوه ای طبیعی و مناسب برمی انگیزد، یک سوال باز است.