Chuunibyou demo Koi ga Shitai!

پسری می خواهد از مرحله ناخوشایند زندگی خود عبور کند و تصویر خود را در مدرسه جدید بازسازی کند. همه چیز دارد متورم می شود تا اینکه او با دختری مرموز روبرو می شود که رفتار عجیب و غریبش او را به یاد خاطرات شرم آور می اندازد که می خواهد فراموش کند. نوجوانی دگردیسی جوانی است که در آن وحشی تخیل از وجود خود و همچنین وجود آن تخیلات دیگر پیرامون خود آگاه می شود. عشق، چونبیو و توهمات دیگر! داستانی موضوعی است که به این دوره از تغییر در زندگی با میان‌آهنگ‌های کمدی، عاشقانه و درام می‌پردازد. نوشتار در همه زمینه ها قوی است - انیمه کارهای زیادی انجام می دهد و همه آن را به خوبی انجام می دهد. یک تغییر عمده در لحن روایت وجود دارد که در سرتاسر نمایش رخ می دهد. بیهودگی و شادی در نیمه اول سریال به رسمیت، درام و لطافت پراکنده می شود. اشتباه نیست که نمایش را دو وجهی بنامیم، زیرا به شدت از اولین برداشتی که ایجاد می کند منحرف می شود، اما تاکید بر توسعه شخصیت بر حفظ لحن ثابت اولویت دارد. همچنین به اجرای عالی کمک می کند و بنابراین این انیمه از پس آن برمی آید. این انیمه مجهز به انیمیشن های برجسته است و در ایجاد فضاهای شادی و اندوه کوتاهی نمی کند. ترکیب بندی صحنه زیباست و سرعت آن خوب است. من انیمه را به هر کسی که مایل است با ذهن باز به آن نزدیک شود توصیه می کنم. این یک داستان جامد در روزهای مدرسه است که می تواند شما را در یک قسمت بخنداند و قسمت بعدی را به بند دلتان بکشد.

اگر بالغ هستید می گویم دوری کنید. بسیار بی معنی، بی طرح و احمقانه. متاسف. بیهوده زیرا - هیچ کس در 15 سالگی (یا 14، 13، 12، 11 یا 10 سالگی) اینطور رفتار نمی کند، مگر اینکه دوره های روان پریشی واقعی داشته باشد. حتی 9 را می توانم بگویم طولانی است) و این چیزی است که افراد با افزایش سن رشد می کنند بدون در نظر گرفتن سن. و بنابراین هیچ درسی برای آموختن وجود ندارد. بدون طرح چون - رمز و راز در مورد chuunibyou یا هر چیز دیگری که بیشتر شبیه یک فکر بعدی است، پس از اینکه شما قبلاً قسمت های کاملی از حماقت کودکانه را گذرانده اید و بنابراین این برشی از زندگی است که برای مدتی هیچ چیز هدایت نمی شود. احمقانه است، زیرا - خوب، باز هم، تماشای یک فرد 15 ساله با چنین اعتقادی غیرواقعی است و نیازی به گفتن ندارد که برای یک بزرگسال خنده دار باشد. همچنین بخش بزرگی از محتوایی است که نشان داده می شود. در حالی که می توانم این فرض کودکانه را بهانه کنم زیرا ممکن است برای جمعیت من هدف قرار نگیرد، می توانم از محتوایی که نشان داده می شود تکراری است و حتی برای خود 10 ساله من جالب نیست شکایت کنم. مانند دعواهای بیهوده درون توهم شخصیت ها. دختری که مدام مزخرف می گوید. برشی از زندگی، برخوردهای تصادفی، معرفی خیلی از شخصیت های عجیب و غریب خیلی زود و هیچ چیز جالبی در مورد طرح داستان و وجود هیچ پایه یا خط داستانی محکمی که آن را هدایت کند. خیلی غیر جالبه به طور کلی شخصیت ها هیچ طعمی ندارند، فقط واکنش های قابل پیش بینی، دیالوگ های وانیلی، چیزهای معمولی انیمه دارند. در عوض، سبک کلی بسیار کودکانه است، از موسیقی گرفته تا طرز فکر و دیالوگ شخصیت ها و طراحی. تماشای چیزی که به وضوح می‌خواهد کودکانه بودن را به تصویر بکشد برای مخاطب بالغ‌تر مشکل است. در این نمایش مشکل‌تر این است که آنها را مجبور می‌کنند به دلایلی در مقطع متوسطه اول شوند. من نمی دانم این نویسنده در چه دنیایی زندگی می کند. من می دانم که قرار است کل چیز chuunibyou بیان عمیق برخی از مسائل ذهنی مانند مکانیسم مقابله دختر باشد. برای همه کسانی که می گویند این انیمه به دلیل جنبه قلبی آن و بیان آن از طریق سندرم منحصر به فرد کلاس هشتم یا هر چیز دیگری خاص تر از حد معمول است - هدف همیشه وسیله را توجیه نمی کند. من می‌خواهم در کل سرگرم شوم، و صرف نظر از اینکه اساس و ابزار داستان از کیفیت پایینی برخوردار هستند یا حداقل جالب نیستند، وقتی قسمت‌های عمیق‌تر به وجود آمد، به شخصیت‌ها اهمیت نمی‌دهم. حتی اگر از آن طرف چیزها قدردانی کنم (و از زمانی که در مورد آن خوانده‌ام این کار را انجام می‌دهم)، نمایش‌های دیگر با سبک بیشتر، ایده‌های بهتر، نوشتن بهتر، و حس بیشتر به این امر می‌رسند. برای من خود سندروم کلاس هشتم و بیشتر منطق پشت این نمایش عالی ترین ایده نبود، اما از آنجایی که می بینم از بسیاری دیگر استقبال می شود، کمی به آن شک می کنم و ترکیبی را انتخاب می کنم. احساسات (این برای من نیست، اما به وضوح برای دیگران خوب است). به هر حال .... پس چرا تصمیم گرفتم تماشا کنم؟ از خلاصه داستان، فرضیه تا حدودی جذاب به نظر می رسید. آنها این توهمات را دارند، یک پسر سعی می کند آن را پنهان کند، دختر دیگر در این زمینه مشکل ساز می شود، و بنابراین من انتظار داشتم داستان جالب تری داشته باشند که در آن آنها به روش های خاصی با یکدیگر "جنگ" کنند و کمی تندتر شود (نه به پتانسیل یک فتنه طولانی تر و برخوردهای سردتر در محیط مدرسه اشاره کنید). در عوض همه آنها به طرز شگفت آوری نسبت به سنشان کودکانه و وانیلی هستند و انتظارات من با این طرح تصادفی، شخصیت های تصادفی و ماجراجویی جایگزین شد که در آن اصلی ترین ها عمدتاً با هم کار می کنند تا چیزهای دیگری را در اطراف خود حل کنند. به معنای واقعی کلمه ارزشی ندارد. هیچ فتنه ای در برش زندگی وجود ندارد و هیچ طرح مرتبطی وجود ندارد. اگر این در قسمت‌های بعدی بیاید، (و من می‌دانم که توضیحی برای مسائل ذهنی او دریافت می‌کنیم)، برای من مهم نیست و از حذف آن متاسف نیستم. من می‌توانم بگویم که برای این استودیوها همیشه احمقانه است که تصور کنند بینندگان تمام قسمت‌ها را فقط هر چیزی را که به سمت آنها پرتاب می‌شود می‌بلعند تا در نهایت به نقطه‌ای برسند که داستان محتوایی داشته باشد، اما متأسفانه به نظر می‌رسد که در واقع همینطور است. آن مرد می خواهد که اطرافیانش گذشته و تلاش های کودکانه او را فراموش کنند یا ندانند. پس او چه می کند؟ همان توهمات را با صدای بلند در بالکن ورزشگاه مدرسه یا هر چیز دیگری اعلام می کند. این نوع نمایش است. حتی اگر بخواهم از بچگی ها بگذرم، هر اتفاقی که می افتد باید کاملاً قابل پیش بینی باشد، حتی برای مخاطبان بچه مدرسه ای بعد از دیدن قسمت اول و کیفیت نوشته. یا، کاملاً برعکس، بسیار غیرقابل پیش‌بینی از طریق تصادفی بودن طرح، بنابراین غیرممکن است که به آن علاقه مند شوید. اگر دختر از طریق مسائل خود تا حدودی جالب باشد، اگرچه هنوز یک دختر انیمه بسیار کلیشه‌ای عجیب و غریب است، قهرمان داستان بسیار فراموش‌شدنی است. یکی از دو نوع شخصیت اصلی تنبل/بیش از حد معمول در انیمه - جنگنده شونن با صدای بلند نفرت انگیز و بچه مدرسه ای وانیلی خسته کننده که هیچ چیز غیرمنتظره ای نمی گوید و انجام نمی دهد، فقط تک لاین های کلیشه ای را آشکار می کند. البته MC ما دومی است. او همچنین خیلی پرانرژی نیست که باعث می شود این اجرای بی ادویه حتی بدتر شود. ممکن است فقط صداپیشگی باشد. این یک نمایش شگفت آور است که از نظر بی پیرنگی، تصادفی و تکراری بودن آن دارای امتیاز بالایی است و دلیل اصلی این است که من کمی خشن هستم، به همراه این واقعیت که این میلیونمین بار است که طعمه یک فرضیه جالب توجه می شوم که فقط ضعیف نشان داده می شوم. ماجراهای تصادفی که همیشه آزاردهنده است. حتی ناامید کننده تر این است که چگونه نمایش هایی مانند این با رها کردن تمام محتوای خود در قسمت آخر فصل کنار می روند. من شخصا ساعت ها خودم را شکنجه نمی کنم تا به چیزی ارزشمند برسم. امیدوارم روزی از آن درس بیاموزند، اما حدس می‌زنم هزاران نفر با من مخالف باشند، بنابراین فایده‌ای ندارد.