Seiyuu Radio no Uraomote

فکر می کردم این یک کمدی باشد. با خودم فکر کردم این ژانر را دیدم که به این صورت برچسب خورده است، دو دختر دبیرستانی که از دل و جرات یکدیگر متنفرند اما به هر حال باید نمایشی را اجرا کنند - پتانسیل زیادی در آنجا وجود دارد. موضوع این است که اکنون با تماشای سریال کامل، هیچ سرنخی ندارم که چرا آن را تگ شده است. این انیمه واقعاً کمدی نیست و فکر نمی‌کنم که قرار بوده باشد. با این حال، با فهمیدن این موضوع در اواسط قسمت 3، قصد داشتم آن را رها کنم، ادامه دهم، بگویم این چیز من نیست و آن را خوب بنامم... با این تفاوت که آن قسمت با یک چرخش نسبتاً دراماتیک به پایان رسید که توجه من را حفظ کرد. بنابراین علیرغم اینکه علاقه خاصی به این نوع نمایش ها و پویایی ها نداشتم، متوجه شدم که قبلاً به اندازه کافی سرمایه گذاری کرده بودم و آن را به پایان رساندم. و در حال حاضر، به طور منطقی می توانم بگویم، این انیمه، به خصوص در سرعت خود، دارای نقص است. طرح داستان در مورد نمایش رادیویی آنها شروع می شود، اما به سرعت با تغییرات فوق الذکر در قسمت 3 به یک فکر بعدی تبدیل می شود، در عوض به یک صحنه در هر قسمت تنزل می یابد، گویی به شما، بیننده، یادآوری می کند که آنها هنوز این کار را انجام می دهند. با در نظر گرفتن اینکه این پایه و اساس کل طرح است، حتی در عنوان عنوان، تصمیم عجیبی است. هر داستان فرعی بعدی در یک یا دو اپیزود معرفی و حل می‌شود، و این احساس را ایجاد می‌کند که نویسندگان و کارگردانان چیزهای زیادی دارند که می‌خواستند بگویند، اما به هیچ‌یک از آنها زمان یا عمق کافی برای بلوغ یا توسعه ندادند. اولین و بزرگ‌ترین متخلف این ماجرا همان پیچیدگی داستانی است که قبلاً دوبار به آن اشاره کردم - جایی که اخباری منتشر می‌شود که یکی از دوتاگونیست‌های ما با همخوابی با کارگردان نقش اصلی را بر عهده گرفته است، که هر چیز دیگری را در مورد وضعیت فعلی او تحت الشعاع قرار می‌دهد و او را تهدید به نابودی می‌کند. تمام حرفه، اگر نه تمام زندگی او. این تا آنجا که می‌توانست جدی و تکان‌دهنده به نظر می‌رسد، و به حق، اما در پایان اپیزود بعدی، شوک بزرگ، همه اینها دروغ بود، کارگردان در واقع پدر اوست، بنابراین دلیل ظاهر شدن آنها دوستی بیش از حد با یکدیگر، خوب، به این دلیل است که آنها - فقط به این شکل نبودند. این تأثیر کمی تا قسمت بعدی ادامه می یابد، اما طرح به موضوع بزرگ بعدی می رود: استالکرها. و سپس دوگانگی شخصیت های حرفه ای صداپیشگان در مقابل زندگی واقعی و اینکه چگونه بر روابط آنها تأثیر می گذارد. و سپس خطر بزرگ نشدن آن قبل از اینکه به اندازه کافی پیر شود تا برای همیشه وارد صنعت شود. و سپس سندرم ایمپوستر. همه این‌ها موضوعات تلخی هستند که شایسته توجه و بحث هستند، اما جمع کردن همه آن‌ها در دوازده اپیزود به آن فرصتی برای تنفس نمی‌دهد. به عنوان یک داستان، زیبا و سرگرم کننده است، اما فاقد عمق و تاثیر است، و من در عرض چند ماه بیشتر این صحنه ها را با جزئیات فراموش خواهم کرد. (احتمالاً چیزی در مورد مقایسه آن با سایر نمایش های مشابه، مانند Oshi no Ko وجود دارد، اما همانطور که قبلاً اشاره کردم، من معمولاً این نوع داستان ها را تماشا نمی کنم، بنابراین هیچ چارچوب مرجعی ندارم.) تمام آنچه گفته شد، من هنوز هم به طور کلی انیمه را دوست دارم. تعاملات شخصیت ها خوب و مفید است، و بازده هر درگیری کسب شده و رضایت بخش است. در حالی که من از سرعت نمایش انتقاد کردم، صحنه‌های واقعی که لحظه به لحظه اتفاق می‌افتند در کل محکم هستند. هیچ چیز استثنایی نیست، اما هیچ لحظه ای وجود نداشت که چیزی کمتر از لذت بردن من را جلب کند. و اپیزود پایانی کار خاصی را انجام می دهد. اوج نمایش یاسومی در نهایت بازدارندگی های ذهنی خود را از بین می برد و به طور کامل از پوسته خود خارج می شود تا بهترین عملکرد خود را ارائه دهد. در حالی که این کار ادامه دارد، ما شاهد عکس‌های در حال انجام کار از استوری‌برد برنامه‌ریزی‌شده اپیزود هستیم که با مکان‌هایی مانند یادداشت‌هایی که پس‌زمینه را «غار ۱» می‌نامند، تکمیل می‌شود. و مهمتر از همه، علاوه بر صداگذاری، هیچ صدایی وجود ندارد. من به قدری به بلندی و غم انگیز بودن اوج عادت کرده ام، که کم کردن آن تا این حد متناقض آن را شدیدتر و جذاب تر می کند - در حالی که نگاهی جذاب به فرآیند پشت صحنه ساخت انیمه است. مختصر است، اما بیش از هر چیز دیگری در نمایش قبل از آن برجسته است. به طور کلی، من واقعاً فقط می توانم این انیمه را خوب تصور کنم ... اما نه چندان خوب. اگر این نوع داستان های دراماتیک پویایی بین فردی را دوست دارید، احتمالاً از این کار بیشتر از من لذت خواهید برد، اما با این وجود، فکر نمی کنم عمق کافی برای توصیه کامل داشته باشد.

من رادیو Seiyuu no Uraomote را نمایشی الهام بخش می نامم. بدون رفتن به اعماق گسترده جهنم، هنوز هم به اندازه کافی مشکلات و مشکلات این حرفه را به تصویر می کشد، زیرا داستان حول محور دو VA جوان می چرخد ​​که در حالی که هر کدام به معنای خاص خود موفقیت هایی دارند، اما احساس می کنند در جایی که از نظر حرفه ای هستند گیر کرده اند. چه اجرای کنسرت‌ها، داشتن اعتماد به نفس، غلبه بر محدودیت‌های خود یا برخورد با طرفداران دللو، همه اینها را تنها در 12 قسمت پشت سر می‌گذارد، که تاثیرگذار است. به همان اندازه که بقیه صنعت انیمه/رسانه بی‌رحمانه هستند، از کسی که به این حرفه فکر می‌کند می‌پرسد - "چرا به این نیاز دارید، این شغلی با سطح امنیت بالا نیست و اتلاف وقت در حالی که واقعاً می‌توانید یک شغل قوی پیدا کنید ممکن است تصمیم احمقانه‌ای باشد. در نهایت پشیمان خواهد شد." و این عادلانه است، با توجه به اینکه شرایط برای افرادی مانند انیماتورها در ژاپن چقدر وحشتناک است که به سختی در شرایط سخت زنده می مانند و به سادگی عاشق کار خود هستند تا متوقف شود. اغراق نیست اگر بگوییم که VA در میان چیزهای دیگر جزء حیاتی هر نمایشی هستند، زیرا درست است که به شخصیت هایی که تماشا می کنید جان می بخشند. همانطور که می‌دانم VAهایی را که در نقش‌هایشان بیشتر دوست دارم، به‌طور شگفت‌آوری متوجه رابطه‌ای بین نمایش‌هایی شدم که بیشتر از آن لذت بردم و VAهایی که در آن‌ها نقش داشتند، زیرا بیایید واقعی باشیم، می‌توانید کیفیت تولید را تحمل کنید اما صداپیشگی خسته‌کننده عمومی را حداقل در مورد من. نمی‌توانم دقیقاً به ویژگی‌های مجری‌های گفتگوی رادیویی یا VA مرتبط باشم، زیرا هرگز سعی نکردم یکی از آن‌ها باشم، اما به‌عنوان خواننده‌ای که حدود 15 سال در این حرفه صرف کرده است، برخی از موضوعات مشابه طنین انداز هستند. ارائه دادن به مخاطب تنها با صدای شما و مواجهه با افراد به طور طبیعی کاریزماتیک‌تر و یا ماهرتر و با تجربه‌تر است، برای مدت طولانی‌تر این کار را دلسرد می‌کند. در حالی که یک تازه کار هستید آنقدرها توجه نمی کنید اما در نهایت افراد جوان تر را ماهرتر و با استعدادتر می بینید و برای ادامه رشد خود باید با این تردیدها و دیوارها کنار بیایید. خوش شانس بودم که مجبور نشدم این حرفه را آسان تر کنم، اما اگر حرفه ای بودم، این کار حتی بیشتر آسیب می زد. از این نظر، این یک داستان هشداردهنده خوب است، هرچند پایان خوبی داشته باشد. قسمت آخر به نظر من خیلی خوب انجام شد، با استفاده از نماهای Storyboard برای اجرای صدای آنها در سکوت کامل، واقعاً آن را به یک قسمت اوج تبدیل کرد و ارزشش را داشت. آنها در آنجا کار بزرگی انجام دادند. همچنین طعمه های یوری زیادی دارد که به طور مرتب توسط MC صدا می شود، اما در برخی موارد بیشتر نشان می دهد که آنها فقط جوان و بی تجربه هستند بنابراین عدم اعتماد به نفس آنها در سر آنها به عنوان شخصیت موقعیت هایی را ایجاد می کند که آنها آن را بیشتر از آن می سازند. واقعا همینطوره که خنده داره این یک نمایش 7 محکم است، اما من به آن نمره 8 می دهم زیرا به اندازه کافی با من طنین انداز شد که اکنون خاطرات خوبی از زمان صرف شده برای تماشای آن داشته باشم.

داستان: داستان در مورد دو دختر است که مجری یک برنامه رادیویی هستند و سعی می کنند آن را در جهت یوری ببرند. مشکل این است که کار نکرد. با وجود احساس شیمی بین دو شخصیت در مواقعی، آنها همیشه موفق می شوند آن را به هم بریزند. در کل انیمه حتی یک بوسه وجود نداشت، اما ما صحنه حمام را دریافت کردیم که نه تنها بی مزه بود، بلکه مرا از صحنه های آرام اما خسته کننده بیرون کشید. اینگونه نیست که شما یک انیمه یوری بسازید، اما اگر هدف این نبود، پس چرا آن را درج کنید؟ صداهای 4/10: شروع و پایان بد نبود. آنها این حال و هوای بامزه را داشتند. صداگذاری هم اصلا بد نبود، اما چیزی برای من کم داشت. 6/10 شخصیت ها: بله، شخصیت ها... شخصیت های اصلی بد نبودند، اما بقیه را باید تنها بگذاریم. Yuuhi شخصیت مورد علاقه من بود و شاید تنها شخصیت قابل تحمل. 3/10 انیمیشن ها: انیمیشن خوبی بود. همه چیز کمی ارگاسم رنگی بود، اما خوب بود. من نمی توانم چیز بیشتری به این اضافه کنم. به طور خلاصه: پس این انیمه خسته کننده است و یوری خوبی نیست. بیهوده احساس شیمی بین این دو، اگر آنها کاری با آن انجام ندهند و فقط یک صحنه حمام را به عنوان سرویس هوادار بگنجانند، آن را توصیه نمی کنم!