Canaan

انیمه یک محصول فرهنگی است و برای اکثر افراد (حتی غیر اوتاکو) این چیزها واضح است. اما به نظر می رسد اهمیت این واقعیت با برآورد من دست کم گرفته شده است. وقتی می‌گویم انیمه یک محصول فرهنگی است، منظورم این نبود که در ژاپن می‌گذرد و با موتیف‌ها، ترانه‌ها و ایده‌آل‌های ژاپنی آمیخته شده است. این چیزها قطعاً نقش دارند، اما انیمه در قوم گرایی خود نیز یک محصول فرهنگی است. اگرچه ما اوتاکوهای غربی انیمه را پذیرفته ایم و تلاش های زیادی را برای انجام کارآمد انجام داده ایم، انیمه واقعا برای ما ساخته نشده است. انیمه عمدتاً در ژاپن اتفاق می‌افتد، از جوک‌های مخصوص به زبان و زبان ژاپنی استفاده می‌کند و به طور کلی به درک واقعیت در خارج از ژاپن نمی‌پردازد. من فکر می‌کنم این سطح از قوم‌گرایی تا حدی دلیلی است که بسیاری از اوتاکوهای غربی از صرفاً طرفدار انیمه‌ها به یک تار وحشی کامل تبدیل می‌شوند. این یک گسترش طبیعی و افقی علایق است و به طور قابل توجهی توانایی فرد را برای لذت بردن بیشتر از آنچه انیمه ارائه می دهد افزایش می دهد. صادقانه بگویم، اینکه این اتفاق برای بیشتر ما رخ نمی‌دهد، شگفت‌انگیزتر از این است که در موارد نسبتا کمی اتفاق می‌افتد. از این گذشته، حداقل برای من، بخشی از جذابیت انیمه این است که به طور مشخص و آشکارا در ساخت وسترن نیست. و من نمی‌توانم تنها کسی باشم که چنین است، چه منبع پشت آن بیزاری آشکار از رسانه‌های غربی باشد و چه صرفاً خسته شدن از داستان‌های بومی ما. اما همان قوم‌گرایی که برخی از ما را به ژاپنوفیلی تبدیل می‌کند و ما را به سمت انیمه‌های رسانه‌های غربی می‌کشاند، به همان اندازه مسئول نگه داشتن آن از دیگران است. از آنجایی که انیمه بسیار بیگانه و بی علاقه است که خود را برای افراد ناآشنا توضیح دهد، بیگانه و نامفهوم را تشعشع می کند. و همه ما می دانیم که انسان ها از چیزی که ما نمی فهمیم بیشتر می ترسند. بنابراین در مورد وظیفه عظیم غلبه بر جنبه ای از وضعیت انسانی است که بحثی مداوم در جامعه ما به راه افتاده است. بهترین نمایش برای معرفی کسی به انیمیشن چیست؟ پاسخ‌ها به این سؤال، همان‌طور که انتظار می‌رود، طیف گسترده‌ای را در بر می‌گیرد، و اغلب با یک سؤال واجد شرایط پیش‌گفته می‌شود، «این شخص از نظر رسانه‌ای چیست؟» صرف نظر از پاسخ، تجربه من این است که به انیمه منتخب این افتخار داده می‌شود که «انیمه را نشان می‌دهد، نه گفتن». هسته اصلی این ایده همان پاره کردن سریع بانداژ است تا کندن کنده آن. از آنجایی که ما بیگانه انیمه را در مقابل فرهنگ خانه خود ارزش قائلیم، احساس می کنیم این چیزی است که باید برای تازه واردان نشان داده شود. زیرا اگر آنها نمی توانند یا این جنبه فراگیرتر و متقاطع ژانر را دوست نداشته باشند، چگونه یا چرا انیمه تماشا می کنند؟ ما می‌خواهیم آن‌ها را با همان چیزی که برایمان «انیمه» فریاد می‌زند پر کنیم، تصور کنیم چیزی در آن رگبار می‌چسبد. اما با فکر کردن به اولین نمایشی که تا به حال تماشا کردم (Eureka 7 برای کسانی که متعجب هستند)، ژاپنی بودن دلیل اصلی انتخاب من برای انتخاب آن نبود. جهنم، من حتی نمی توانم به یاد بیاورم که چه چیزی بود، به جز اینکه می دانستم ارتباطی با چیز دیگری وجود دارد که در همان زمان تماشا کرده بودم. مطمئناً، پس از دیدن E7 و فهمیدن اینکه یک جامعه کامل در اطراف انیمه وجود دارد، به تدریج به انیمه به دلیل ریشه‌های قومیتی آن اهمیت دادم. اما کلید وجود دارد "به تدریج". من فکر می کنم یک نمایش خوب برای معرفی انیمه باید از سبک های معمولی انیمه و ویژگی های فرهنگی دور باشد. و اگر کاندیدای استثنایی نداشته باشم لعنت خواهم شد. کنعان. کمتر مورد بحث قرار گرفته و احتمالاً فقط نیمی از آنها به یاد دارند، Canaan یک انیمیشن ساده و اصلی از PA Works در سال 2009 بود. هیچ چیز بیش از حد برجسته ای در مورد Canaan از منظر فنی وجود ندارد. این انیمیشن زمانی که در اکشن اهمیت دارد، گوشه و کنار نمی‌رود و در صحنه‌های غیرفعال‌تر غیرقابل تماشا نیست. کارگردانی به درستی تعلیق اپیزودیک را بدون قربانی کردن دسیسه‌های اصلی داستان حفظ می‌کند. و نوشته به راحتی قابل پیگیری است، فقط در چند لحظه کلیدی برای حداکثر تأثیر احساسی خم می شود. کنعان یک پرتاب اکشن خوب است و سعی نمی کند بیشتر از این به دست بیاورد. اما ارزش این سریال به عنوان مقدمه ای برای انیمه بیشتر به جزئیات ملموس آن و شباهت آشکار آنها به فیلم های وسترن و نمایش های همان ژانر مربوط می شود. به یاد داشته باشید، اگرچه جزئیات ملموس به ندرت چیزی است که یک نمایش را عالی می کند، اما آن چیزی است که مخاطب در لحظه به آن چنگ می زند. از آنجایی که یک نمایش فانتزی یا علمی تخیلی نیست، بلافاصله قابل توجه ترین تفاوت Canaan با سایر انیمه های اکشن در عدم وقوع آن در ژاپن است. در حال حاضر در این مورد، بسیاری از ماهیت بیگانه قوم‌گرایانه انیمه حذف شده است، زیرا زمانی که در ژاپن نیستیم، ماندن به نشانه‌های فرهنگی ژاپنی منطقی نیست. این نمایش در عوض در شانگهای و مرز بین چین و پاکستان است. هر دوی این مکان ها توسط بیننده غربی بسیار راحت تر قابل هضم هستند. خود شانگهای در فیلم های بی شماری به عنوان منظره شهری شلوغ که آشنایی با افق غربی را به ارمغان می آورد و در عین حال می تواند حس دسیسه های خارجی را حفظ کند، محیطی رایج بوده است. و در واقع، این رویکردی است که کنعان با شخصیت های اصلی آن یعنی ماریا اواسا و آقای مینو اتخاذ کرده است. به عنوان خبرنگاران ژاپنی در شانگهای، آنها در سرزمینی غریبه هستند، اما سرزمینی بیگانه هستند که کاملاً بیگانه نیستند که حواسشان را پرت کنند. بیننده بدون در نظر گرفتن اینکه بیننده اهل غرب باشد یا ژاپن، می‌تواند حس آن‌ها را که به‌طور ملایمی از مکان‌شان دور هستند، به دست بیاورد. وقتی نمایش از شهر خارج می‌شود و به بیابان بیابانی در مرزهای خاورمیانه می‌رود، محیطی به مراتب قابل تشخیص‌تر به بیننده غربی داده می‌شود. با توجه به سیاست مدرن و روابط خارجی اخیر، بیابان های خاورمیانه تقریباً ثابت در درام های جنگی و فیلم های اکشن غربی هستند، درست همانطور که جنگل های جنوب شرقی آسیا در پی جنگ های ویتنام و کره بودند. به این ترتیب، صحرای کنعان حسی از «تداعی تنظیم» را از دید یک بیننده غربی به دست می‌آورد و انتظارات را برای آن تصمیم برآورده می‌کند. کنعان به موازات انتقال موقعیت خود به خاورمیانه، چشم انداز سیاسی منطقه را در آغوش می کشد و کل طرح خود را حول معاملات مبهم سیا و کل تروریسم می چرخاند. دسیسه های سیاسی و سوء استفاده سیا از قدرت ایالات متحده موضوعی رایج و قابل درک در رسانه های غربی از زمان پایان جنگ سرد و تا دوران مدرن بوده است تا جایی که تمرکز تمام فرانچایزهای رسانه ای مانند 24 بوده است. تمایل به داشتن افراد شرور به عنوان و دریافت نشان "تروریست" در جهان پس از 11 سپتامبر تا حد اتفاق آرا افزایش یافته است. در انتخاب این جزئیات داستان، کنعان نیازی به توضیح انگیزه های بازیگرانش ندارد و همچنین بیننده انیمه سبز مجبور نیست برای رمزگشایی جزئیات داستان تلاش کند. اما اگر یک محیط قابل تشخیص تر و جزئیات طرح به راحتی قابل درک تمام آن چیزی بود که یک نمایش برای انیمه مقدماتی خوب لازم بود، کنعان دقیقاً مزیت را حفظ نمی کرد. در عوض، کنعان با بازیگران خود قومیت‌گرایی ژاپنی‌های خود را کاهش می‌دهد. به ویژه قومیت های متفاوت و متمایز آنها. خود کنعان دو بار در خود نمایش نامیده می شود که به طور قابل توجهی عربی است، یون یون و لیانگ-چی زیبایی شناسی چینی را به ارمغان می آورند، سانتانا و (احتمالا) کامینگز آمریکایی هستند، در حالی که به نظر می رسد آلفارد ترکیبی چینی/عربی است. فقط ماریا و مینو ژاپنی هستند. اگرچه هر یک از شخصیت‌ها هیچ کاری انجام نمی‌دهند یا نمی‌گویند که آنها را به خاطر فرهنگ مربوطه خود نشان نمی‌دهد و فقط برای همه اهداف عملی از آن نام برده می‌شود، اما از تأثیر آن کاسته نمی‌شود. همانطور که هالیوود مدرن (بیش از حد) بر گروه های مختلف بازیگران و پروژه های زنانه تاکید می کند (طعنه آمیز، با توجه به تعداد انیمیشن هایی که در آن شخصیت های زن تمرکز ثابتی دارند، کنعان یکی از این موارد است)، صرفاً داشتن این ترکیب التقاطی از مردم، فرهنگ را غیرمتمرکز می کند. کاربردی بودن طرح علاوه بر این، کنعان در صورت امکان از استفاده از زبان های دیگر خودداری نمی کند. موارد متعددی وجود دارد که شهروندان شانگهای به زبان چینی شنیده و دیده می‌شوند، و به ویژه نیروهای نظامی ایالات متحده. آن آمریکایی‌هایی که خطوط صوتی گسترده‌تری دارند برای شفافیت و شفافیت به ژاپنی صحبت می‌کنند، اما همراهان سرویس مخفی رئیس‌جمهور، خلبانان بمب‌افکن B2 و سربازان گروه ضربت که به کارخانه حمله می‌کنند، همگی خطوط خود را به زبان انگلیسی دارند. این مورد توجه ویژه‌ای است، زیرا در انیمه‌های شکسته و نادرست «انگلیسی» نیست که طرفداران انیمه‌های غربی باتجربه‌تر انتظار داشته باشند و با نوعی علاقه سرگرم‌کننده به آن توجه کنند. اگرچه مختصر است، اما تمام خطوط آنها دقیقاً همان چیزی است که از یک فیلم یا نمایش آمریکایی انتظار می رود. اگرچه این سطح از فداکاری برای ما اوتاکوهای غربی برجسته است، اما در یک بیننده جدید، این احتمالاً افکاری را در ذهن ایجاد می کند که چگونه رسانه های غربی برای صحت صحنه هایی که همه شخصیت ها به زبان متفاوتی صحبت می کنند، گاهی اوقات از انگلیسی جدا می شوند. اما اکنون فراتر از جزئیات ملموس، Canaan یک قدم فراتر می رود تا خود را به عنوان اولین انیمه اول قرار دهد. همانطور که قبلا ذکر شد، بسیاری از واژگان و جزئیات تنظیمات یادآور عناوین اقدام توطئه دولت غربی است. این شباهت شاید مهمترین عامل در متمایز ساختن کنعان از انیمه های هم عصرش باشد. نمایش با مشخصات فوق کوتاه نمی آید. در عوض حتی تا آنجا پیش می رود که خود را مانند یک قطعه اکشن غربی ساختار می دهد. توطئه های اپیزود و افزایش تنش به همان شیوه مدیریت می شوند، به طور مداوم از رویدادهای در حال تغییر جهان پرخطر جابه جا می شوند، قهرمانان باید تمام تلاش خود را برای جلوگیری از درگیری های شدید شخصی که استعداد عاطفی قهرمان را آزمایش می کند، به کار گیرند. اینکه نمی توان خود کنعان را با افرادی مانند جک باور، اگزی آنوین، یا خود 007 مقایسه کرد، امری تصادفی نیست. و بررسی جزئیات ملموس که نشان دهنده ماهیت کنعان است، به عنوان نامه ای عاشقانه به کنش غربی، ناگهان دنیایی معنا پیدا می کند. بنابراین دفعه بعد که در موقعیتی قرار گرفتید که عشق خود را به انیمه برای خانواده یا دوستان توضیح دهید یا این فرصت را پیدا کردید که چیزی در اطراف ناآشنا بسازید، به یاد داشته باشید که شباهت‌ها به انیمه‌های خانگی ما لزوماً علامتی برای نمایش نیست. حتی ممکن است یک کاتالیزور برای آوردن افراد بیشتر، بالقوه به همان اندازه پرشور به جامعه ما باشد. چیزی که هر فرهنگی برای رشد و بقا به آن نیاز دارد. کنعان را به مردم خود نشان دهید.

در 28 آوریل 20XX، سیا یک عملیات مشترک با توکیو PD برای کمک به حل یک پرونده آدم ربایی تشکیل داد. همانطور که تصور می کنید، اگر سیا در آن دخالت داشته باشد، این یک کار بسیار جدی است. ببینید، قربانی پرونده آدم ربایی، ماریا اوساوا، به ویروس Ua تزریق شد و در خیابان های شلوغ شیبویا رها شد. ویروس Ua به ویژه کشنده است و باعث می شود که قربانی پس از 12 تا 24 ساعت پس از عفونت به شدت از هر روزنه خارج شود. از قبل می توانید راه انتقال را تصور کنید اگر علائم *خیلی* وحشتناک باشد. اگر آنها ماریا اوساوا را در این بازه زمانی پیدا نمی کردند، خیابان های شیبویا با رنگ قرمز رنگ می شدند. هر چند این همه در گذشته است. البته، سیا و توکیو PD با یکدیگر همکاری خواهند کرد تا این پرونده را از نور عمومی دور نگه دارند. اما برای کسانی که از این رویدادها اطلاع داشتند، آن را 428 Shibuya Scramble نامیدند. 428 Shibuya Scramble یک رمان تصویری افسانه‌ای است و یکی از بهترین‌هایی است که تا به حال خوانده‌اید. با نوشتن، ارائه و شخصیت هایش تأثیری جاودانه بر جای می گذارد. 428 Shibuya Scramble آنقدر خوب و مطمئن بود که یک سناریوی خاص از Type-Moon را به نمایش گذاشتند! این سناریو سپس یک انیمه دنباله دار به نام Canaan دریافت می کند! از طرفی کنعان خوب نیست. و من هرگز به خود زحمت ندادم که آن را با نسخه قبلی خود مقایسه کنم. حتی با وجود اینکه Type-Moon می‌تواند یک انیمه خوب تولید کند، اما گاهی اوقات این موضوع روی صندلی توالت پخش می‌شود. در مورد کنعان چنین است. بزرگترین مشکلی که من با کنعان دارم این است که خیلی کمپینگ است. این انیمه ای است که به طرز سعادتمندانه ای نادان است، در امتداد محله های یهودی نشین شانگهای در حالی که شما را برای سواری غیر جالب می کشاند. داستان حول محور کنعان و ماریا اوساوا می چرخد، اما شما نیازی به بهانه رمان بصری ندارید. از شما هم انتظار نمی رود که آن را بدانید. سرد! آنچه جالب نیست به معنای واقعی کلمه همه چیز دیگری است. Type-Moon تنها استودیویی است که نقاط طرح جدی را در نزدیکی زیر بغل و باسن قرار می دهد. آنها تنها استودیویی هستند که یک بت بی نام را در حال آواز خواندن در کنوانسیون ضد تروریسم که توسط تروریست ها تسخیر می شود نشان می دهد. همه اینها به نظر خیلی شل نوشته شده است. عدم انسجام و اضافه بار اردو ثابت می کند که یک داستان منسجم در اولویت نیست. و من به این موضوع اهمیتی ندادم، زیرا برای هر چیزی 0 توقع دارم. برای 12 اپیزود، شما در میان یک موش و گربه پرتاب می شوید، که جالب نیست زیرا تمام کاری که Type-Moon انجام داد این بود که رقص خود را منعطف کنید. آه البته. فکر می‌کنم تایپ مون بهترین کاری را که انجام می‌دهد انجام می‌دهد. در مورد کنعان، این اکشن کماکان احساس می‌شود، زیرا انیمه‌های نظامی فانتزی به‌طور ذاتی جالب‌تر از سرریز جلوه‌های ذرات براق هستند. اما علیرغم انتقادات، باز هم تماشای سناریوهای جذاب و جذاب بود. از طرف دیگر شخصیت ها جالب نیستند. آنها قوی به نظر می رسند اما در نهایت خود را تحقیر می کنند زیرا همه شخصیت ها به دنبال و نمایش اصول اولیه یک انسان انیمه خوب هستند. این واقعیت که در هیچ ظرفیتی مستقر نیست باعث می شود احساس کنم در این استخر بی انتها احساسات غرق شده ام به جای اینکه بخواهم این شکارچیان راس خونسرد را بغل کنم. در پایان، دقیقاً مانند رمان تصویری، راننده تاکسی نقطه برجسته نمایش من است. حتی زمانی که او در معرض مزخرفات انیمه قرار می‌گیرد، می‌خندد، آن را پاک می‌کند، و همچنان روز بعد شما را به باشگاه استریپ می‌برد. از طرف دیگر، از دیدن شخصیت شرور اصلی، آلفارد، بسیار ناامید شدم. وقتی در معرض مزخرفات انیمه قرار می گیرد، به معنای واقعی کلمه به گونه ای سقوط می کند که هیچ کس نمی توانست پیش بینی کند. او دیوانه وار عمل کرد، اما ماقبل آخر ضعیف بود. از فضل افتاده واقعاً نامناسب مغز متفکر معروف به آلفارد. و کنعان... اوه. برای نمایشی که این حول محور او باشد... اوه. 12 قسمت برای نشان دادن اینکه شکارچیان اوج رواقی نیز می توانند لبخند بزنند. از آنجایی که کنعان یک دختر ساده است، چیز زیادی برای گفتن در مورد او وجود ندارد. نمایش تمام تلاش خود را برای تقویت این ایده انجام می دهد و جالب نبود زیرا برای 11 قسمت او هیچ اشاره ای به توسعه شخصیت معنادار نشان نداد. در نتیجه، فقط یک روز دیگر از لبخند دختران انیمه زیبا، تروریسم، و پیچش های داستانی بی اهمیت به نفع احساسات کمپی. هیچ ایرادی در هیچ یک از اینها وجود ندارد، اما آن صندلی توالت هنوز نیاز به تمیز کردن دارد. پس به آن برسید. 4/10. تا دفعه بعد.

(این بررسی از نظر ساختار و فوکوس نسبتاً پراکنده خواهد بود، پیشاپیش برای ساختارش پوزش می‌طلبیم) اصطلاح "دیدن" چیزی، در حالی که معمولاً به استفاده صرف از چشمان خود برای مشاهده یک تصویر اشاره می‌شود. دوربین عکاسی از دنیای اطراف شما نیز می تواند به معنایی متفاوت - البته مشابه - باشد. در درک واقعی چیزی، درک کامل آن، و در نهایت به دست آوردن بینش بیشتر، بنابراین شخص واقعاً می بیند. این مفهوم به شدت در هویت کنعان تنیده شده است، خواه به معنای موضوعی تر در یادداشت های آن درباره طبیعت انسان و انتخاب های ما برای نادیده گرفتن ظلم واقعیت های اطرافمان باشد، یا به معنای مستقیم تر در مفهوم Synesthesia. در حالی که یک پدیده عصبی و هیجانی زندگی واقعی که در آن، به تعبیر آن، وقتی یک حس ادراک یا شناخت تحریک می‌شود، باعث می‌شود که سایر مسیرهای فوق الذکر به طور غیرارادی فعال شوند. به یک معنا به طور ناخودآگاه جنبه های متعدد شناخت یا "حس" را تا حد بسیار زیادی در یک نمونه فعال می کند. در حقیقت، تأثیرات آن به صورت فرافکنی، دیدن انتزاعاتی مانند رنگ‌ها، شکل‌ها یا نمادها در پاسخ به شبیه‌سازی، و تأثیر تداعی است، زمانی که حس با محرک‌هایی که آن را برمی‌انگیزد، رابطه غلبه‌ای دارد. و در رابطه با کنعان، در حالی که این مفهوم را با انطباق آزادانه از طریق تلقی آن به عنوان یک حس افراطی از ادراک پیشرفته که به یک موضوع کامل شده از Synesthesia اجازه می دهد تا حواس و ادراک بسیار پیشرفته ای داشته باشد، نتیجه مخالف را نشان می دهد، که در آن فرد مبتلا به سینستزیا واکنش شدیدی نسبت به محرک ها دارد که بدن آنها به سادگی قادر به تجزیه بیش از حد محرک ها نیست و باعث می شود بدن افراد به شیوه ای طاقت فرسا از کار بیفتد. از نظر مفهومی و اجرایی، در عین حال که آشکارا مستلزم تعلیق ناباوری لازم بود، به شیوه ای جذاب انجام شد. این یک پدیده عصبی دنیای واقعی را بالا می برد و با داستان خود تطبیق می دهد و داستان جالبی را با آن می بافد. در حالی که به راحتی می توان آن را به شیوه ای توانا مشاهده کرد، من فکر نمی کنم هدف این بود و صرفاً به این واگرایی در مغز نگاه کردم و به ابزاری برای ساختن یک روایت در مورد چگونگی استفاده از آن برای ایجاد نوعی فوق العاده فکر کردم. نوع سلاح سرباز کنعان در ایمان یهودی-مسیحی سرزمین ضرب المثل «شیر و عسل» است، زیرا در آن سرزمین موعود است که بنی‌اسرائیل در جستجوی ناامیدانه برای یافتن چهل سال در سراسر صحرا ترسیم کردند و اولین چیزی بود که من آمدم. برای توجه به این داستان، و قبل از تماشای آن جذاب‌ترین جنبه این نمایش بود، طراحی شخصیت‌ها از تاکاشی تاکوچی پرکار، که بیشتر به خاطر طراح شخصیت اصلی سریال سرنوشت، کارا-نو-کیوکای، و کارا-نو-کیوکای شناخته می‌شود، ممنوع بود. Tsukihime (یعنی یکی از تصویرگران و طراحان شخصیت مورد علاقه من!). این ترکیب کانسپت و طراحی بود که من را با میل شدید به دیدن اینکه دقیقاً درباره این نمایش است جذب کرد. به عنوان نمادی در نمایش، نام کنعان کمی اجباری بود، زیرا قرار بود نشان دهنده امید سیامز باشد، سپس ناامیدی آلفاردها، و در نهایت امید افرادی که به آنها اهمیت می دهد (در نتیجه نام خود را بازیابی می کند)، همیشه اینطور بوده است. کمی خشن و به روشی نه عالی. کمتر با اسطوره‌ها و نمادهایی که از آنها استفاده می‌کرد بازی می‌کرد و در عوض سعی می‌کرد آن‌ها را به گونه‌ای پیاده‌سازی کند که احساسی توخالی به جا می‌گذاشت که چیزی بسیار جالب‌تر می‌توانست باشد. در مجموع من بسیار دوست داشتم که روایت در کنعان بافته شود، فتنه ای که با گذشت هر قسمت بیشتر و بیشتر می شود. سینستزی چیست؟ Snake تا چه اندازه راه خود را در سیاست و کنترل جهانی نفخ کرده است؟ دقیقاً «کارخانه» چیست و چه بر سر آن روستا آمده است؟ با این حال، پاسخ به بسیاری از این سؤالات رضایت بخش یا کاملاً غیر جالب است. برای نمایشی که می‌خواهد درباره ارتباطات انسانی و احساساتی که ما با یکدیگر می‌سازیم سؤالاتی بپرسد، شخصیت‌هایی که قرار است این ایده‌ها را کشف کنند، برای من کاملاً بی‌نظیر هستند. لانگ چی فقط آزاردهنده بود و به وسواس کشتن کنعان سوق داده شد - تا جایی که خودش را همان طور که کنعان بود درک می کرد، در حالی که از نظر طنز دراماتیک به نوعی بامزه بود، هیچ پاداشی برای کاری که می خواست برای تماشاگر انجام دهد نداشت. . این در کنار هم قرار می گیرد که آلفارد نیز وسواس مشابهی نسبت به کنعان دارد، و گذشته ای که هر دو با سیام به اشتراک می گذاشتند، به نتیجه ای پایین تر از آن منجر شد. با اشاره به این که آلفارد هرگز از روح خود رها نخواهد شد و درگیر نوعی مبارزه ابدی با یکدیگر است، همانطور که کنعان خود را از چرخه انتقام آزاد کرد و آلفارد به آن وابسته بود. روی کاغذ عالی به نظر می رسد، اما نحوه رسیدگی به آن در نمایش رضایت بخش نبود. در مورد شخصیت ماریا هم همینطور است، اگرچه من احساس می‌کنم کثیف‌ترین کار را با او انجام داده‌اند. او این بحران عجیب اعتقادی را در رابطه با کنعان دارد و می‌خواهد در کنار او راه برود، علیرغم اینکه توانایی دفاع از خود در برابر دنیای اطرافش را ندارد، و مجبور است برای محافظت از او به کنعان تکیه کند. بنابراین به جای تلاش برای کنار آمدن با رابطه ای که می توانند با یکدیگر داشته باشند، قادر به حمایت و مراقبت از کنعان به گونه ای است که هیچ کس دیگری نتواند به آن بسنده کند - او تصمیم گرفت خود را منفجر کند، انتخابی که کنعان را کاملاً شکسته و او را می فرستد. سقوط یک مارپیچ عاطفی که او هرگز از آن بهبود نمی یابد. می‌دانم که در طول نمایش به او اشاره می‌شد که یک شخصیت خودخواه و فریبنده است، اما انتخاب او در آن لحظه بیشتر شبیه تلاش او برای آسیب رساندن به کنعان بود تا کمک به او. فقط عجیب بود من تقریباً از همه شخصیت‌های دیگر لذت می‌بردم، حتی در آن لحظات ناقصی که به آن اشاره کردم، هنوز بخش زیادی از آن وقایع را می‌بینم، و شیوه‌ای که داستان از طریق آنها پیشرفت می‌کند تا همچنان بر من تسلط داشته باشد و باعث شود قسمت دیگری را تماشا کنم. . شخصیت‌های جانبی از خوب بودند، یا از نظر کمدی یا فقط خوب نوشته شده بودند (سانتانا، مینورو، کامینگز، و یون یون) یا ملایم و ناقص (هاکو واقعاً تنها است، من فقط نمی‌توانستم خودم را مجبور کنم که از او مراقبت کنم. کوچکترین) کنعان در انیمه حس شوخ طبعی من را با حسی کاملاً مضحک بازی می کند، به نظر می رسد که از فیلم های اکشن چینی هنگ کنگ/سرزمین اصلی از افرادی مانند جان وو و جانی با کارگردانی اکشن واقعاً خیره کننده حمایت می شود. به رهبری کانامی سکیگوچی باهوش و ماهر. اما این بخش مربوط به انیمیشن نیست و بیشتر بر روی کمدی متمرکز است، که فکر می کنم واقعاً به خوبی در نوشتن واقعی ترکیب شده است. هرگز مجبور نشد، و هرگز باعث نشد که بیننده (من) از صحنه خارج شود، و زمانی که این کار را کرد (مانند قسمت 2 با راننده تاکسی که در حین تعقیب و گریز ماشینی با اکتان بالا در خیابان‌های شهر در حال پخش موسیقی بت بود. shang-hai) حواس پرت کننده نبود و در عوض باعث شد من این نمایش را دوست داشته باشم. هیچ وقت از جدی گرفتن خودش دست بر نمی دارد، اما می داند که آنقدر جدی نگیرد که نتوانم آرام بگیرم و لذت ببرم. سبک مورد علاقه من در نوشتن، آمیختن طنز و شدت در هسته آن بدون تبدیل شدن طنز به جنبه ای خسته کننده و طاقت فرسا است. همانطور که می‌داند داستانی نسبتاً پوچ را روایت می‌کند، و صادقانه بگویم، هر داستان خوب طنزی در خود دارد تا درجه‌ای از نشاط را اضافه کند و شخصیت‌ها را انسان‌سازی کند، حداقل به نظر من. انصافاً کیفیت انیمیشن بسیار خوب بود، و فکر می‌کنم اکشن، درگیری‌های اسلحه و لحظات لطیف‌تر بین شخصیت‌ها همه با درجه‌ای از اشتیاق و مهارت جدی اداره می‌شد. تمام سکانس‌های کنعان، هول‌انگیز بودن فردی را نشان می‌دهند که تقریباً کنترل کامل میدان جنگ را در اختیار دارد، و وقتی حواس او از او سلب می‌شود (که به‌زودی به طرز ناامیدکننده‌ای بازگردانده می‌شود) آن احساس جنگیدن در تاریکی را منعکس می‌کنند. من واقعاً چیز زیادی از موسیقی را به خاطر ندارم زیرا این بررسی را درست می دانم، اما می دانم که از آن بسیار لذت بردم. احساس نهایی من برای کنعان این است که واقعاً خوب است. 3/4های اول از همه لحاظ فوق‌العاده محکم هستند، با سه یا چهار قسمت پایانی که سرعت بسیار ناامیدکننده‌ای دارد، فقدان انسجام و جهت‌گیری، اشاره به اتفاقات بسیار بیشتری دارد، و نتیجه‌گیری که ما مجاز به انجام آن نیستیم. دیدن. ما نگاهی منحصربه‌فرد به داستان‌های این شخصیت‌ها انداخته‌ایم، در طول آنچه ممکن است مهم‌ترین بخش داستان آنها باشد، اما نه آن چیزی که نتیجه‌گیری واقعی را برای ما به همراه داشته باشد. اگر می‌خواهید یک اکشن ماجراجویی جالب، با کمی عمق در شخصیت‌هایش داشته باشید، قطعاً توصیه‌ای از من است، اما فقط بدانید که کوتاه می‌آید و در پایان طعم تا حدودی تلخ و ناقصی به جا می‌گذارد.