Tengoku Daimakyou

Tengoku Daimakyo (توهم بهشتی)! همانطور که از عنوان پیداست، این انیمه شما را به ارتفاعات بزرگی می برد، سپس باعث می شود که از جهنم عبور کنید. به بیش از یک روش. با شروع، کار بسیار خوبی در تنظیم فضای خود و معرفی هر دو خط داستانی انجام می دهد که هر کدام حس منحصر به فرد خود را منتقل می کند. اگرچه، آنها توسط یک چهره به هم متصل هستند. مارو و توکیو به نوعی کاملا شبیه هم هستند. شخصیت ها گیرا هستند و انگیزه های آنها منسجم است. دنیای پسا آخرالزمانی مرموز است، اما در عین حال برای تماشاگر به شدت واقع گرایانه به نظر می رسد. هر دوی این عوامل در کنار هم قرار می گیرند تا بیننده را از همان ابتدا مجذوب خود کنند. من به خصوص از رابطه بین مارو و کیروکو جذب شدم، حتی اگر درام و رمز و راز پیرامون دانش‌آموزان مدرسه چیزی را باقی نمی‌گذارد (توکیو، میمیهیم، شیرو، کونا و غیره). (در یک یادداشت جانبی، من کاملاً مفهوم داستان کیروکو را دوست داشتم و افکار زیادی در مورد آن دارم. لطفاً اگر آن را تماشا کردید در مورد آن به من پیام دهید. lol). عمل نیز فوراً برجسته می شود. طرح به طور روان بین لحظات پر تنش، پر از اکشن و لحظات "یکنواخت" تر، با گفتگوها و توسعه شخصیت های فراوان تغییر می کند. داستان سرایی واضح نیست و همه چیز را به خوبی می سازد. ایجاد تعادل بین دو خط داستانی در 13 قسمت کار ساده ای نیست، اما من احساس می کنم بهتر از این نمی شد انجام داد. همانطور که رویدادهای مدرسه به طور فزاینده ای عجیب و غریب و مرموز می شوند، سفر مارو و کیریکو احساس اپیزودیک بسیار دلپذیری به خود می گیرد و سناریوهای مختلف یک محیط پسا آخرالزمانی را بررسی می کند. مبارزه برای بقا، بی اعتمادی و رقابت بین مردم، تبلیغ گروه‌ها و فرقه‌ها و به تصویر کشیدن کسانی که در شرایط ناملایمات می‌شکنند یا شکوفا می‌شوند (یا هر دو). سوء استفاده از قدرت و عطش انتقام. جستجو برای پاسخ. مبارزه برای تحرک و کمبود اطلاعات، در دنیایی که هیچ کس نمی داند چگونه و چرا چیزها به وجود آمده اند یا چه چیزی باقی مانده است. اگر یکی از این موارد مورد علاقه شماست، توصیه می کنم این را تماشا کنید. اما... پس از همه، این یک بررسی احساسی متفاوت است. این نمایش زمانی که سعی می کند به موضوعات ظریف تری مانند خشونت جنسی و خودکشی (به ویژه خشونت جنسی) دست بزند، چیزهای زیادی را به جا می گذارد. اگر اینها تم ها را برای شما تحریک می کنند، توصیه می کنم از این انیمه دوری کنید. من هیچ تجربه ای از این دست ندارم، اما هنوز هم به شدت ناراحت بودم. اگر شما فردی هستید که ارتباط و وزن این موضوعات را درک می کنید، فکر می کنم شما نیز متوجه خواهید شد. لطفاً این جمله را دست کم نگیرید، زیرا همین چند لحظه وحشتناک کافی بود تا من را از دوست داشتن انیمه به تقریباً دوست نداشتن انیمه بکشاند. با وجود این، برخی از طرح ها هنوز پس از فصل 1 کاملاً باز هستند و بسیاری از رازها حل نشده باقی مانده اند. بنابراین، هنوز امیدی برای رستگاری وجود دارد.

انیمه در ابتدا جالب به نظر می رسید. با این حال، پایان همه چیز را منفجر کرد. عمل خشونت جنسی کاملا غیر ضروری بود، فقط یک انیمه امیدوارکننده را نابود کرد. این پتانسیل داشت، اما قسمت های پایانی یک تراژدی واقعی بود. من شوکه شده ام که این امتیاز بسیار بالا است. قسمت های آخر به سادگی برای من یک شوک بود، چگونه می توان آن را اینقدر خراب کرد. اگر قسمت های آخر نبود واقعا انیمه باحالی بود. ارزش توصیه را دارد، اما سازندگان به سادگی شکست خوردند یا برخی از فانتزی های محقق نشده داشتند. شروعش را خیلی دوست داشتم و عالی بود. هر چه جلوتر می رفتیم، علاقه بیشتر می شد و به دنبال آن ناامیدی بزرگ و بی علاقگی طولانی مدت. یه مدت دیگه انیمه ندیدم هرگز به ذهنم خطور نکرده بود که چیزی به این خوبی تبدیل به چنین مزخرفی شود.

یک فیلم جاده ای در دنیایی پسا آخرالزمانی که ناشناخته به سقوط تمدن منجر شد و هیولاها گهگاه در اطراف پرسه می زنند تا انسان ها را نابود کنند. دو MC با اهداف خاص خود اما تا حدودی به هم پیوسته به دلیلی مبهم با هم سفر می کنند و شاهد جهان و وضعیت بشریت هستند. تفسیرهای اجتماعی زیادی در مورد دنیای بی قانون، و در حالی که موضوعات معمولی این ژانر نشان داده و به تصویر کشیده می شود، غیر از صحنه بدنام برخی مفسران تجاوز به عنف، هیچ چیز خاص تاریک یا تلخی را نمی توان انتظار داشت، زیرا ظاهراً نمایش استدلالی آنها دارای تعهداتی است. قبل از آنها تا در مورد آن به شیوه ای که آنها را موافق می دانند صحبت کنند. حدس می زنم استانداردهای دوگانه بسیار زیاد است. همانطور که فصل 1 پیش می رود، فرضیه کنجکاو است، ایده هایی که در آن ممکن است بعدا توسعه یابد جالب هستند و نتایج احتمالی نیز می تواند رضایت بخش باشد. این یک احساس از نوع داستان Trigun دارد که در آن چیزی که شروع می‌شود و به کجا ختم می‌شود، یک تغییر اساسی برای کل روایت در طول داستان است. البته مگر اینکه نویسنده توپ را رها کند و نتیجه بدی برای آن رقم بزند. هنر خوب است، اما من از طرفداران اصلی سبک هنر شخصیت نیستم (من را به یاد Initial D می اندازد). انیمیشن ها به طور کلی خوب هستند و در کل سرعت آن کافی بود، بنابراین تماشای آن آسان بود. تا اینجای کار، این یک نمایش بسیار قوی است که از ناکجاآباد بیرون آمد و من امیدوارم که فصل 2 به حرکت خود ادامه دهد. با نحوه خلق این داستان، هدف نهایی مشخصی برای آن وجود دارد، بنابراین در حالی که پیمودن زمین های زیادی ممکن است زمان زیادی را صرف کند، به نتیجه می رسد. فصل 2؟