Basilisk: Kouga Ninpou Chou

اگرچه بازی Basilisk در اصل رومئو و ژولیت با نینجاها است، اما بیشتر شبیه نمونه دیگری از این است که چرا بازی های مرگ مزخرف هستند، مگر اینکه بتل رویال نامیده شوند. مشکل ذاتی آنها این است که آنها هرگز در مورد داستان یا شخصیت ها نیستند. این مربوط به دیدن مردن مردم و احساس غمگینی برای آنهاست. تنها چیز این است که شما نمی توانید در مورد آنها غمگین شوید زیرا آنها خیلی سریع می میرند، خیلی نزدیک به یکدیگر، و شما از قبل می دانید که آنها در نقطه ای خواهند مرد، پس چه کسی بد می کند؟ در نهایت بیشتر شبیه به یک بازی می شود که در آن شما بدبینانه سعی می کنید حدس بزنید چه کسی بعدی خواهد مرد. و حتی این بعد از مدتی خسته کننده می شود زیرا با کاهش تعداد شرکت کنندگان، حدس زدن درست آسان تر می شود، در عین حال تشخیص اینکه چه کسی به وضوح بهتر از بقیه است یا بیشتر مورد علاقه نویسنده داستان است و قرار است در پایان برنده شوید بتل رویال تا به حال یک مانگای بسیار قدیمی است، و با این حال هیچ کس در تمام این سال ها متوجه نشد که چرا این قدر خوب کار می کند، با وجود اینکه از مشکلات مشابه رنج می برد. به این دلیل است که شرکت کنندگان آن هیچ قدرت فوق العاده ای ندارند. آنها استعدادهایی داشتند که در بیشتر موارد در قلمرو عقل بود و بسیار قابل قبول بودند. استعدادهای ذکر شده به آنها نسبت به سایرین آنقدرها پیشرو نبودند، و همچنان چیزهایی بودند که همه می دانستند فوراً دارند. همه بازی‌های مرگ دیگر شکست می‌خورند، زیرا سعی می‌کنند آنقدر مزخرفات ماوراء طبیعی را وارد کنند که جدی گرفتن همه چیز غیرممکن می‌شود. یکی می‌تواند تله‌پورت کند، یکی می‌تواند پرواز کند، یکی جاودانه است، و هیچ‌کس تا زمانی که در شرف مرگ باشد، از قدرت‌های او خبر ندارد. اگرچه مخفی نگه داشتن قدرت های خود سرگرم کننده است، اما اگر پنهان نگه داشتن آنها تنها چیزی است که آنها را به کار می اندازد، در وهله اول نوع قدرت شما را بیهوده می کند. مهم نیست از چه استراتژی برای سوء استفاده از نقاط ضعف طرف مقابل استفاده می کنید، فقط مهم است که آن را مخفی نگه دارید. پس فایده داشتن قدرت های دیوانه چیست؟ شما می توانید چیزی به سادگی یک خنجر پنهان در آستین خود داشته باشید، و در کنار مردی که از چشمانش لیزر پرتاب می کند، تفاوتی نمی کند. Basilisk نه تنها این اشتباه فاحش را مرتکب شد، بلکه با داشتن شخصیت هایی که شبیه هیولا هستند، آن را بدتر کرد. علیرغم اینکه مجموعه ای رنگارنگ است، این مجموعه فقط حول 3 مورد از آنها می چرخد. زوج رمانتیک اصلی و ایمبا جاودانه. آنها تنها کسانی هستند که به آنها اهمیت می دهید، نه تنها به این دلیل که برای طرح داستان اهمیت دارند، بلکه به این دلیل که عادی به نظر می رسند. بقیه آنها یا خوراک توپ بی مصرف هستند، یا شبیه جهش یافته های زشتی هستند که با صدای احمقانه و قدرت نینجا واقعاً دیوانه کننده ای همراه است. شما نمی توانید آنها را به عنوان افرادی ببینید که نوعی درام در اطراف آنها وجود دارد. شما آنها را به عنوان پوکمون می بینید. اوه، نگاه کن، این مرد پوسته پوسته است که به آب تبدیل می شود، و مرد کچلی است که می تواند از میان دیوارها راه برود. این باعث می شود که همه چیز شبیه یک فیلم کایجو احمقانه از دهه 60 به نظر برسد. حتی اگر سعی کنید انیمه را به عنوان یک منظره پر از اکشن و غم تماشا کنید، بازی Basilisk هنوز خیلی بد است اما نه به دلیل رنگ های زیبا و صداهای خوب. از نظر بصری و صوتی، سریال کاملاً خوب است، با طراحی شخصیت‌های دقیق، مناظر باشکوه، موسیقی بد خلق و رقص جنگی جالب. چیزی که آن را خراب می کند، این است که دو قبیله نینجا که تا سر حد مرگ با یکدیگر می جنگند، اصلاً متعادل نیستند. آنها مدام می گویند که شانس مساوی برای برنده شدن دارند، و با این حال دائماً می بینید که کوگا به وضوح قوی تر و باهوش تر از ایگا است. 1) کوگا نیمی از افراد خود را از دست داد زیرا ایگا دستور نابودی را برای چندین قسمت مخفی نگه داشت. به محض اینکه کوگا متوجه این موضوع شد، علیرغم اینکه تعدادشان بیشتر بود و آماده نبود، حتی به امتیاز رسیدند. 2) ایگاها فوراً از بین نرفتند، فقط به این دلیل که یکی از آنها جاودانه است. نیمی از کوگا فقط به این دلیل کشته شدند که نمی توانستند این مرد را هر چقدر هم که قدرتمند بودند بکشند. 3) دو نفر از کوگا می توانند هر کسی را که می خواهند با نگاه کردن به او بکشند. هیچ ایگا کوچکترین شانسی در مقابل آن نداشت. 4) لیدر ایگا یک بچه گریه است که تا آخرین قسمت حاضر به انجام کوچکترین کاری نشد. رهبر کوگا آدم بدی است که فوراً لگد می زند. شما می دانید که کدام تیم قرار است فوراً برنده شود. و نه، قرار نیست بازی‌های مرگ منصفانه باشند یا فقط شرکت‌کنندگان متعادلی داشته باشند. فقط این است که اگر به وضوح یک طرفه باشد، هیچ چالشی وجود ندارد. و بله، موارد زیادی وجود دارد که مرد ضعیف‌تر برنده می‌شود، و این همیشه به این دلیل است که او قدرت خود را مخفی نگه داشته است، یا از پشت به یک حریف کاملاً نامعلوم خنجر زده است. این یک پیروزی شایسته نیست، شما نمی توانید او را تشویق کنید، زیرا او شایسته پیروزی نبود. ناگفته نماند که چقدر همه در این نمایش به طرز بدبختی می میرند. هیچ کاتارسیسی وجود ندارد، آنها فقط می میرند و اهداف شخصی را می بوسند. و من نمی گویم که همه مستحق یک مرگ قهرمانانه هستند، اما واقعاً باعث می شود که تماشاگر از بی انصافی سر در نیاورد، بر اساس سطوح قدرت نامتعادل که در نهایت هیچ معنایی ندارد و هر تلاشی برای درام را تحت الشعاع قرار می دهد. و صبر کنید، حتی بدتر می شود. در نهایت متوجه می شوید که هیچ یک از آنها کنترلی بر اعمال خود ندارند. همه آنها پیروانی هستند که توسط اشراف کنترل می شوند. آنها هرگز جنگ با یکدیگر را انتخاب نکردند، به آنها دستور داده شده بود. بله، آنها از یکدیگر متنفر بودند، اما هرگز ابتکار عمل را بر عهده نگرفتند. آنها همیشه منتظر دستور بودند. و اگر فکر می کنید که این آنها را نجیب می کند زیرا آنها به اربابان خود وفادار بودند، این فرض به محض اینکه ببینید چگونه آنها سعی می کنند با تقلب مخالفان خود را بکشند، از بین می رود. در مورد اربابان آنها، اینطور نیست که آنها بهتر باشند. جدا از اینکه چیزی جز بهانه ای برای وقوع کل نابودی نیست، آنها حتی به نینجاهای خود اهمیتی نمی دهند. در واقع، دلیل واقعی اینکه آنها می خواهند این دو قبیله با یکدیگر بجنگند، این است که بتوانند هر دو را نابود کنند تا در آینده مشکلی ایجاد نکنند. یعنی هرگز قرار نبود در این جنگ احمقانه برنده ای وجود داشته باشد. قرار بود همه آنها در پایان بمیرند. پس چرا ما این نمایش را تماشا می کردیم؟ برای تماشای هواپیماهای بدون سرنشین که یکدیگر را می کشند زیرا کسی آنها را نمی خواهد؟ هدف از این همه چیست؟ حتی نمایش هر چه پیش می‌رود بدتر می‌شود. سرعت حرکت بیشتر و بیشتر کاهش می یابد، زیرا با گذشت زمان تعداد افرادی که زنده می مانند کمتر می شود. در ابتدا به دلیل تنوع و رمز و راز پیرامون قدرت آنها سرگرم کننده بود، اما بعد از آن چیزهای کمتر و کمتری در مورد افراد کمتر و کمتری مشاهده می کنید که قبلاً همه چیز را در مورد آنها می دانید. حتی پایانش هم بهم ریخته است. شما واقعاً متوجه نمی شوید که دقیقاً چه اتفاقی افتاده است. هر سه جنگجوی باقیمانده آنقدر هولناک بودند (و به طرز دردناکی آشکار بودند که در فینال حضور خواهند داشت) که به سختی می توان فهمید که چگونه قدرت های آنها علیه یکدیگر عمل می کند. و این خیلی هم مهم نیست، زیرا تا به حال احساس می کنید که مرده هستید، زیرا می دانید که در حال تماشای مرگ مردم به دلیل دستورات رهبرانی هستید که برایشان مهم نیست. پیدا کردن راهی برای اینکه چگونه این همه آشفتگی می توانست خیلی بهتر کار کند بسیار آسان است. اگر ایگا احمق را داشتیم که در چند قسمت توسط کوگا برتر از بین می رفت، و اگر دو مرغ عشق ما از این همه آشفتگی فرار می کردند، داستان واقعاً خوبی داشتیم، جایی که آنها توسط کوگا تعقیب می شوند. هنوز هم قرار است توسط شوگونات نابود شوند. هنوز هم نمایش را به عنوان یک بازی مرگ ترک می کند، در حالی که چیزهای زیادی را ادویه می کند، حتی پس از مرگ بسیاری از آنها. اما نه، به جای این داستان بدیهی بهتر که در 5 ثانیه به آن دست یافتیم، تنها چیزی که به دست آوردیم یک بازی مرگ ولرم، با نینجاهای پوکمون، نبردهای ناعادلانه و یک پایان خسته کننده بود.

داستان این انیمه چیز جدیدی نیست: اساساً یک محیط رومئو و ژولیت است. و این اشکالی ندارد! تغییرات زیادی وجود دارد که می توانید با یک داستان معروف انجام دهید، و جنگ قبیله های نینجا با قدرت های فوق العاده بسیار جالب است! چیزی که بیشتر از همه در مورد این انیمه مرا جذب کرد، هنر بود. خداییش چشم این شخصیت ها رو دیدی؟؟ و مژه های خوشگلشون؟؟؟؟ باور نکردنی است که انیمه چقدر می تواند زیبا باشد. همه قدرت‌های بسیار جالبی هم داشتند. من واقعاً لذت بردم (اسم آنها را فراموش کردم متأسفم) قدرت های رومئو و ژولیت از یکدیگر تعریف می کردند، این واقعاً به نفع آنها برای شیمی عاشقانه آنها و کل ایده ازدواج با قبیله های یکدیگر در وهله اول کار کرد. اگر بخواهیم از قبیله ایگا و کوگا نظرسنجی کنیم، هر دوی آنها در مورد شخصیت‌هایی با قدرت‌های جالب و شخصیت‌هایی با قدرت‌های LAME AS HELL، وضعیت برابری دارند. اگر بخواهم مورد علاقه‌ای را انتخاب کنم، آن پسری است که می‌تواند با سیم‌ها دستش را پرتاب کند و دختری که می‌تواند با پوستش زندگی شما را بمکد.