Bakuten!!

نمی دونم کس دیگه ای این حس باکوتن رو داشت یا نه!! ترکیبی از هایکیو بود!! و شاهزاده گام، اما مطمئناً من چنین احساسی داشتم. شبیه لحن شاهزاده استراید و روابط شخصیت ها و نقاط اصلی داستان نوعی از هایکیو بود!! با این حال، برای من اصالت زیادی در این سریال وجود داشت. من می خواهم با معایب این انیمه شروع کنم زیرا علیرغم آن ها این انیمه را بسیار دوست داشتم، بنابراین به نظر می رسد با چیزهایی که دوست نداشتم شروع کنم مناسب است. برای اولین بار، شخصیت ها کاملاً آنطور که من دوست داشتم توسعه یافته نبودند، اما با توجه به اینکه این انیمه دارای 12 قسمت است، تعجب آور نیست. در واقع احساس می‌کردم نقاط اصلی شخصیت این شخصیت‌ها کم و بیش جای خالی‌ها را پر کرده است. با این حال، من دوست داشتم کارهای بیشتری با روابط شخصیت ها انجام شود. همینطوره چون باکوتن!! کاملا شبیه سایر انیمه های ورزشی نیست. تورنمنت‌هایی وجود ندارد که این تیم در آن شرکت کند، جایی که آنها پس از اجرا عملکرد خود را انجام می‌دهند، و اجراها صرفاً بهبودهایی در آنچه قبلاً نشان داده شده است هستند. اما این ماهیت ژیمناستیک ریتمیک است - مانند بیسبال یا والیبال نیست. همانطور که گفته شد، با وجود فضای اضافی در این انیمه بین اجراها، نگاه متمرکزتر به کاراکترها در زمانی که احساس کندی داشت کمک می کرد. می‌خواهم بگویم که من از انیمیشن فوق‌العاده CGI اجراها بدم می‌آمد، اما در واقع، اولین اجرای نمایش داده شده در این انیمه همان چیزی بود که من را متقاعد کرد که همه چیز را تماشا کنم. به خاطر طراحی رقص، من را متحیر کرد، و بنابراین من واقعاً به سبک انیمیشن اهمیتی نمی دادم. ناراحتی من از این انیمه در واقع دلیلی است که من آن را بسیار دوست دارم: شخصیت ها. حتی با وجود اینکه روابط آن‌ها آنقدر که ممکن بود در یک دوره طولانی‌تر برجسته نشده بود، هنوز هم احساس می‌کردم که جذب آن‌ها شده‌ام. فکر می‌کنم این به این دلیل است که این واقعاً یک نوع انیمه شخصیت اصلی نیست. مطمئناً بخش‌هایی وجود دارد که میساتو یا شوتارو در مرکز صحنه قرار می‌گیرند، اما در بیشتر موارد، گروه بازیگران هستند. این باعث می‌شود که بخواهید به سراغ این شخصیت‌ها برگردید و ببینید که تلاش آنها برای رسیدن به InterHigh چگونه پیش می‌رود. همچنین احساس می‌کردم که جنبه‌های احساسی پرمخاطره این انیمه به دلیل طرح ساده‌ای که دارد به خوبی انجام شده است. چند جا وجود دارد که سقوط می کند، اما چند لحظه وجود دارد که واقعاً من را کاملاً احساساتی یا عصبی یا خوشحال کرد، و من از انیمه ای مانند این انتظار چنین چیزی را نداشتم. همه چیز در اطراف باکوتن!! انیمه ورزشی معمولی شماست. اهداف یکسان است، پیشرفت تیم یکسان است و فکر نمی کنم کسی از پایان آن غافلگیر شود. با این حال باکوتن!! هنوز به خوبی از احساسات استفاده می کند و مجموعه ای از شخصیت ها را خلق می کند که ارزش وقت گذاشتن برای دنبال کردن و دوست داشتن را دارند. من مشتاقانه منتظر فیلم هستم زیرا دیدن دوباره این گروه مرا هیجان زده می کند.

باکوتن! باکوتن! باکوتن! این واقعاً نمونه‌ای از یک اثر است که در آن یک داستان ساده به خوبی ارائه و اجرا شده است به یک سریال گرم و سالم تبدیل می‌شود که در آن می‌توان تنها بنشیند، استراحت کند و از غوغای سرگرمی و شادی لذت ببرد. باکوتن!! در ژانر انیمه ورزشی در حال رشد است. برخلاف ورزش های پرکاربرد مانند بسکتبال، تنیس، فوتبال، باکوتن!! به ورزشی که به ندرت در مورد آن بحث می شود (خوب، نه در سطح رایج) با ژیمناستیک، مسیری انحرافی می گیرد. ژیمناستیک ریتمیک صحنه و طرح به طور ماهرانه ای مه هنجارهای اجتماعی را که در آن یک ورزش بر اساس جنسیت برچسب گذاری می شود، از بین می برد، بدون اینکه به صراحت تمام توجه خود را روی آن متمرکز کند. معمولاً ژیمناست ها معمولاً ورزشکاران زن را در همه موضوعات آن مورد بحث قرار می دهند و مردان همیشه با رویدادهای دو و میدانی مرتبط هستند. اما وقتی با قسمت اول و اولین اجرای سریال معرفی می شود، به سادگی نشان می دهد که ورزش برای همه است. و این افکار ما را به موضوع کلی و فراگیر سریال هدایت می کند: میل. "من می خواهم چه کار کنم؟" "من می خواهم چه کسی باشم؟" این نمایش از همان ابتدا به وضوح نشان می دهد که هر چقدر هم که کوچک یا بزرگ باشد، قطعاً هر کسی نوعی میل در درون خود دارد. اینها برخی از اولین دیالوگ‌هایی هستند که در این سریال به ما منتقل شده است، که با قهرمان اصلی نمایش شروع می‌شود: شوتارو فوتابا. فوتابا، در تمام دوران دبیرستان خود، طرفدار ورزش بود، اما هرگز در هر ورزشی که به آن مشغول شد، برای خودش بزرگ نشد. او در بهترین حالت یک بنچوارمر بود. او در مسیر مدرسه با چند ژیمناستیک روبرو می شود که به جایی می رفتند و خبر می دادند که مسابقات دبیرستان ژیمناستیک ریتمیک در جریان است. او تصمیم می گیرد از روی هوس شرکت کند زیرا او یک علاقه مند به ورزش است. البته وقتی به آنجا رسید، ذهنش به باد رفت. با انیمیشن شگفت انگیز CGI که ​​حرکت چنین ورزشکارانی را در انیمه کاملاً به تصویر می کشد، بدون شک نه تنها شوتارو، بلکه برای برخی از بینندگان انیمه نیز شگفت انگیز بود. در سال آخر دبیرستان، او تصمیم می‌گیرد و تصمیم می‌گیرد به مدرسه‌ای بپیوندد که در آن عملکردشان باعث شد تا در رگ‌هایش غاز بپیچد. شوتارو اکنون به عنوان مکانیک برای کشف شخصیت ها و مضامین دیگر در طول سریال استفاده می شود. این محیط، شالوده ای از جاه طلبی های یکسان را از سوی افراد از دو طرف مختلف ایجاد می کند. آنهایی که تازه کار هستند یا چند سالی است که ژیمناستیک ریتمیک بوده اند (دبیرستانی ها)، و کسانی که تجربه زیادی در این زمینه دارند و به عنوان بزرگسالان، ممکن است یکی پشیمان شوند یا دیگری (اگرچه Bakuten!! واقعاً روی آن تمرکز کرده است. به طور خاص یک بزرگسال). شوتارو به باشگاه کوچک ژیمناستیک مردانه با اعضای بسیار کم اما عجیب و غریب معرفی می شود. این همچنین اساساً نشان می‌دهد که چگونه این ورزش در مقایسه با ورزش‌هایی مانند فوتبال، بسکتبال، و غیره، یک نمایش جهانی نیست. اعضا (به معنای واقعی کلمه تا حدی که تعداد استاندارد یک تیم را نداشتند) اما همه آنها داستانهای خود را داشتند که به طور خلاصه در مورد آنها صحبت شد و این منجر به موضوع اصلی مجموعه فوق می شود: میل. باشگاه شاید همانطور که اشاره کردم شخصیت های دوست داشتنی داشت که باعث می شد با پیشرفت شما سریال را دوست داشته باشید. گاهی اوقات ممکن است به عنوان یک تسکین کمدی دیده شود، اما چه کسی در دوران دبیرستان چیزهای احمقانه ای انجام داده و گفته است. و این دانش آموزان یک روی سکه را تشکیل می دهند. تازه واردان این ورزش برای متعادل کردن این موضوع، یک فرد بزرگسال با تجربه قبلی در بازی در داستان ثابت می‌شود. اینجاست که احساس می‌کنم داستان بیش از پیش برتر است. دادن چنین فردی با تجربه به سریال لحن تا حدودی بالغی به آن می دهد که جنون عمومی نوجوانان دبیرستانی را متعادل می کند. اعضای باشگاه طوری رشد می‌کنند که از توصیه‌ها و عبارات مربی استفاده می‌کنند، زیرا او را فردی می‌دانند که برایشان احترام قائل هستند و بدون توجه به عزمشان، دانش بهتری در این زمینه دارد. و مربی (بزرگسال) خود را به عنوان یک نسخه جوانتر در استعدادهای جوان می بیند و آنچه را که ممکن است در زمان او اشتباه کرده باشد را پیش بینی می کند و جبران می کند تا خود را برای او و اطرافیانش بهتر کند. انیمیشن سریال و OST ها دست به دست هم می دهند. انیمیشن گاه به گاه از ابتدا تا انتها کیفیت خود را در کنار حرکات مناسب CGI که ​​در اجرای روتین و صحنه ای آنها گنجانده شده بود حفظ کرد. موسیقی متن در طول روتین ها و اجراها هماهنگی و هماهنگی کاملی با حرکات آنها دارد. فقط صدای تپش که از روی تشک بیرون می‌زنند، حس مناسبی را ایجاد می‌کند. اوه، و سکانس های آغازین و پایانی؟ آره عالی بود OP لحن شادی آور را برای اپیزودی که می‌خواهید وارد آن شوید تنظیم می‌کند، و مهم نیست که اپیزودها چگونه به پایان می‌رسند، چه برای شخصیت‌ها یا نه، ED همیشه با ورود به اپیزود بعدی لذت‌بخش خواهد بود (من از آن لذت بردم. ، بنابراین من واقعاً چنین احساسی داشتم). لازم نیست همه چیز یا داستان بیرونی یک شاهکار باشد تا از آن لذت ببرید. داستان های ساده معمولاً گرم ترین احساسات را در بینندگان ایجاد می کنند. این یک انیمیشن پرمخاطب در مقایسه با همتایان خود نیست، اما نمایشی مفید است که اگر کاری برای انجام دادن ندارید، می‌توانید تماشا کنید. با تشکر از کسانی که از ابتدا تا انتها مطالعه کردند. اگر آن را تماشا نکرده اید، چرا آن را تماشا نکنید. ممکن است پس از خواندن این مطلب نظر دیگری در مورد آن داشته باشید یا نه. اما هی، اگر بتوانیم پاسخ های متفاوتی دریافت کنیم، به هر حال بررسی ها برای چیست.