Tsuritama

داستانی قوی و سرگرم کننده، با مفهومی متقاعد کننده، بازیگران سرگرم کننده و داستانی که با سرعتی بیشتر پخش می شود و پایانی کاملاً رضایت بخش دارد. از نظر روحی، من را به یاد چیزی می اندازد که Mamoru Hosoda با محیط روستایی و مفهوم کمی بالا می آورد، اما متأسفانه این مقایسه من را به آنچه در آن اشاره می کند نیز هدایت می کند. در حالی که برای یک اثر خوب است که بیشتر داستان محور باشد تا شخصیت محور، مقایسه Hosoda زمانی از بین می رود که متوجه می شوید که اکثر شخصیت های کلیدی واقعاً در سراسر آن چیز زیادی یاد نمی گیرند یا تغییر نمی دهند. صحنه پایانی (قبل از اضافه شدن نسخه‌های بعدی) به نوعی روشن می‌کند که تنها تغییر واقعی شخصیت اصلی این است که کمی کمتر ناخوشایند باشد و یاد بگیرد چگونه ماهیگیری کند. همانطور که گفتم، خوب است که کمتر شخصیت محور باشید، اما فکر می کنم فضای واقعی برای مجموعه ای از شخصیت های تیزتر در اینجا وجود دارد، و لحن کمی آرام تر، که در مراحل اولیه بیش از هر چیز دیگری برشی از زندگی است. به خوبی خود را به آن وام داده است. نمایش به طور کلی تا حدودی فاقد سهام عاطفی ثابت است. چند صحنه پراکنده با کار احساسی خوب وجود دارد، اما نکاتی که واقعاً باید در آن نقش داشته باشد، داستان اولویت دارد و آن احساسات واقعاً ظاهر نمی شوند. پایان در اینجا به ویژه دردناک است، با خداحافظی که می‌توانست، و مسلماً باید، با احساساتی بسیار بیشتر از آن اتفاق می‌افتاد. این نمایش را خراب نمی کند، داستانی که وجود دارد سرگرم کننده و جذاب و راضی کننده است. این یک نمایش 7/10 است که از آن بسیار لذت بردم. اما من همچنین احساس می‌کنم که برای یک نمایش 8/10، با تجربه‌ای از لحاظ احساسی رضایت‌بخش‌تر، کار زیادی لازم نیست، و من نمی‌توانم آن را کاملاً برای آن کنار بگذارم.

من به صورت تصادفی به این انیمه نزدیک شدم و به طرز شگفت انگیزی خوب بود. پیشاپیش می گویم که ماهیگیری برای من جذابیتی ندارد، حتی اگر زمانی آن را تمرین کنم: اتفاقاً، این دلیل اصلی نبود زیرا من ماهیگیری را تا این حد دوست داشتم. خلاصه داستان (7): همه می توانند داستانی شبیه به این داشته باشند، زیرا بسیار ساده است. به هر حال، طرح به شیوه ای اصلی برخورد می شود. مردی انتخاب می شود تا جهان را از دست یک دشمن مرموز نجات دهد و برای انجام این کار، او باید... ماهی بگیرد. بدون نیاز به ایجاد جهان‌های جدید، موجودات فرازمینی، ماشین‌های فضایی عجیب و غریب یا نبردهای علمی تخیلی حماسی: همه چیز روی زمین به رایج‌ترین روش‌ها اتفاق می‌افتد و در واقع خوب است. شخصیت ها (8): من از نمایشی مانند این انتظار چنین چیزی را ندارم، اما شخصیت ها ماهرانه نوشته شده اند. تقریباً همه شخصیت‌ها مشخصات روان‌شناختی خوبی دارند و رفتاری «واقع‌گرایانه» دارند: آنها پیشرفت‌های زیادی در روابط و توانایی‌های تاکیدی خود با رشد نشان می‌دهند و این چیزی است که من در یک انیمه بیشتر از همه قدردانی می‌کنم. حتی خود هارو (یک بیگانه) رفتاری کودکانه و قابل درک دارد: او دقیقاً مانند یک فرد کاملاً خارج از جهان عمل می کند اما کنجکاو است که بداند چگونه کار می کند، گاهی اوقات خودخواه است اما سعی می کند از آسیب رساندن به دیگران جلوگیری کند. انیمیشن ها (7): هیچ چیز برجسته ای نیست اما بد نیست. بین یک صحنه کلوزآپ و یک صحنه پانوراما کمی تفاوت وجود دارد: وقتی یک صحنه پویا نزدیک به زاویه دید دوربین ترسیم می شود، انیمیشن ها کاملاً اصلاح شده به نظر می رسند. برعکس، وقتی چیزی خیلی دور اتفاق می افتد، تمام جزئیات به شدت ساده می شود و انیمیشن چشم انداز و جذابیت خود را از دست می دهد. هنر (8): این واقعاً سبک هنری من نیست، اما آن را بسیار دوست داشتم. سایه‌های حاشیه‌دار، رنگ‌های اشباع شده (برای سلیقه من کمی زیاد است) و خطی نازک جلوه خوبی به تنظیمات می‌دهد. صدا (7): من واقعا اهل صدا نیستم، اما از موسیقی متن لذت بردم. تم های مقدماتی و بیرونی واقعاً چیزی برای من باقی نگذاشتند. مطمئنا من تسوریتاما را برای موسیقی به خاطر نمی آورم. به طور کلی (8): از دیدگاه من، این دسته از انیمه ها "نیازی" به طرح داستان ندارند: یک تکه از زندگی فقط باید به شما نشان دهد که مردم عادی معمولاً چگونه زندگی خود را بر اساس شخصیت پردازی خود انجام می دهند. از قضا، به همین دلیل است که من از Tsuritama لذت بردم: حتی اگر کاملاً با ژانر خود مطابقت داشته باشد، این واقعیت که طرحی ساختارمندتر دارد اصلاً احساس بدی ندارد، اما تماشای آن را سرگرم کننده تر و خنده دارتر می کند. در همین حال، هر شخصیتی را با استفاده از ماهیگیری به عنوان فرار اصلی توسعه می دهد. متاسفانه قسمت پایانی اصلا مرا راضی نکرد اما نمی توانم به این انیمه کمتر از 8 امتیاز بدهم. اگر این نوع داستان را دوست دارید، آن را به شدت توصیه می کنم.