Spy x Family Part 2

این داستان ماموریت Loid Forger را که اکنون بیشتر درگیر توطئه های بین المللی است، گسترش می دهد، در حالی که یور به عنوان یک قاتل و یک مادر با معضلات خود روبرو می شود. آنیا، تله‌پات دوست‌داشتنی، همچنان با واکنش‌های صمیمانه و شیطنت‌های خود سبکی و جذابیت را برای سریال به ارمغان می‌آورد. این یک مکمل عالی برای قسمت اول است که بیش از انتظار طرفداران ارائه می دهد و مجموعه را به عنوان یکی از جذاب ترین و سرگرم کننده ترین ژانرهای امروزی تثبیت می کند. . این داستان ماموریت Loid Forger را که اکنون بیشتر درگیر توطئه های بین المللی است، گسترش می دهد، در حالی که یور به عنوان یک قاتل و یک مادر با معضلات خود روبرو می شود. آنیا، تله‌پات دوست‌داشتنی، همچنان با واکنش‌های صمیمانه و شیطنت‌هایش به سریال جذابیت و شادابی می‌دهد. این یک مکمل عالی برای قسمت اول است که بیش از انتظار طرفداران ارائه می دهد و مجموعه را به عنوان یکی از جذاب ترین و سرگرم کننده ترین ژانرهای امروزی تثبیت می کند.

راستش من هیاهوی این انیمه را نمی فهمم. با بخش 1 خیلی بخشنده تر شدم و فکر کردم قسمت 2 و فصل 2 داستان را به درستی گسترش می دهند. قسمت 1 کار خود را انجام داد و داستان اصلی و شخصیت های مهم را معرفی کرد و انصافاً بیش از حد انتظار من روی داستان اصلی متمرکز شد. قسمت 2 از طرف دیگر، ما به سختی چیزی در این 13 قسمت دریافت می کنیم. به نوعی پس از تنظیم صحنه در قسمت 1، گرم کردن ما برای پیشبرد داستان و شناخت بیشتر شخصیت ها، اپیزودهای خسته کننده ای دریافت می کنیم که به سختی همه چیز را جلو می برد. اگر به قسمتی از زندگی علاقه دارید، حتماً دنبال آن بروید. وگرنه وقتت تلف میشه Spy X Family فقط یک برنامه تلویزیونی اپیزودیک است، مانند سیمپسون ها، می توانید آن را به هر ترتیبی تماشا کنید، چیز زیادی را از دست نمی دهید.

مسلماً ماهیت این بخش دوم برشی از زندگی بیشتر به خودی خود مطابق با سلیقه من نیست. مزیتی که این نمایش نسبت به بسیاری دیگر دارد و در واقع کیفیتی که باعث می شود کار کند و لذت بخش باشد احتمالاً این واقعیت است که این نویسنده می تواند به طور مداوم جوک های واقعی بنویسد. باید گفت که فکر می‌کردم واکنش‌های خنده‌دار آنیا کمی اغراق‌آمیز شده است، تقریباً گویی فقدان چیزی برای گفتن را پنهان می‌کند، یا در عوض نیاز به نمایش حقایق را دارد که در پایان روز نباید شوکه کننده باشد. دیگر به او اگر به نظر می رسد که من از آن لذت نمی برم یا آن را خنده دار می دانم، مطمئناً اینطور نیست، اگرچه احتمالاً از قسمت اول، به ویژه از نظر محتوا، کمی پایین آمده است. به صراحت، در این قسمت مثل روز روشن می شود که نویسنده قصد ندارد سفر آنیا در مدرسه، یعنی ماموریت گرگ و میش را با تمرکز بیش از حد پوشش دهد. به منظور برخوردهای تا حدی تصادفی و رویدادهای غیر مرتبط با خط داستانی اصلی که ما (من) در وهله اول جالب می دانیم، چندین شخصیت معرفی می شوند - سگ، مامور حسود، جاسوس دشمن احمق، و همانطور که می توانید اپیزودهای کامل را تصور کنید. تقدیم به هر یک از آنها، داستان ها / مقاصد آنها و متأسفانه باید بگویم که شیطنت های بی ربط آنها. بعلاوه، دیدن رقص بزرگسالان بالغ در اطراف گاوصندوق ها بدون هیچ دلیلی مانند کاری که Daybreak انجام می داد، یا شخصیت مضحک یوری (که برای من هرگز آنقدر خنده دار نبود، جدا از برخی شوخی ها در مورد عشق او به خواهرش) خنده دار نیست. افکار نایت فال، همانطور که آنیا به تصویر می کشد، نمی توانم بگویم خنده دار بود، بلکه تفسیر کمدی مناسبی از احساسات واقعی واقعی بود که ممکن است یک بزرگسال داشته باشد. همه چیزهای دیگر در مورد طنز و اجرا اساساً در همان سطح باقی می مانند و من با آن مشکلی ندارم. تلاش هایی برای توسعه بیشتر برخی از شخصیت ها (مخصوصاً والدین) وجود دارد، و اگرچه این نیت خوبی است، اما تلاش ها نسبتاً رام بودند (مانند نمایش یور از کارش در ذهن خودش که توسط آنیا خوانده شد، که تا حد زیادی قابل پیش بینی بود. در سراسر)، تکراری (تعریف در مورد گرگ و میش، موقعیت او به عنوان یک جاسوس برتر و غیره) و در کل هنوز ناکافی است، در واقع تقریباً هیچ تأثیری در نزدیک شدن ما به شخصیت ها ندارد. تا آنجایی که تحلیل این شخصیت ها پیش می رود، چیزی برای اضافه کردن به بررسی قبلی خود ندارم. با در نظر گرفتن این موضوع ممکن است این سوال پیش بیاید - چرا باید به این شخصیت ها اهمیت دهیم؟ آیا باید آنها را ریشه یابی کنیم، آنها را به خاطر بسپاریم، از آنها مراقبت کنیم یا به آنها احساس نزدیکی کنیم یا به هر طریقی درگیر خط داستانی باشیم فقط به این دلیل که آنها نیت خوبی دارند (مثلاً ماموریت Twilight برای صلح)؟ یا چون باعث می‌شوند ما بخندیم و از نمایش لذت ببریم؟ من نمی گویم که هر نمایشی باید یک تریلر روانشناختی فکر برانگیز باشد، و به خصوص در مورد SpyxFamily همه چیز کاملاً لذت بخش است، فقط می گویم که برای رتبه بندی و تمایز بین سطوح مختلف داستان ها، معنی دار بودن مرتبط است. ذکر کردن در این مورد، شخصیت‌ها نه از طریق مجموعه‌ای از ویژگی‌های شخصی برجسته بسیار به یاد ماندنی هستند، و نه مضامین عمیقی را در بر می‌گیرند که ارزش فکر کردن یا ارتباط با آنها را داشته باشد. در این بخش، این نقص بیشتر مورد توجه قرار می گیرد، زیرا موضوعات خانوادگی، جایگاه اجتماعی، فساد و جرم حتی کمتر از پیش درآمد آن بررسی می شود. در واقع مطمئن نیستم که در بیشتر این دسته بندی ها چیز جدیدی وجود داشته باشد - می توانم قسمت مقدمه Nightfall را به عنوان نمونه معتبری از یک موضوع مرتبط به همراه حس شوخ طبعی در نمایش نام ببرم ( مخصوصاً وقتی آنیا افکار نماینده را می خواند و به این فکر می کند که مادر بودن او چگونه خواهد بود). آیا منصفانه است که از یک ساخته برای این کار و به ویژه ساخته ای که هنوز تا حد زیادی لذت بخش است مانند SpyxFamily انتقاد کنیم، حتی زمانی که واضح است که خواسته نویسنده صرفاً ساخت یک نمایش کمدی آسان برای تماشا است؟ شاید نه. آیا حذف امتیازات به منظور نشان دادن تفاوت کیفیت بین چیزی شبیه به این و سایر آثاری که ممکن است لذت قابل مقایسه ای را برای مخاطب به ارمغان بیاورند و در عین حال چیزی برای فکر کردن به آنها ارائه دهند، نشان داده شود، تفاوت کیفیت را نشان می دهد، چه رسد به اجرای کمی جذاب تر و جذاب تر. بازیگران برجسته تر از شخصیت ها؟ من هم اینچنین فکر میکنم. برای این منظور، این یکی از بهترین نمایش‌های کمدی روی پلتفرم باقی می‌ماند و پیش‌فرض فریبنده‌اش تغییری نکرده است - فقط به این دلیل که در این بخش آنقدر پیشرفت نکرده است. من شخصاً کمتر به انحرافات تصادفی علاقه مندم که سریال به جای پرداختن به خط داستانی اصلی خود - ماموریت گرگ و میش (و به این منظور، عملکرد آنیا در مدرسه) از آنها ابایی ندارد. من امیدوارم که شما آن را منطقی بیابید که لذت من در نتیجه ضربه بخورد. تا حدودی، این واقعیت که شخصیت‌های بیشتری درگیر می‌شوند، باعث می‌شود کمتر در مورد قسمت اصلی صحبت کنیم، و بنابراین یک نکته مثبت که می‌توانم در مقایسه با قسمت اول نام ببرم این است که اقدامات گرگ و میش به اندازه زره‌های طرح مضحک (ایستادن در معرض دید زیر) برجسته نبود. تیراندازی) و به طور کلی نقص های او که جاسوس ارشد کشور نباید بیش از این غیرقابل توجه احساس می کرد. البته مزخرفات کاملاً غایب نبودند، و همچنین لازم نبود که گاهی کورکورانه باور کنیم. من هنوز نمی‌توانم او را در مکان‌هایی که نباید در فضای باز باشد تأیید کنم، چه رسد به اینکه به آن‌ها دسترسی داشته باشد، مانند سقف مدرسه و حتی کمتر گاوصندوق با برگه‌های پاسخ. . به نظر می‌رسد آژانس او ​​می‌تواند به او دسترسی داشته باشد و امنیت تک تک مکان‌هایی را که باید بازدید کند، از جمله این مکان‌هایی که ظاهراً برای سیاستمداران و بازرگانان ارشد کشور مورد توجه است، فراهم کند، و این باعث می‌شود تعجب کنم که چرا Westalis در وهله اول بسیار نگران کننده است من متوجه شده‌ام که نقدهای من ممکن است انتقادی‌تر از آنچه می‌خواهم به نظر برسند، بنابراین تکرار می‌کنم که صرف‌نظر از موفقیت نمایش از نظر لذت‌بخش بودن برای من، به منظور بررسی، آن را کاملاً محرک می‌دانم. به (ظاهر) اینگونه نترس - من هیچ علاقه ای به راهنمایی تماشاگران بالقوه ندارم، بلکه به نظرم کیفیت نوشتن جنبه ارزشمندی از هر خلاقیتی است (که پیچیدگی بیشتری نسبت به یک ویدیوی پست یوتیوب دارد) که ارزش بحث را دارد. اگر بتوانید از همه چیز لذت ببرید، بدون سوال - برای شما خوب است. کاش سلیقه شما رو داشتم به هر حال ... برای نتیجه گیری در مورد این بررسی خاص. قسمت دوم فصل 1 SpyxFamily شخصیت‌های اصلی را که می‌شناسیم و دوستشان داریم، به آن اضافه می‌کند، شخصیت‌های مشکوک‌تری را به آن اضافه می‌کند و همه را درگیر طرح‌هایی با تمرکز کمتر نسبت به پیش‌درآمدش می‌کند. نویسنده خوشبختانه (و البته جای تعجب نیست) همان باقی مانده است، و بنابراین شما فقط می توانید انتظار داشته باشید که بدون توجه به آن سرگرم شوید. طنز در سطح بالایی قرار دارد (فقط برای استانداردهای انیمه، که هنوز هم برای خنده من کافی است)، که همچنین باعث می شود تا برشی از زندگی تا حدودی ارزشش را داشته باشد، اگرچه، مانند هر نمایش دیگری، طبیعتاً چند غیبت وجود دارد. نیاز به معنای عمیق‌تر و کیفیت واقعی شخصیت‌ها جایی است که بینندگان پرمدعاتر با نمایش مشکل پیدا می‌کنند و فکر می‌کنم وقتی اعلام می‌کنم می‌توانم از همه آن لذت ببرم هر دو موضع را با هم ترکیب می‌کنم در حالی که ایراداتش را می‌پذیرم که احتمالاً سخت‌ترین‌ها را وادار می‌کند. منتقدان کتاب از ترس بمیرند - تقریباً مانند 99٪ انیمه ها.