Sora no Aosa wo Shiru Hito yo

خیلی نزدیک، در عین حال خیلی دور. این فیلم به طرز شگفت‌آوری خوب شروع می‌شود، یکی از معدود انیمه‌هایی که از داستان‌های انیمه فاصله می‌گیرد و شخصیت‌ها را به خوبی تعریف می‌کند و به واقعیت نزدیک‌تر می‌کند. همه چیز از شخصیت‌ها گرفته تا زیبایی‌شناختی بسیار شیرین بود، و اگرچه طرح داستان چیزی برای نوشتن نیست، اما به لطف غیرانیمه بودن و خنک بودن آن، سواری بسیار راحت است: یک برش واقعی و مناسب از زندگی. تجربه ای با پیچ و تاب ماوراء الطبیعه، و درام زیبا و عاشقانه. افسوس، آنچه قرار بود یک فیلم خوب و راحت در مورد رشد، بلوغ و دنبال کردن رویاهای شما باشد، این بود که برای حدود دو سوم فیلم قبل از اینکه تبدیل به یک درام کاملا غیر ضروری و اجباری درباره نجات یک "دختر در پریشانی" شود و تبدیل شود. به اتفاقات ماوراء الطبیعه نسبتاً عجیب و غیرقابل توضیح. به خاطر زیبایی‌شناسی، فکر می‌کنم ارزش تماشا کردن را دارد، اما این از آن نوع انیمه‌ای نیست که من با کمال میل به تماشای مجدد آن برگردم، زیرا وقتی وارد قسمت سوم می‌شود، همه چیز با صدای بلند به هم می‌ریزد و شما ایستاده می‌مانید. در آوار داستان، دستت را می‌خراشی و می‌پرسی: چطور ممکن است این اتفاق بیفتد؟ من هم دوست دارم بدانم، زیرا ظرافتی که داستان تا آن زمان با آن روایت می‌شود، ناگهان تبدیل به توضیحی می‌شود که آنقدر ضعیف گفته می‌شود، و پایانی آنقدر ضعیف ارائه می‌شود که به معنای واقعی کلمه باعث شد فریاد بزنم "همین است؟" در صفحه نمایش یک «مخاطره-تقلب» وجود دارد که می‌گوید: ضرب‌های داستان اصلی که قرار بود فینال فیلم باشند، در پلان‌های ثابتی ارائه می‌شوند که به عنوان اسکرول تیتراژ نمایش داده می‌شوند. آیا اشاره کردم که بخش زیادی از این فیلم در مورد موسیقی بود و جشنواره موسیقی عظیمی در سراسر آن اعلام می شود؟ و تنها چیزی که ما از آن به دست می آوریم، یک شات همچنان در اعتبار است؟ در مجموع، ارزش یک تماشا را دارد تا بتوانید بگویید که آن را دیده‌اید، و شاید از بخش‌های بسیار خوب انیمیشن و بازیگری آن لذت ببرید، اما تا حد زیادی تجربه‌ای ناامیدکننده از نظر داستان - و وعده داده شده اما هرگز موسیقی تحویل داده شده - می رود.

از تریلر، آسمان آبی او به اندازه کافی مناسب به نظر می رسید. داستانی با تولید خوب و پویانمایی با نوازندگان مشتاق که توسط اعضای کلیدی پشت Anohana هدایت می‌شد، یک داستان محکم، نسبتا ملودراماتیک و اشک‌آور. آسمان آبی هر او به جای ارتقای سطح سری فوق الذکر، در عوض از متوسط ​​بودن کار دیگر تیم یعنی Anthem of the Heart تقلید می کند. یکی از ویژگی‌های مشترک هر سه محصول، یک عنصر فانتزی است. در حالی که در دو عنوان دیگر مشکلی با این موضوع نداشتم، در اینجا احساس بی نیازی می‌کردم، و احساسات گذشته را بررسی می‌کردم که بهتر بود به زیرمتن منتقل می‌شد. در واقع، فیلم‌های ژاپنی و انیمیشن‌ها تمایل نسبتاً خسته‌کننده‌ای برای تزریق عناصر فانتزی معمولی در داستانی معمولی دارند. اغلب به معنای افزودن قایق های ادویه به یک غذای ملایم است. این فیلم یک برش معمولی از زندگی در مورد دنبال کردن رویاهای شما (یا نه) و بزرگ شدن است. این دو مسیر توسط شینو، روحی با همان جاه طلبی جوانی شخصیت اصلی، و شینوسوکه، که رویاهای خود را دنبال نمی کند، نشان داده می شود. این دومی یک نوازنده خشن و ناتمام است که در یک گروه انکای مزخرف می نوازد که به نظر می رسد هیچ کس در برنامه از آن لذت نمی برد و من شک دارم که بسیاری از افرادی که این فیلم را تماشا می کنند نیز از آن لذت ببرند. ما نه تنها شاهد تعقیب و گریز شینوسوکه به دنبال خواهر شخصیت اصلی هستیم، بلکه اصلی نیز به نسخه قدیمی شینو علاقه داشت و مانند "اوه، سنپای، من همیشه تو را دوست داشتم و می خواستم به تو بگویم uwu، اما حالا تو یه پیرمرد ترسناک هستی که قراره با خواهرم ازدواج کنه... نه!" هنگام صحبت با روح یک شخصیت غیرضروری کودک نیز فقط برای اینکه به مخاطب تأیید کند که اصلی دیوانه نیست، با هم تگ می کند. "کمدی" و جنجال های انیمویی اضافه شده است زیرا او مانع از رفتن خواهرش به یافتن روح شینو می شود. عنصر فانتزی غیر ضروری بود و همه آن می توانست در زیر متن جاسازی شود. همانطور که هست، چیزی بیش از حواس پرتی نیست. شخصیت‌ها تمام وقت خود را صرف تمرین موسیقی خود می‌کنند، اما ساخت و ساز هرگز به جایی نرسید و احساسی خالی از خود به جای گذاشت. مشکل اینجاست که موسیقی انکا در فیلم لنگ ارائه شده بود و ظاهراً به عنوان یک پایان یا صحنه محوری رضایت بخش نبود، زیرا به نظر می رسید بخشی از شینوسوکه است که از رویاهای خود دست کشیده است (و خواننده خیلی بد و ناخوشایند). با سکانس پرواز مضحک در پایان و تمام مزخرفات شینو، زمان کافی برای کاراکترها برای ساخت هر نوع موسیقی جایگزین وجود نداشت. واقعاً به نظر می رسد که اگر آنها تمام چربی های فانتزی را از بین ببرند، شاید Aoi و Shinnosuke، پس از اینکه در نهایت اختلافات خود را حل کردند، می توانستند در کنار تمرین موسیقی انکا، گروهی را با هم جمع کنند و فیلم با یکی از آهنگ های خودشان به پایان برسد. همه اشتیاق خود را به. نمی‌توان گفت که این یک پایان کلیشه‌ای نیست، زیرا من این را در فیلم‌ها و سریال‌های دیگر دیده‌ام، اما این فقط یک نتیجه معمول برای فیلمی درباره یک گروه است. حتی اگر آنها به این نتیجه رسیدند که این کار نمی کند و می خواهند به سمت دیگری بروند، همانطور که کردند، شگفت آور است که فیلمی که اینقدر بر موسیقی متمرکز شده است در واقع موسیقی خوب بسیار کمی دارد. من هرگز فیلمی در مورد گروهی ندیده ام که از نظر موسیقی تا این حد خسته کننده باشد. برخی از تعامل شخصیت‌ها مناسب یا کاملاً خوب است، اما بسیاری از آن‌ها احساس می‌کردند که عجله و توسعه نیافته‌اند. اصلی زمان زیادی را صرف صحبت با شینو پیر می کند، در نتیجه او هرگز واقعاً شینوسوکه واقعی را نمی شناسد. در حالی که دوست زن اصلی احتمالاً خوب بود و نیاز به گنجاندن داشت، او هرگز واقعاً در طول کوتاه فیلم کاری برای انجام دادن ندارد، و من سؤال می‌کنم که آیا او نیز باید جدا می‌شد یا چند صحنه اضافی می‌داد. در پایان، این یک برش خوب از درام زندگی با یک عنصر فانتزی غیر ضروری است. قابل تماشا است، اما فیلم های Anohana یا Ghibli مانند Only Yesterday احتمالا انتخاب بهتری خواهند بود.