Sono Bisque Doll wa Koi wo Suru

اوه، من به عروسک سونو بیسک و کوی سورو علاقه دارم!! تازه کل فصل را تمام کردم و من هنوز از تمام احساسات در حال فروپاشی هستم. ناهنجاری‌های واکانا و حریف مارین به معنای واقعی کلمه ترکیبی عالی هستند - من آنها را خیلی سخت ارسال می‌کنم! نمایش تعادل شگفت انگیزی از کمدی و درام را پایین آورده است. یک دقیقه به لحظه های احمقانه واکانا نگاه می کنم و لحظه ای دیگر به خاطر داستان دلخراش مارین گریه می کنم. و آیا می توانیم در مورد COSPLAY صحبت کنیم؟! لباس های مارین به معنای واقعی کلمه کمال هستند. من در زندگیم به آنها نیاز دارم، مثل دیروز! اما به طور جدی، توجه به جزئیات در لباس ها و دکورها ذهن را متحیر می کند. اگر من واقعی باشم، برخی از بازیگران نقش های مکمل کمی احساس ناراحتی می کنند، اما صادقانه بگویم، چه کسی اهمیت می دهد که رابطه واکانا و مارین اینقدر فریبنده است؟ به هر حال، اگر هنوز Sono Bisque Doll wa Koi o Suru را تماشا نکرده اید، چه مشکلی دارید؟! در آن، آمار!

7/10 از اینکه از این کار لذت بردم متنفرم. من یک درام کامل مانند نانا یا چیزی را ترجیح می دهم. علیرغم اینکه به عنوان کسی که سابقه خیاطی دارد و سبک زندگی موازی با چیزهای سوراخ دار داشته است. بنابراین همه چیز برای من قابل ارتباط بود. مطمئناً مارین برای «بهترین دختر» نوشته و انیمیشن شده بود، و من معمولاً از شخصیت‌هایی مانند گوجو متنفرم، اما او جزو مخاطبین نبود که عمیقاً از آن لذت بردم. اینسرت‌ها برای مخاطبان، شخصیت‌هایی هستند که همیشه مورد علاقه من نیستند. این بچه امیدها و رویاها دارد و از زندگی لذت می برد... دیدن همه چیز با طراوت بود. گوجو درج مخاطب نیست. زمانی که برنامه برای اولین بار پخش شد، این احساس را داشتم. من واقعاً معتقد بودم که این انیمه چیزی نیست جز «آدم تنها، درونگرا و معمولی بدون دوست، دختری بامزه، محبوب و برون‌گرا را ملاقات می‌کند که همه برایش ساده خواهند بود». خب، خوشبختانه ثابت شد که اشتباه کردم. گوجو یک شخصیت واقع گرایانه است، او علاقه زیادی به ساخت عروسک های حنا دارد، و فکر می کنم اینجا جایی است که My Dress-up Darling بیشتر می درخشد. این چیزی که در مارین و گوجو واقعاً به نظر می‌رسد به خوبی به نظر می‌رسد. توجه گوجو به جزئیات به سطح تقریباً وسواس و معیارهای کمال گرایانه و در عین حال صمیمی او از "زیبایی" چیزی است که من شخصاً می توانم با آن ارتباط برقرار کنم، و مطمئن هستم که به معنای واقعی کلمه هرکسی که مشتاق سرگرمی است نیز می تواند خود را به میزان های مختلف در آن ببیند. گوجو. او هنوز در کارش نقص دارد، نمی تواند چهره ها را به خوبی ترسیم کند، بیشتر به دلیل عدم تعامل اجتماعی است، زیرا هیچ کس در هیچ کاری کامل نیست، همیشه جایی برای پیشرفت وجود دارد. من فکر می کنم این دو لید به خوبی از یکدیگر جدا می شوند. ضرب المثل "مخالف ها جذب می شوند" واقعاً در اینجا مناسب است. گوجو درونگرا است و مارین به او کمک می کند تا از پوسته خود بیرون بیاید. مارین علیرغم اینکه می‌خواهد شخصیت‌ها را بازی کند، نمی‌تواند لباس‌های کازپلی بسازد، و گوجو به او کمک می‌کند تا این اشتیاق را برای او درک کند. مارین عجیب و غریب و تا حدودی تکانشی است، در حالی که گوجو بیشتر زمینگیر است که در بسیاری از موقعیت ها به آنها کمک می کند. این یک پویایی لذت بخش را ایجاد می کند زیرا آنها به خوبی یکدیگر را تکمیل می کنند و نقص های دیگری را پوشش می دهند. دلیلی که تا حد زیادی نادیده گرفته شده است که این داستان بسیار محبوب است، زیرا بسیاری از مردم، از جمله من، با مضامین و پیام کلی روایت موافق هستند. این به هیچ وجه ظریف نیست و قصد دارد این پیام را موعظه کند "از دوست داشتن هر چیزی که می خواهید خجالت نکش". این چیزی است که مطمئناً همه می توانند با آن موافق باشند. در دورانی که انیمه به اندازه امروز محبوب نبود، و حتی امروز هم این اتفاق می افتد، غیرمعمول نیست که طرفداران انیمه تنها به دلیل دوست داشتن انیمه توسط دیگران طرد شوند، و فکر می کنم این نمایش با آنها صحبت می کند. یک سطح شخصی با طراوت است، و اعتبار بخشیدن به سرگرمی های فرد، مهم نیست که چقدر عجیب و غریب به نظر می رسد، همیشه نشاط آور است. در حال حاضر، به وضوح از نت، من نیز انتقاداتی برای لابی کردن در اینجا دارم، و اکنون توضیح خواهم داد که چرا برخی از مردم ممکن است این نمایش را دوست نداشته باشند، و ایراداتی که شخصا دارم. شخصیت ها. صبر کنید، آیا من فقط در مورد اینکه شخصیت ها چقدر خوب هستند، غوغا نمی کردم؟ خب، بیایید با مارین شروع کنیم، در حالی که بخش‌هایی از شخصیت او قابل ربط هستند، او شخصیتی غیرواقعی است. هیچ آدم عاقلی، مهم نیست که چقدر هوسباز یا دمدمی مزاج، دوستی را که به تازگی ملاقات کرده است، دنبال نمی کند و بدون دعوت وارد خانه اش می شود. هیچ فرد عاقلی، مهم نیست که چقدر عجیب و غریب یا دمدمی مزاج، به طور تصادفی یک هتل عشق اجاره نمی کند و آن را با یک استودیوی عکاسی اشتباه می گیرد. حماقت آشکار او در مواقعی به عنوان ابزار طرح داستانی مورد استفاده قرار می گیرد تا آنها را در موقعیتی قرار دهد که نویسنده می خواهد در حالی که هیچ راه بی نقص دیگری برای انجام آن وجود ندارد. این باعث می شود که برخی از لحظات خنده دار واقعاً راحت باشند. در مورد گوجو، او در چند اپیزود اول به عنوان یک شخصیت معمولی و معمولی شخصیت رامکام رام ظاهر می‌شود، بعداً بود که من واقعاً او را دوست داشتم، نه اینکه بگوییم داستان "غمگین" او برای جلب مخاطب. برای همدردی با او و توجیه نس درونگرای او، زمانی که ما به سختی آن مرد را می شناسیم، از ناکجاآباد بیرون می آید. ممکن است دستکاری به نظر برسد، و من واقعاً این قسمت مقدماتی را نخریدم. من متأسفانه نتوانستم با او به عنوان یک فرد تنهای درونگرا همدلی کنم و در نهایت به دلایل دیگری از گوجو خوشم آمد. سرویس هواداران من از اینکه آن مردی باشم که به عنوان "متنفر از طرفداران سرویس" ظاهر می شود، متنفرم، زیرا به طور کلی از خدمات طرفداران متنفر نیستم. با این حال، من از خدمات طرفداران در My Dress-up Darling بیزارم. به عنوان مثال، در قسمت 2، گوجو به وضوح با مارین ناراحت بود که او را برهنه کرد تا او را وادار به "اندازه گیری های خود" کند. این صحنه به وضوح برای خدمت به طرفداران ساخته شده بود، و وقتی این صحنه به قیمت حیثیت کسی تمام شود، برای من خوب نیست. هتل عشق در قسمت 11 یک بار دیگر ساخته شد تا هیجینک های معمول رامکام را ارائه دهد. یک بار دیگر، گوجو، صدای عقل، مخالف ایده آنها بود، خردسال بودن، وقت گذراندن در یک هتل عشق. با این حال، مارین با "بله، اگر شما عادی هستید" پاسخ داد و سپس استدلال اشتباه هزینه غرق شده را بیرون کشید، که واقعاً برای کاهش این نوع نگرانی ها بسیار مفید است. این «سرویس هواداران» که نمایش دارد برای من لذت چندانی به آن اضافه نمی کند. برعکس، گاهی اوقات می‌تواند آزاردهنده باشد و من واقعاً فکر می‌کنم این نمایش می‌توانست بدون خدمات طرفداران انجام شود. به طور کلی، من فکر می کنم My Dress-up Darling یک سواری واقعا لذت بخش بود. با این حال، از کامل بودن فاصله زیادی دارد، و بخش هایی از آن وجود داشت که مانع اجرای یک نمایش شگفت انگیز شد. در حالی که من مایلم بیشتر ایرادات را نادیده بگیرم و فکر می‌کنم نمایش در بیشتر قسمت‌ها خوب است، به دلایل واضح هرگز احساس امنیت نمی‌کنم که این کار را به افراد عادی توصیه کنم."

هیچ اسپویلر آشکاری در این بررسی وجود ندارد، اما من چیزهایی در مورد پس زمینه برخی از شخصیت ها خواهم گفت. چیزی نیست که در قسمت اول یا دوم خیلی سریع متوجه آن نشوید، بنابراین من راحت هستم. "My Dress Up Darling" یا "Sono bisque doll wa koi wo suru" (من عاشق آن عروسک بیسکو هستم) به هیچ وجه انیمه وحشتناکی نیست. خیلی خوب ترسیم شده است (و با توجه به ماهیت داستان، خیلی خوب *باید* باشد)، طرح تا حدودی شیرین است، و خوب، هرکسی که بخواهد یک انیمه نسبتاً مناسب و ملایم اکچی ببیند، نمی رود. با این اشتباه خدمات زیادی برای طرفداران وجود دارد (به ضرورت ماهیت آن)، لباس‌های زیبای زیادی، چند صحنه مشکوک، و خوب، در مورد آنچه که در این زمینه انتظار دارید. با این حال، این یک کیسه ترکیبی است، و به قدری *نامحسوس* یک کیسه مختلط است که من نقدهای زیادی را ندیده ام که به مسائل زیربنایی واقعی طرح بپردازد. و خوب، این از برخی جهات قابل درک است. طرح بسیار عمدی این مسائل را از بین می برد. به صراحت بگوییم، این دو شخصیت نوجوان با مقدار زیادی از آسیب های عاطفی حل نشده هستند که در اولین رابطه به هم می خورند. ابتدا گوجو را دارید، ضربه های روحی او باید کاملاً آشکار باشد. پدر و مادر او غایب هستند (همانطور که به نظر می رسد تقریباً در همه انیمه های این سبک به دلایلی وجود دارد)، او با پدربزرگش زندگی می کند و عروسک های ژاپنی را دوست دارد. صدمات زیادی در این مورد وجود دارد، و به نظر می رسد شخصیت او، آنچه در آن وجود دارد، با "به هر قیمتی شده کیتاگاوا سان را خوشحال نگه دارید" مرتبط است. کیتاگاوا دختری است که به نظر می‌رسد هیچ شخصیت والدینی در اطرافش وجود ندارد - یکی مرده، دیگری در خارج از کشور یا چیزی شبیه به آن. او از طرفداران پر و پا قرص بازی‌های eroge است و می‌خواهد به یکی از شخصیت‌های بازی‌های مورد علاقه‌اش تبدیل شود. منظورم این است که به معنای واقعی کلمه، به آن شخصیت *بشویم*. پرچم های قرمز، کسی؟ به هر حال، برای من، این یکی از مهم ترین موارد خواهد بود. خب، کیتاگاوا با گوجو ملاقات می‌کند، و کل بقیه انیمه شامل این می‌شود که او با طناب زدن به او لباس‌های کازپلی برای او بسازد، بدون اینکه علاقه‌ای به احساس او نسبت به این موقعیت داشته باشد، و او هر کاری که می‌تواند برای خوشحال کردن او انجام می‌دهد. این دو شخصیتی هستند که آنقدر به هم وابسته هستند که نمی‌دانند درگیر چه چیزی هستند. این در Ep بسیار واضح می شود. 11 در یک صحنه بسیار معروف که من حتی به توضیح آن اشاره ای نمی کنم، به جز اینکه بگویم تعجب می کنم که چگونه کسی می تواند آن را به عنوان چیزی جز دو نوجوان ببیند که در موقعیتی قرار می گیرند، که هیچ سرنخی از آن *هر چه** چگونه با آن کنار بیایند. و هیچ چهره ای از والدین وجود ندارد که به آنها کمک کند. بنابراین من واقعاً این انیمه را عمیقاً غمگین یافتم. در حال حاضر، که گفته می شود ... به همان اندازه که به دلیلی محبوب است. اکثر مردم درباره سالم بودن شخصیت ها از نظر روانی صحبتی نمی کنند. این موضوع بارها و بارها با محبوبیت انیمیشن‌هایی که بیماری‌های روانی را زیبا می‌دانند، نبودن والدین در اطراف را به‌عنوان یک چیز خوب، نادیده گرفتن بیماری روانی و آسیب‌های حل‌نشده به‌عنوان یک کمدی عاشقانه شیرین، و مردم فقط غذا خوردن را آشکار کرده است. چنین چیزی بالا است. بنابراین من این را به عنوان توصیه شده علامت گذاری می کنم. احتمالاً آن را دوست خواهید داشت. این یک کمدی رمانتیک احساس خوبی است درباره دو نوجوان که برای اولین بار از طریق یک رابطه وابسته به یکدیگر در مورد عشق یاد می گیرند، و بیایید خودمان را گول نزنیم، این حدود 80 درصد از محبوب ترین انیمه های موجود است. هک، من حتی از آن متنفر نبودم - یک بار که توانستم همه اینها را به پس‌زمینه برگردانم و زیاد نگران آن نباشم، حتی آن را کمی شیرین یافتم و داشتم رابطه آنها را تشویق می‌کردم. به همین دلیل به آن امتیاز بسیار بالایی دادم. اما، در پایان روز... من هیچ فصل دو را تماشا نخواهم کرد. و این در مورد احساس من شخصاً در مورد آن را در بر می گیرد. فصل اول خوب بود آنجا متوقف می شود. و من مانگا را نمیخرم. اما احتمالاً آن را دوست خواهید داشت. بنابراین، فکر می کنم لذت ببرید. از طرف من توصیه می شود زیرا احتمالاً آن را دوست خواهید داشت. نه به این دلیل که من شخصاً آن را به کسی توصیه می کنم.