Shingetsutan Tsukihime

نمای کلی: "Lunar Legend Tsukihime" به خاطر اولین اقتباس انیمه ای از یکی از داستان های Kinoko Nasu قابل توجه است که اولین بار در سال 2003 منتشر شد. برخلاف اقتباس های بسیار مورد توجه ufotable از "Kara no Kyoukai" و مجموعه "Fate" با این حال، این اقتباس خاص در بین طرفداران رمانی که بر اساس آن ساخته شده شهرت بسیار منفی دارد، تا جایی که تعداد زیادی از طرفداران ترجیح می دهند وانمود کنند که هرگز وجود نداشته است. در حالی که من شخصاً فکر می کنم که این یک واکنش بیش از حد است، اگر فقط به این دلیل که خودم رمان را نخوانده ام، با این وجود به راحتی بدترین انیمیشن ناسوورس است که دیده ام. داستان (6/10): "Tsukihime" داستان شیکی توهنو، یک جوان 17 ساله از خانواده معتبر توهنو را روایت می کند که در هشت سال گذشته پس از درگیر شدن در تصادفی که منجر به هزینه شد، با اقوام دور خود زندگی می کند. او برخی از خاطراتش را به یاد می‌آورد و او را قادر می‌سازد تا «خطوط مرگ» را ببیند - خطوطی که اشیا، چه زنده و چه غیر زنده، در نهایت با مرگشان شکسته می‌شوند. طبیعتاً از آنجایی که می‌توانست مرگ را به هر کجا که نگاه می‌کرد، به سرعت به شیکی رسید و به دلیل مجروحیت توسط پدرش تبعید شد. در حال حاضر، شیکی به دلیل دادن عینک مخصوص توسط یک جادوگر مرموز، توانسته است از دیدن خطوط اجتناب کند، که تقریباً تنها دلیلی است که او توانسته زندگی عادی داشته باشد. یک روز، بدون اخطار، توسط خواهر کوچکترش آکیها که اخیراً سرپرستی خانواده را بر عهده گرفته است، او را به خانواده اصلی تونو احضار می کند. طبق خواسته اش برمی گردد، اما در راه با زن جوانی با موهای بلوند مواجه می شود و در حالتی رویایی، او را می کشد. با این حال، روز بعد، در راه رفتن به مدرسه، دوباره با زن روبرو می‌شود، زنده و سالم، و کمی بعد متوجه می‌شود که نام او Arcueid Brunestud است، و اینکه او خون‌آشامی است که یکی دیگر از همنوعان خود را در شهر شکار می‌کند. شیکی با درک اینکه نفرین او می تواند مفید باشد تصمیم می گیرد با Arcueid متحد شود تا شانس خود را برای شکست دادن خون آشامی که دنبالش است افزایش دهد. در حالی که پیش‌فرض داستان بی‌نظیر است، اما متأسفانه سریال تنها می‌تواند سطح پتانسیل‌های خود را خراش دهد. رمان بصری اصلی در مجموع پنج مسیر مختلف داشت، در حالی که انیمه عموماً فقط بر یکی از این مسیرها تمرکز دارد. این خیلی بد نبود اگر به خاطر این واقعیت نبود که سریال تنها 12 قسمت است، علیرغم انتشار در زمانی که اکثریت قریب به اتفاق انیمه ها 24-26 قسمت در حداقل بودند. نتیجه انیمه‌ای است که برای من خیلی سریع حرکت می‌کند و تقریباً هرگز سرعتش را کاهش نمی‌دهد، اغلب از یک نقطه داستان به نقطه‌ی بعدی می‌پرد و اغلب فقط با کوچک‌ترین هشدار یا ساخت‌آپ همراه است و چندین تقابل کاملاً ضد اوج است. در واقع، شیکی خیلی زود یک آنتاگونیست اصلی را می کشد، تا جایی که پردازش این موضوع برایم سخت بود که گفت شرور برای همیشه از بین رفته است. مشکلات بیشتر زمانی به وجود می‌آیند که سریال سعی می‌کند عناصری را از مسیرهای متعدد ترکیب کند و صحنه‌های مختلفی را ایجاد کند که به سختی یا هرگز توضیح داده نشده است. شکاف های مربوط به راز اصلی سریال (شکار Arcueid برای خون آشام ها و داستان پس زمینه خانواده Tohno) در نهایت پر می شود، اگرچه پیچ و تاب ها و افشاگری های زیادی روی هم می گذارد که تبدیل به یک ابزار درام ارزان قیمت برای پیش بردن داستان می شود (اگر با توجه به اینکه پیچ و تاب‌های متعدد واقعاً به هیچ چیز منجر نمی‌شود)، و اغلب باعث از دست دادن تمرکز سریال می‌شود. در حالی که داستان سرایی خوبی وجود دارد، عمدتاً با توجه به رابطه رو به رشد بین Shiki و Arcueid و همچنین تعدادی از تعاملات خوب شخصیت ها، سریال در نهایت بدون اینکه مسائل به اندازه کافی حل شوند به پایان می رسد، و در کل داستان من را به عنوان یک داستان به نمایش گذاشت. که فقط به عنوان انیمه کار نمی کند. هنر و انیمیشن (7.5/10): از نظر بصری، "Tsukihime" عالی به نظر نمی رسد، اما افتضاح نیز به نظر نمی رسد. مدل‌ها و محیط‌های شخصیت‌ها در بیشتر قسمت‌ها به خوبی ترسیم شده‌اند و جزئیات دارند، و پالت تیره به خوبی با لحن سری مطابقت دارد. با این حال، انیمیشن‌ها و جلوه‌های ویژه ممکن است بسیار کم باشند و مجموعه کلیت آن در نورپردازی ضعیف چندان خوب به نظر نمی‌رسد، که به خصوص بد است با توجه به اینکه بیشتر، اگر نگوییم همه، درگیری اصلی در شب اتفاق می‌افتد. به طور کلی، من قطعاً این را یکی از بدترین تلاش‌های کارکنان J.C. می‌دانم، اگرچه با توجه به اینکه این یکی از اولین تلاش‌های آنها نیز بود، احتمالاً قابل انتظار است. صدا و دیالوگ (8.5/10): اگر چیزی وجود داشته باشد که «تسوکی‌هیم» را ارزش نشستن داشته باشد، آن موسیقی است. این سریال دارای آهنگ‌های بدحال و جوی فراوانی است که کاملاً با احساس گوتیک سریال مطابقت دارد و واقعاً برای تأکید بر صحنه‌هایی که در آن بازی می‌کنند استفاده می‌کند. هر بار که قسمت جدیدی را شروع می کردم گوش می کردم. برای طولانی‌ترین زمان، فکر می‌کردم که افتتاحیه انیمه بدون شعر کار نمی‌کند، اما این سریال ثابت کرد که من اشتباه می‌کنم، و تم پایانی "Rinne no Hate ni"، اگرچه کاملاً به یاد ماندنی نیست، اما عالی است. صداپیشگی نیز بد نیست، استیو استالی و میشل راف به ترتیب بهترین بازی‌ها را در نقش شیکی و آرکوید ارائه می‌کنند، هرچند که Ciel از Wendee Lee و Akiha از Julie Ann Taylor نیز مطمئناً کافی هستند. به طور کلی، صدا به راحتی بهترین قسمت سریال است. شخصیت ها (6.5/10): از لحظه ای که شیکی به عمارت توهنو باز می گردد، مشخص است که او برای تطبیق با شیوه زندگی قدیمی آنها مشکل زیادی دارد، که با توجه به اینکه او در هشت سال گذشته یک زندگی عادی داشته است، منطقی است. او از اینکه با او مانند اشراف رفتار می شود بسیار ناراحت است و حتی سعی می کند خدمتکاران خانه را وادار کند که او را "استاد" صدا نکنند و به موفقیت محدودی دست یابد. با این حال، در حالی که او از ساده بودن و مناسب بودن فاصله زیادی دارد، با این وجود برای اکثر افرادی که ملاقات می کند، فردی بسیار مهربان و مودب است. خوب، بیشتر اوقات، چون او شخصیت مرموز دیگری دارد که هر زمان با موجودی ماوراء طبیعی روبرو می‌شود، قدرت را به دست می‌گیرد، اگرچه در ابتدا هیچ خاطره‌ای از زمان قرار گرفتن در این حالت ندارد، چه رسد به اینکه کنترلی بر آن داشته باشد. متأسفانه، در حالی که او از یک شخصیت صاف به دور است و بیش از چند لحظه شگفت انگیز دارد، متوجه شدم که بسیاری از جنبه های شخصیت او یا توسعه نیافته یا هرگز به درستی توضیح داده نشده است، به خصوص که منشاء شخصیت دیگر او را شامل می شود، به خصوص به صراحت تایید شده است که منشاء Tohno ندارد. با این حال، همه چیزهایی که قبلا ذکر کردم به این معنی است که او همچنان به عنوان شخصیت مورد علاقه من برجسته بود دومین شخصیت مورد علاقه من، بدون شک، Arcueid است، "پرنسس ماه" که هم خون آشام و هم یک شکارچی خون آشام است. در حالی که داستان از دیدگاه شیکی روایت می‌شود، اما در درجه اول تلاش Arcueid برای شکار خون‌آشام‌های دیگر را دنبال می‌کند، تلاشی که Shiki پس از کشتن موقتش بر خلاف میل خود به آن کشیده می‌شود و در این روند او را ضعیف می‌کند. به این ترتیب، به همان اندازه که داستان شیکی است، داستان اوست. در حالی که او در مبارزات بسیار بی رحم است، خارج از آن شخصیتی به طرز شگفت انگیزی معصوم و بازیگوش از خود نشان می دهد، که از این واقعیت ناشی می شود که او هرگز زندگی "عادی" نداشته است، زیرا تمام زندگی خود را یا به شکار خون آشام ها یا خواب زمستانی گذرانده است. در واقع، چندین بخش از سریال شامل شیکی و آرکیوید است که فقط با هم می‌روند و کارهایی را انجام می‌دهند که Arcueid آن‌ها را «بی‌فایده» می‌داند، که باعث می‌شود لحظات شخصیتی بسیار مناسبی ایجاد شود. با این حال، قوس شخصیتی او واقعاً چیزی نیست که من بارها در داستان‌های دیگر ندیده‌ام (از جمله سریال «سرنوشت»)، و نه به‌گونه‌ای اجرا شده که آن را از نمونه‌های دیگر متمایز کند. یکی دیگر از شخصیت های قابل توجه آکیها توهنو، خواهر کوچکتر فوق الذکر شیکی است که به طور کلی نسبت به او بسیار سخت گیر است و از او انتظار دارد تا با شیوه زندگی توهنو سازگار شود. او همچنین یک فرد نسبتاً قضاوت کننده است، تمایل دارد خیلی سریع از مردم متنفر باشد قبل از اینکه واقعاً فرصتی برای شناختن آنها پیدا کند، ویژگی که من قطعاً طرفدار آن نبودم. با این حال، در حالی که او خوب ترین فرد نیست، شکی نیست که او به شیکی اهمیت می دهد، و اضافه کاری او کمی نرم می شود و حتی تمایل به سازش را نشان می دهد اگر این کار او را راحت تر کند. سیئل، دانش‌آموز ارشد شیکی نیز وجود دارد که به نظر می‌رسد بنا به دلایلی با Arcueid اختلاف نظر دارد، اگرچه من واقعاً نمی‌توانم بدون ارائه نوعی اسپویلر در مورد او چیزی بگویم. هیچ‌کدام از این دو شخصیت به اندازه شیکی یا آرکیید (که نمیله‌های بالایی برای پاک کردن آن‌ها نیستند)، به اندازه کافی دوست‌داشتنی هستند و نمی‌توانم بگویم که سریال بدون آنها بهتر خواهد بود. با این حال، فراتر از این چهار نفر، شخصیت‌های دیگر بسیار ضعیف هستند، و تنها دو خدمتکار آکیها هیسوی و کوهاکو و همکلاسی‌های شیکی در مدرسه حضور دارند که هیچ‌کدام آنقدر جالب نبودند. شخصیت‌های شرور نیز بسیار بی‌تفاوت هستند، به‌ویژه اولین مورد کاملاً بی‌ربط به داستان است و چیزی جز دشمنی واقعاً قدرتمند برای شکست دادن شیکی نیست. لذت (6.5/10): تنها از این ژانر باید مشخص بود که «تسوکیهیم» قطعاً برای افراد ضعیف نیست و سریال ثابت می کند که از همان قسمت اول، حتی با ظهور ناگهانی Arcueid پس از اینکه شیکی او را می کشد، بسیار ناراحت کننده است. سریال از آنجا فقط تیره تر و تیره تر می شود. در حالی که برخی از لحظات شادی وجود دارد، مانند قسمتی که بازیگران به یک شهربازی می روند، لحن تیره در سراسر آن نفوذ می کند و به پایانی می رسد که در بهترین حالت تلخ و شیرین است. به طور کلی: در حالی که "Tsukihime" به خودی خود یک انیمه مناسب است، به عنوان یک انیمه Nasuverse چیزی جز ناامیدی نیست. موسیقی مطمئناً عالی است، اما متأسفانه تقریباً در همه بخش‌های دیگر، چه داستان، چه شخصیت‌ها یا تصاویر، با کمبود مواجه است. طرفداران فیلم های ترسناک گوتیک از آن لذت خواهند برد، اما حتی آنها نیز احتمالاً بهتر است این رمان را بخوانند (مخصوصاً، نسخه بازسازی شده ای که در سال های اخیر منتشر شد). شاید خودم یکی از همین روزها بررسیش کنم. نمره: 6+7.5+8.5+6.5+6.5=35/50=7.0/10

داستان غیرقابل انکار جذاب است و کسانی که کارا نو کیوکای را تماشا کرده اند احتمالاً با مفهوم Mystic Eyes of Death Perception به خوبی آشنا هستند. برای افراد ناآشنا، توانایی دیدن خطوط و نقاط مرگ بر روی اجسام جاندار و بی جان است. هنگام بریدن یا سوراخ شدن، بخشی از وجود جسم یا شخص می میرد یا به طور کامل خاموش می شود. توانایی قهرمان داستان شیکی برای از بین بردن همه چیز اطرافش در یک لحظه کور کننده، با توجه به رفتار ملایم و مطیع او، وحشتناک است. وقتی او پس از تجزیه Arcueid به هفده قطعه به هوش می آید، ما گیج می شویم و ما را در آرزوی بینش بیشتر در مورد چگونگی و چرایی این موقعیت می گذارد. در حالی که سرعت داستان ممکن است در ابتدا کند به نظر برسد، با تاکید بیشتر بر سناریوهای دوستیابی شیکی و آرکیوید تا داستان‌های پس‌زمینه یا صحنه‌های دعوای آن‌ها، فضای نمایش نوعی وهم‌آوری پارانوئیدی است که شما را درگیر می‌کند. شخصیت ها، در بیشتر موارد، مرموز هستند و گذشته آنها تا حد زیادی ناشناخته است. این رمز و راز همان چیزی است که به نمایش به عنوان یک قطعه ترسناک اعتبار می بخشد، حتی اگر فاقد لحظات واقعی ترسناک باشد. ناراحتی ناشی از تاریکی در مورد وضعیت شیکی، آکیها، سیئل و آرکوید همان چیزی است که داستان را پیش می برد. در مورد هنر، انیمیشن و موسیقی، طرح رنگ تیره به ایجاد فضای مناسب کمک کرد، اما کیفیت در بهترین حالت متوسط ​​بود. درست است، این یک انیمه قدیمی است، بنابراین من نمی توانم انتظاراتم را خیلی بالا بگذارم. با این حال، نمی توانم آن را با آثار خیره کننده Fate/Zero و Kara no Kyoukai مقایسه نکنم. موسیقی پس زمینه به خوبی با هر صحنه سازگار بود، اما چیز استثنایی نبود. با این حال، آهنگ افتتاحیه، "ماه مقدس" توسط توشیوکی اوموری، فوق العاده بود. این کاملاً متناسب با لحن انیمه است و کارهای کرال را به زیبایی با عناصر راک، عمدتاً درام ست، ترکیب کرده است. من این نمایش را به همه کسانی که از ترس روانی با سرعت کند لذت می برند به شدت توصیه می کنم. شینگسوتان تسوکیهیم با شدتش مرا غافلگیر کرد. این تعلیق و عاشقانه را در هم می آمیزد و دنیای داستانی وسیعی را پشت سر دارد.

یک سال یا بیشتر از اولین باری که سعی کردم آن را تماشا کنم می گذرد (دقیقاً یادم نیست). فراموش کردم آخرین بار کجا توقف کردم، بنابراین از ابتدا آن را دوباره تماشا کردم و آن را در یک جلسه تمام کردم. برداشت من از این اقتباس چندان تغییر نکرد، بنابراین هر چیزی که ممکن است در جای دیگری گفته باشم هنوز پابرجاست. همانطور که انتظار می رفت، این هنوز بدترین انیمه Type-Moon موجود نیست. داشتن این انیمه یکی از 2 تنها نمایش Type-Moon است که من تا اینجا به طور کامل ندیده بودم و شباهت های زیادی برای مقایسه آن با دیگر اقتباس های Type-Moon وجود داشت. من نیمه اول Tsukihime Remake را در سال 2021 به پایان رسانده ام و تا به حال در تمام کردن این انیمه معطل مانده ام. من مانگا Tsukihime را مدت زیادی پس از اتمام خط زمانی OG Tsukihime قبل از رفتن به جدول زمانی Remake خوانده‌ام، و این انیمه چهارمین بار است که داستان Tsukihime را تجربه می‌کنم. این نمایش من را درگیر کرد. باعث شد از منطقه 5-6/10 به 6-7/10 بروم و سپس به 5-6 برگردم. نتیجه نهایی همان است که می بینید. اعتراف می کنم که میکس مسیر بسیار وحشتناک بود، اما تقریباً به بدی Deen Stay Night نبود. برخی از تغییرات نشان می‌دهد که میکس مسیر در اینجا در مقایسه با مانگای Tsukihime چقدر متفاوت است، و این انیمه اصلاً با آن مقایسه نمی‌شود. برخی از صحنه‌های اصلی مرا به یاد Case Files یا UBW از ufotable می‌اندازند، زیرا به ظاهر ضرورت آن در سرعت بخشیدن به برخی ضربان‌های داستانی است. از طرف دیگر، من را به یاد فیلم UBW از دین می انداخت که اساساً یک نسخه برجسته از آن مسیر بود. شما می توانید در مورد اینکه چگونه همه چیز بدتر شده است ادامه دهید، اما من نمی خواهم همه چیز را اینجا مرور کنم. نکته اصلی اینجاست که این انیمه 12 قسمت است. خیلی چیزها اگر دوبرابر زمان اجرا داشت بهتر بود، که باعث شد آن را بیشتر با Deen Stay Night مقایسه کنم. علیرغم اینکه جنون سورئال (که هنوز هم نمی توانم باور کنم اتفاق افتاده باشد) در نزدیکی پایان انیمه دین بسیار بدتر از هر چیزی در اینجا است، Deen Stay Night در مقایسه با آن به دلیل داشتن 24 اپیزود برای دنبال کردن مسیر اصلی خود، هنوز کاملتر از این بود. این انیمه اگر این اقتباس Tsukihime به همین تعداد قسمت داشت، می‌توانست سرعت بهتری داشته باشد، و می‌توانست داستان اصلی را بدون نیاز به کات دادن به همان اندازه دنبال کند. بیشتر از موسیقی متن آن نیز قابل استفاده است. مردم قبلاً تقریباً آنچه را که من احساس می کردم برای عمیق تر شدن در مورد آن گفته اند. بله، این انیمه فقط در صورتی معنا پیدا می کند که منبع منبع را بخوانید. شما نمی توانید هر انیمیشن اضافه شده را در زمینه بزرگتر تنها از طریق این نمایش ببینید. بله، رد کردن چیزهای ناسوورس ممکن است به بهبود برخی موارد کمک کند، اما همچنین نتوانست همه چیز را به شیوه ای منسجم ارائه کند و در نهایت داستان را با شکست مواجه کرد. شما احساس نمی کنید که این دنیایی است که بدون نگاه کردن به آن ادامه پیدا می کند، سرعت داستان اغلب آنقدر اجباری بود که در بالای آن این احساس را داشته باشد. شما احساس می کنید آنچه که از لور باقی مانده بود آنقدر توسعه نیافته بود که کل ایده رد کردن لور در سطحی محکوم به شکست داستان از همان ابتدا بود. بگذارید بگویم که پس از بازگشت و پشت سر گذاشتن دوباره شروع آهسته، واقعاً حال و هوای این کار را دوست داشتم. احساس می کردم روح Tsukihime در این انیمه حفظ شده است، علیرغم این که به دلیل اضافه کردن آهنگ، محتوا به دلیل زمان کوتاه نتوانست از آن استفاده کامل کند. Arcueid که تا حدودی با احساس متفاوت بود، از دیدن طراحی فریبنده با احساس بالغ‌تر onee-san با فلسفه روایی اصلی پنهان شده در آن بسیار خوشحال شدم، که به نوعی شروع به کانال‌کشی افرادی کردم که می‌گویند بازسازی Arc بدتر از Tsukihime انیمه Arc است. من خیلی دلم برای سبک اصلی او تنگ شده بود و این باعث شد یک بار دیگر متوجه شوم که هرگز یک انیمه خوب Tsukihime با Arcueid اصلی نخواهیم داشت. من صداپیشگی Tsuki:Re را خیلی بیشتر از اینجا دوست دارم. حتی وقتی این انیمه را با سری اصلی Melty Blood یا Carnival Phantasm مقایسه کنیم، باز هم عملکرد بهتری نسبت به این انیمه خواهند داشت. برخی از منتقدان گفتند که صداگذاری در اینجا سطح کیفیت دوبله Ghost Stories است، اما من اصلاً نمی‌توانستم آن را احساس کنم. مطمئناً برخی از لحظات خنده دار وجود دارد، اما نه به اندازه ای که پس از گوش دادن به آن افراد فکر می کنید. فکر می‌کردم صداپیشه‌ها خیلی خوب هستند، به جز صحنه‌های عجیب اینجا و آنجا. من تا حدودی ناامید شدم که آنها کارهای بیشتری با Ciel انجام ندادند. خطوط او می توانست زندگی بیشتری در آنها داشته باشد، اما من فکر می کنم این مسیر Ciel برای درخشش بیشتر او نیست (این را می توان برای هر شخصیت اصلی گفت، فکر می کنم). وقتی برای اولین بار به Ciel در اینجا گوش دادم (هر وقت تصمیم گرفتم اولین بار برنامه را تماشا کنم)، نه بیش از حد به او و نه چیز دیگری فکر کردم. اما پس از اتمام Higurashi VN در اوایل امسال، انیمه Ciel VA از آن زمان در مغز من سوخت، بنابراین نمی‌توانستم این بار توجه بیشتری به او نداشته باشم. Arihiko برای زمان خود در اینجا بسیار خوب بود و تضاد با بازسازی او VA جالب بود، و همینطور در مورد یومیزوکا (که بنا به دلایلی در اینجا به عنوان "Yumitsuka" حضور دارد). برخی از چیزهای لرزان تر برای من، برای شروع، خود شیکی بود، حدس می زنم؟ او برای من 50/50 بود. و بعد نداشتن جوجی ناکاتا در نقش Nero Chaos به سادگی این کار را برای من انجام نمی داد. به طور کلی هرج و مرج در این نمایش بسیار کثیف انجام شده بود، که فقط غم انگیز است. آئوکو که حال و هوای بیش از حد بالغ کاملاً متفاوتی نسبت به اینکه در هر تکرار دیگر چگونه خواهد بود، سورئال بود. من متوجه شدم که در VN اصلی تا حدی فریبنده بود و برای درک شخصیت واقعی Aoko باید از Melty Blood و متعاقباً Mahoyo عبور کنید، اما اینجا کمی بیش از حد فریبنده به نظر می رسید. اگرچه دیدن تفاوت های سبک انیمه قدیمی Aoko بسیار جذاب بود. باعث شد به این فکر کنم که حداقل چه انیمه Mahoyo در آن سبک می تواند باشد. کاری که آن‌ها با یومیزوکا انجام دادند کمی غیرمنتظره بود (اگرچه زیاد نبود)، این باعث شد که نظریه‌های جدیدی در مورد اینکه مسیر جدید موردانتظار او در بازسازی پس از انتشار چگونه پیش برود. فقط میخواستم یه جایی قبل از نتیجه گیری بگم. ناامیدی من بعد از این انیمه بیشتر از هر چیز مالیخولیایی بود. من را تا حد مرگ خسته نکرد و باعث شد به جای تماشای صفحه در سکوت به آن خیره شوم، مانند برخی از قسمت های Case Files. از این که انیمه به طور توهین آمیزی برای منبع اصلی غیر ضروری باشد، مانند انیمه CANAAN، من را ناامید نکرد. نیمه اول Camelot نیز من را از فرصت از دست رفته برای داشتن یک اقتباس مناسب، ناامیدتر کرد. و من احتمالاً از تماشای فیلم Strange Fake بیشتر از هر انیمه فوق‌الذکر Type-Moon متنفر بودم، چرا که از نظر جسمی بیمارم می‌کرد (تصویر تجربه‌های لایت رمان در مقابل انیمه برای من خیلی عالی بود). شهرت انیمه Tsukihime این تجربه را برای من قابل تحمل تر از هر یک از آن ها کرد. یک بار دیگر، من فکر نمی کنم این بدترین انیمه Type-Moon باشد. من شرط می بندم که بعد از Kara no Kyoukai، حتی برخی از طرفداران انیمه معمولی Nasuverse که در مورد تماشای انیمه های قدیمی علاقه ای ندارند، می توانند تا حدودی از آن لذت ببرند (افرادی که می توانستند این کار را بدون هیچ چیزی انجام دهند. اگرچه منابع منبع هنوز برای من عجیب ترین هستند). چیزی که الان برای من باقی مانده این است که روزی انیمه Prillya را به طور کامل تماشا کنم. من کاملاً مطمئن بودم و هنوز هم هستم که باید آن جانور را ترک کنید تا زمانی که واقعاً همه چیزهای دیگر در جدول زمانی Type-Moon تمام شود. من احتمالاً باید قبل از شروع به تماشای انیمه لعنتی Prillya (شاید تا زمانی که به طور کامل به انیمه Prillya برسم، مانگای لعنتی بالاخره به پایان برسد، باید به تک تک مانگا های FGO اقتباسی که وجود دارد). ما در حال حاضر به سختی چند فصل در سال می بینیم، و من نمی توانم بگویم که آیا داستان با این برنامه زمان بندی آهسته انتشار جهنمی، از بین رفته است یا نه idk، یا متوقف می شوند تا زمان انتشار هر دو رسانه با هم مطابقت داشته باشد یا چیزی مشابه). اینکه آیا این بدترین انیمه Type-Moon برای من است یا نه، باید دید، اما برای من Tsukihime نیست. CANAAN احتمالا هنوز در بدترین نقطه شماره 1 است. شاید اگر من مثل طاعون از این انیمه دوری نمی‌کردم و سعی می‌کردم درست بعد از اتمام مانگا یا حتی (خدا نکنه) VN اصلی را تماشا کنم، مثل برخی از مردم اینجا خیلی بیشتر از این انیمه عصبانی می‌شدم. اما خوشبختانه، آینده نگری بیشتری از این داشتم. اگر بخواهم وارد چیزی به ظاهر بد و منفور مانند انیمه Tsukihime شوم، به تمام زمینه های دنیا نیاز دارم تا از هر زاویه ای که می توانم درباره آن قضاوت کنم (دوست دارم سعی کنم چیزهای منفور را به طور عینی پاره کنم، حتی وقتی سعی می کنم از آن لذت ببرم. خودم، و هنوز هم همیشه پذیرای نظر اکثریت هستم که به طور بالقوه اشتباه است). هر شباهتی را که با تجربه بیشتر Tsukihime در خارج از این انیمه یا به طور کلی Type-Moon می‌توانم ببینم، باید بتوانم ترسیم کنم (همه به جز انیمه Prillya lol). اما مهمتر از آن، Type-Moon چیزهای بسیار ارزشمندتری نسبت به این انیمه دارد که یکی از آن افراد بودن برای من مسخره است و برای شما هم باید اینطور باشد. توصیه من به شما این است که این انیمه را حتی به عنوان بزرگترین طرفدار ناسو همیشه زنده نگه دارید. حتی زمانی که مسیرهای باغ قرمز از سری بازسازی‌شده منتشر می‌شوند، حتی بعد از تمام کردن همه آنها عجله نکنید. من مطمئن هستم که حتی اگر روزی Tsukihime 2 منتشر شود یا شاید انیمه Remake واقعی شود، و شما در آینده در حال بررسی جدول زمانی Type-Moon هستید، باید این انیمه را تا کی می‌داند نادیده بگیرید. علی‌رغم اینکه ممکن است گاهی اوقات میم قدیمی «انیمه Tsukihime وجود ندارد» آزاردهنده باشد، قطعاً باید وانمود کنید که این انیمه وجود ندارد تا زمانی که زمان مناسب آن فرا رسد. این برداشت من از آن است، حداقل.