Shingeki no Bahamut: Virgin Soul

داستانی در مورد یک دسته احمق که به بهانه نجات دنیا کارهای احمقانه و شیطانی غیرقابل تصوری انجام می دهند، در حالی که یک جوجه شاخدار با عقده ای عاشقانه مانع همه چیز می شود. انیمیشن / هنری / کلیات تصویری - 8/10 --------------------------------------- ------- نمایش بسیار خوب به نظر می رسد. هنر تمیز خوب، جلوه های ویژه خوب. انیمیشن شگفت انگیز نیست، اما به طور کلی هنوز بسیار خوب است. صدا / موسیقی / صداگذاری - 8/10--------------------------------------- -- در کل خوب است. داستان - 4/10 ------------- جالب شروع شد، اما در نهایت می توان داستان را احمقانه توصیف کرد. چند سال پیش، یک شرور بزرگ دنیا را محاصره کرد، و با استفاده از آن به عنوان بهانه یکی از دوستان تصمیم گرفت که بهترین اقدام این است که به همه خیانت کند، و همه متحدان آنها را بکشد، قدرت آنها را بدزدد و از آن برای ساختن امپراتوری خود استفاده کند، به طوری که برای مبارزه با شر بزرگ بهتر است. در تمام این مدت یک جوجه تصادفی با عقده های عاشقانه مانع می شود و تصمیم می گیرد که راه حل عقده او عاشق شدن با ظالم شیطانی است. خیلی سرگرم کننده. و خیلی احمقانه شخصیت ها - 4/10 --------------------- من از همه آنها متنفرم. یکی احمق تر از دیگری فقط یک شخصیت خوب در کل نمایش وجود دارد و دو نفر که حداقل بامزه هستند. یک پزشک زامبی، یک خدای مست تبعیدی، و یک خدای اردک سخنگو. آنها به همان اندازه که به نظر می رسند جالب هستند. اما بقیه بازیگران هر روز صبح دوز ویتامین‌های احمقانه‌شان را مصرف می‌کنند و آنقدر مزخرف می‌کنند که سر شما را درد می‌کند. قهرمان ما جوجه نیمه اژدهایی است که ظاهراً نمی تواند به اژدها تبدیل شود مگر اینکه شاخ شود. و اوه بله، او هر بار که به یک یارو نگاه می کند، در فاقش سقوط می کند. آره این یک چیز است. این چیزی است که یک نفر واقعاً نوشته و شخصیت نویسی خوبی را در نظر گرفته است. شرور یک پوچ است. "برای بزرگتر" انگیزه اوست و ارتکاب نسل کشی و بردگی مضاعف وسیله ای کاملاً توجیه پذیر برای رسیدن به آن است. و البته، قهرمان ما فکر می کند که این جالب ترین چیز است. "من می توانم او را درست کنم". "او نیز سزاوار عشق است". آره، این شخص فقط یک هیتلر واقعی است، اما بدتر از آن. شخصیت پردازی شگفت انگیز به او هم عاقبت بخیری بدهید چون لیاقتش را دارد. --- مجموع - 6/10 --- این نمایش ارزش های تولید مناسبی دارد و می تواند ارزش تماشای صحنه های اکشن سرگرم کننده را داشته باشد، اما داستان و شخصیت ها فقط دردسر خالصی برای مقابله با آن هستند. هیچ لذتی از تماشای دسته ای از احمق ها وجود ندارد.

این قطعاً دنباله‌ای است که حتی معمولی‌ترین طرفداران فصل اول را نیز منزجر می‌کند. Shingeki no Bahamut: Genesis حتی با وجود عدم جاه‌طلبی‌اش سزاوار است و باید دنباله بهتری می‌داشت. اول، به این دلیل که فصل قبل تا آنجا که می‌توانست ابتدایی بود، روایتی کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی، اما بالاتر از همه دلپذیر و کاربردی. چیزی که Virgin Soul از آن دور است، اگرچه همان ساختار ضعیف را دارد. Genesis ساده و به خوبی اجرا شده است، در حالی که ویرجین سول یک آشفتگی است. ابتدا با داستان شروع می کنیم. داستان 10 سال پس از وقایع Genesis رخ می دهد. پایتخت Anatae دوران شکوفایی زیادی را تجربه می‌کند، تا حدی به لطف پادشاه جدید، Charioce XVII، که مانند پادشاه قبلی احمق است، و ویژگی خاص او این است که او یک ظالم است که به شدت جنگ بین نژادها را تشویق می‌کند. در این عصر رفاه، بشر شیاطین را تحت سلطه خود در می آورد و با خدایان مخالفت می کند. این تضاد فضایی را برای مضامین اخلاقی و اجتماعی باز می کند و علاوه بر امکانات مختلف جهت دهی برای روایت، زمینه و ساخت جهانی را آغاز می کند که قبلاً دیده نشده بود. داستان شروع به توسعه و کشف آن مسیر می کند، درست است؟ اشتباه! اولاً، به این دلیل که دلایل واقعی شورش انسان هرگز توضیح داده نمی شود و داستان به خود زحمت نمی دهد این موضوع را بررسی کند، اگرچه از آن به عنوان یک فرض اصلی استفاده می کند و کمبود خلاقیت و جاه طلبی را روشن می کند. در نهایت بیشتر به عنوان توجیهی برای دزدی فناوری باستانی عمل می کند، که باعث می شود این سوال را مطرح کنم که آیا فصل قبل همان طور که از نامش پیداست "پیدایش" است. این فناوری قدرت رقابت با باهاموت را دارد، اما عدم زمینه سازی مناسب آن، مانند باهاموت، جهان سازی را به نقطه اول باز می گرداند. دوم اینکه توسعه آنقدر کند است که وقتی همه چیز به سرعت عادی می شود به نظر می رسد همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاده است. سوم و نه کم اهمیت: عدم تمرکز، این قطعا بزرگترین مشکل این کار است. هر روایتی که حداقل به خوبی نوشته شده باشد، مسیری را دنبال می‌کند و سپس مفاهیم آن را توسعه می‌دهد، اما وقتی داستانی چندین ایده را به هم می‌ریزد و مسیری را اولویت‌بندی نمی‌کند، مشکل داریم، عمدتاً به این دلیل که تمام نقص‌های دیگر را آشکار می‌کند. Shingeki no Bahamut: Virgin Soul نمی‌داند که آیا می‌خواهد یک ماجراجویی حماسی باشد، یک ماجراجویی سبک، طرحی در مورد حل تعارض یا یک داستان احمقانه در مورد یک عاشقانه ممنوعه که همه چیز را خراب می‌کند. هیچ تمرکزی ندارد و حتی به خود زحمت نمی دهد، بلکه ترجیح می دهد در دایره ای بچرخد، یک ساختار واقعاً متوسط. هدف شما؟ تلاش برای رساندن داستان های فرعی مختلف به بیننده به شیوه ای لنگ و تنبل. یک داستان کم عمق مشکلی نیست، نه اگر سعی نکنید آن را به چیزی بزرگتر تبدیل کنید، باید برای هر چیزی حد و مرز تعیین کنید. شینگکی نو باهاموت: پیدایش ظاهری است و جایگاه خود را می شناسد. بنابراین می تواند کاربردی باشد. این تفاوت اصلی بین فصل هاست، اما گول نخورید! هر دو فصل شباهت هایی دارند، به عنوان مثال، فیلمنامه ضعیف و وضوح بد. اوه، بله، قطعنامه‌ها... برخی از آنها باعث حسادت هر نویسنده تله‌نوولای مکزیکی می‌شود. اگر از آن دسته ای هستید که به نتیجه گیری مناسب و پایان های بسته علاقه دارید، پس از این انیمه دست بکشید، این برای شما مناسب نیست. حتی ابتدایی‌ترین راه‌حل‌ها برای شخصیت‌های ثانویه فاجعه هستند و آشفتگی‌های روایی را که تا انتها ادامه می‌یابد، آشکار می‌کنند. و در مورد شخصیت ها صحبت می کنیم، به اینجا می رویم. اگر داستان کم عمق مشکلی نیست، حداقل وقتی آن را تشخیص می دهید، شخصیت های کم عمق در 90 درصد مواقع مشکل ساز هستند. معدود مواقعی که این اتفاق نمی‌افتد، زمانی اتفاق می‌افتد که شخصیت‌ها دست‌کم برای تسکین کمیک یا فیلم‌نامه خدمت می‌کنند، اگر پیش از این فاوارو و قیصر ماجراجویان زیرک بودند، حالا آنها صرفاً شخصیت‌های کمکی محدود به خطوط کلیشه‌ای در دیالوگ‌های گاه به گاه هستند. قیصر به یک شوالیه صلح‌طلب خلاصه می‌شود که خواهان صلح است، اما نمی‌داند چگونه آن را بسازد و بیشتر شبیه یک قایق‌باز پادشاه، وفادار در هر شرایطی است. فاوارو به یک آدم بدجنس خلاصه می شود که زمانی ظاهر می شود که داستان به عبارات جذاب و درس اخلاقی برای قهرمان جدید عزیزمان نیاز دارد. آه بله، قهرمان داستان... نینا درانگو، او قطعا بدترین شخصیت در این داستان است، و اینکه او را یک شخصیت کلی شوجو خطاب می‌کند، هنوز برای توصیف شخصیت پرخاشگر و عمق نعلبکی‌اش کافی نیست. اهمیت روایی آن اساساً ساختن یک زوج رمانتیک با King Charioce، به سبک سندروم استکهلم است، ظاهراً نویسندگان فکر می کردند که این کار عمق و واقع گرایی را به همراه خواهد داشت، اما درست برعکس بود. زوجی به قدری کسل کننده که باعث می شود فاوارو و امیرا بهترین زوج رمانتیک تاریخ به نظر برسند. جدا از نقش او به عنوان دختری پرشور که با چهره ای زیبا و بدون هیچ پیشرفتی به دنبال یک ظالم می دود (اگرچه احتمال زیادی وجود داشت) او مانند یک بشقاب پلاستیکی یکبار مصرف است، او چیزی اضافه نمی کند. قدردانی از آزازل و ژان، تنها کسانی که از ابتدا تا انتها پیشرفت واقعی دارند. با شخصیت ها و آرزوهایی که باعث می شود شما صمیمیت ایجاد کنید و در مقطعی با آنها احساس ارتباط کنید، اگرچه ثبات خوبی از خود نشان نمی دهند. بقیه شخصیت ها آنقدر تک بعدی و بدون کاریزما هستند که شایسته ذکر نیستند. شخصیت ها هرگز نقطه قوت حماسه باهاموت نبودند، فرصتی برای تغییر آن وجود داشت، اما ورود به چرخه رکود و کلیشه های توهین آمیز تصمیم کادرفنی بود و ایجاد امکان یک فصل جدید با متوسط ​​بیشتر اولویت آنها بود. اما بیایید، نه تنها این انیمه در شرم زندگی می کند. بخش روایت تاریک است، اما تکنیک در اکثر مواقع نسبتاً خوب است. فصل قبل به طور کلی سیالیت بیشتری داشت، Virgin Soul طراحی بهتری از شخصیت ها، سناریوها، ترکیب بندی و پالت رنگی ارائه می دهد، اما در خطوط، رقص مبارزات و کادربندی و دقیقاً به دلیل عدم روان بودن، این بازی دوربین کم است. در پایان از نظر برخی صحنه ها توهین آمیز است. Oruim da arte یک CGI تیره است که عمدتاً در شلوغی ها و موارد اضافی استفاده می شود، اما همچنین در فریم های کلیدی. چیزی که جز از نظر اقتصادی منطقی نیست، اما اینطور نیست که بعداً صحنه های متحرک اقتصادی را خیلی خوب رندر کند، بنابراین در حد وسط قرار می گیرد، علاوه بر این، استودیو MAPPA به خوبی می داند که چگونه سه بعدی را استتار کند، که در نهایت انجام نشد شروع و پایان خوب است، موسیقی متن فاقد احساس است و به راحتی می توان آن را فراموش کرد. صدای اکثر شخصیت ها به خوبی مطابقت دارد، اگرچه میکس آن ضعیف است. بخش صدا خوب است، چیزی به یاد ماندنی نیست. حتی با روایت ضعیف و پیشرفت وحشتناک و کندش، اگر تحمل خوبی داشته باشید، تماشای آن آسان است. شما می توانید زمان را سپری کنید، اما اعتراف می کنم که چند روز طول کشید تا آن را کامل کنم، امکان تماشای بیش از 3 قسمت در روز را نمی توانستم ببینم زیرا اجرای آن به قدری بد بود که آرام آرام هر تمایلی برای ادامه دادن را از بین برد. تجربه ای خسته کننده، اما چیزی که شما را بکشد. با همه این نکات که به درستی بررسی شده است، دشوار نیست که Shingeki no Bahamut: Virgin Soul را کلمه ای که بهترین توصیف کننده آن است: فاجعه نامید. این فصل اصلاً دنباله خوبی برای Genesis نبود و بدتر از آن، راهی را که فصل اول ارائه کرده بود، به پایان می رساند. با چندین احتمال برای پیشبرد و ساختن یک طرح واقعاً محکم شروع می‌شود، اما ترجیح می‌دهد مسیر یک رمان احمقانه را دنبال کند که به عنوان یک ماجراجویی پنهان شده است. اگر در Shingeki no Bhamut: Genesis کلیشه جذابیت داشت، در Shingeki no Bahamut: Virgin Soul عدم جاه طلبی یک بیماری مزمن است، اگر قبلاً کاربردی و خوشایند بود، اکنون بد انجام شده و خسته کننده است. اگر به دنبال احساسی مشابه فصل قبل هستید، اینجا جایی نیست که آن را پیدا کنید. Shingeki no Bhamut: Genesis سزاوار بود و باید دنباله بهتری داشت.