Sewayaki Kitsune no Senko-san

واقعاً سخت است که در مورد Sewayaki Kitsune no Senko-san صحبت کنیم بدون اینکه ابتدا درک اولیه ای از روانشناسی یک مرد ژاپنی حقوق بگیر مجرد، افسردگی ناشی از فرهنگ بحرانی شرکت ها، و جنبه های درمانی ازدواج داشته باشیم. بدون نوشتن پایان نامه روانشناسی کارشناسی ارشد در مورد این موضوع، به نظر می رسد این نمایش به خوبی تمام خواسته های غیرجنسی یک مرد را از همسر خود نشان می دهد. به طور کلی در خانه، مردان حقوق بگیر به شدت مایلند همسری بتواند برای آنها غذاهای سالم و خوشمزه بپزد، ظروف آنها را تمیز کند و لباس هایشان را بشوید. از نظر ذهنی، آنها همچنین تمایل زیادی به همسری دارند که بگوید در محل کارشان کار بسیار خوبی انجام داده اند، حضوری مثبت/مفید داشته باشند، آنها را به صورت شفاهی تشویق کنند که در خانه استراحت کنند و با آنها سرگرم شوند (مانند تماشای تلویزیون یا بازی های ویدیویی). . برای فرهنگی مانند فرهنگ کار ژاپن، که تقریباً فرصت ملاقات با همسر احتمالی را به دلیل فرهنگ سختی که باید تحمل کنند تقریباً غیرممکن می کند، سنکو سان مانند چراغ امیدی است که سعی می کند به مردان حقوق بگیر یادآوری کند که چرا همسر برای سلامت روحی و جسمی آنها (یا فرار بیشتر به داستان، بسته به واکنش بیننده) با نشان دادن این خواسته ها بسیار مهم است. با علم به اینکه این نمایش در مورد برآورده کردن خواسته های یک مرد برای همسر است، در اصل نگران کننده بود که نویسنده داستان سنکو را وادار کرد که ویژگی های فیزیکی یک دختر بسیار جوان را داشته باشد. این سریال بارها در قسمت های قبلی ناکانو درباره این موضوع صحبت کرده است، به این معنی که نویسنده داستان به وضوح سعی در پنهان کردن یا پنهان کردن این واقعیت ندارد. پس از تماشای کل برنامه، و فکر کردن به لباس سنکو، اعتقاد من این است که این کار بسیار عمدی انجام شده است و مستقیماً از تمام مخاطبان می‌خواهم که روباه را بداخلاق نکنند. این ممکن است فقط یک مورد از "مرگ نویسنده" باشد، اما لباس سنکو کمترین لباسی است که من تا به حال دیده ام که یک شخصیت اصلی زن در هر انیمیشنی، نه فقط در انیمه، پوشیده است. ناکانو هرگز روی سنکو حرکتی انجام نمی دهد. وقتی ناکانو می‌خواهد با سنکو تعامل فیزیکی داشته باشد، به‌جای اینکه مستقیماً در آغوش گرفته شود (که می‌تواند ناشایست تلقی شود)، فقط می‌خواهد دم او را پر کند (که هیچ همتای انسانی برای آن وجود ندارد). تنها صحنه‌ای که می‌توان بین ناکانو و سنکو برای مخاطبان غربی صریح دانست، قسمت حمام است، که در آن به درک آداب و رسوم حمام کردن خانوادگی ژاپنی نیاز است. اگر سنکو به عنوان یک زن کاملاً بالغ نشان داده می شد، بلافاصله پویایی شخصیت بین ناکانو و سنکو تغییر می کرد و بلافاصله هدف و پیام نمایش را شکست می داد. چیزی که به نظر من جذاب‌تر است این است که اگرچه شخصیت اصلی سنکو سان به عنوان یک «خدای روباه» توصیف می‌شود، اما او تقریباً از تعاملات فراطبیعی مستقیماً با ناکانو خودداری می‌کند. بله، سنکو شناور است و از دیوارها/درها عبور می کند، اما هر نوع نوازش او را هر انسانی می تواند انجام دهد. باید منطقی باشد که فرض کنیم یک یا دو صحنه از جادوی شفا یا پاکسازی وجود دارد، اما خیر. Senko به معنای واقعی کلمه برای مواد معمولی به سوپرمارکت می رود و با یک سطل لباسشویی لباس می شویید. این به احتمال زیاد به عمد انجام شده است تا ناز و نوازش در واقعیت ایجاد شود، اما هنوز هم کمی احمقانه است. به طور کلی، من Sewayaki Kitsune no Senko-san را به مردان حقوق بگیری که امیدشان را از دست می دهند توصیه می کنم. این یک نمایش دلچسب با مثبت اندیشی فراوان است که می تواند برای ادامه دادن شادی موقت به ارمغان بیاورد.

من این سریال را زمانی که برای اولین بار شروع به پخش کرد، تماشا می کردم، بالاخره یک روباه دوست داشتنی لولی را به عنوان قهرمان اصلی آن نشان می داد... به جز اینکه اینطور نیست. شخصیت واقعی که ما برای این نمایش دنبال می‌کنیم، کوروتو است که مدام مرا آزار می‌دهد و دلیل اصلی این است که من سریال را برای سال‌های زیادی کنار گذاشتم. در نهایت شاهد صحنه‌های انفرادی دیگری با سنکو و سایر دختران روباهی خواهیم بود، اما هر زمان که کوروتو در همان کادر شخصیت‌هایی بود که واقعاً دوستشان داشتم، می‌خواستم فوراً تماشای آن را متوقف کنم. این موضوع تماشای آن را برای من بسیار دشوار کرد زیرا کل داستان حول محور "شفا" شدن این مرد توسط یک روباه ناز lolibaba gf هر روز می چرخد. این در مورد او است که به آرامی به عنوان یک فرد شادتر می شود و استرس بسیار کمتری دارد. حالا چرا من از این شخصیت اصلی بدم میاد؟...چون شخصیت نداره. او رشد نمی کند، او واقعاً طوری تغییر نمی کند که مرا وادار به مراقبت کند. او هیچ ویژگی ای ندارد که باعث شود او و سنکو با هم بمانند. او خنده دار نیست، ترفند "mofu mofu" او به سرعت قدیمی شد و در مجموع او دقیقا برعکس جالب است. من معتقدم که این عمد بوده است، او شخصیتی است که شما قرار است به جای سرمایه گذاری در آن، خود را وارد آن کنید، اما تجربه تماشای بدی را به وجود آورد. من چند فصل از مانگا را خواندم تا مقایسه کنم که آیا همان مشکل را دارد یا نه ... و ندارد! در واقع من کوروتو را در مانگا بیشتر دوست داشتم. این می‌توانست فقط به این دلیل باشد که سرعت بازی بسیار سریع‌تر بود و صحنه‌هایی که با او انجام می‌شد به نظر نمی‌رسید که با سرعت حلزون پیش می‌رفتند، اما فکر می‌کنم آنچه او را دوست‌داشتنی‌تر می‌کرد، نداشتن صداپیشگی بود. اشتباه نکنید، صداپیشه سریال عالی کار کرد...اما اصلا به کوروتو نمی خورد. او شخصیت را "بیش از حد" برجسته کرد تا جایی که من نتوانستم با او همدردی کنم و در عوض او را بر اساس شایستگی های خودش می دیدم، متأسفانه کوروتو شایستگی های زیادی جز داشتن شغل ندارد. نمایش بد نیست، اما نقص بزرگ داشتن یک مرد اصلی خسته کننده واقعا انیمه را به پایین می کشاند.

تا اینجای کار این انیمه دقیقاً همانطور که روی جلد تبلیغ شده است. یک نیمه خدای روباه مفید برای کمک به مردی می آید که بیش از حد کار کرده است. متأسفانه، این جمله به طرز ناراحت کننده ای به یک اسپویلر نزدیک است، زیرا این کل طرح است. به نظر نمی رسد چیزی بیشتر از این باشد. شما شخصیت‌های دیگری اضافه می‌کنید، و روباه کارهای احمقانه و بامزه‌ای انجام می‌دهد، اما در پایان روز، واقعاً همین است. شما دقیقاً همانطور که تبلیغ می شود دریافت می کنید و دیگر هیچ. من به این انیمه امتیاز پایینی دادم، اما نه به این دلیل. همچنین به هیچ دلیل فنی نیست. موسیقی خوب است، طراحی شخصیت خوب است، همه چیز خوب است. عالی نیست، شگفت‌انگیز نیست (به جز برخی از صحنه‌های پس‌زمینه که *شگفت‌انگیز* هستند، مانند صحنه افتتاحیه با ساختمان اداری)، اما افتضاح هم نیست. اما دلیلی وجود دارد که من آن را به همان اندازه پایین رتبه بندی کردم. این انیمه صرفاً و صرفاً تحقق آرزوهاست. همانطور که دیگران گفتند، این یک خود درج است. هیچ چیز بیشتر. فقط برای افرادی که تنها هستند، به دنبال کسی هستند که از آنها مراقبت کند، حتی برای یک بار، فقط برای یک بار در زندگیشان. و به همین دلیل به آن امتیاز بسیار پایینی دادم. ببینید، اگر در مورد آن فکر کنید، این انیمه، در حالی که به طور قابل توجهی سالم تر است (به وضوح)، در واقع تفاوت چندانی با انیمه حرمسرا، اچی یا حتی هنتای ندارد و تقریباً به همین دلیل است. شما می توانید خود را به جای یک شخصیت اصلی قرار دهید و برای چند دقیقه از زندگی خود با یک فرد خیالی فرار کنید که می توانید تصور کنید می تواند نیازهای شما را به گونه ای که در زندگی واقعی برآورده نمی کنید برآورده کند. و بعد از اینکه سی دقیقه تمام شد، تلویزیون یا رایانه یا تبلت یا هر چیز دیگری را خاموش می‌کنید، به اطراف نگاه می‌کنید و متوجه می‌شوید که همه اینها یک توهم بوده است. این احساس که متوجه شوید همه اینها یک توهم بوده، وحشتناک است، و احتمالاً بدتر از این است که اصلاً این را تماشا نکرده باشید. به نوعی، این انیمه قربانی موفقیت خودش است، زیرا دقیقاً به همین دلیل است که وجود دارد و دقیقاً همان چیزی است که می خواست. این یک جورهایی تمام نکتۀ یک ایاشیکئی است. اما، انیمه های دیگری از iyashikei وجود دارند که این را ندارند - زیرا آنها خود درج نمی شوند. آن‌ها شما را به دنیایی زیبا می‌برند و داستان‌های زیبا با پس‌زمینه‌های زیبا و شخصیت‌های زیبا برایتان تعریف می‌کنند، و در حالی که وقتی تمام می‌شود یک حس از دست دادن وجود دارد، اما همان *نوع* از دست دادن نیست. آنها سعی می کنند شما را به دنیای زیبای خود بکشانند و شما را برای تجربه غنی ترک کنند. "یونیفرم ملوان آکیبی" و "آیا نظم خرگوش" دو انیمه iyashikei-ish از این نوع هستند و من واقعا نمی توانم به اندازه کافی درباره دنیای زیبایی که شما را به آن جذب می کنند صحبت کنم. اما این انیمه شما را به دنیای زیبای پر از آثار هنری زیبا، شخصیت های دوست داشتنی، دوستان، شادی و غیره نمی کشاند. این انیمه شهری گرم و به سبک اروپایی ندارد که بخواهید به آن جا نقل مکان کنید و در آن هزینه کنید. باقی مانده عمرت. شخصیت‌های بی‌گناه و دوست‌داشتنی ندارد که شما را به داشتن فرزندی وادار کند. فقط یک نیمه خدا دارد که از شخصیت اصلی مراقبت می کند، و کاملاً شفاف می خواهد شما را وادار کند که ای کاش این شما بودید (خود درج یا دو دقیقه در پایان هر قسمت این را *به وفور** و کاملاً واضح نشان می دهد). به نظر من، این یک توهم ناسالم است و به همین دلیل، تماشای آن به جای *بهتر*، زندگی شما را *بدتر* می کند. آیا اینها فقط مسائل من است؟ من اینطور فکر نمی کنم. در حالی که من تصدیق می کنم که افراد زیادی وجود دارند که به دنبال این نوع توهم هستند (منظورم این است که یک برند خاص از اوتاکو و غیره وجود دارد که *کل زندگی* خود را حول این گونه تحریفات فرااجتماعی استوار می کنند، ببینید "اگر ملاقات کنم می میرم اگر ملاقات کنم. ستاره پاپ مورد علاقه من")، من فکر می کنم این تقریباً *دقیقاً برعکس* هاچیمن از اورگایرو است که گفت "من یک چیز واقعی می خواهم". این اصیل نیست بله، این یک انیمه است. انیمه ها قرار نیست اصیل باشند، آنها داستانی را تعریف می کنند (حداقل انیمه های خوب این کار را می کنند). اما داستان سرایی خوبی وجود دارد که تأثیر مثبتی بر زندگی شما دارد، و پس از آن یک رابطه تعاملی روایی نیز وجود دارد، و به نظر من، این کاملاً در دسته دوم قرار می گیرد. پس آیا این را توصیه می کنم؟ نه، من اینطور فکر نمی کنم. نه به این دلیل که دوست داشتنی نیست، زیرا اینطور است. نه به این دلیل که حتی شایان ستایش نیست، زیرا اینطور است. نه به این دلیل که خوب تولید نشده است، زیرا اینطور است. همه این چیزها درست است - این یک انیمیشن خوب است و دقیقاً همان کاری را که قرار است انجام دهد و به خوبی انجام می دهد. و این واقعیت است که باعث می شود آن را توصیه نکنم. در پایان، فکر می‌کنم این یکی از ناسالم‌ترین انیمه‌های موجود است، و بدتر از آن، زیرا به عنوان یک انیمه «شفابخش» ظاهر می‌شود. این بررسی من است. مانند بسیاری از نقدهایم، احتمالاً به باد تف می افتم - می دانم که بسیاری از مردم انیمه هایی از این دست را دوست دارند، و می دانم که چرا. به هر حال، این نوع از انیمه ها به دلایلی محبوب هستند، درست مانند برخی دیگر از اشکال رسانه ای *ahem*. اما در پایان، انیمه هایی وجود دارند که توصیه من به سادگی این است: "آزار نشو، برو علفی را لمس کن و کسی را پیدا کن که *در واقع* از تو مراقبت کند، برای تو بهتر است". و این یکی است احتمالاً آن را دوست خواهید داشت، اما من نمی توانم با وجدان خوب به شما بگویم که آن را تماشا کنید. اما من چه می دانم؟ من آن را "احساسات مختلط" خواهم ساخت زیرا می دانم که به هر حال می توانید از آن لذت ببرید.