Blood+

این اولین انیمه، اولین نمایشی بود که در زندگی ام حذف کردم. برای زمینه؟ من این انیمه را در سال 2009 رها کردم. 15 سال گذشته است و من این را می نویسم زیرا صادقانه بگویم؟ من هنوز به طرز دیوانه کننده ای از این نمایش ناراحت هستم. اگر می خواهید بدانید چرا، به خواندن ادامه دهید. هشدار منصفانه، این یک اسپویلر عظیم برای قسمت 32 و به بعد است. به نظر من این نمایش را غیر قابل تماشا می کند. حتی برای چند قسمت دیگر هم تلاش کردم، اما افسوس که نه. اپیزودهای بعدی اتفاقی را که اتفاق افتاد حتی منفورتر کردند زیرا نمایش مدام به آنچه اتفاق افتاده بود تکیه می‌کرد به آسیب عاطفی وارد شده به بیننده در مقابل اینکه مجبور بود واقعاً چیزی ارزشمند و جذاب بنویسد تا بیننده را علاقمند نگه دارد. اسپویلرهای فراتر از این نقطه: یک کودک واقعی در حالی که به قتل می رسد مورد تجاوز قرار می گیرد، *و مجبور می شود متجاوز خود را در حین کشته شدن باردار کند. نمایش نشان می دهد که در واقع آن را به صورت شما مالیده است. مکرر. چه دیگران ممکن است آن را اینگونه ببینند یا نه، برای ما که در دوران کودکی تجاوز و آزار جنسی را تجربه کرده‌ایم، این چیزی فراتر از نوشتن بد است. این به معنای واقعی کلمه بدون هیچ دلیلی، به غیر از کمبود یک نویسنده، دوباره آسیب می‌زند. تقریباً هزار راه دیگر وجود داشت که می‌توانست برای پیشبرد طرح بدون این که این کار انجام شود، مدیریت شود. به نظر من، نویسنده اساساً همان کاری را انجام می‌داد که الفن لید انجام می‌دهد: شوک برای ارزش شوک، بدون هیچ سهم معناداری در طرح یا داستان. این تنبل‌ترین نوشته‌ای است که بسیاری از نویسنده‌ها انجام می‌دهند، و من از آن متنفرم. کشتن شخصیت‌ها برای کشیدن ریسمان‌های قلب بیننده و سرمایه‌گذاری آنها، نوشتن تنبلی است و من روی این تپه خواهم مرد. به عنوان یک نویسنده مشتاق، نویسندگانی که شخصیت‌ها، به ویژه شخصیت‌های فوق‌العاده آسیب‌پذیر مانند کودکان یا حیوانات را می‌کشند، صرفاً برای برانگیختن پاسخ احساسی خواننده، نفرت انگیز است. این یک راه ارزان برای سرمایه گذاری مردم در نمایش شما است، بدون اینکه مجبور باشید برای جذاب تر کردن و جذاب کردن طرح خود تلاش کنید. و در مورد تجاوز جنسی؟ به خصوص اینکه این کودک به معنای واقعی کلمه در حین تجاوز جنسی مرده است به صورت *بسیار* به صورت بیننده می گویند: این همچنین یک راه واقعاً خوب برای عصبانی به نظر رسیدن و اضافه کردن ارزش شوک برای متمایز کردن خود است، علیرغم طرحی که دارای حفره های بزرگ است و در کل، بد ساخته شده من از کسی که نمایش را به من نشان داد *عصبانی* شدم، زیرا، البته، مانند بسیاری از افرادی که هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده‌اند، در مورد اینکه طرح Blood+ چقدر منحصربه‌فرد و عالی است، ادامه می‌دادند. ، هرگز فکر نمی کردم که حتی به چیزی اشاره کنم که چنین اتفاقی آسیب زا و تحریک کننده رخ می دهد، و به معنای واقعی کلمه آن را به عنوان "بهترین انیمه ای که تا به حال دیده اند" معرفی کردند. بزرگترین دلیلی که من این را می نویسم این است که *امیدوارم* شخص دیگری بتواند این را ببیند و خود را از تحریک و ناراحتی در این سطل زباله نجات دهد. به معنای واقعی کلمه هیچ چیزی در مورد این نمایش وجود ندارد که ارزش آن را به سطل آشغال کاملی که نوشتن آن است می دهد. و من کسی نیستم که در نوشتن از تاریکی فرار کنم. زیرا اگر *خوب* انجام شود، تفاوت زیادی با انجام یک کار فوق‌العاده تکان‌دهنده و نفرت‌انگیز روی پرده وجود دارد که تنها هدفش "خب، مرده بودن این کاراکتر به انگیزه بیشتر شخصیت اصلی کمک می‌کند، و این کار عجیب خواهد شد. تماشاگران بیرون." باتلر سیاه و فرزندخوانده همیشه با تاریکی، فاسد و آشفته اداره می شوند. آنها بسیار تیره تر و موذی تر از Blood+ هستند، و آنها دو تا از مانگا های مورد علاقه من هستند. تنبلی نویسی تنبلی است، و وقتی نویسنده ترجیح می دهد از چیزی بسیار آزاردهنده استفاده کند، صرفاً برای ایجاد انگیزه در شخصیت اصلی و ترساندن مخاطب، منزجر کننده تر است.

نیمه اول نمایش به عنوان مقدمه ای طولانی برای نمایش عمل می کند و سایا و پیروانش از جمله هاگی، کای، ریکو، دیوید و بسیاری دیگر از سازمان سپر سرخ معرفی می شوند. دیوا، شوالیه های او و شیف به عنوان آنتاگونیست های نمایش ظاهر می شوند. با این حال، داستان با سرعت آهسته پیش می رود و زمان زیادی را صرف نحوه برخورد سایا با خون آشام بودن می کند. سایا اشک می ریزد و در مورد سرنوشت خود به عنوان یک خون آشام ناله می کند، حتی اگر ما از قبل شرایط را می دانیم. تنها شگفتی در این نیمه رابطه بین سایا و دیوا است و اینکه چرا سایا می خواهد او را بکشد. برای توضیح همه چیز فقط یک قسمت طول می کشد و بسیاری از شخصیت ها بی معنی به نظر می رسند. طرح فرعی دختر مافیا غیر ضروری است و تحقیق روزنامه نگار از Chiropteran جالب نیست. علیرغم این نقاط ضعف، نیمه اول هنوز به اندازه کافی سرگرم کننده و قانع کننده است که باعث شود بخواهم ببینم چه اتفاقی می افتد. چند اپیزود پایانی حاوی پیچ و تاب‌ها و افشاگری‌های زیادی است که می‌تواند به راحتی هر گونه فکر در مورد حذف سریال را پاک کند. نیمه دوم متفاوت است، زیرا همه بازیکنان در جای خود هستند. داستان به سرعت جلو می رود و توضیح علمی chiropterans و D-nucleotide ارائه می شود. شخصیت ها شروع به بیان تغییرات و تحولات می کنند. سایا قوی‌تر می‌شود و در طول نبرد غر زدن را متوقف می‌کند و تبدیل به یک زن جنگجوی فوق‌العاده باحالی می‌شود که می‌خواهیم ببینیم. همچنین داستان های فرعی زیادی وجود دارد، از جمله توطئه دولت ایالات متحده برای استفاده از Chiropterans و Corpse Corp برای گسترش قدرت خود در سراسر جهان. تصمیم سلیمان برای جانبداری از سایا، غلبه بر خون خود به دلیل عشق، نیز یک داستان فرعی است. مسابقه نهایی بین سایا و دیوا به خوبی ساخته شده است و احساس عجله نمی کند. نتیجه گیری قانع کننده است و فضایی برای تخیل ما باقی می گذارد. انیمیشن با حرکت روان و جهت هنری زیبا به خوبی انجام شده است. متن اصلی شامل یک فضای وسترن سنگین است و من را به یاد فیلم "گلادیاتور" انداخت. تم "دیوا" به ویژه مورد تحسین قرار می گیرد زیرا هم غم انگیز و هم قدرتمند است. خلاصه اینکه Blood+ یک انیمه طولانی با تولید درجه یک، شخصیت پردازی خوب و ایده های جالب است. نیمه اول آهسته و ناپایدار است، اما نیمه دوم هیجان انگیز است.