Re-Kan!

برداشت کلی: Re-Kan یک درام برشی از زندگی در مورد دختری است که می تواند ارواح را ببیند و بهترین دوستش که از آنها وحشت دارد. این نسبتاً قابل فراموشی است، اگرچه می توانست با چند تغییر نسبتاً کوچک بسیار بهتر باشد. تماشای آن لزوما "بد" یا ناخوشایند نیست، اما بزرگترین مشکل در اینجا نوع تکان دادن اوتاکو و افراط در کلیشه ها است که باعث می شود به جای آوردن چیز اصلی روی میز، احساس کند از خط مونتاژ خارج شده است. + نکات مثبت: جنبه های مثبت سریال توسط رابطه بین هیبیکی، یک هوادار دوست داشتنی که می تواند ارواح را ببیند، و نارومی، دوست صمیمی او که سعی می کند فاصله اش را حفظ کند، نشان می دهد زیرا او همیشه از اتفاقات شبح مانندی که هیبیکی را احاطه کرده است می ترسد. . پویایی آنها بامزه و پر از قلب است و دوستانشان (به ویژه Uehara و Esumi) در بیشتر موارد به همان اندازه جذاب هستند. طراحی کاراکترها قوی هستند و انیمیشن، در عین حال که بیشتر کاربردی است تا فانتزی، به خوبی دارای داستان است. برخلاف Mieruko-chan مشابه در فرض، ارواح در اینجا بدخواه یا گروتسک نیستند و در نهایت به خودی خود شخصیت های سرگرم کننده ای هستند. این نمایش در بیشتر دوره‌های نمایش خود سبک‌دل است، اما با تراژدی ذاتی پیش‌فرض خود درگیر است، این که هیبیکی بیشتر با ارواح کودکان و جوانانی که خیلی جوان مرده‌اند در تعامل است. هنگامی که تصمیم می گیرد دنده ها را به درام سنگین تغییر دهد، به ویژه در قسمت 8، معمولاً کار خوبی را انجام می دهد که قسمت های دراماتیک لازم را با کمدی با زمان بندی ضعیف کم اهمیت نمی داند یا تضعیف نمی کند. این صحنه‌ها می‌توانند به طرز شگفت‌آوری ضربه بزنند، به خصوص اگر برای تغییر لحن آماده نباشید. ایتو میکو، VA برای نارومی، زمانی که به ارواح واکنش نشان می‌دهد، نقش «ملکه جیغ» سریال را به خوبی انجام می‌دهد. - منفی ها: استفاده بیش از حد تشدید کننده از نوع طنز انحرافی که متاسفانه در انیمه های کمدی بومی است. چیزهایی مانند گربه ای که دائماً سعی می کند دامن شخصیت های زن را جستجو کند یا برادر افسر پلیس کنتا که آشکارا به دختران زیر سن هوس می کند، فقط به کل چیز این حال و هوای بد می دهد که به سادگی نیازی به حضور در آنجا نبود. این خنده دار نیست، فقط وحشتناک است، و من در تلاشم تا بفهمم چرا آنها فکر می کنند این نوع چرندیات وحشتناک به هر نحوی سرگرم کننده است. کنتا، به همین ترتیب، هیچ چیز اضافه نمی‌کند، و حیله مکرر او که فریاد زدن و سپس کتک خوردن توسط Esumi است تقریباً بلافاصله استقبال خود را از بین می‌برد. همه این‌ها به این حس می‌افزاید که در طول نمایش دریافت می‌کنید که آن‌ها فقط می‌توانند از شر چند عنصر این سریال، مانند گربه و کنتا خلاص شوند، و بسیار بهبود می‌یابد، یا حداقل به‌اندازه‌ای ناله‌آور نیست. سرعت آن نیز بسیار عجیب است، به سختی می توان فهمید که زمان چقدر سریع می گذرد مگر اینکه یک قسمت تعطیلات باشد، اما سریال بیش از یک سال از زمان درونی جهان را پوشش می دهد و اصلاً چنین حسی ندارد. علاوه بر این، سوال برانگیزترین بخش از چگونگی سرعت آن پایان است. قسمت 12 به نظر می رسد که پایان واضح سریال است و بعد فقط... نه. یک قسمت سیزدهم بعد از آن وجود دارد که دقیقاً یک اپیزود تصادفی است، بدون هیچ گونه حس پایانی و پایانی که 12 با آن تمام شد. تقریباً شبیه یک OVA است که در انتها چسبانده شده یا چیزی شبیه به آن. این یک تصمیم عجیب است که پایان را بسیار ضعیف‌تر از آنچه در 12 به پایان می‌رسید، می‌کند. به طور کلی، Re-Kan با خیال راحت در داخل جعبه خود می‌ماند و بیشتر بخش‌هایی از زندگی را که احتمالاً برایتان آشنا هستید، بازمی‌گرداند. با طنز منحرف، و نباید به این نکته توجه کرد، اما حتی این به طرز باورنکردنی مشتق شده است. چند قطعه وجود دارد که احساس تازه‌تری می‌کنند، مانند ارواح سامورایی و گیارو که با هم دوست می‌شوند، اما اغلب به نظر می‌رسد که الهام‌بخش نیست و مضطرب است، مثل اینکه توسط شخصی نوشته شده است که واقعاً هیچ ایده‌ای نداشته و فقط به انواع آن تکیه کرده است. کلیشه های خسته ای که آنها از یک نظرسنجی کلی از انیمه و مانگا شونن برداشت کردند.

یک قطعه ساده اما فوق العاده سرگرم کننده از زندگی با پیچ و تاب ماوراء طبیعی، "Re-Kan!" به خصوص در سطح پیچیده نیست. خنده‌دار است، کاملاً ثابت، با شخصیت‌هایی که در تیپ‌های شخصیتی واضح قرار می‌گیرند، که با تنوع کافی برای حفظ توجه شما برای 12 قسمت، از یکدیگر جدا می‌شوند. اگر بخواهم آن را با چیزی مقایسه کنم، «ارواح» بی‌بی‌سی به ذهنم می‌رسد، که برای من یک تعریف بسیار عالی است. "ارواح" یک نمایش فوق العاده است که از فرضیه "یک نفر که می تواند ارواح را بی عیب و نقص ببیند" و "Re-Kan!" استفاده می کند. همین حس را برای چگونگی استخراج این مفهوم با تمام پتانسیل کمدی آن به اشتراک می گذارد. ارواح به اندازه شخصیت‌های انسانی متنوع هستند و به همان اندازه خنده‌دار هستند که می‌بینند در حال پرش کردن از دیگران هستند. این بدان معنا نیست که فقط شوخی است. نمایش همچنین می‌داند که چگونه سیم‌های قلب شما را بکشد، و یکی دو قسمت قطعا من را کمی خفه کرد. و، در حالی که به توسعه مداوم و پیشرو شخصیت سبک است، رابطه مرکزی در نمایش قطعا حس حرکت مناسبی دارد. حتی در قلمرو «نمایش‌هایی که صراحتاً عجیب و غریب نیستند، بلکه زیرمتن عجیب و غریب اساساً فقط متن است»، این دو از شیمی فوق‌العاده قانع‌کننده‌ای برخوردارند، عاشقانه یا غیره. این بدان معنا نیست که هیچ ایرادی در این نمایش در سطح عینی وجود ندارد. گربه خزنده قبل از اینکه قسمت دوم را تمام کنم داشت پیر می شد. و، مثلاً، این داستان پیچیده بزرگی نیست، قطعاً می‌توانست جایی برای توسعه عمیق‌تر وجود داشته باشد، و شاید من دوست داشته باشم که آن زیرمتن خود را آن چند متر پایانی به سطح بکشد. شایستگی دارد، اما مطمئناً جاه طلبانه نیست. اما، همانطور که قبلاً نوشته ام، لازم نیست هر نمایشی جاه طلبانه باشد. این نمایش می خواست جذاب، بامزه و خنده دار باشد و در هر سه مورد به طور قطعی موفق شد. اگر می‌خواهید چیزی در یک بعدازظهر بخندید و بخندید، ارزش امتحان کردن را دارد.