Sayonara Zetsubou Sensei

آثاری از SHAFT، مانند سریال محبوب مونوگاتری، اغلب من را به این سوال می‌اندازد که چگونه حتی این فیلم لعنتی را تماشا کنم. این رویای تب مطلق یک انیمه مانند تماشای چندین برنامه، استراحت های تجاری، برنامه های تناسب اندام، افتتاحیه های درام/ کمدی است (نه جدی، انیمه همه اینها را در بر می گیرد)، یا هر جنون دیگری که با بیش فعالی ADHD در ذهن آنهاست. زمان. سبک هنری دائماً در حال تغییر است که تصاویری از زندگی واقعی را در بالای انیمیشن به نمایش می‌گذارد. برش‌های سریعی که شما را مجبور می‌کند تا اگر می‌خواهید همه متن‌ها و متن‌های کوچکی را که نمایش ارائه می‌دهد، ببینید، روی فاصله نگه دارید. تفسیرهای فلسفی آنها که بین خطوط عقل و یاوه مطلق می رقصند. همه چیز بسیار دلخراش است و با این حال، بسیار شبیه یک رویای تب، به طرز عجیبی همه چیز منطقی است. مطلقاً هیچ کس در این نمایش عادی نیست. شخصیت اصلی، زتسوبو (ناامیدی) سنسی، یک بدبین افراطی است که از هر لحظه ناامیدی به عنوان فرصتی برای آموزش ناامیدی، چیزی که او معتقد است راه واقعی زندگی است، به شاگردانش استفاده می کند. یکی از دانش‌آموزان او که بسیار خوش‌بین است با این مسئله مقابله می‌کند که به نوعی موفق می‌شود «خرد» معلمش را به چیزی شبیه به حکمت/رهبر فرقه تبدیل کند («NEET‌ها فقط در خواب زمستانی هستند و برای بیداری باشکوه خود پس از یک زمستان طولانی») یا چیزی که کاملاً هذیانی است («چیزی به نام کما وجود ندارد. او مطمئناً در حال پیش‌نمایش زندگی پس از مرگ است»). این دو احتمالاً عاقل‌ترین در بین بقیه موارد هستند و تماشای نحوه تعامل همه شخصیت‌های افراطی با یکدیگر بسیار سرگرم‌کننده است. با این حال، همه اینها در حوالی قسمت 8 شروع به بیات شدن کردند زیرا هیچ یک از شخصیت ها واقعاً رشد نکرده بودند. در واقع، احساس می‌کردم که ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن‌ها کم کم فراموش می‌شوند، که باعث می‌شود آنها بیشتر شبیه تابلوهای صوتی باشند تا شخصیت‌ها. هیچ‌کدام از آنها به‌طور خاص دوست‌داشتنی نبودند (خب، شاید به جز آن یک کودک مهاجر غیرقانونی پاکدل). برای دفاع از سریال، در دو اپیزود آخر بیشتر از هجمه‌های پوچ‌گرایانه‌اش عقب‌نشینی می‌کند، اما من قطعاً احساس می‌کنم که مثلاً به‌عنوان یک فیلم مناسب‌تر از یک سریال کامل بود. به طور کلی، من از تماشای Sayonara Zetsubou-sensei بسیار لذت بردم و آن را به همه کسانی که عاشق کمی "wtf" در زندگی خود هستند توصیه می کنم. اگر شما یک تار مطلق هستید، قدردان خواهید بود که چگونه تعداد زیادی از مراجعی که نمایش دارد، ساعت های بی شماری را که صرف مصرف انیمه کرده اید، تأیید می کند. اگر در حال یادگیری زبان ژاپنی هستید، یا از قبل این زبان را می‌دانید، از زبان ژاپنی مبهم که در طول نمایش پخش می‌شود قدردانی خواهید کرد. شما هرگز نمی دانید چه انتظاری دارید، پس فقط بنشینید و از سواری لذت ببرید. با این حال، هشدار داده شود که این چیزی نیست که شما باید به طور معمولی آن را تماشا کنید. برای لذت بردن کامل از این تجربه، توصیه می‌کنم وقت خود را صرف کرده و به خودتان اجازه دهید تا آنچه را که روی زمین اتفاق افتاده است پردازش کنید. من خودم نیاز به استراحت دارم

این قطعه رسانه یک گنج است و هرکس و همه باید آن را ببینند. من در مورد شما نمی دانم، و قطعاً، شما هنوز در مورد من نمی دانید، اما SZS باعث می شود ما همین چیزها را احساس کنیم. این به ما آرامش، لذت و احساس سرخوشی خود به خودی می دهد. این را به طرز شگفت انگیزی انجام می دهد. این انیمه فقط هنر است، هنر ناب. من فقط در مورد نحوه ای که هر قسمت دارای یک روایت قابل تامل است، یا شخصیت ها، یا فریم های ثابت آثار هنری ساخته شده توسط خالق که در سرتاسر قسمت ها پراکنده شده اند، یا به تصویر کشیدن چنین شخصیت ها و احساسات خوبی که فقط نادیده گرفته می شود، صحبت نمی کنم. همه ترجمه و پرش از صفحه و به قلب شما. این ترکیبی کاملاً درخشان از این چیزها با هم است. در مورد من، اگر این انیمیشن را یک شاهکار طنز بنامیم، در واقع حتی به تعریف این گنج مطلق نزدیک نمی‌شود. 48 ساعت از تماشای این فیلم می‌گذرد، و هر چند وقت یک‌بار به کافوکا سان در قسمت اول فکر می‌کنم که ایتوشیکی سنسی را «مومویرو کوکورنچو» صدا می‌زند و من شروع به قهقهه زدن به خودم می‌کنم. گاهی اوقات، آن شورت های کوچک بین چی سنسی و کیری سان را به یاد می آورم، و فکر می کنم احتمالاً می توان گفت که شخصیت ها نه فقط خنده دار، بلکه بسیار به یاد ماندنی بودند. من کاملاً دوست دارم روزی این را دوباره تماشا کنم. اگر قرار بود دنیا همین الان به پایان برسد، خوشحال می شدم که این را دیدم. اگر قرار بود همین الان به دلایل غیرقابل توضیح بمیرم، روحم راضی می شد و چاره ای جز حرکت به جلو نداشتم.