Seishun Buta Yarou wa Yumemiru Shoujo no Yume wo Minai

اوه، من هنوز دارم سعی می کنم بعد از اتمام این انیمه احساساتم را پردازش کنم. یعنی اصلا این نمایش چیه؟! این مانند یک پازل زیبا است که به آرامی شما را از درون به بیرون نابود می کند. من در انتظار یک رام کام عجیب و غریب رفتم، اما چیزی که به دست آوردم کاوشی قابل تأمل در مورد سلامت روان، آسیب و شرایط انسانی بود. شوخ طبعی ساکوتا و بی دست و پا بودن شایان ستایش مای از همان ابتدا مرا به خود جذب کرده بود، اما این بازیگران نقش مکمل بودند که واقعاً نمایش را ربودند. پیچیدگی فوتابا، آسیب پذیری نودوکا و توموئه... خب، توموئه بودن توموئه - هر شخصیت به داستان عمق می بخشید و دور نگاه کردن را غیرممکن می کرد. و آن انیمیشن؟ خیره کننده. روشی که نمایش سوررئالیسم را با واقعیت ترکیب کرد، جادوی خالص بود. اما چیزی که واقعاً مرا جذب کرد روشی بود که نمایش به موضوعات سخت پرداخت. منظورم این است که چه کسی می‌تواند گفت‌وگو درباره اگزیستانسیالیسم و ​​معنای زندگی را تکان‌دهنده و خنده‌دار کند؟ من دروغ نمی گویم، در فینال به طرز زشتی گریه کردم. مثل، به طور جدی زشت گریه کرد. اما ارزشش را داشت. این نمایش یادآوری است که زندگی آشفته، زیبا است و ارزش جنگیدن دارد - حتی زمانی که احساس می‌کنید همه چیز در حال فروپاشی است.

این فیلم کاوشی تکان دهنده و تامل برانگیز در مورد دوران نوجوانی، عشق و شرایط انسانی است. به‌عنوان دنباله‌ای بر «راسکال رویای دختر اسم حیوان دست اموز سنپای را نمی‌بیند» فراتر از انتظارات است و حتی عمیق‌تر به پیچیدگی‌های شخصیت‌هایش می‌پردازد. داستان ساکوتا آزوساگاوا و دوست دخترش مای ساکوراجیما را دنبال می‌کند که با چالش جدیدی در رابطه خود روبرو می‌شوند. طرح به طرز ماهرانه ای بافته شده است و طنز و درد دل را متعادل می کند به گونه ای که هم اصیل و هم جذاب به نظر می رسد. چیزی که بیش از همه مرا تحت تأثیر قرار داد توانایی فیلم در به تصویر کشیدن جوهر نوجوانی بود - عدم اطمینان، آسیب پذیری، و تلاش برای یافتن جایگاه خود در جهان. شخصیت‌ها چند بعدی و قابل ارتباط هستند، دارای ایرادات و نقاط قوتی هستند که به آنها احساس واقعی بودن می‌دهد. این انیمیشن خیره کننده است، با رنگ های زنده و مناظر زیبا که کاملاً لحن داستان را تکمیل می کند. صداگذاری نیز درجه یک است و عمق و احساس را به هر شخصیت می بخشد. به طور کلی، این انیمه یک شاهکار است که برای هر کسی که تا به حال در فراز و نشیب های بزرگ شدن حرکت کرده باشد، طنین انداز می شود. این فیلمی است که شما را به خنده، گریه و تأمل در تجربیات خود وا می دارد.

سریال را خیلی خوب تعریف می کند، به نظر من حتی از آن هم پیشی می گیرد. واقعاً با سریال فرقی نمی کند، اگر به 4 قسمت تقسیم می شد، به راحتی می توانست یک پسوند انیمه باشد. با این حال این خط داستانی حتی بهتر از داستان های سریال است و بیشتر بر روی عاشقانه تمرکز دارد که کمی از سریال کم بود. درست مانند سریال، شخصیت‌ها بسیار زنده هستند، بسیار خوب نوشته شده‌اند و این فیلم این شخصیت‌ها را از این هم فراتر می‌برد. تنها دلیلی که به آن 10 نمی دهم پایان است. در زیر با اسپویلرهای نور توضیح می دهم. --- LIGHT SPOILER --- احساسات در کل فیلم تا پایان قوی بود. پایان ناجوانمردانه است، بینندگان را با یک پایان خوش خوشحال می کند که در آن هرکس به آنچه می خواهد می رسد، که اشتباه است. کل فیلم درباره 3 شخصیت اصلی است که سعی می کنند منافع خود را متعادل کنند در حالی که به دیگران فکر می کنند، تصمیمات سختی می گیرند زیرا همه آنها می دانند که هیچ راهی وجود ندارد که همه به آنچه می خواهند برسند ... سپس ناگهان انجام می دهند. ناگهان هر کشمکش، هر احساس، هر تصمیم سختی که انجام دادند بیهوده می شود زیرا در 5-10 دقیقه آخر راه حل آسانی به آنها داده می شود که در آن همه خوشحال هستند. واقعا شرم آور است که یک 10 آسان با پایانی نه چندان خوش است.