Prima Doll

فکر می‌کنم این یکی از بهترین انیمه‌هایی است که تا به حال تماشا کرده‌ام، زیرا گاهی شیوه‌ی شوخ‌آمیز داستان پشت شخصیت یکی از نمونه‌های آن است، عمیق است، اما همه نمی‌توانند آن را دریافت کنند. من دوست دارم انیمیشنی را تماشا کنم که MC ها درهم و برهم و پر سر و صدا نیستند، بنابراین این انیمه برای من لذت بخش است، برخی از شخصیت ها می توانند زمان بیشتری روی صفحه نمایش داشته باشند. ماهیت انیمه خوب است و گاهی اوقات می تواند با بینندگان ارتباط برقرار کند. اگر به دنبال ژانر Slice of life هستید، باید آن را امتحان کنید. من از نحوه ارائه انیمه خوشم می آید. اگرچه پایان کمی عجله دارد، اما بقیه انیمه لذت بخش است.

بصری و طراحی سریال به راحتی پایه 9 را با پتانسیل کامل برای بالای 10 حفظ کرد، اما هرگز در زندگی ام ندیده بودم که در هر قسمت به این سرعت تمام امتیازش را از دست بدهد. بد: بزرگترین مشکل تا حد زیادی محتوا است. کم عمق داستان موضوعی هر شخصیت کم عمق و ناتمام به نظر می رسد، و حتی داستان خط اصلی نیز هیچ محتوایی در آن ندارد. چالش‌ها و لحظه‌های غم‌انگیز به شدت مهندسی شده‌اند، و هر داستان به اندازه داستان بعدی خسته‌کننده است. این نمایش همچنین به خود می بالد که به شدت موسیقی متمرکز است. به نظر می رسد نمایش این واقعیت را فراموش کرده است که موسیقی باید در واقع خوب باشد. تقریباً همه آهنگ‌ها فراموش شدنی هستند و با هم ترکیب می‌شوند و دلیل اصلی آن این است که با موضوع کاراکتر همخوانی ندارد. تنها استثناء در این مورد، آهنگ هوکیبوشی است که کاملاً خارق‌العاده بود و کاملاً متناسب با موضوع او بود و داستان او و احساسات سربازان را در آن گنجاند. در نهایت، نمایش می‌خواهد تلخی جنگ را به تصویر بکشد، بنابراین این ماشین‌های جنگی رباتیک خطرناک را آماده می‌کند و ... از آنها استفاده نمی‌کند؟ تقریباً در هر فلاش بک یا درگیری، تقریباً تمام کاری که ربات ها انجام می دهند این است که مردم را شارژ کنند. من حدس می‌زنم پرتاب‌کننده موشک و مسلسل‌ها فقط برای نمایش هستند، و «میدان جنگ آشفته» مانند یک نزاع خیابانی است که تلاش کمی برای ساخت این صحنه‌ها انجام شده است. مختلط: شخصیت هر شخصیت بسیار متمایز است، اما همیشه به یاد ماندنی نیست. نیمی از بازیگران اصلی سریال (Gekka، Karasuba و Houkiboshi) فقط «آنجا بودند» و احساس نمی‌کردند که هیچ تعاملی روی نمایش تأثیر بگذارد. هایزاکورا، رهبر اصلی ما، شخصیتی بسیار پر جنب و جوش و پرانرژی دارد. در بیشتر موارد این کار به خوبی انجام می شود. نمایش، نشان دادن بیش از حد تلاش زیبای «من تمام تلاشم را می‌کنم» را عمدی می‌کند، و این حال و هوا در تمام کنش‌ها و تعاملات او وجود دارد، اما گاهی اوقات تکراری به نظر می‌رسد و از حد می‌گذرد. شخصیت و حال و هوای او بیشتر لذت بخش است و به خوبی با طراحی او مطابقت دارد، اما من می گویم اگر این شاید فقط نیم درجه کاهش یابد، او همچنان همان شخصیت منحصر به فرد را خواهد داشت، اما این احساس بسیار کمتر خواهد بود. از سوی دیگر، سریال به شدت تلاش می‌کند تا چیو را به سمت نقش شخصیت دوم نمایش و بهترین دوست هایزاکورا سوق دهد. متأسفانه، چیو چیزی به روی میز نمی آورد و شخصیت او اساساً از هیچ چیز تشکیل نمی شود. اگر او یک شخصیت نبود، نمایش بهتر بود. خوبی ها: ممکن است متوجه شده باشید کسی بود که در بخش بالا به آن اشاره نکردم، و آن بهترین دختر واقعی سریال است: رتزل. او نه تنها از طراحی بیرونی سطح بالایی برخوردار است که فوراً او را از بقیه بازیگران جدا می کند، دو شخصیت متمایز او (قبل و بعد از داستانش)، هم مورد علاقه هستند و هم به شکلی عالی به تصویر کشیده می شوند. علاوه بر این، تعامل او با هایزاکورا، هرچند بسیار کم، از نکات برجسته این نمایش است. او حتی امیدوارکننده ترین خط داستانی را داشت، اگر به خاطر عجله در یک قسمت از بین نمی رفت. Moe: من صادق خواهم بود. من 100٪ برای Moe به این نمایش ملحق شدم و اگر تمام چیزی که در آن وجود داشت این بود خوب بودم. متأسفانه وقتی من یک انیمه moe را تماشا می کنم منظورم این نیست که تمام چیزی که می خواهم یک شخصیت Moe است و همین (اگر می خواستم فقط به یک عکس نگاه می کردم). یک انیمه می تواند این جنبه را از طریق داستان، دیالوگ و تعاملات منتقل کند که تقریباً همه آنها به طور فاجعه آمیزی شکست می خورد. فقدان داستان قبلاً در بالا ذکر شده است (ناگفته نماند که به هر حال آنها واقعاً به این جنبه مربوط نیستند). اما 90 درصد از تعامل و گفت و گو مسطح یا بیش از حد مهندسی شده تا جایی که ناراحت کننده است. نمایش نشان دادن مو از طریق ظرافت را درک نمی کند و بیش از حد سعی می کند آن را به چهره شما فشار دهد. تنها جایی که این کار به درستی انجام می شود از طریق Retzel است. او راه عالی برای ارائه یک پویایی بین او و MC برای نشان دادن CGDCT در عین حفظ طبیعی بودن را نشان می دهد. حالا در مورد چیزی که نمایش واقعاً در آن خوب است: سبک هنری. در حالی که ظرافت از طریق ظرافت در جنبه‌های دیگر وجود نداشت، هنرمندان (متاسفانه نه انیماتورها. در حالی که کار خوبی انجام دادند، چیزی را با اعمال خود تقویت نکردند) در مجموع این احساس از طریق طراحی‌های خود بسیار عالی بودند. برخی از نشانه هایی که من پیدا کرده ام شامل طراحی کمی گوشتی/ چاق (اما به روشی بسیار خوب!) در اطراف صورت و مفاصل یا صورتی در نوک انگشتان است. آنها راه درازی را طی می کنند تا به طور کامل جذابیت این شخصیت ها را به نمایش بگذارند، و این تکنیک هایی است که من اغلب در دیگر آثار بسیار برجسته می بینم. هایزاکورا، رتزل و هایکاگورا همگی نمونه هایی از این هستند که چگونه این فلسفه طراحی برجسته اعمال شده است. گکا نیز به میزان کمتری، و ما در مورد چیو صحبت نمی کنیم. نتیجه: تصویری را دیدم. من شخصیت را دیدم. داشتم خودم را برای یک نمایش 9-10 آماده می‌کردم، زیرا با خودم فکر می‌کردم "هیچ راهی وجود ندارد که این کار بد پیش برود." نمایش با انجام نادرست همه چیز به من ثابت کرد که اشتباه می کنم. لطف نجات دهنده این است که حداقل نمایش آن را به غیرقابل لذت بردن، فقط به طور غیرمنطقی خسته کننده تبدیل نکرد. با تماشای نمایش زیرمجموعه ای که هر چند وقت یکبار اتفاق می افتاد، نمایش به سرعت امتیاز خود را به 6-7 از دست داد، و من مطمئن هستم که آن را فقط در این محدوده قرار دادم و نه خیلی پایین تر به دلیل تعصب غیرمنطقی که با جنبه خاصی دارم. در این نمایش با وجود این، نمایش موفق شد برای آخرین بار با پایان به صورت شما تف کند که امتیاز 6 را برای من تأیید کرد. نمایش برای من کاملاً عالی بود و همه چیزهایی را که می خواستم در یک انیمه ببینم داشت، تا زمانی که واقعاً آن را تماشا کردم.